Κεφάλαιο 28: Μαίρυ Κεφάλαιο 29: Τζον Κεφάλαιο 30: Μαίρυ

28 Μαίρυ

Πανικός για το απρόσμενο, αυτό που δεν υπάρχει, για αυτό που έρχεται και τελικά δε προκύπτει να είναι. Μα τελικά τι να ήταν αυτό που μας κοίταγε μέσα από το σκοτάδι των ματιών του;

 

Είχαμε τόσο τρομάξει από τη σκιά που είδαμε να μας κοιτά, ώστε απλά τρέξαμε και μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο πατώντας τέρμα το γκάζι και πίσω μας ένα αυτοκίνητο, μας καταδίωκε.

Advertising

Advertisements
Ad 14

 

Οι δρόμοι άλλαζαν καθώς οι χρονολογίες μπερδεύονταν και φαινόταν πως το φάσμα του χρόνου διαφοροποιούνταν και μαζί με αυτό ο δρόμος γινόταν από μαύρη πίσσα άσφαλτος ενώ οι στήλες με τα φώτα δεξιά και αριστερά του δρόμου τη μια εξαφανίζονταν και την άλλη εμφανίζονταν. Όλα άλλαζαν καθώς ένιωθα τα χρόνια να περνάνε από πάνω μου, τη μια να γερνάω και την άλλη να αισθάνομαι πιο νέα, όπως πριν αρχίσουν όλα αυτά. Πριν τον γνωρίσω.

 

Το αυτοκίνητο που μας καταδίωκε έριχνε τα φώτα του επάνω μας προσπαθώντας να μας τυφλώσει και να μας βγάλει από την πορεία μας.

 

Ξαφνικά όλα έσβησαν. Ό,τι ως τώρα είχε δημιουργηθεί σε μια και μόνο στιγμή χάθηκε, μεταμορφώθηκε σε μαύρο μανδύα και τα πήρε μακριά. Το αμάξι μας πέρασε στο απόλυτο σκοτάδι και εκεί χαθήκαμε όλοι, στο μέρος όπου δεν υπάρχουν αισθήσεις. Ούτε καν η αίσθηση της αναπνοής.

 

Κι εγώ να σε κοιτάζω, να σε προσπερνώ, μη μπορώντας να ξεφύγω από τη χρονική λεωφόρο που έχω χαθεί. Σαν φωτογραφία που έμενε ακίνητη στο χρόνο με τη ταμπέλα ακόμα να παραμένει φωτεινή και εσύ να μπαίνεις στο αμάξι σου. Να κοιτάζω σαν μικρό παιδί το ακίνητο βλέμμα σου από το παράθυρο του αμαξιού που χάνεται μακριά.

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαια 58-61: Συντρίμμια του χωροχρόνου
Advertising

 

Επειδή αυτός προστάζει.

Ο χρόνος που δε διακρίνεται από το σκοτάδι· να παίζει με τη υπόστασή μας.

 

 

29 Τζόν

 

Η ταμπέλα του μοτέλ σβήνει μαζί με τα όνειρά μου.

Advertising

Η νύχτα προστάζει να εξαφανιστώ μαζί της στο μαύρο πέπλο της και με σκεπάζει σβήνοντας τα αστέρια σαν κεριά. Όλοι τελικά είμαστε χαμένοι στην αγκαλιά της.

 

Στο όνειρό μου είδα ότι έφευγες συνέχεια και έκλεινες την πόρτα πίσω σου αφήνοντάς με απ’ έξω, και όταν την άνοιγα εσύ δεν υπήρχες. Μα εγώ δεν το έβαλα κάτω και συνέχισα να ανοίγω την πόρτα μέχρι να σε βρω. Αλλά όσο έκανα την κίνηση όλο και πιο πολύ χανόμουν μέσα σου.

 

Ξύπνησα με έναν πονοκέφαλο που χτυπούσε συνέχεια σαν καρφί στο μέτωπό μου και συντονιζόταν με τους χτύπους της καρδιάς μου. Μακάρι να είχα ένα παυσίπονο τώρα, σκέφτηκα. Πιο πολύ ήθελα να σε δω, πόσο μου λείπει το χαμόγελο σου και η μυρωδιά σου.

 

Νομίζω ότι ο πονοκέφαλος θα σπάσει το κεφάλι μου, βγαίνω έξω και φωνάζω στους εργάτες να σταματήσουν να βαράνε τέτοια ώρα. Μα αντίκρισα το μαύρο σκοτάδι και τίποτα άλλο τριγύρω παρά μόνο τη φωτεινή πινακίδα από νέον. Τρεμόπαιξε μέχρι που κάποια στιγμή έσβησε και χάθηκε στο φως της μέρας.

Advertising

 

Στην αρχή ήρθε το μωβ του πρωινού και μετά το φως γέμισε το δωμάτιο ανοίγοντας τα βλέφαρά μου. Χαμογέλασα καθώς ο πονοκέφαλος είχε φύγει και η σκόνη της πραγματικότητας έμπαινε στο ρουθούνι της μύτης μου ξυπνώντας με.

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 22: Μαίρυ, Κεφάλαιο 23: Τζον, Κεφάλαιο 24: Μαίρυ

 

 

30 Μαίρυ

 

Σταματήσαμε στο τέλος του δρόμου, στο τέλμα του χρόνου.

 

Ο δρόμος κοβόταν και χανόταν στον γκρεμό. Ένας δρόμος να καταλήγει στο πουθενά μέσα σε μια άβυσσο.

Advertising

 

Τα πρόσωπά μας σαν τραγικές φιγούρες· να κοιτάμε ο ένας τον άλλο μη μπορώντας να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Κοίταζα τους δυο φίλους που με συνόδευαν σε όλη αυτή την τρελή περιπέτεια και σκεφτόμουν ότι δεν είχα καν προλάβει να τους γνωρίσω καλύτερα έστω σε πιο φυσιολογικές συνθήκες.

 

Εκείνοι είχαν παραμείνει σταματημένοι στο χρόνο παγωμένοι σε μια στιγμή που κοιτούσαν με αγωνία μπροστά.

 

Κοίταξα για μια στιγμή πίσω από το αυτοκίνητο και είδα τον δρόμο να εκτείνεται πολύ πίσω στο παρελθόν. Ήταν σαν να μας καταδίωκε εκείνο το αυτοκίνητο για πάντα κολλημένο πίσω μας, να μη μπορούμε να ξεφύγουμε από τα φανάρια του.

 

Οι δυο φίλοι μου είχαν παγώσει στη στιγμή, με τα βλέμματά τους να κοιτάνε το κενό με απορία. Και εκεί ήταν που άκουσα το ντίνγκ και πέρασα την πόρτα μπροστά μου χωρίς δεύτερη σκέψη έχοντας βρεθεί σε ένα χώρο υποδοχής.

Advertising

 

 

Ήταν ζεστός χώρος και έμοιαζε περιποιημένος. Φώναξα μήπως υπήρχε κάποιος, αλλά κανείς δεν εμφανίστηκε. Πάνω στο γκισέ ήταν ένα κλειδί και το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Σαν να ήμουν σε όνειρο, βγήκα έξω στο διάδρομο και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο του οποίου ο αριθμός ήταν πάνω στο κλειδί.

 

Εκεί σε είδα να  βγαίνεις από την πόρτα του δωματίου του μοτέλ και να κατευθύνεσαι για το αμάξι σου. Σου μίλησα και γύρισες προς τη μεριά μου. Εδώ είμαι, σου φώναξα, γύρισες προς το μέρος μου αλλά δε με έβλεπες καθώς ήταν σαν να κοιτούσες στο κενό.

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 4: Ταξιδιάρα Ψυχή

 

Και τότε η σκηνή άλλαξε και πάλιωσε μαζί με το μοτέλ με μια περίεργη άμμο να καλύπτει τα πάντα με την βοήθεια του ανέμου. Σκέπασε μέχρι και τη μεγάλη πινακίδα του μοτέλ. Ο ουρανός σκοτείνιασε και έκρυψε την φωτιζόμενη ταμπέλα με νέον τελείως.

 

Πανικοβλήθηκα και γύρισα προς το μέρος που είχα αφήσει το αμάξι με τους δυο αποσβολωμένους φίλους μου.

Advertising

 

Με το που μπήκα μέσα όλα άρχισαν να κινούνται ξανά, σαν να με περίμεναν για να ενεργοποιηθούν. Ήταν σαν να είχε κάποιος κάνει παύση το χρόνο και ξαφνικά πάτησε το κουμπί που όλα ξεκινάνε από την αρχή. Μα ήταν πολύ αργά γιατί μπροστά μας εκτεινόταν η άβυσσος και ο δρόμος οδηγούσε στο κενό.

 

Ο φίλος μου που ήταν στο τιμόνι είχε το πόδι του στο γκάζι και όπως ήταν φυσικό ριχτήκαμε στο κενό. Το κλειδί μου έφυγε από τα χέρια καθώς αιωρούμασταν στον αέρα και ευχήθηκα να ήταν μαγικό και να μας οδηγούσε μακριά από αυτόν τον εφιάλτη. Έγραφε πάνω του μια ημερομηνία «1996». Αυτή ήταν και η τελευταία μου σκέψη πριν κλείσω τα μάτια μου καθώς το αμάξι είχε πέσει σε βράχια και όλοι μας ήμασταν πεθαμένοι.

 

Καθώς έκλεινα τα μάτια μου για τελευταία φορά, στο ράδιο έπαιζε κάποιο μουσικό κομμάτι από τη δεκαετία του 1960. Σαν κασέτα που παίζει ανάποδα οι αναμνήσεις μου γύρισαν στην εποχή που ζούσα πριν μπω σε αυτό το ονειρικό τοπίο. Δούλευα στο βενζινάδικο και όλα άλλαξαν από τότε που εκείνος εισέβαλε στη χρονική στιγμή μου. Τότε που όλα έμοιαζαν να κυλάνε όμορφα.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Inland Empire

«Inland Empire»: Το αινιγματικό «κύκνειο άσμα» του David Lynch

Αν και το «Mullholand Drive» χαρακτηρίστηκε ως μια από τις
Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου

Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου της Άλκης Ζέη σε graphic novel

1971: η Άλκη Ζέη γράφει ίσως το πιο σπουδαίο βιβλίο