Μία νέα αρχή, χρωματισμένη με αισιοδοξία
Ίσως από τα πιο γνωστά αξιοθέατα του Βερολίνου, το East Side Gallery έχει καταφέρει να αποτυπώσει με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα και τις ελπίδες των ανθρώπων μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου και του γκρεμίσματος του «τείχους της ντροπής», όπως αποκαλούνταν. Συχνά δεν δίνεται η δέουσα σημασία από τους τουρίστες, οι οποίοι φωτογραφίζονται χαρούμενοι μπροστά από το τείχος του Βερολίνου, και συγκεκριμένα μπροστά από την τοιχογραφία, με το χαρακτηριστικό αδελφικό φιλί και την περίφημη τοιχογραφία έγινε τον Νοέμβρη, χωρίς να αντιλαμβάνονται την ουσία που κρύβεται. Για την ιστορία, ένα χρόνο μόλις μετά την πτώση, καθώς κλήθηκαν 118 καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, δημιουργήθηκαν στα ερείπια του τείχους τοιχογραφίες που θα εισήγαγαν την αντίληψη μίας νέας εποχής στην καρδιά του Βερολίνου.
Η εποχή της ελευθερίας από τα δεσμά των υπαρχουσών αντιλήψεων ήταν πλέον στα σκαριά, η αποδέσμευση από τον κλοιό του έθνους, της θρησκείας, των προκαταλήψεων, ήρθε να βγάλει από την σωσίβια λέμβο την νεολαία του τότε που ήταν έτοιμη για ένα νέο ξεκίνημα, στο οποίο όσα την ενώνουν θα είναι περισσότερα από όσα την χωρίζουν. Όπως φαίνεται στο έργο Puppets Of A Remote Piece (οι μαριονέτες του απομακρυσμένου κομματιού), το επίπονο κόψιμο των νημάτων από τις υπάρχουσες αξίες, θα μπορούσε να προκαλεί φόβο προς την ύπαρξη της ζωής του ατόμου ως ελεύθερο ον. Πλέον δεν χαλιναγωγείται από τη σκιά θεών και ανθρώπων που ορίζουν την μοίρα, ζει όμως υπό τη σκιά αυτού του φόβου, που όπως αποτυπώνεται μας θυμίζει την Κραυγή που βγάζει ο πίνακας του Edvard Munch στην σκέψη του υπαρξιακού τρόμου.
Όταν η δύναμη του ανθρωπισμού καταφέρνει να ρίξει κάθε τείχος
Γεμάτα αμφισβήτηση για την ζωή, τα έργα αυτά, επίκαιρα μέχρι και σήμερα, δοξάζουν την ειρήνη, την ελευθερία, την φιλία, καθώς και την ενοποίηση των φυλών και την εξάλειψη του ρατσισμού. Προχωρώντας κανείς αυτήν την διαδρομή θα δει συνθήματα γραμμένα, τα οποία λένε «Μοιράσου», «Γέλα», «Ενώσου», «Οραματίσου», «Καλλιεργήσου», θα δει τα λευκά πουλιά της ελευθερίας να ξεφορτώνονται τις σκοτεινές μέρες της Γερμανίας, θα δει ανθρώπους που δεν θέλουν πια να ανέχονται αυτές τις καταστάσεις, που θέλουν να τις «γκρεμίσουν», όπως με σφυριά στα χέρια οι ίδιοι γκρέμισαν το τείχος του Βερολίνου στις 9 Νοεμβρίου του 1989 και γέμισαν όλο την πόλη με διάχυτο ενθουσιασμό και χαρά για την απελευθέρωση. Εν τέλει, θα δει εικόνες ανθρώπων άγνωστων μεταξύ τους να κλαίνε, να αγκαλιάζονται και να πίνουν μπίρες. Η ανάγκη του λαού να ενώσει τις δυνάμεις του, είχε υπερνικήσει κάθε εμπόδιο.
Η σκοτεινή κληρονομία του Βερολίνου, έναυσμα ειρήνης για τις επόμενες γενιές
Αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν ως μέσο έκφρασης το τείχος- που άλλοτε τους περιόριζε, ώστε να πουν ένα ευχαριστώ σε όσους μαζί τους πάλεψαν για την ελευθερία, με κορυφαίο το έργο που εννοεί “ευχαριστώ τον Andrei Sakharov“, ακτιβιστή των ανθρώπινων δικαιωμάτων με Νόμπελ Ειρήνης το 1975, αλλά και να αφήσουν στις επόμενες γενιές μία κληρονομιά μέσα από την οποία δε θα ξεχάσουν ποτέ τις πληγές των σκοτεινών καιρών που σημάδεψαν την Ευρώπη και ξεσήκωσαν τον λαό να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο. Γι’ αυτόν το λόγο, λοιπόν την επόμενη φορά που θα βρεθείς στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, προτού φωτογραφήσεις κάθε είδους αξιοθέατο-όπως για παράδειγμα το Μνημείο του Ολοκαυτώματος άδραξε για λίγο τη στιγμή, ενημερώσου και μπες στην θέση αυτών των ανθρώπων. Μόνο καλύτερος άνθρωπος θα φύγεις από εκεί.
