Αυτά τα ανέμελα φοιτητικά βράδια, τι ανεκτίμητη αξία; Αυτά τα βράδια που κι όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα μένουν ανεξίτηλα και χαραγμένα στις καρδιές όλων. Τότε που βγαίνανε οι φοιτητές, δεκαπέντε άτομα μαζί, φίλοι φίλων, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και γινόντουσαν μια αγκαλιά, μια παρέα, ξενυχτώντας μέχρι το πρωί. Τότε που το χαμόγελο δεν έλεγε να σβήσει ποτέ από το πρόσωπό τους καθώς ζούσαν την μαγεία της νεότητας και δεν έλεγαν να μεγαλώσουν. Τότε που ο έρωτας γεννιόταν τόσο απλά, έτσι με ένα απλό βλέμμα και μια γλυκιά κουβέντα.
Μια γλυκιά κουβέντα όπως αυτή που είπε η Άννα, όταν είδε πρώτη φορά τον Στέφανο, ένα βράδυ που συναντήθηκαν σε κοινή παρέα. «Έχεις απίστευτο χαμόγελο», του είπε και έπειτα του χαμογέλασε. Δεν φοβήθηκε να παρεξηγηθεί, γεγονός που έκανε τους φίλους της μόλις την άκουσαν να παραξενευτούν . Πως ήταν δυνατόν άλλωστε η Άννα ένα τόσο ντροπαλό και εσωστρεφές κορίτσι ξαφνικά να μίλησε τόσο άνετα σε κάποιον που μόλις τώρα είχε γνωρίσει; Κι όμως όταν σε χτυπάει ο έρωτας, τίποτα δεν είναι απίθανο. Ξεπερνάς τα όρια σου χωρίς να το καταλάβεις κι απλά αφήνεσαι στα δίχτυα του.
«Ευχαριστώ», ήταν η απάντηση του Στέφανου στο κομπλιμέντο της Άννας, ο οποίος αφού την ευχαρίστησε , σήκωσε έπειτα το ποτήρι του κάνοντας πρόποση για την φιλία. Η Άννα περίμενε να της πει κάτι παραπάνω από ένα απλό ευχαριστώ, κάτι για να μπορέσει να του πιάσει την κουβέντα, μα εκείνος γύρισε την πλάτη του και συνέχισε να μιλάει με έναν φίλο του, που καθόταν λίγο πιο πέρα. Έδειξε με τον τρόπο του στην Άννα πως δεν ήθελε να συνεχίσει την συζήτησή τους και την απέφυγε ευγενικά.
Η Άννα εκείνη την στιγμή καταρρακώθηκε και τα ‘βαλε με τον εαυτό της, νομίζοντας πως έγινε ρεζίλι και ξεφτιλίστηκε στα μάτια του Στέφανου. Ήταν η πρώτη φορά που της είχε αρέσει τόσο πολύ κάποιος. Ήταν η πρώτη φορά που βρήκε τον εαυτό της να απελευθερώνεται και να αφήνεται , διεκδικώντας αυτό που ήθελε.
Από εκείνη τη στιγμή, η διάθεση της χάλασε. Το πρόσωπό της σιγά σιγά άρχισε να γίνεται όλο και πιο σκοτεινό όπως όταν ο ήλιος υποδέχεται το φεγγάρι. Δεν άντεχε να τον βλέπει να φλυαρεί και να γελάει δίχως λόγο όλη την ώρα. Προσπαθούσε βέβαια να του κλέψει λίγα βλέμματα αλλά ο Στέφανος ήταν τόσο συγκεντρωμένος στις συζητήσεις του που δεν έλεγε να σταματήσει. Ή έτσι ήθελε να δείχνει τουλάχιστον.
Η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιες φοιτητικές συναντήσεις, πάντα κάποιος προξένευε κάποιον. Η Άννα είχε αρέσει εξαρχής στον Στέφανο και πριν ακόμα βγουν έξω, καθώς την είχε δει πολλές φορές στο πανεπιστήμιο, ωστόσο ο κολλητός του είχε προλάβει πρώτος να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του για εκείνη. Έτσι ο Στέφανος μην έχοντας άλλη λύση, είχε κάνει αναγκαστικά πίσω, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο σε εκείνον. Γι’ αυτό και αρνήθηκε να ανταποκριθεί και στο σχόλιο της Άννας, όσο δύσκολο κι αν του ήταν αυτό.
Η κοπέλα που σου αρέσει να σου απευθύνει τον λόγο και να σου κάνει ένα τόσο όμορφο κομπλιμέντο κι εσύ να μην μπορείς να ανταποκριθείς , κάνοντας τον αδιάφορο; Για φανταστείτε πόσο δύσκολο του ήταν όλο αυτό.
Αυτές οι γνωστές ιστορίες με κολλητούς που θέλουν την ίδια κοπέλα, πονάνε πολύ και πληγώνουν. Μοιάζουν με έναν λαβύρινθο χωρίς καμία διέξοδο και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να φυλακίζουν μέσα τους δυνατούς έρωτες, αφήνοντας τους μια ζωή ανεκπλήρωτους.
Αλλά στο ανεκπλήρωτο μένουν όσοι φοβούνται την αγάπη, όσοι είναι δυνατοί, παλεύουν για εκείνη και στο τέλος την κερδίζουν.
Που να ήξερε όμως η Άννα για όλα αυτά που είχαν προηγηθεί. Κι εκεί που είχε απογοητευτεί, καθώς το βράδυ της από εκείνη την ώρα είχε μετατραπεί σε ένα εφιάλτη κι έλεγε να φύγει, της έπιασε κουβέντα ο Κώστας, ο οποίος περίμενε την κατάλληλη στιγμή για την προσεγγίσει.
«Φεύγεις; μα γιατί ;», την ρώτησε, προσπαθώντας να της αλλάξει γνώμη. «Έλα δεν σε αφήνω να φύγεις» της είπε έπειτα και την έβαλε ξανά να καθίσει στη θέση της. Η Άννα ήρθε σε δύσκολη θέση, μα όταν είδε τον Στέφανο να την κοιτάζει, σκέφτηκε πως αυτή ήταν η ευκαιρία της. Από αντίδραση ήθελε να του δείξει, τι έχασε μα δεν ήξερε πως ο καημένος πονούσε ήδη. Μια κλασσική κοριτσίστικη αντίδραση προκειμένου να εκπληρωθεί το εγώ της και να νιώσει καλύτερα.
Έτσι μιλούσαν για ώρα με τον Κώστα, λέγοντας το πόσο τους αρέσουν τα Γιάννενα, το πόσο ενδιαφέρον είναι η σχολή τους. Όμως η Άννα όση ώρα μιλούσαν έριχνε κλεφτιές ματιές στον Στέφανο. Τον πετύχαινε πολλές φορές να τους κοιτά κι έπειτα να κάθεται σιωπηλός. Το φασαριόζικο και ζωηρό αγόρι που δεν έλεγε να σταματήσει να μιλά, καθόταν τώρα ήσυχο και δεν έβγαζε άχνα. Γιατί άραγε;
Η Άννα βλέποντας τον αμέσως κατάλαβε πως είχε βγάλει λανθασμένα συμπεράσματα και το απολάμβανε. Το πρόσωπό του ήταν τόσο θλιμμένο δείχνοντας το ενδιαφέρον του για εκείνη. Δεν άντεχε να τον βλέπει όμως άλλο έτσι αμείλικτο και δίχως να χάσει ευκαιρία πήγε κι έκατσε δίπλα του, αφήνοντας τον Κώστα μόνο. Δεν την ένοιαζε τίποτα, ούτε τι εντυπώσεις θα άφηνε, το μόνο που ήθελε ήταν να βρεθεί κοντά του.
Ο Κώστας όμως γρήγορα αντιλήφθητε πως ο Στέφανος είχε αρέσει στην Άννα γιατί είχε προσέξει τον τρόπο με τον οποίον τον κοιτούσε. Όταν όμως είδε και τον κολλητό του, το πόσο τρυφερά της φερόταν κι έπειτα μαζευόταν για να μην καρφωθεί, κατάλαβε το τι πραγματικά συνέβη. Δεν θύμωσε παρ’ όλα αυτά, ίσα ίσα το εκτίμησε που ο Στέφανος κατέπνιξε τα συναισθήματα του για εκείνον.
Ήταν παιδικοί φίλοι και δεν θα μάλωναν ποτέ για κάποια κοπέλα. Εξάλλου τώρα τη γνώριζε, δεν είχε προλάβει να την ερωτευτεί καν σε σχέση με τον Στέφανο, που θυμήθηκε πως συνέχεια την ανέφερε σε συζητήσεις τους πριν ακόμα βγουν έξω.
Πριν αφήσει όμως ο Κώστας τον φίλο του να κάνει και το δεύτερο λάθος και την αποφύγει πάλι εξαιτίας του, του έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό. Δεν ήθελε η Άννα να καταλάβει τίποτα. Του έγραψε «Είσαι πραγματικός φίλος, αλλά προχώρα». Όταν ο Στέφανος το διάβασε ανακουφίστηκε τόσο πολύ. Κοίταξε με ευγνωμοσύνη τον Κώστα κι εκείνος του έκλεισε πονηρά το μάτι. Πολυζηλεμένες αντρικές παρέες τόση ειλικρινά και κατανόηση που αλλού να υπάρχει άραγε;
Η Άννα δεν υποψιάστηκε τίποτα από όλα αυτά αντιθέτως είχε εστιάσει την προσοχή της τόσο πολύ στον Στέφανο που και βόμβα να έσκαγε δίπλα της δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι. Σκεφτόταν τι να του πει για να μην σταματήσει η κουβέντα τους μα δεν χρειάστηκε και να πολυσκεφτεί γιατί μετά το μήνυμα ο Στέφανος πήρε τα πάνω του και δεν σταμάτησε να της μιλά.
Το βράδυ καθώς αποχαιρέτησαν την παρέα τους, τους βρήκε να περπατούν στα όμορφα στενά των Ιωαννίνων, όπου ανταλλάξανε και το πρώτο τους φιλί. Ποιος να αντέξει άλλωστε τη τόση μαγεία του τοπίου και να μην εκδηλωθεί; Ποιος να αντέξει να βλέπει το φεγγάρι να επιπλέει στην λίμνη και να μην το χαζεύει αγκαλιά με την αγάπη του;
«Γιατί με αγνόησες πριν;» ρώτησε η Άννα όση ώρα βρισκόταν στην αγκαλιά του Στέφανου. Εκείνος την κοίταξε και της απάντησε πως ήθελε να σιγουρευτεί πρώτα πως κανένας άλλος δεν θα την κέρδιζε. Δεν ήθελε να της πει για τον Κώστα, δεν υπήρχε άλλωστε και λόγος να το κάνει, αφού τα είχαν βρει. Και πριν προλάβει να σχολιάσει και να πει το οτιδήποτε η Άννα στην απάντηση που της έδωσε, της έκλεισε το στόμα, με ένα γλυκό φιλί ακόμη.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, βγήκαν έξω, γνωρίστηκαν , ανταλλάξανε βλέμματα που μιλούσαν μόνα τους κι έπειτα αγαπηθήκαν. Μα έτσι είναι ο έρωτας από το πρώτο λεπτό καταλαβαίνεις πως η καρδιά σου πάει να σπάσει. Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις πως είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα για να σε προσέξει ο άλλος. Από το πρώτο λεπτό ξέρεις πως θα παρεξηγηθείς μα δεν σε νοιάζει, δεν σε νοιάζει γιατί στο βάθος ονειρεύεσαι την εικόνα του «μαζί». Κι αυτό αυτομάτως σε κάνει να τα διαγράφεις όλα γύρω , κάνοντάς σε να φτάσεις επιτέλους στην εικόνα αυτή και να τη ζήσεις.
Ο Στέφανος και ο Κώστας, εξύψωσαν την φιλία δείχνοντας πως πραγματικά πρέπει να φέρονται δυο αληθινοί φίλοι. Δεν είναι εύκολο να καταπνίξει κανείς τα συναισθήματά του ούτε όμως και να τα απαρνηθεί. Όμως οι δυο φίλοι το κάνανε και με τις πράξεις τους δείξανε ότι ο έρωτας θέλει αλήθειες και όχι εγωισμούς και ψέματα και ότι μόνο έτσι μπορεί να είναι υγιείς και να επιβιώσει.
Το μυστικό τους ποτέ δεν μαθεύτηκε και όχι μόνο δεν μαθεύτηκε αλλά και ο ίδιος ο Κώστας μετά από χρόνια, έγινε και κουμπάρος στον γάμο τους. Αφού αποφοιτήσαν όλοι μαζί το παιδαγωγικό, η Άννα με τον Στέφανο, το μόνο ζευγάρι που κατάφερε να στεριώσει από εκείνο το βράδυ, παντρεύτηκαν.
Έτσι είναι η ζωή όμως ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει.
Τώρα ο Κώστας παίζει μπάλα με τα παιδιά του Στέφανου κι εκείνος κανονίζει με την Άννα, για να δειπνήσουν το βράδυ με μια οικογενειακή τους φίλη, ετοιμάζοντας και τα δεύτερα στέφανα, αυτή τη φορά όμως του Κώστα.
