[punica-dropcap]T[/punica-dropcap]ις περισσότερες μέρες της ζωής μας , τις περνάμε σε πνεύμα πλήρους αναζήτησης. Αναζητάμε ανθρώπους, ιδέες, καινούργιες συνήθειες και πράγματα με τα οποία μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους ή έστω και για λίγη ώρα να νιώσουμε όπως ακριβώς θα θέλαμε με αυτά. Σ’ αυτό το πνεύμα της προσωπικής ολοκλήρωσης και της ιδεατής ισορροπίας , ανέλυσα κάποτε τα επιχειρηματικά μου σχέδια, και η αλήθεια είναι ότι δεν με πήραν όλοι ακριβώς στα σοβαρά. Ζώντας όμως στο περιβάλλον μιας αστικής ζώνης με τα θετικά και τα αρνητικά της , πιστεύω ότι υπάρχουν εκεί έξω- ναι, ανάμεσα μας- επιχειρηματίες ή εν πάση περιπτώσει, άνθρωποι που μπορούν να μοιραστούν την ίδια ιδέα μαζί μου.
Η εμπορικότητα είναι το επίθετο που χαρακτηρίζει ως επί το πλείστον τον επιχειρηματικό κόσμο του 2017.
Τι πουλάει περισσότερο; Τι ξέρουμε ότι αρέσει περισσότερο; Τι είναι ασυναγώνιστο σε μια πολυπληθέστερη ομάδα;
Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία χρειάζεται, αυτό όμως δεν είναι και πανάκεια. Και κάπως έτσι βλέπουμε πως τα clubs ζουν τον απόλυτο μύθο τα Σάββατα το βράδυ και οι πολυπληθείς καφετέριες διατηρούν σε εξαιρετικά ντεσιμπέλ τη βαβούρα τους, τις σερβιτόρες που πηγαίνουν και έρχονται στην πρίζα, ενώ την ίδια στιγμή εσύ είσαι το «χρυσό κάδρο» της υπόθεσης , γιατί οι κοσμικοί καφέδες δεν υποστηρίζουν το «απλό και απέριττο», ενώ οριακά συμμορφώνονται με το «επιμελώς ατημέλητο».
Ωστόσο, θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει μόνο αυτός ο κανόνας. Κάπου εκεί έξω υπάρχουν σίγουρα φιλήσυχοι εικοσάρηδες (από μεγαλύτερους ίσως το περιμένεις, οπότε η νέα γενιά είναι πάντα ενδιαφέρον να σπάει τη μονοτονία!) που αγαπούν τη θέα και το γαλάζιο, τα πιο καλά κρυμμένα καφενεδάκια της πόλης, την ατμοσφαιρική η έθνικ μουσική. Αν λοιπόν θέλουμε να εξυπηρετήσουμε επιχειρηματικά όλα τα γούστα, οφείλουμε να καλύψουμε τις αντιθέσεις και τις ρωγμές του κοσμικού και του μη κοσμικού. Ας αγαπήσουμε τις καφετερίες που στα ξύλινα τραπέζια τους μπορούν να φιλοξενήσουν τις πιο όμορφες φιλοσοφικές συζητήσεις, από Δευτέρα ως Παρασκευή βράδυ, τα πιο ατμοσφαιρικά ραντεβού και τα πιο γλαφυρά γέλια από φιλικές παρέες. Ακόμη, υπάρχει ανάγκη από χώρους στους οποίους μπορεί να βρει κανείς την καλύτερη συντροφιά στον εαυτό του και μόνο. Ο χώρος, είτε είναι μια πλακόστρωτη αυλή με γιασεμιά είτε ένα μικρό σαλονάκι, παίζει ρόλο καταλυτικό, γιατί ανάλογα και τις ανάγκες που προβάλλει ο καθένας στον εαυτό του, το ερώτημα τελικά είναι ποιοτικό και έχει να κάνει με την προτίμηση μας να περπατάμε σε μια πασαρέλα πιο προσωπική η αντίθετα σε μια που επιδιώκει συνεχώς τις κοινωνικές εκδηλώσεις, τα πυροτεχνήματα και την προβολή.
Μπορούν όλα αυτά, τα μη «εμπορικά», ίσως κάπως πιο εναλλακτικά να συνδυαστούν ταυτόχρονα και με ένα πιο οικονομικό πακέτο το οποίο δεν παραμένει οικονομικό μόνο για όσο βρίσκεται στο στάδιο γνωριμίας με τον νέο πελάτη; Ίσως τότε ο σύγχρονος επιχειρηματίας να μπορέσει να συνδυάσει πράγματι την ανθρώπινη υπόσταση με το οικονομικό κέρδος και μ’ αυτόν τον τρόπο να βγούμε τελικά όλοι μας κερδισμένοι…
