«Δεν μιλάς, πες κάτι σε παρακαλώ˙ τώρα πια ξέρεις!
Αυτό δεν ήθελες να μάθεις τόσον καιρό;»
Θέλησα να δραπετεύσω από τη φρίκη αυτού του συμβάντος, γι’ αυτό αποφάσισα να επιμείνω στην ερώτησή μου, που η αλήθεια ήταν πως εξακολουθούσε να μένει αναπάντητη.
«Ο Λάμπης, γιατί σε εγκατέλειψε;»
«Έβλεπα τον γιο μου που είχε γίνει σωστός άντρας, να κλαίει σαν μικρό παιδί και να απορεί… Ακόμη κι ένας άγριος ινδιάνος δεν οφείλει να αγαπάει τα παιδιά του;
Εκείνο που πίστεψα τότε, ήταν πως ίσως και να ανακουφιζόταν λιγάκι η ψυχούλα του, αν μάθαινε πως ο άνθρωπος που του φερόταν τόσο σκληρά κι απάνθρωπα όλα αυτά τα χρόνια, δεν ήταν ο πατέρας του.
Φαίνεται πως έκανα λάθος όμως, γιατί ο Λάμπης θεώρησε πως ήταν εγκληματικό από μέρους μου το να κρύβω την αλήθεια από όλους.
»Δεν είχα κανένα δικαίωμα να το κάνω. Έτσι μου είπε και θεώρησε πως ήμουν η πραγματική αιτία των Ψυχικών τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας.
“Φεύγω μακριά από το φαρμάκι που με ποτίζατε όλα αυτά τα χρόνια!”
»Έφυγε κι από τότε παλεύω με αυτή την ενοχή.
Το χειρότερο είναι πως δεν γνωρίζω τι είναι καλύτερο για το παιδί μου.
Να ψάξω να τον βρω, ή να τον αφήσω στην ηρεμία του;
Αυτή την ηρεμία που δεν βρήκε ποτέ κοντά μου».
«Πως είσαι τόσο σίγουρη για το πρόσωπο στο οποίο ανήκει η πατρότητα του παιδιού;»
«Τη στιγμή που ανέβαζε το παντελόνι του˙ αφού με άφησε κουλουριασμένη στο έδαφος, χωρίς να νοιάζεται ούτε για το σωματικό πόνο που μου είχε προκαλέσει, το βλέμμα μου έπεσε σε μια μαύρη ελιά που υπήρχε κάτω από τον δεξιό γοφό του.
Κατά τη γέννηση του παιδιού μου, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα, ήταν αυτή η μαύρη ελιά που είχε κληρονομήσει από τον βιαστή μου.
Στη συνέχεια πρόσεξα και το φύλο του».
«Δεν μίλησες σε κανέναν άλλον εκτός από τον Λάμπη γι’ αυτό, από τότε;»
«Ούτε στη μάνα μου δεν το είπα!
Προσπάθησα να το θάψω βαθιά μέσα μου και να συνεχίσω να ζω, σαν να μην είχε συμβεί ποτέ.
Όταν πέθανε ο θείος Γιώτης, ήταν σαν να ελευθερώθηκα από κάποια αόρατα δεσμά που με κρατούσαν φυλακισμένη σε σκοτεινό κελί.
Ενώ είχα ξεμπερδέψει από το ένα τέρας, εμφανίστηκε στη ζωή μου το επόμενο!
Λες και ήταν γραφτό μου να ζω για πάντα στο σκοτάδι που δημιουργεί ο φόβος».
«Ποιος ήταν το επόμενο τέρας;»
«Ο Λεωνίδας! Γύρισε από τη Γερμανία μεταλλαγμένος και η συμπεριφορά του απέναντι στο παιδί και σε μένα ήταν πλέον άκρως επιθετική!
Ξέρεις, υπάρχει κάτι ακόμη που δε σου είπα.
Τον θείο Γιώτη, κατάφερα τελικά να τον συγχωρήσω!»
«Αυτό είναι πολύ όμορφο Ουρανία! Πότε ακριβώς συνέβη;»
«Θυμάσαι που μου είχες μιλήσει για τον βιολιστή του Άουσβιτς;
Τον άνθρωπο που στην πιο σκοτεινή στιγμή της ζωής του, επέλεξε να ζήσει;
Μου είχες τονίσει πως η επιλογή του αυτή, έγινε η αιτία, αρκετά χρόνια αργότερα, να εμπνευστεί ο Λέοναρντ Κοέν το “Dance me to the end of love”, αφήνοντας παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα, ένα μουσικό μνημείο του εικοστού αιώνα!
Όπως είχες πει τότε, το συγκεκριμένο τραγούδι υμνεί την αγάπη, τον έρωτα και την ίδια τη ζωή!
Φεύγοντας εκείνη την ημέρα από το γραφείο σου Ορέστη, συνειδητοποίησα το πόσο δίκιο είχες!
Επειδή το ίδιο είχε συμβεί και στη δική μου περίπτωση.
Τη στιγμή που με έσυρε βίαια εκείνος στην κόλαση, μαζί με το φόβο και την ντροπή, έσπειρε μέσα μου και ό,τι αγάπησα περισσότερο σ’ αυτή τη ζωή˙ το παιδί μου!
Μέσα από την πιο φριχτή στιγμή μου, γεννήθηκε η μεγαλύτερη αγάπη μου!»
«Πόσο χαίρομαι που το ακούω αυτό Ουρανία!»
«Θέλω να με βοηθήσεις σε κάτι ακόμη Ορέστη.
Πες μου σε παρακαλώ… Που έσφαλα;
Έπρεπε να είχα μιλήσει από την αρχή γι’ αυτό που είχε συμβεί;
Ήταν λάθος μου το ότι φανέρωσα όλη την αλήθεια στον Λάμπη εκείνη τη στιγμή;
Είμαι τόσο μπερδεμένη!»
«Ο βιασμός Ουρανία, είναι μια φρικιαστική κι εντελώς προσωπική στιγμή.
Αν θα μιλήσεις γι’ αυτόν, ο χρόνος που θα επιλέξεις να το κάνεις˙ ακόμη κι αν αποφάσισες να τον κρατήσεις για πάντα μέσα σου, είναι επίσης μια άκρως προσωπική υπόθεση!
Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό.
Εκείνο που έχει σημασία, είναι το πως νιώθεις!
Αυτό θα πρέπει να καθοδηγεί τις επιλογές σου.
Δεν μίλησες, επειδή δεν ένιωσες την ανάγκη να το κάνεις.
Όταν αισθάνθηκες πως ήσουν έτοιμη για κάτι τέτοιο, τότε μόνο άνοιξες την καρδιά σου σε εκείνους που εσύ επέλεξες.
Κανένας δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τις επιλογές αυτές.
Σε κανέναν μην επιτρέψεις να σε φορτώσει με τύψεις κι ενοχές.
Αγνόησε τα πρέπει των άλλων, και μην στέκεσαι στα λόγια τους…
Ακόμη κι αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις, τη στιγμή που σου υποδεικνύουν το τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να κάνεις…
Πάντα να θυμάσαι πως κανείς δεν ένιωσε τον πόνο σου!»
Ακολούθησαν λίγα λεπτά περισυλλογής.
Η Ουρανία σκεπτόταν τα τελευταία μου λόγια, ενώ εγώ την παρατηρούσα, έτσι όπως το είχα κάνει στην πρώτη της επίσκεψη στο γραφείο μου.
Απόρησα με τον εαυτό μου που δεν είχα προσέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή, τις αλλαγές στην εξωτερική της εμφάνιση.
Δεν ήταν πλέον η γυναίκα με τα γκρίζα μαλλιά, τη χλωμάδα στο πρόσωπο και το ατημέλητο ντύσιμο.
Μπροστά μου στέκονταν ένας άνθρωπος γεμάτος λάμψη και φρεσκάδα!
Ένας άνθρωπος που είχε σηκωθεί όρθιος μετά από παρατεταμένη πτώση, δείχνοντας έτοιμος να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή!
«Ευχαριστώ! Είχα την ανάγκη να το ακούσω αυτό από εσένα.
Ίσως επειδή όσα μου είπες, αντιπροσωπεύουν την στάση που αποφάσισα τελικά να κρατήσω στη ζωή μου, προκειμένου να συνεχίσω».
«Τι σκοπεύεις να κάνεις στο εξής Ουρανία;»
Άνοιξε την τσάντα της κι έβγαλε από μέσα το παλιό τετράδιο. Το άφησε στο γραφείο μου και χτύπησε επάνω του το χέρι της με σιγουριά.
«Δεν θα ξαναγράψω ούτε λέξη σ’ αυτό το τετράδιο!
Θα γράψω όμως ένα γράμμα!
Θα είναι για τον Λάμπη, θα του φανερώνει την καινούρια μου αλήθεια, που στο εξής θα ορίζει τη ζωή μου!
Δεν θα του ζητήσω τίποτα. Θέλω μόνο να ξέρει πως είμαι καλά, πως τον αγαπώ, όπως τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή που τον κράτησα στην αγκαλιά μου!
Έχω επιλέξει να ζω ευτυχισμένη! Αν κάποια στιγμή μάθω πως κι εκείνος είναι ευτυχισμένος και πως κατάφερε να με συγχωρήσει, για τα λάθη μου και για όσα δεν μπόρεσα να του προσφέρω…
Μόνο τότε η ευτυχία μου θα ολοκληρωθεί αφού, ακόμη κι αν ξεψυχήσω την επόμενη στιγμή, γνωρίζω καλά πως θα έχω πεθάνει ευτυχισμένη!»
Ακούγοντας τα λόγια της, θεώρησα πως η δική μου διαμεσολάβηση είχε εκπληρώσει το σκοπό της.
Αφού η Ουρανία κατάφερε να βάλει μια τάξη στο υπόγειο και να βρει το δρόμο για το μέρος όπου μπορεί να αφουγκράζεται την ψυχή της, που δεν είναι άλλο από το γράψιμο, τότε είμαι βέβαιος πως μπορεί πλέον χωρίς τη βοήθεια κανενός να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον γιο της και να διεκδικήσει από τη ζωή όλα όσα (λανθασμένα) πίστευε πως της είχαν στερήσει.
Σηκώθηκε από την πολυθρόνα της, στηρίχθηκε με τα δυο χέρια στην άκρη του γραφείου και μου ψιθύρισε, σχεδόν συνωμοτικά: «Υπάρχει ακόμη ένα πρόβλημα!»
Την κοίταξα με απορημένο βλέμμα, που φαντάζομαι πως φανέρωνε μεγάλη αγωνία.
Επειδή ξαφνικά σκέφτηκα… Όχι πάλι!
«Τη διεύθυνσή του στη Βαρκελώνη, πως θα την βρω;»
Της χαμογέλασα με ανακούφιση, αλλά και με μία επίσης συνωμοτική διάθεση.
«Είναι κάτι που σου απέκρυψα κι εγώ Ουρανία!
Το μεταπτυχιακό μου πραγματοποιήθηκε στην Βαρκελώνη!
Έζησα εκεί δώδεκα μήνες κι έχω στη διάθεσή μου όλα τα τηλέφωνα της πρεσβείας μας στην Ισπανία.
»Έκανα μάλιστα και αρκετές φιλίες με Έλληνες που εργάζονται εκεί.
Πράγμα που σημαίνει πως θα παρακάμψουμε όλη την γραφειοκρατία.
Η εύρεση μιας διεύθυνσης ανάμεσα σε αρκετές χιλιάδες Ελλήνων που κατοικούν πλέον μόνιμα στην Βαρκελώνη, καθυστερεί σημαντικά.
Μέχρι τότε, πιστεύω πως θα έχεις ολοκληρώσει το γράμμα σου!»
Η υπόθεση της Ουρανίας υπήρξε για μένα ένας σταθμός στην καριέρα, αλλά και στην ίδια μου τη ζωή!
Μου έμαθε πως, για να φέρεις τους ανθρώπους σε επαφή με την Ψυχή τους, πρέπει πρώτα να διατηρείς σε υψηλό επίπεδο τη δική σου επαφή, κάθε στιγμή της επίπονης αυτής διαδικασίας.
Στην αντίθετη περίπτωση θα χαθείς μέσα στο λαβύρινθο του υποσυνείδητου του ανθρώπου που στέκεται απέναντί σου.
Μια δύσκολη κατάσταση, που περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν στο δικό του υποσυνείδητο, μπερδεύονται χωρίς να το καταλάβεις και δικά σου παγωμένα συναισθήματα.
Όταν συμβαίνει αυτό πολύ συχνά, κι ενώ πιστεύεις πως παλεύεις να βάλεις σε μια τάξη το υπόγειο του ασθενή σου, δυσκολεύεσαι να συνειδητοποιήσεις πως βρίσκεσαι εγκλωβισμένος μέσα στο δικό σου.
Όταν αντιληφθείς ένα τέτοιο μπέρδεμα, μην απελπίζεσαι.
Να θυμάσαι πως δεν χρειάζεται να ανησυχείς, αφού το σκοτάδι πάντα υποχωρεί, στη σαγήνη της Ψυχής σαν αφεθείς.
…Τέλος
