Κεφάλαιο 7: Η αέναη κίνηση της καρδιάς

«Αρκετά όμως με τον Λεωνίδα. Άλλωστε, πέρασε κιόλας η μία ώρα που είχαμε στη διάθεση μας.»

«Λεωνίδα τον λένε;»

«Ναι. Χμ, ακόμα και γι’ αυτό παινεύεται, ο ελεεινός.
“Πήρα το όνομα, πήρα και τη χάρη!” συμπληρώνει πάντα όταν συστήνεται.»

Advertising

Advertisements
Ad 14

Η ώρα είχε περάσει, μα ήταν η πρώτη φορά που η Ουρανία μιλούσε για τον άντρα της, βγάζοντας μάλιστα για εκείνον αρκετό ατμό από μέσα της. Κι επειδή φοβήθηκα πως αν περίμενα την επόμενη εβδομάδα για να ακούσω τη συνέχεια, θα έχανα όλη αυτή την ένταση, της πρότεινα να παρατείνουμε τη χρονική διάρκεια της συνεδρίας μας.

«Μπορούμε να συνεχίσουμε την κουβέντα μας για άλλη μια ώρα˙ αν δεν  έχεις αντίρρηση βέβαια…»

«Είναι το λεωφορείο που φεύγει στις δύο˙ τέλος πάντων, επιστρέφω το απόγευμα.
Δεν χάθηκε ο κόσμος…»

«Οφείλω να ομολογήσω πως στη διάρκεια του αποψινού μας περιπάτου, μου θύμισες κάτι πολύ σημαντικό!»

Advertising

Το πρόσωπό της φωτίστηκε.
Είναι εκπληκτικό το πόση ενέργεια αποκτά κάποιος όταν του αναγνωρίζεις την ευεργετικότητα της προσφοράς του.

«Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που σου θύμισα βρε Ορέστη;»

«Έχεις ακούσει για το είναι – μη είναι;»

«Τι είναι πάλι αυτό;»

Advertising

«Είναι αυτό που είναι και την ίδια στιγμή δεν είναι!»

«Θα μου δώσεις ένα παράδειγμα;»

«Αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω.
Εγώ ας πούμε, από μικρό παιδί είχα την τάση να αρνούμαι κάθε είδους βοήθεια από τους γύρω μου˙ ακόμη κι απ’ τους γονείς μου.
Ίσως επειδή αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που έμαθα, για να μπορώ να νιώθω σε όλο τους το μεγαλείο την υπερηφάνεια και την αυτό-δημιουργικότητα.»

«Καλά όλα αυτά˙ όμως το είναι – μη είναι, δεν καταλαβαίνω που είναι.»

Advertising

«Έχει να κάνει με την προέλευση της ίδιας της βοήθειας.
Θυμάσαι αυτό που σου ανέφερα νωρίτερα; Ότι η ψυχή υφαίνει με αξιοθαύμαστο τρόπο το ανώτερο σχέδιο της;
Προκειμένου λοιπόν να φέρει εις πέρας αυτή την αποστολή, φροντίζει με έναν ιδιαίτερα πολύπλοκο τρόπο, να δημιουργούνται γύρω σου οι συναντήσεις που είναι κατάλληλες να συνθέσουν τις πιο ενδιαφέρουσες καταστάσεις! Εκείνες τις καταστάσεις που έχουν τη δύναμη να δώσουν την απαραίτητη ώθηση για να εξελιχθεί η ζωή σου.
Αρκεί βέβαια να μπορείς να τις εντοπίζεις κάθε φορά και να τις δέχεσαι ως πολύτιμες ευκαιρίες.
Ένα αληθινό θείο δώρο δηλαδή!

»Εφόσον λοιπόν η ψυχή φροντίζει για όλα τα παραπάνω, είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς πως  δεν πρόκειται για μια εξωτερική βοήθεια, αλλά για έναν εξαίσιο τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η ίδια σου η ύπαρξη, δημιουργώντας σε ένα ανώτερο επίπεδο.
Κι όσο συνεχίζεις να αρνείσαι οποιαδήποτε βοήθεια από τους ανθρώπους, είναι σαν να μη δέχεσαι την ψυχή σου τη στιγμή που ανταποκρίνεται άμεσα στο κάλεσμά σου.
»Στην ερώτηση για το αν τελικά η βοήθεια είναι μια πράξη που προέρχεται από κάποιον άλλο ή από τον ίδιο μας τον εαυτό, η απάντηση που προκύπτει είναι το είναι – μη είναι.

«Κι όταν ένας άνθρωπος εμφανίζεται στη ζωή σου για να σου φέρει στενοχώριες και προβλήματα; Που είναι η βοήθεια σ’ αυτή τη συνάντηση;»

Όλοι οι άνθρωποι που εμφανίζονται στη ζωή σου, με κάθε τρόπο αλλά και με οποιαδήποτε συσχέτιση, και όλες οι καταστάσεις που καλείσαι να αντιμετωπίσεις, έχουν ένα και μόνο σκοπό.
Να σου προσφέρουν κάθε είδους βοήθεια προκειμένου να δημιουργήσεις…»

Advertising

«Μισό λεπτό˙ συγνώμη! Επειδή αρχίζω να σε χάνω.
Τι είναι αυτό που πρέπει να δημιουργήσω;»

«Τον εαυτό σου Ουρανία! Να δημιουργήσεις τον εαυτό σου έτσι ακριβώς όπως τον θέλεις, σύμφωνα με όσα επιθυμείς να βιώσεις.
Δεν θα έπρεπε να σε απασχολεί τίποτα άλλο σ’ αυτή τη ζωή!»

«Εντάξει˙ Τώρα είναι που σε έχασα εντελώς.
Τι μου πρόσφερε εμένα η ψυχή μου, για να μπορέσω να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα;»

«Να μια εύστοχη παρατήρηση για να βάλουμε σταθερές βάσεις στη συζήτησή μας.
Όμως δεν πρόκειται να λάβεις σωστή απάντηση, αν πρώτα δεν θέσεις τη σωστή ερώτηση.»

Advertising

«Ποια είναι η σωστή ερώτηση;»

«Είναι εκείνη που πρέπει ο κάθε άνθρωπος να θέσει στον εαυτό του κάποια στιγμή!
Τι είναι αυτό που θέλω να ζήσω;
»Η καλύτερα˙ πως θέλω να ζήσω τη ζωή μου;»

«Αυτή θα έλεγα πως είναι μια γενικευμένη και αρκετά ασαφής ερώτηση.»

«Ωραία… Ας την κάνουμε πιο συγκεκριμένη λοιπόν.
Μπορείς να αναφέρεις κάτι που ήθελες να βιώσεις στη ζωή σου, με όλο σου το είναι;
Στη συνέχεια θα εξετάσουμε αν υπήρξαν οι κατάλληλες  ευκαιρίες για να το πραγματοποιήσεις;»

Advertising

«Εντάξει, όμως μην αρχίσεις κι εσύ με τις φιλοσοφίες του Κοέλιο: “Όταν θέλουμε κάτι πολύ… Όλο το σύμπαν συνωμοτεί” και παραμύθια της Χαλιμάς…»

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαια 72-75: Κρυμμένοι στη γωνιά του χρόνου, Κεφάλαιο 76: Μαίρη

«Να ξερες πόσο δίκιο έχει! Όμως, αν το διατυπώναμε λίγο διαφορετικά, ίσως να γινόταν περισσότερο κατανοητό.

»Όταν θέλεις κάτι με την ψυχή σου, η ψυχή συνωμοτεί μαζί σου με σκοπό να εξυψωθεί  ολόκληρη η ύπαρξή σου!»

«Δεν ξέρω αν είναι περισσότερο κατανοητό, σίγουρα όμως είναι πιο ποιητικό!»

Advertising

«Η ψυχή Ουρανία μου, είναι η μεγαλύτερη ποιήτρια που υπήρξε ποτέ!
Η μόνη ποιήτρια θα έλεγα καλύτερα. Αφού αυτή είναι που εμπνέει και τροφοδοτεί τον κάθε δημιουργό με την πρώτη ύλη της δημιουργίας του.»

«Όπως όλες οι γυναίκες, έτσι κι εγώ ήθελα να ζήσω έναν μεγάλο έρωτα.
Όμως, αντί γι’ αυτό, δες πως κατάντησα.»

Με κοίταξε στα μάτια περιμένοντας να δει αν θα συμφωνούσα με την αυτοκριτική της παρατήρηση.

«Δεν βλέπω καμία κατάντια, Ουρανία.»

Advertising

«Πως είναι δυνατόν να μη βλέπεις; Αντί να απολαμβάνω όλα όσα ήθελα να ζήσω, σπαταλάω τη ζωή μου τρέχοντας  πίσω από ψυχολόγους, επειδή δεν είμαι ικανή να επιλύσω τα προβλήματα που συσσωρεύτηκαν γύρω μου και νιώθω να με πνίγουν.»

«Έτσι βλέπεις την σχέση μας Ουρανία; Σαν μια σπατάλη χρόνου απ’ τη ζωή σου;»

Χαμήλωσε το βλέμμα και γύρισε το πρόσωπό της που είχε κοκκινίσει ελαφρά, προς το μέρος μου.

«Συγνώμη! Δεν ήθελα να πω αυτό, αλλά…»

Advertising

«Δεν χρειάζεται να απολογηθείς για τίποτα. Να θυμάσαι μόνο αυτό που σου είπα πριν λίγο για τις ευκαιρίες των συναντήσεων στη ζωή μας.
Συνέχισε λοιπόν με το μεγάλο έρωτα που πάντα ήθελες να ζήσεις.
Δεν σου χτύπησε κάποια στιγμή την πόρτα;»

«Η αλήθεια είναι πως για ένα πολύ μικρό διάστημα, πίστεψα πως ζούσα το όνειρό μου. Έμοιαζε τόσο όμορφο για να είναι αληθινό και φυσικά κράτησε πολύ λίγο.
»Σαν την ομορφιά στο σχηματισμό και τη λάμψη που έχουν τα πυροτεχνήματα!
Ύστερα όμως, όλα άλλαξαν.
Κι αντί για όνειρο, αυτό που ζούσα ήταν ένας καθημερινός εφιάλτης.
»Επομένως, δεν το λες και μεγάλο έρωτα, όταν έχει τέτοια κατάληξη…»

«Όλοι οι μεγάλοι έρωτες, κάποια στιγμή δοκιμάζονται από οδυνηρές εντάσεις.
Πολλές φορές οι εντάσεις αυτές είναι τόσο μεγάλες, που οδηγούν ακόμη και στο χωρισμό. Τότε είναι που εμφανίζεται ο πόνος.
»Ξαφνικά όλη η αγάπη που ένιωθε ο ένας για τον άλλο, μετατρέπεται σε μίσος!
Ένα μίσος που χτίζει μέσα του ο καθένας για τον άνθρωπο που κάποτε ένιωσε τα πιο μεγαλειώδη αισθήματα, με την ελπίδα να γλιτώσει από το μαρτύριο του πόνου που φέρνει ο χωρισμός.
Επειδή όσο πιο μεγάλος είναι ένας έρωτας, τόσο μεγαλύτερος γίνεται και ο πόνος του χωρισμού.»

«Μα, αν μισεί ο ένας τον άλλο, τότε αυτό δεν είναι η απόδειξη πως ο έρωτάς τους δεν ήταν αληθινός;»

Advertising

«Χμ, κανονικά αυτό έπρεπε να ισχύει. Το αστείο όμως είναι, πως το συγκεκριμένο μίσος εκτός του ότι αποδεικνύει συνήθως την ύπαρξη ενός έρωτα, αποτελεί και τον δείκτη για το μέγεθός του.»

«Αυτό το μίσος που εμφανίζεται όπως λες, μετά από έναν χωρισμό, είναι κανόνας;»

«Δεν μπορεί να είναι κανόνας από τη στιγμή που υπάρχει έστω και μια εξαίρεση.
Είναι όμως μια λανθασμένη αμυντική λειτουργία του μυαλού, που θέλει να προστατέψει το σώμα από όλες τις οδυνηρές οργανικές επιπτώσεις που πρόκειται να εμφανιστούν στη συνέχεια.
Μια λανθασμένη εγκεφαλική λειτουργία που έρχεται να προστεθεί στις τόσες άλλες, που προκύπτουν από το γεγονός ότι ο άνθρωπος συνεχίζει να αρνείται πεισματικά τη συνειδητή επαφή με την ψυχή.»

«Δηλαδή όταν οι άνθρωποι χωρίζουν, αρχίζουν να μισούν ο ένας τον άλλον ακόμη κι αν δεν υπάρχει λόγος να το κάνουν;»

Advertising

«Αυτό το λόγο ψάχνει απεγνωσμένα να βρει ο εγκέφαλος!
Όταν φεύγει απ’ τη ζωή ο αγαπημένος σου άνθρωπος, θα πονέσεις, θα θρηνήσεις, θα υποφέρεις˙ μα όπως συμβαίνει στις περισσότερες φορές, θα το αποδεχτείς και θα συνεχίσεις τη ζωή σου.
Κρατάς μόνο τις ευχάριστες αναμνήσεις και συνεχίζεις, έχοντας πιθανόν αλλάξει ως άνθρωπος.
»Όταν όμως ο άνθρωπος που αγάπησες όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, ξαφνικά πρέπει να ζήσει μακριά σου, ε, αυτό είναι κάτι που δεν το αντέχεις με τίποτα.
Έτσι η καλλιέργεια του μίσους για εκείνον που ήταν τα πάντα για σένα κάποτε, είναι στην ουσία μια αμυντική λειτουργία που σκοπό έχει να σε προστατέψει από τις οδυνηρές συνέπειες του πόνου που φέρνει ο χωρισμός.»

«Ωραία όλα αυτά, αλλά, συνεχίζω να μην καταλαβαίνω αυτό που είπες πριν για το είναι – μη είναι. Που ακριβώς βρίσκεται;»

«Το είναι – μη είναι, βρίσκεται στον έρωτα που σου έστειλε η ψυχή εκείνο το απόγευμα.
Θυμάσαι; Πάνω στο λευκό άλογο με τις καφετιές κηλίδες˙ ένας έρωτας που έμοιαζε με ινδιάνο.
»Ένας έρωτας που ήταν και δεν ήταν. Μια αγάπη που είναι και δεν είναι.»

«Αυτός ο έρωτας έπαψε να είναι από καιρό! Η αγάπη χάθηκε και τη θέση της πήρε το μίσος  και η οργή.
»Και μη μου πεις πως αυτό το μίσος είναι η απόδειξη ενός μεγάλου έρωτα, γιατί τότε θα αρχίσω να αμφιβάλλω για το αν με τη λέξη “έρωτας” εννοούμε το ίδιο πράγμα.»

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 4: Highway to Hell
Advertising

«Είναι η αέναη κίνηση της καρδιάς Ουρανία!
Από την αγάπη στην αμφιβολία κι ύστερα στο μίσος. Από το μίσος στην ασθένεια κι ο κύκλος κλείνει όταν η καρδιά επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε: στην αγάπη.
»Αυτό συμβαίνει από πάντα στον κόσμο της σχετικότητας.
Γι’ αυτό έγινε αυτός ο κόσμος! Για να μπορείς ενίοτε να επιλέγεις το σκοτάδι.
Επειδή μόνο όταν βρίσκεσαι στο σκοτάδι, κατανοείς πλήρως το μεγαλείο του φωτός!»

«Η αέναη κίνηση της καρδιάς! Πόσο σωστό μου ακούγεται αυτό Ορέστη!
Όμως, πες μου σε παρακαλώ˙ η δική μου καρδιά που είναι οργισμένη και μισεί, τι να περιμένει στη συνέχεια; Κάποια αρρώστια;
Αν δεν κάνω λάθος, είπες πως μετά το μίσος ακολουθεί η ασθένεια.»

«Α-σθένεια  με άλφα στερητικό Ουρανία. Που σημαίνει ότι δεν έχεις σθένος.
Δηλαδή˙ ψυχική δύναμη, θάρρος και αποφασιστικότητα.
»Σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκεσαι τώρα.
Η οργή που νιώθεις για τον άντρα σου όμως, αλήθεια, πόσο καιρό σου τρώει τα σωθικά;»

Δεν μου απάντησε αμέσως επειδή προσπάθησε να θυμηθεί εκείνο το πρώτο γεγονός που σηματοδότησε την αρχή της πτώσης.
Η αλήθεια είναι πως έκανα τη συγκεκριμένη ερώτηση επειδή στόχευα σ’ αυτό ακριβώς το γεγονός.

Advertising

«Όταν ο Λάμπης μου έγινε δύο χρονών, ο Λεωνίδας αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στη Γερμανία.
Δουλειά εδώ δεν υπήρχε, και τα έξοδα μας πίεζαν υπερβολικά. Συμφωνήσαμε να ξενιτευτεί για λίγα χρόνια, έτσι ώστε να μαζέψουμε κάποια χρήματα για να κάνουμε κάτι δικό μας.
»Στην αρχή έστελνε λεφτά κάθε μήνα κι εγώ του έγραφα ένα γράμμα, γεμάτο απ’ την αγάπη και τη νοσταλγία μας. Εκτός από την απουσία του που ήταν δυσβάσταχτη, κατά τ’ άλλα όλα πήγαιναν καλά, σύμφωνα πάντα με το αρχικό μας σχέδιο.

»Στη συνέχεια, τα χρήματα άρχισαν να λιγοστεύουν και τα γράμματα εκτός απ’ την αγάπη μας, περιείχαν πλέον και δυσαρέσκεια, γκρίνια, μα και την επιθυμία της επιστροφής του.
»Μετά από δύο χρόνια απουσίας, τελικά γύρισε.
Ο Λάμπης είχε αλλάξει πολύ από τότε που τον είδε για τελευταία φορά.
Είχε γίνει ολόκληρο παιδί και ήταν τόσο ευτυχισμένος με την επιστροφή του πατέρα του!
»Έδειχνε κι εκείνος ευτυχισμένος με το γυρισμό του στο σπίτι.
Όμως ο Λεωνίδας που γύρισε, δεν ήταν ίδιος με εκείνον που είχε φύγει.»

«Τι είχε αλλάξει στον άντρα σου Ουρανία;»

«Τα πάντα! Επέστρεψε ένας νευρικός, ευέξαπτος, καχύποπτος, αδιάφορος και χυδαίος πολλές φορές άνθρωπος, που ώρες ώρες δεν τον αναγνώριζα.
Όλες αυτές οι καινούριες πλευρές της προσωπικότητάς του, οξύνονταν υπερβολικά κάθε φορά που έπινε.
Και δυστυχώς, έπινε σε καθημερινή βάση.»

Advertising

«Πότε ένιωσες να τον μισείς για πρώτη φορά; Τι ήταν αυτό που έφερε την οργή μέσα σου;»

«Όταν επέστρεψε, έλεγε για τον Λάμπη πως είχε γίνει πλέον ολόκληρος άντρας. Το κακό ήταν ότι το εννοούσε κιόλας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνεται πολύ αυστηρός μαζί του, σε βαθμό που οι φωνές και οι τιμωρίες, μέχρι που να κοπούν μαχαίρι όλες οι παιδικές συνήθειες –για τις οποίες πίστευε πως είχαν δημιουργηθεί από δική μου αμέλεια– να γίνουν η καθημερινότητα του Λάμπη μου.

»Το καημένο το παιδί που τον λάτρευε και περίμενε το γυρισμό του με λαχτάρα, προσπαθούσε αδιαμαρτύρητα να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του πατέρα του, που είχε μετατραπεί σε τύραννος.
Όπως κάθε σωστός άντρας, έτσι και ο Λάμπης, σύμφωνα με τον Λεωνίδα, όφειλε να μάθει να πίνει. Για τον λόγο αυτό, έπαιρνε συχνά το παιδί μαζί του στο καφενείο και το κορόιδευε αν ζητούσε πορτοκαλάδα, λέγοντάς του ότι αυτά είναι για τα κοριτσάκια.
Κι αν ήθελε να λέγεται άντρας, έπρεπε να πίνει μπύρα!

»Εκείνο όμως που με έκανε να αρχίσω να τον μισώ, ήταν όταν έλεγε στο παιδί μου πως όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες!
Μαλώναμε μπροστά του πολλές φορές γι’ αυτή τη συμπεριφορά, που την εκδήλωνε ακόμη και στο σπίτι, ειδικά όταν ήταν πιωμένος. Τότε γύριζε προς τον Λάμπη, με έδειχνε με το δάχτυλο του και φώναζε… “Βλέπεις; Όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες!” »

Advertising

Αυτό ήταν λοιπόν το ένοχο γεγονός! Αυτό, μαζί με τα υπόλοιπα˙ που δεν τα λες και λίγα…

«Δεν είχε απομείνει τίποτα από τον άνδρα που είχες αγαπήσει;»

«Τα μόνα που είχαν παραμείνει ίδια, ήταν η εργατικότητά του και ο σεβασμός που έδειχνε στο πρόσωπο της μάνας μου. Μπροστά της δεν έβριζε και δε φώναζε ποτέ. Ούτε τολμούσε να πειράξει τον Λάμπη, που ήταν η αδυναμία της.»

Οι φωνές και τα κλάματα ενός παιδιού που το έσερνε θαρρείς η μάνα του στο πλακόστρωτο, ανάγκασαν την Ουρανία να σταματήσει.

Advertising

– Είπες πως θα μου πάρεις μαλλί της γριάς!

– Είπα, μόνο αν φας όλο το φαγητό σου.

-Δεν μ’ αγαπάς καθόλου! Γι’ αυτό κι εγώ δε σ’ αγαπάω!

Διαβάστε επίσης  Κεφάλαιο 19: Τζον. Κεφάλαιο 20: Μαίρυ, Κεφάλαιο 21: Τζον

Η Ουρανία παρακολούθησε τη σκηνή που δημιουργήθηκε με τη μάνα και τη μικρή της κόρη, μέχρι που εκείνες απομακρύνθηκαν.
Στη συνέχεια κούνησε το κεφάλι της σαν να αρνιόταν αυτό που είχε δει.

Advertising

«Καημενούλα μου… Όταν μεγαλώσεις, τότε θα νιώσει πόσο πολύ σ’ αγαπάει η μάνα σου.»

«Εκτός κι αν δεν το νιώσει.»

«Τι εννοείς; Μάνα της είναι! Όταν θα γίνει κι εκείνη μανούλα, τότε θα καταλάβει.»

«Η αγάπη του γονιού για το παιδί του, αλλά και του παιδιού για τους γονείς του, είναι σαν τη θάλασσα του γέρου!
Όπως κι αν τη βλέπουμε, ό,τι χαρακτηρισμό κι αν της δίνουμε… Είναι η θάλασσα! Αυτό ήταν από πάντα και δεν αλλάζει.
»Πάντα θα υπάρχουν αιτίες κι αφορμές για να τη χαρακτηρίζουμε βρώμικη και μολυσμένη, κι ύστερα να τη θεωρούμε ξανά ευλογημένη κι απαραίτητη για τη ζωή μας.
Αυτή όμως στέκει πάντοτε εκεί. Δεν παύει ποτέ να είναι η θάλασσα.
Έτσι είναι και οι σχέσεις τον ανθρώπων. Ξεκινούν με τις ευγενικότερες προθέσεις και δημιουργούν πάντοτε προσδοκίες.

Advertising

Οι προσδοκίες είναι άλλο ένα παράδειγμα προβληματικής λειτουργίας του εγκεφάλου, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να καλύψει την ανάγκη του σώματος για ενέργεια. Μια ενέργεια που λαμβάνεται σε ικανοποιητικό βαθμό όταν ο άλλος ανταποκρίνεται άμεσα στις προσδοκίες μας. Που χάνεται όμως με την ίδια ευκολία, όταν δεν ανταποκρίνεται.
»Και τότε είναι που όλες οι σχέσεις δοκιμάζονται. Επειδή το να μπαίνεις σε μία σχέση με σκοπό να δώσεις και να πάρεις αντίστοιχα απ’ τον άλλον, είναι ο λάθος τρόπος για να λειτουργήσει αυτή η σχέση ιδανικά, εξυπηρετώντας τον αληθινό σκοπό της δημιουργίας της.»

«Και ποιος είναι ο αληθινός σκοπός της δημιουργίας μιας σχέσης;»

«Ο αληθινός σκοπός που καλείται να υπηρετήσει κάθε σχέση, είναι να σου δώσει όλες τις ευκαιρίες και τα εργαλεία που χρειάζεσαι για να δημιουργήσεις τον εαυτό σου έτσι όπως τον θέλεις κάθε φορά!
Αυτό μόνο θα έπρεπε να σε απασχολεί στην κάθε σχέση σου με ανθρώπους και με καταστάσεις.
Αν για παράδειγμα θέλεις να βιώσεις την εμπειρία του να είσαι ελεήμονας, το να συναντήσεις στο δρόμο σου έναν ζητιάνο, είναι μια ιδανική ευκαιρία για να το καταφέρεις.

Το ερώτημα που πρέπει να θέτεις στον εαυτό σου, σε κάθε σχέση είναι αυτό λοιπόν.
Ποια σύζυγος για παράδειγμα, θέλω να είμαι εγώ απέναντι σ’ αυτόν τον άντρα; Η υπομονετική; Η συγκαταβατική; Η παρηγορητική; Η εκδικητική; Ποια άλλη; Πίστεψέ με Ουρανία, η συμπεριφορά του Λεωνίδα, όσο άσχημη κι αν φαίνεται, στην ουσία σου δίνει αυτή την ευκαιρία να επιλέξεις ποιον εαυτό σου θέλεις να δημιουργήσεις!»

Advertising

«Αυτό το γνωρίζω πολύ καλά Ορέστη! Όταν εκείνος με προσβάλλει, με μειώνει μπροστά στους άλλους και μου φέρεται με απαίσιο τρόπο, τα ίδια και περισσότερα θα του κάνω κι εγώ! Αυτή την Ουρανία θέλω να δημιουργήσω απέναντι σ’ αυτόν.»

«Συγνώμη, αλλά δεν βλέπω τίποτα που να θυμίζει Ουρανία σ’ αυτή την εκδοχή. Το μόνο που βλέπω, είναι μια αντανάκλαση του Λεωνίδα! Σαν να έχεις μετατραπεί σε είδωλό του. Αυτό είναι που επιθυμείς πραγματικά για τον εαυτό σου;»

Αντί για απάντηση, πήρα έναν βαθύ αναστεναγμό, που τον εξέλαβα ως όχι.

«Εξαιτίας αυτού του ανθρώπου, έχασα τον εαυτό μου! Με δηλητηριάζει και με κάνει να ξεχνάω ποια είμαι και τι θέλω.»

Advertising

Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να γίνω λίγο πιο επιθετικός.

«Στη σχέση με το γιο σου; Έκανες ποτέ αυτή την ερώτηση; Ποια μάνα θέλω να δημιουργήσω κάθε φορά;
Η σχέση μάνας και γιου Ουρανία, είναι προσωπική υπόθεση δική σου και του Λάμπη.
Δεν πρέπει να επιτρέπεις σε κανέναν να τη δηλητηριάζει, έτσι ώστε να ξεχνάς να είσαι ακόμη και η μάνα που θα ήθελες.
»Μα πριν αποφασίσεις για οτιδήποτε, εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάς είναι πως ακόμη κι αν δεν υπάρχει κανένας λόγος για να συνεχίσεις να ζεις μαζί με τον Λεωνίδα, ακόμη κι αν η σχέση του άντρα σου με τον γιο σου γκρεμίστηκε από την άσχημη συμπεριφορά εκείνου… Δεν παύει να είναι η δική τους σχέση, πατέρα και γιου!
Η μόνη αλήθεια Ουρανία, είναι ότι ο Λάμπης είναι το αποτέλεσμα της αγάπης που υπήρξε κάποτε μεταξύ σας. Απ’ την αγάπη δημιουργήθηκε και βαθιά μέσα του, όλο του το είναι, εκεί επιθυμεί να επιστρέψει!
Η αέναη κίνηση της καρδιάς Ουρανία… Ποτέ μην την ξεχνάς!»

Παρόλο που δεν αντέδρασε σε όσα της είχα πει, κι ενώ ένιωθα μια αναζωογονητική  ενέργεια να με πλημμυρίζει…
Πετάχτηκε ξαφνικά απ’ το τσιμεντένιο παγκάκι, λες και είχε ενοχληθεί από κάτι που είπα.

«Πρέπει να φύγω! Θα τηλεφωνήσω εγώ για την επόμενη συνάντηση.»

Advertising

Αυτό είπε μόνο κι έφυγε σχεδόν τρέχοντας.
Με τον ίδιο τρόπο εξαφανίστηκε και η ενέργεια που λίγο πριν με γέμιζε απ’ την κορυφή ως τα νύχια.
Αυτό συμβαίνει συνήθως, όταν η ενέργεια που κερδίζεις προέρχεται από κάποιον που την έχασε.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1973. Ασχολούμαι με το εμπόριο, με τη λογοτεχνία ως συγγραφέας και με το θέατρο ως ηθοποιός στην θεατρική ομάδα "MHXANH" Παρακολούθησα σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Έχω συμμετάσχει με διηγήματά σε δύο έντυπες συλλογικές εκδόσεις του λογοτεχνικού ιστότοπου: "το βιβλίο net". Ασχολήθηκα με το σενάριο γράφοντας το: "Στις φλέβες της σκέψης" για ταινία μεγάλου μήκους... Και το: "Αγάπη πέρα από τα Χριστούγεννα" μεγάλου μήκους animation. Το 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Πηγή" το μυθιστόρημά μου: "Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ"

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα κακό σε εσένα;

Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα κακό σε εσένα;

Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα κακό σε εσένα; Διαφορετικές
Από πού πήραν το όνομα τους βουνά της Ελλάδας

Από πού πήραν το όνομα τους βουνά της Ελλάδας

Ο Ελλαδικός χώρος είναι ένα μεγάλο πανόραμα μυθικών και ιστορικών