Παρά τη νίκη τους στο Νασσάου, ο Χόπκινς και ο Τζόουνς δεν μπόρεσαν να την απολαύσουν επί μακρόν. Κι αυτό, γιατί η μάχη είχε προσκαλέσει κάθε λογής «καρχαρία», ο οποίος ήθελε να επωφεληθεί από τ’ απομεινάρια των δύο εχθρών. Στον ορίζοντα, μια μαύρη σημαία κυμάτιζε με τέτοιον τρόπο, κάνοντας τη νεκροκεφαλή που απεικόνιζε να μοιάζει τρομακτικότερη και πιο διψασμένη για αίμα…
Το σήμα του συναγερμού δόθηκε στα εναπομείναντα καράβια του Χόπκινς, τα οποία έπλευσαν οργανωμένα προς τη στεριά, ώστε να έχουν κάλυψη και από το φρούριο. Όταν άκουσαν για επιδρομή πειρατών, οι Άγγλοι αιχμάλωτοι ζήτησαν ακόμη κι εκείνοι να πολεμήσουν όπως μπορούσαν εναντίον τους. «Ο εχθρός είναι κοινός» έλεγαν. Μα, ο Χόπκινς δεν έδωσε ποτέ αυτήν την εντολή. «Δεν είναι να ’χεις εμπιστοσύνη σε τέτοια ράτσα» απάντησε στους στρατιώτες του που μετέφεραν το αίτημα. Ο Τζόουνς συμφωνούσε, αν και γνώριζε ότι μια μάχη απέναντι σ’ ένα καλά οργανωμένο πειρατικό πλήρωμα, αποτελούσε πρόκληση ακόμη και για την επιβίωσή τους.
Και όντως έτσι ήταν. Το πειρατικό, περιτριγυρισμένο από δύο μικρότερες βάρκες, δεν πλησίαζε κατά μέτωπο. Ήθελε πρώτα ν’ ανιχνεύσει το δυναμικό που είχε εμπρός του και ίσως να φέρει σύγχυση στο στράτευμα από τις διαρκείς μανούβρες του. Η κατασκοπία έδινε κι έπαιρνε και από τις δύο πλευρές για αρκετά λεπτά…
Στο φρούριο τα κανόνια ήταν πανέτοιμα με τις κανονιόμπαλες στοιβαγμένες στο πλάι για γρήγορο ανεφοδιασμό. Πυρομαχικά είχαν αρκετά… Άλλωστε, γι’ αυτά είχαν έρθει έως εδώ. Αυτό που τους έλειπε ήταν το κουράγιο για μια δεύτερη συνεχόμενη σκληρή μάχη. Το ίδιο, ίσως, και ο μικρός αριθμός τους.
-Τι σκέφτεστε, καπετάνιε; ρώτησε ο Τζόουνς, την ώρα που το πειρατικό απέναντι έλεγχε τις κινήσεις τους.
-Καταραμένοι πειρατές… Δεν έχει άδικο ο Ουάσινγκτον που τους μισεί. Εμφανίζονται πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές˙ όταν όλο το έργο το έχεις κάνει εσύ, εκείνοι έρχονται ν’ αρπάξουν τα λάφυρα.
-Δεν βλέπω να το αποφασίζουν…
-Θα το αποφασίσουν σύντομα κιόλας! Μην αφήνεις τα μάτια να σε κυριεύουν. Μην αφήνεις το σώμα να παίξει το παιχνίδι του… Έχεις ακόμη μια μάχη να δώσεις. Ακόμη πιο λυσσαλέα από την προηγούμενη.
Και να που τα λόγια του Χόπκινς εισακούστηκαν. Το πειρατικό φάνηκε να βαίνει ολοταχώς προς το μέρος τους.
-Είμαι περήφανος που φτάσαμε ως εδώ, Τζόουνς! Αν κάτι μου συμβεί, εσύ αναλαμβάνεις το τιμόνι… Και το πλοίο. Με κατάλαβες;
Ο Τζόουνς τον κοίταζε αποφασισμένος, όταν είδε πως δεν είχε να περιμένει τίποτα από αυτή τη σύγκρουση˙ ή θα νικούσαμε και θα επιστρέφαμε με τα πυρομαχικά πίσω στη Φιλαδέλφεια ή θα αφήναμε τα κουφάρια των πλοίων μας σ’ αυτό το νησί, σκεφτόταν.
Ο παρατηρητής ειδοποιούσε πως το πειρατικό κατευθυνόταν με τη μέγιστη ταχύτητα κατά πάνω τους. Οι βάρκες είχαν στοιχηθεί στην πρύμνη του για προφύλαξη. «Προσοχή! Μην τους αφήσετε να μας πλευρίσουν»! Ακούστηκε το παράγγελμα του Χόπκινς. Συνήθης αυτή η τακτική των πειρατών… Πάντα κατάφερναν να ευνοηθούν από την ταραχή των ναυτικών.
Παρ’ όλα αυτά, στα μέσα της διαδρομής, το πειρατικό άλλαξε πορεία. Έστριψε τόσο, ώστε να δείξει τις κλειστές πόρτες στα πλάγια του κήτους του. Δεν είχε βγάλει κανόνια. Μια λευκή σημαία, σεντόνι από καραβόπανο, ανέμιζε τώρα στο ψηλότερο ιστίο του.
Η έκπληξη στα πρόσωπα όλων ήταν εμφανής… Απρόσμενα θετικό σημάδι, όπως ομολόγησε τόσο ο καπετάνιος όσο και το πλήρωμα των πλοίων. Ωστόσο, δεν έδωσε εντολή για ανάπαυση. Τέτοιες σκέψεις εξαπάτησης έπρεπε να αναμένει, όσο είχε μπροστά του ανθρώπους δίχως κώδικα, δίχως τιμή.
Το γεγονός που ακολούθησε όμως, τον έκανε ν’ αλλάξει πραγματικά στάση και να θεωρήσει πως η τύχη πραγματικά ήταν με το μέρος τους…
Ένας ναύτης από το πλήρωμα των πειρατών, κρεμασμένος ολότελα από τα καραβόσκοινα της πλώρης, φυσούσε το κόρνο αφήνοντας ένας βαρύ και βαθύ ήχο, που κατέκλυσε τον κόλπο και το φρούριο. Καθώς το πειρατικό έπλευσε πλαγίως δίχως να προκαλέσει ταραχή με κάποια κίνησή του, έδειχνε πως είχε φιλικές προθέσεις.
Όταν έφθασε μαζί με τις βάρκες που το ακολουθούσαν κοντά στον στόλο του Χόπκινς, ένας ναύτης φώναξε από το κατάστρωμα.
-Ε, εσείς, πατριώτες! Δεν θα σας συμβούλευα να συνεχίσετε να ταξιδεύετε χωρίς σηκωμένη σημαία! Έχετε κάτι να κρύψετε;
-Δεν θέλαμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας! Οι Άγγλοι ρίχνουν ματιές σαν τα γεράκια σε όλη την Καραϊβική! απάντησε ο Χόπκινς, δείχνοντας πως ο ίδιος ήταν αυτός που όριζε τη μοίρα αυτού του στόλου.
-Ξεπαστρέψατε, βλέπω, τους Άγγλους! Προτείνω να περάσουμε τη νύχτα όλοι μας με πολύ φαγητό και ρούμι!
Ο πειρατής προσκλήθηκε από μόνος του, για να γιορτάσει τη νίκη των πατριωτών. Όταν άραξε το καράβι του, συστήθηκε στον Χόπκινς και στον Τζόουνς ως «Σκορπιός, ο κουρσάρος».
Όσο τα χέρια του Τζόουνς και του Σκορπιού έσμιγαν με δύναμη και στέρεο βλέμμα τόσο αυτή η κίνηση θύμιζε τον Μπάνκροφτ να τραντάζει από ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη το χέρι του Μόουζες. Δύο χειραψίες, δύο βλέμματα, γεμάτα κατανόηση, συμπαράσταση για τον κοινό σκοπό.
Όσο οι δύο ναυτικοί θα έδιναν τα χέρια ‒οιωνός της μελλοντικής συνεργασίας τους‒ τόσο ο ιστορικός και ο άγνωστος μέχρι τότε γέρος θα ολοκλήρωναν τον λόγο της αινιγματικής επίσκεψης του δεύτερου: δεν έπρεπε να ξεχαστεί από τους ιστορικούς της γενιάς του η τεράστια συμβολή του πατέρα του στην αμερικανική ανεξαρτησία.
Ο θρυλικός Τζον Πολ Τζόουνς, με απαρχή τη κατάληψη του φρουρίου στο Νασσάου, θα αναδειχθεί ως ένας από τους ικανότερους καπετάνιους της εποχής. Οι σχέσεις του με τα πειρατικά και τα κουρσάρικα θα παραμείνουν στην αφάνεια από τους μεταγενέστερους, όμως ο Μόουζες ποτέ δεν άφησε στο περιθώριο τη βοήθεια που θα του πρόσφερε ο Σκορπιός.
Άλλωστε, η μόνη και γνήσια απόδειξη βρισκόταν στα χέρια του… Μάλλον, βρισκόταν πλέον στα χέρια αυτού του πεισματάρη και ιδιότροπου ιστορικού, του Τζορτζ Μπάνκροφτ. Το ημερολόγιο ταξίδευε μαζί του εκείνο το βράδυ για την Ουάσινγκτον.
Στο μυαλό του ιστορικού είχαν μπει τα περισσότερα κομμάτια του αινίγματος στη θέση τους. Ο Μόουζες ‒και λόγω της επείγουσας επιστροφής του Μπάνκροφτ στην Ουάσινγκτον‒ δεν είχε προλάβει να του πει πώς τελείωνε το ημερολόγιο. Ποιες ήταν οι τελευταίες μαρτυρίες;
Ο κύκλος των προσώπων που είχαν στην κατοχή τους το ημερολόγιο τελείωνε στον Τζόουνς; Φυσικά και όχι…, σκεφτόταν. Ο κύκλος θα τελείωνε με τον Μόουζες, ένα πρόσωπο που δεν είχε, απ’ ό,τι φαινόταν, συμμετοχή μέσα σε αυτό.
Πώς βρήκε ο Μόουζες το ημερολόγιο; Από την εξιστόρηση του ίδιου είχε εξάγει το συμπέρασμα ότι ο πατέρας του είχε ξενιτευτεί στον Νέο Κόσμο, όταν ήταν ακόμη μικρός. Πώς έφτασε στα χέρια του λοιπόν, και πώς ήρθε σε επαφή με τον πατέρα του;
Όλα αυτά τα μικρότερης σημασίας κομμάτια του μυστηρίου θα έπρεπε να τα λύσει μόνος του. Οι αρκετές ώρες στην άμαξα ήταν σίγουρα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να προχωρήσει λίγο παρακάτω από εκεί που άφησε μετέωρη την εξιστόρηση ο Μόουζες.
Αύγουστος, 1779
Υπό τις διαταγές του Τζόουνς, το πλοίο μας, «Μπόνομ Ρίτσαρντ», σάλπαρε για ακόμη μια αποστολή από τις ακτές της Γαλλίας. Ήμασταν από τα λίγα πολεμικά που μπορούσε να διαθέσει η διοίκηση των πατριωτών για τις περιπόλους, τις εμπορικές και επιθετικές κινήσεις μακριά από τα νερά των ανατολικών ακτών. Οι φίλοι μας οι Γάλλοι, βοηθούσαν στον ανεφοδιασμό και στα πολεμοφόδια όπως μπορούσαν. Το ίδιο και οι Ισπανοί, με μεγαλύτερη επιφυλακτικότητα εκείνοι.
Αυτή τη φορά έχουμε βγει στ’ ανοιχτά της Αγγλίας για κατασκοπευτικές κινήσεις. Αρκετά γρήγορο το σκαρί μας, είναι ιδανικό για περιπόλους. Είχα να δω τέτοιο σκαρί από την εποχή που είχα κουρσέψει…
Σεπτέμβριος 23, 1779
Εντοπίσαμε την πιθανή λεία μας. Μίλια μακριά, δίχως να έχουν αντιληφθεί τον κίνδυνο, είδαμε δύο πλοία των Άγγλων. Οι πληροφορίες μας έλεγαν πως στην περιοχή οι Άγγλοι έχουν καθιερώσει πολεμική συνοδεία για τα εμπορικά τους. Φοβούνταν Γάλλους, Ισπανούς… Είχαν πια μεγάλο αριθμό εχθρών.
Εμάς δεν ξέρω αν μας υπολόγιζαν. Λιγοστά καράβια, συνήθως, βοηθούσαν την Επανάσταση κοντά στις ακτές. Ο Τζόουνς ήταν παράτολμος. Από τους λίγους ναυτικούς μας που ήξεραν τόσο καλά τη θάλασσα.
Σε μια κουβέντα πάνω, μου ’χε αποκαλύψει τη σκωτσέζικη καταγωγή του. Ναυτικός από τα γεννοφάσκια του. Άλλωστε, γι’ αυτό δεν τον ακολούθησα; Δεν θα καταδεχόμουν ποτέ έναν καπετάνιο κατώτερο από μένα. Το είχε αποδείξει… Στο Νασσάου ήταν η πρώτη μας γνωριμία. Τόσο και τόσο καιρό τα κουρσάρικά μας δεν μπορούσαν να σπάσουν την άμυνα των Άγγλων…
Το περίμενα πως θα διέταζε πρόσω ολοταχώς για το ζευγάρι των αγγλικών πλοίων. «Πάντα ο τρίτος χωρίζει το ζευγάρι» μου είπε χαμογελώντας. Εγώ πίστευα στις δυνατότητές μας, αλλά δεν ήξερα, αν αυτή τη φορά θα έπρεπε να γελάσω μαζί του ή να πέσω στη θάλασσα…
Λίγες ώρες μετά, έχουμε την αναφορά: μία από τις ναυαρχίδες του Βασιλικού Ναυτικού, με δύο καταστρώματα, 50 κανόνια, μερικά “6-pounder”˙ το «Σέραπις». Αλλά και το συνοδευτικό, «Κόντες του Σκάρμπορο».
Θα ήταν τρέλα για οποιονδήποτε άλλο η απόφαση να επιτεθούμε ‒ στ’ ανοιχτά μάλιστα ‒ εναντίον αυτών των δύο καταστροφέων. Για τον Τζόουνς όμως ήταν απλώς μια μέρα ακόμη στη «δουλειά». Μια πρόκληση που έβαλε στον εαυτό του δίχως να το πολυσκεφτεί. Άντρες είχε… Εμπιστοσύνη στο σκαρί μας, επίσης, είχε… Ήταν τεράστια ευκαιρία γι’ αυτόν να δείξει τα δόντια του ηπειρωτικού ναυτικού!
Ο Μπάνκροφτ γνώριζε. Μια από τις μνημειώδεις νίκες του στόλου αυτής της χώρας. Είχε φέρει ακόμη και φήμες για τον τρόμο που είχε προξενήσει στον κόσμο της Αγγλίας… Οι εφημερίδες το μαρτυρούσαν. Ωστόσο, ο Σκορπιός δεν είχε συνεχίσει τη διήγησή του. Πιθανώς, απασχολημένος με την αγριότητα της ναυμαχίας και στη συνέχεια με το ρεσάλτο των αντρών του Τζόουνς στο Σέραπις, δεν είχε χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες.
Εκεί που έκλεινε όμως τη διήγησή του, ήταν μια μικρή παράγραφος. Μια σημείωση αρκετά σημαντική, σκεφτόταν ο Μπάνκροφτ.
Έχει περάσει κάμποση ώρα από το σφυροκόπημα μεταξύ του καραβιού μας και του εχθρού. Ακόμα και τώρα, όταν δεν ξέρω καν αν θα καταφέρουμε να γλιτώσουμε από τα απύθμενα νερά του ωκεανού, ο Τζόουνς κρατάει όρθιο το ηθικό μας. «Θα κολλήσουμε πάνω του» μας είπε, τραβώντας το σπαθί του.
Η προειδοποίηση των Άγγλων για παράδοση και υποχώρηση έπεσε πάνω στην απόλυτη απάντηση του καπετάνιου: «Ακόμα δεν έχω ξεκινήσει να πολεμώ!»
