Υπάρχουν καρδιές που σταματούν να πάλλονται, χωρίς να έχουν μεταγγίσει ούτε μια σταγόνα αίματος, εμπλουτισμένου με την αδρεναλίνη που εκκρίνεται, όταν ψυχή και σώμα στροβιλίζονται στη δίνη του έρωτα.
Η καρδιά της Ουρανίας, σίγουρα δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία.
Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα!
Αφού κατάφερε να βρει – έστω και για λίγο – αυτό που έψαχνε απεγνωσμένα.
Ο έρωτας σίγουρα είναι τυφλός!
Όσοι καταλαμβάνονται από την παθιασμένη του ενέργεια, συχνά έχουν την τάση να εξιδανικεύουν τους συντρόφους τους μεγεθύνοντας τις αρετές τους, ενώ αγνοούν συστηματικά τις ατέλειές τους˙ όπως πίστευε η Ellen Berscheid, κορυφαία ερευνήτρια της ψυχολογίας του έρωτα.
Και δεν είχε άδικο˙ αφού τα παραδείγματα ανθρώπων που συμπεριφέρονται κατ’ αυτό τον τρόπο στα πρώτα στάδια του έρωτά τους, είναι πολλά.
Αυτή η συμπεριφορά των ερωτοχτυπημένων, όσο κι αν φαίνεται ανώδυνη στην αρχή, είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει στην απογοήτευση και στην ολοκληρωτική κατάρρευση ενός οικοδομήματος που δημιουργήθηκε με μοναδικό σκοπό να στεγάσει την ευτυχία δύο ανθρώπων.
Η κατάσταση όμως χειροτερεύει όταν ο ένας από τους δύο συμμετέχοντες, χωρίς να το καταλάβει, παρασύρεται στην πιο καταστρεπτική φάση του έρωτα.
Πιο συγκεκριμένα˙ στην προσπάθειά του να γίνει ο ιδανικός ή η ιδανική σύντροφος, εισέρχεται ακούσια σε μια κατάσταση προσωπικής μετάλλαξης, αγνοώντας συστηματικά τον πραγματικό εαυτό του.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια που μου είπε η Ουρανία σε εκείνον τον πρωινό περίπατο: Όπως όλες οι γυναίκες, έτσι κι εγώ ήθελα να ζήσω έναν μεγάλο έρωτα.
Όμως, αντί γι’ αυτό, δες πως κατάντησα.
«Απλή ατυχία» θα μπορούσε να πει κάποιος. Η ίδια πίστευε πως ήταν μοίρα σκληρή.
Χωρίς να μου προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό, με έκανε να χάσω τελείως τα λογικά και τον εαυτό μου. Προκειμένου να πλευρίσω περισσότερο στον δικό του χαρακτήρα, απέκτησα πολλές από τις συνήθειές του.
«Η σκληρή μοίρα που επέλεξε η ίδια για τον εαυτό της δίχως να το καταλάβει», σκέφτηκα.
Μια τέτοια συμπεριφορά στο πρώιμο στάδιο του έρωτα, γίνεται η αιτία να οδηγηθεί η σχέση σε μια φάση όπου οι προβολείς της μεγάλης πρεμιέρας σβήνουν ο ένας μετά τον άλλον, πριν αρχίσει καλά-καλά η παράσταση.
Η σταδιακή μείωση στην ένταση της φλόγας, που κάνει τα στήθια των ερωτευμένων να φλέγονται, μοιάζει με αναπόφευκτη φυσική φθορά.
Γεγονός που κάνει και τους δύο να μοιάζουν με θύματα του έρωτα, που πιστεύουν πλέον πως τίποτα δεν μπορεί να αναθερμάνει τη σχέση τους.
̶ Και να απορούν οι δυο τους με τους εαυτούς τους κάθε φορά που εκείνη η σκέψη τρυπώνει στο μυαλό τους:
«Πόσο λάθος έκανα;»
«Δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος που είχα γνωρίσει τότε!»
«Τόσες θυσίες έκανα για εκείνη και μου φέρθηκε με αχαριστία.»
̶ Αλήθεια τώρα˙ είναι κακό το να θυσιάζεται κανείς για τον άνθρωπο που αγαπά;
̶ Δεν βαρέθηκες να παίρνεις την ίδια απάντηση κάθε φορά που αναρωτιέσαι αν κάτι είναι καλό ή κακό;
̶ Οι ερωτήσεις αυτές βγαίνουν από μέσα μου αυθόρμητα.
Συγνώμη αν γίνομαι κουραστικός.
̶ Γλυκέ μου! Πιστεύεις πως είναι ποτέ δυνατόν να νιώσει η Ψυχή σου κουρασμένη;
Όσες φορές κι αν χρειαστεί, θα σου θυμίζω πως υπάρχουν μόνο αμέτρητες επιλογές!
Άλλες σε εξυπηρετούν κι άλλες όχι.
Κι αν επιμένεις να τις αποκαλείς καλές και κακές… Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Θα σου το θέσω όμως λίγο διαφορετικά αυτή τη φορά.
Η θεωρία του «Είναι-μη Είναι» βρίσκει την καλύτερη εφαρμογή της στις δύο αυτές έννοιες˙ την έννοια του καλού και την έννοια του κακού.
Θέλω να δώσεις μεγάλη προσοχή στο πως λειτουργεί αυτή η εφαρμογή στον κόσμο της σχετικότητας:
Αν υπήρχε σ’ αυτό τον κόσμο, μόνο η επιλογή του καλού –γνωρίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι θα αποκαλούσαν ένα τέτοιο κόσμο ιδανικό– τότε θα ήταν σαν το σύμπαν να σαμποτάριζε τον ίδιο του τον εαυτό. Επειδή σε μια τέτοια περίπτωση, θα έπαυε αυτομάτως το κάθε τι να είναι καλό!
Αφού η απόδειξη της(από καταβολής κόσμου) ύπαρξης των δύο εννοιών, βρίσκεται μόνο στην μεταξύ τους σχέση.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει το ένα χωρίς την παρουσία του άλλου.
Επομένως, θεωρείς ακόμη πως είναι κακό εκείνο που στηρίζει το καλό;
̶ Ψυχούλα μου! Όλο αυτό μοιάζει με φαύλο κύκλο.
Σαν πρόβλημα που δεν έχει λύση!
̶ Χα-χα! Πράγματι˙ έτσι ακριβώς μοιάζει.
Γνωρίζεις όμως πολύ καλά, πως δεν υπάρχει πρόβλημα δίχως λύση.
̶ Μπορώ να μάθω λοιπόν, κάτι πιο συγκεκριμένο για τη λύση αυτού του προβλήματος;
̶ Η αλήθεια είναι… πως δεν υπάρχει λύση!
Δεν υπάρχει ούτε πρόβλημα στην πραγματικότητα!
Το σύμπαν είναι έτσι όπως είναι˙ και πίστεψέ με, δεν υπάρχει τίποτα το προβληματικό σε αυτό. Τουλάχιστον για την ώρα.
̶ Δεν έπιασα το υπονοούμενο…
̶ Δεν υπάρχει κανένα υπονοούμενο. Όλα συμβαίνουν τώρα!
Επομένως μόνο για το παρόν μπορούμε να μιλάμε με βεβαιότητα.
Να θυμάσαι πάντα πως όσα συμβαίνουν είναι στην πραγματικότητα πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να φανταστεί και ο πιο εξελιγμένος νους!
Όλα όσα υπάρχουν, αυτά που βλέπεις αλλά κι εκείνα που δεν αντιλαμβάνεσαι καν… έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό.
̶ Το οποίο είναι;
̶ Η προέλευσή τους!
Τα πάντα στη σφαίρα της ύπαρξης προέρχονται από την αγάπη!
Τελικά, το μόνο που υπάρχει είναι η αγάπη!
̶ Μια στιγμή! Εδώ νομίζω πως έχω μια ένσταση!
Με βασανίζει μια σκέψη από χθες, για κάτι που άκουσα στο δελτίο των ειδήσεων:
«Ένας άντρας εισβάλλει στο διαμέρισμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας, την βασανίζει προκειμένου να του αποκαλύψει το μέρος όπου κρύβει τα λιγοστά της χρήματα, την ληστεύει και πριν φύγει˙ αποφασίζει να τη σκοτώσει!»
Εξήγησέ μου σε παρακαλώ… Από πια περιοχή της αγάπης προέρχεται μια τέτοια πράξη;
̶ Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε σε κάτι. Πρόκειται για μια πράξη, από έναν άνθρωπο που πριν την πραγματοποιήσει ήταν κι εκείνος σαν όλους τους άλλους που δεν είχαν κάνει κάποιο φόνο.
Πολύ πιο πριν, υπήρξε άλλο ένα μικρό παιδί˙ και λίγο νωρίτερα ένα βρέφος.
Μια λαμπρή ύπαρξη που προήρθε από την ερωτική συνεύρεση δυο ανθρώπων.
Από μια καθαρή πράξη αγάπης δηλαδή.
Την ύψιστη πράξη αγάπης θα έλεγα˙ αφού έχει την δύναμη να παράξει ζωή!
Άρα, έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που προήρθε σ’ αυτό τον κόσμο από την αγάπη.
Ωραία ως εδώ;
̶ Πράγματι˙ έτσι ακριβώς έγινε. Όμως…
̶ Ο φόνος που διέπραξε είναι μια επιλογή που προφανώς δεν εξυπηρέτησε κανέναν, ούτε το θύμα αλλά ούτε και τον ίδιο τον θύτη.
Αυτό, φυσικά, είναι κάτι που ο ίδιος δεν γνώριζε πριν ολοκληρώσει την πράξη του.
Όπως βέβαια είναι πολύ πιθανόν να μην μάθει ποτέ κανείς το ποιες ήταν εκείνες οι πράξεις που προηγήθηκαν από άλλους ανθρώπους και επηρέασαν τόσο δραστικά την ιδιοσυγκρασία του.
Αυτό που κάνει το φόνο να προέρχεται από την αγάπη, δεν είναι η πράξη αυτή καθ’ εαυτή, αλλά η ύπαρξή της ως επιλογή!
Το μεγαλείο αυτού του κόσμου έγκειται στο ότι έχεις τη δυνατότητα να επιλέγεις να ζεις στο φως, αλλά και στο σκοτάδι.
Θα μιλούσες ποτέ για σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή, αν δεν υπήρχαν εκείνοι που της δείχνουν ασέβεια;
Θα θεμελιώνονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα αν δεν είχε προηγηθεί ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος και οι θηριωδίες του ολοκαυτώματος, που συνέβησαν κατά τη διάρκειά του;
̶ Ξέρεις, δεν δείχνει και τόσο ελκυστικός ένας κόσμος που για να μάθει να σέβεται κανείς τον συνάνθρωπό του, πρέπει πρώτα να κολυμπήσει σε μια θάλασσα μίσους κι εξευτελισμού.
Και για να έχει το δικαίωμα να ζήσει με αξιοπρέπεια, να είναι αναγκασμένος να βλέπει γύρω του ανθρώπους και συνειδήσεις να ποδοπατούνται!
̶ Η σοφία με την οποία είναι πλασμένος ο κόσμος δεν βρίσκεται στις ουσία των επιλογών, αλλά στην ελευθερία του να επιλέγεις.
Ξέρεις πόσο βαρετός κι ανούσιος γίνεται κάποια στιγμή ένας τόπος, όπου υπάρχει μόνο το φως;
Ακόμη κι αν ο τόπος αυτός λέγεται παράδεισος.
̶ Ξεκίνησα αυτή την επικοινωνία με σκοπό να φρεσκάρω την επίγνωσή μου γύρω από τον έρωτα, λίγο πριν εμφανιστεί στο γραφείο μου η Ουρανία.
Θέλω να της μεταφέρω το συναρπαστικότερο μήνυμα της ζωής…
Που δεν είναι άλλο από το «Ζήσε!»
Να φανερώσω τη λαμπρότητα του είναι της!
Είναι δυνατόν να μου πετάς έτσι απλά ένα: «Το φως του Παραδείσου μπορεί κάποια στιγμή να γίνει βαρετό κι ανούσιο»;
Είναι σαν να προσπαθώ να την κάνω να νιώσει βολικά, λέγοντάς της πως είναι μια χαρά στο σκοτάδι όπου βρίσκεται.
Μα τότε, όλα όσα της έχω πει μέχρι τώρα, θα πρέπει να είναι ένα μεγάλο ψέμα!
̶ Το να μη λες ολόκληρη την αλήθεια δεν είναι ψέμα. Είναι απλά, η μισή αλήθεια.
Της είπες κάποια στιγμή πως διάλεξε το πένθος για το θάνατο του πατέρα της, επειδή αναπόφευκτα, ήταν η επιλογή που την εξυπηρετούσε περισσότερο σε εκείνη τη σκοτεινή στιγμή της ζωής της.
Αυτή είναι η μισή αλήθεια Ορέστη μου!
̶ Ποια είναι η άλλη μισή;
̶ Την άλλη μισή απλά δεν ήσουν έτοιμος να την μεταφέρεις.
Έρχεται κάποια στιγμή –σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης– που λαχταράς το σκοτάδι σαν το πιο αναζωογονητικό χάδι.
̶ Η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν έχω κατακτήσει αυτή την επίγνωση σε όλο της το εύρος.
Γιατί; Γιατί να λαχταράς το σκοτάδι;
Πως είναι δυνατόν να νιώσει κάποιος αναζωογόνηση μέσα στη δυστυχία του;
– (Γιατί;) Με αυτό το γιατί, ξεκινάει κάθε φιλοσοφικό ερώτημα, κάθε πνευματική εξερεύνηση.
Η ανθρωπότητα στη συντριπτική της πλειοψηφία, περιμένει τις απαντήσεις από την επιστήμη.
Εκεί έχει επενδύσει όλη της την προσοχή τους τελευταίους αιώνες.
Τα επιστημονικά ερωτήματα ξεκινούν συνήθως με το «Πως».
Είναι πολύ πιθανόν το να έχεις αρκετές, και διαφορετικές μάλιστα μεταξύ τους, απαντήσεις για το πως δημιουργήθηκε αυτός ο κόσμος.
Αν θέλεις όμως να μάθεις το γιατί δημιουργήθηκε, τότε θέτεις το ερώτημα εκεί που πρέπει˙ στην Ψυχή σου!
Αναρωτιέσαι γιατί να ψάχνει κάποιος απεγνωσμένα το σκοτάδι.
Σκέψου λοιπόν, πως είσαι ένα αναμμένο κερί και στέκεσαι μπροστά στον Ήλιο μαζί με αμέτρητα άλλα κεριά.
Μπορεί να αισθάνεσαι ασφάλεια, γαλήνη, ζεστασιά…
Δεν πρόκειται όμως να νιώσεις το μεγαλείο του δικού σου φωτός ενώ στέκεσαι μπροστά στον Ήλιο.
Στο σκοτάδι θα γνωρίσεις εμπειρικά, αυτό που κατέχεις μόνο ως γνώση.
Θα βιώσεις την λαμπρότητά σου σε όλο της το μεγαλείο!
̶ Ψυχούλα μου! Πόσο ανακουφιστικά ηχούν τα λόγια σου!
Να τολμήσω να κάνω έναν παραλληλισμό πάνω στο παράδειγμα σου;
̶ Αν δεν τολμήσεις, δεν θα ανακαλύψεις!
̶ Μπροστά στον Ήλιο ανάμεσα στα άλλα κεριά, είναι εκεί όπου απολαμβάνεις τον εαυτό σου ως μέρος του όλου, πλέοντας σε μια θάλασσα συλλογικής ευφορίας!
Ενώ στο σκοτάδι, σου δίνεται η δυνατότητα να απολαύσεις την ατομικότητα.
Να γνωρίσεις τον εαυτό σου ως καθαρή πηγή φωτός!
̶ Αυτό ακριβώς κάνουμε Ορέστη μου!
̶ Πες μου σε παρακαλώ˙ αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε Ζωή και Θάνατο, έχει σχέση με το πήγαινε-έλα που προανέφερα;
̶ Έχει, αλλά με μία προϋπόθεση. Κατέχοντας αυτή τη γνώση, η λέξη «θάνατος» έχει πλέον την ίδια σημασία;
̶͘ Όχι βέβαια!
̶ Και πως αισθάνεσαι γι’ αυτό;
̶ Ποτέ δεν πίστευα στην ύπαρξη του τέλους και του τίποτα.
Όμως αυτές οι απαντήσεις στα (Γιατί), είναι τόσο ανακουφιστικές! Τόσο αναζωογονητικές!
̶ Ωραία! Γιατί αυτή είναι η αίσθηση της αλήθειας!
̶ Σε λίγη ώρα θα εμφανιστεί η Ουρανία.
Σκοπός μου ήταν να της δείξω το ποιες ήταν οι επιλογές που έκανε όταν ερωτεύτηκε και δεν λειτούργησαν για εκείνη όπως θα ήθελε.
Όμως, μετά από αυτή την επικοινωνία μας, μπορώ να πω ότι νιώθω περισσότερο σαν μαθητής, που μαθαίνει ακόμη τις βασικές αλήθειες της ζωής, παρά σαν ένας καθοδηγητής που είναι ικανός να διδάξει αυτές τις αλήθειες.
̶ Αν είναι έτσι, κανονικά θα έπρεπε να αμφιβάλω για τις διδακτικές μου ικανότητες.
̶ Γιατί το λες αυτό; Είσαι η καλύτερη δασκάλα! Η συνάντησή μας είναι ότι καλύτερο συνέβη στη ζωή μου!
̶ Όταν δεν εμπιστεύεσαι τις δικές σου διδακτικές ικανότητες, είναι σαν να αμφιβάλλεις και για τις δικές μου.
Επειδή καλός δάσκαλος δεν είναι αυτός που έχει άριστους μαθητές, αλλά εκείνος που δημιουργεί καλούς δασκάλους!
Άλλη μια συνεδρία ξεκινούσε χωρίς να έχω κάποιο συγκεκριμένο σχεδιασμό για τον τρόπο με τον οποίο θα κατεύθυνα τη συζήτηση με την Ουρανία.
Τα μόνα εφόδια που διέθετα ήταν η απίστευτη ενέργεια που ένιωθα να ρέει στο κορμί μου, η εξαιρετική διαύγεια στις σκέψεις μου και η εμπιστοσύνη στον τρόπο με τον οποίο η Ψυχή μου δημιουργεί τις συμπτώσεις, κάνοντας τη ζωή να μοιάζει με μια καλοκουρδισμένη μηχανή που ανταποκρίνεται στη θέλησή μου.
Ξεκίνησα τη συγκεκριμένη συνεδρία όπως το συνήθιζα˙ ζητώντας από την Ουρανία να μου περιγράψει τις σκέψεις που είχαν κυριαρχήσει στο μυαλό της στη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε.
Σκέψεις που ήταν σχετικές με τα όσα είχαμε κουβεντιάσει οι δυο μας στην προηγούμενη συνάντηση.
Για το χρόνο που χρειάστηκε, προκειμένου να συγκεντρώσει αυτές τις σκέψεις, μου ζήτησε να αφήσω ανοιχτό το ραδιόφωνο –που έκλεισα τη στιγμή που μπήκε στο γραφείο– επειδή θεώρησε πως η μουσική θα τη βοηθούσε να συγκεντρωθεί.
Επέλεξα ένα σταθμό που γνώριζα πως δεν διέκοπτε το πρόγραμμά του με διαφημίσεις και έκατσα αναπαυτικά στην πολυθρόνα του γραφείου, περιμένοντας να ξεκινήσει η Ουρανία να μου διηγείται όσα της έρχονταν στο μυαλό˙ που συνήθως ήταν αρνητικά.
Ήταν μια διαδικασία που έμοιαζε σαν να την έβαζα να βγάλει όλα τα σκουπίδια που είχαν συσσωρευτεί μέσα της επί μια εβδομάδα, με σκοπό να τα πετάξει στο πάτωμα.
Στη συνέχεια, αφού σκούπιζα το γραφείο μου, όλα θα έδειχναν καλύτερα.
«Μακάρι να ήταν τόσο απλό!» σκεφτόμουν, ενώ την ίδια στιγμή…
μια γαλήνια μελωδία σε ρυθμό χασάπικου, άρχισε να στροβιλίζεται μέσα στο γραφείο.
Ένας αναστεναγμός έσκασε μέσα μου κι αμέσως ένιωσα εκείνη τη γλυκιά μελαγχολία που με επισκέπτεται συνήθως όταν αναπολώ στιγμές του παρελθόντος, από τα δικά μου ερωτικά χτυποκάρδια.
Η βαθιά αισθαντική φωνή του Λέοναρντ Κοέν, θαρρείς πως χτύπησε κάποιες ξεκούρδιστες χορδές της Ψυχής της Ουρανίας.
(Dance me to your beauty with a burning violin)
«Αυτό το τραγούδι! Πόσο καιρό έχω να το ακούσω!
Το λατρεύω! Αυτή είναι αληθινή αγάπη!
Μιλάει για τον πραγματικό έρωτα Ορέστη!
Ο άνθρωπος που έγραψε αυτούς τους στοίχους πρέπει να αγάπησε πολύ.
Μόνο ο έρωτας μπορεί να εμπνεύσει έναν καλλιτέχνη να γράψει ένα τέτοιο τραγούδι και να το ερμηνεύσει τόσο αισθαντικά!»
«Ο έρωτας˙ ή ο αβάσταχτος πόνος στην καρδιά…»
«Δεν καταλαβαίνω˙ τι εννοείς;»
«Θέλεις να μου πεις πως δεν γνωρίζεις ποια είναι η αληθινή πηγή της έμπνευσης αυτού του τραγουδιού;»
«Όχι δεν ξέρω. Όμως, αν δεν πρόκειται για μια ιστορία ενός μεγάλου έρωτα, τότε, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
«Το κομμάτι αυτό Ουρανία, θεωρείται – και όχι άδικα – ύμνος προς την αγάπη, τον έρωτα και την ίδια τη ζωή.
Ένα μουσικό μνημείο του εικοστού αιώνα!
Που δυστυχώς είναι εμπνευσμένο από την πιο απάνθρωπη και φρικαλέα στιγμή του.
Ο άνθρωπος που καλείται από την αγαπημένη του να τη χορέψει παίζοντας μουσική με το φλογισμένο βιολί του, είναι υπαρκτό πρόσωπο!
Ο βιολιστής του Άουσβιτς! Έτσι έμεινε στην ιστορία ο κρατούμενος που υποχρεώνονταν από τους αξιωματικούς των Ες Ες να παίζει κλασική μουσική την ώρα που περνούσαν από μπροστά του όλοι οι φίλοι, οι συγγενείς, τα μέλη της οικογένειάς του˙ ακόμη και η έγκυος γυναίκα του, προκειμένου να διαβούν το κατώφλι του θανάτου, στους θαλάμους αερίων.
Η αγαπημένη του είναι εκείνη, που καθώς φαίνεται τραγουδάει αυτούς τους στίχους τη στιγμή του αποχαιρετισμού!»
«Κι εκείνος;»
«Εκείνος έχει δύο επιλογές. Να ακολουθήσει τη μοίρα των αγαπημένων του ανθρώπων, ή να τους συνοδέψει στο θάνατο παίζοντας κλασική μουσική με το βιολί του.»
«Τι έκανε τελικά;»
«Επέλεξε τη ζωή! Όπως είπε ο ίδιος αργότερα.»
«Τη ζωή; Μα αυτή δεν είναι ζωή. Πως άντεξε ένα τέτοιο μαρτύριο; Πως μπόρεσε να ζει με αυτές τις σκέψεις;»
«Η ζωή Ουρανία, μπορεί να είναι ένα μεγάλο μυστήριο.
Σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι μαρτύριο.
Σαν μια μουσική αλληλουχία, μας καλεί να ακολουθήσουμε το σκοπό της.
Αυτός ο άνθρωπος ως μουσικός που ήταν, εναρμονίστηκε τελικά με το σκοπό της ζωής κι έτσι συνέχισε.
Στην αντίθετη περίπτωση, δεν θα μαθαίναμε ποτέ για την απάνθρωπη ιστορία που έζησε ο ίδιος στο κολαστήριο του στρατοπέδου συγκέντρωσης.
Δεν θα συνέθετε ποτέ ο Λέοναρντ Κοέν αυτό το εκπληκτικό τραγούδι, που ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει την αγάπη, τον έρωτα και το σεβασμό προς τη ζωή, σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο».
Η Ουρανία έκρυψε το πρόσωπό της μέσα στα χέρια της κι άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
Την έπιασα απαλά από τους ώμους και της πρόσφερα λίγο νερό.
«Τόσος πόνος˙ ούτε που μπορώ να φανταστώ την απόγνωση, την απελπισία και τον πανικό εκείνων των ανθρώπων.
Κι εγώ θεωρώ πως η ζωή μου φέρθηκε άδικα».
Έλα ντε… Σκέφτηκα άθελά μου.
»Πόσο ντρέπομαι!» είπε και σηκώθηκε αμέσως από την πολυθρόνα της˙ όπως κάνει κάθε φορά όταν εγκαταλείπει το πεδίο της μάχης.
»Ορέστη, πρέπει να φύγω! Δεν αισθάνομαι καλά αυτή τη στιγμή.
Είναι αδύνατον να συνεχίσουμε σήμερα.»
«Όπως θέλεις Ουρανία. Όμως δεν πρέπει να αισθάνεσαι ντροπή.
Δεν είναι αυτός ο σκοπός του τραγουδιού άλλωστε.
Δεν εξυπηρετεί σε τίποτα το να ντρεπόμαστε, να αισθανόμαστε άσχημα και να νιώθουμε τύψεις για τα γεγονότα του παρελθόντος.
Αυτό που αρμόζει απέναντι σε όσους υπέφεραν τότε και σε εκείνους που συνεχίζουν να υποφέρουν ακόμη και σήμερα, είναι να αγαπήσουμε χωρίς όρια και να δείξουμε σεβασμό στους ανθρώπους και στη ζωή.
Να κατανοήσουμε το πόσο καταστρεπτικός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν χάσει αυτές τις αρετές.
Με πόση δύναμη κι ανθεκτικότητα μπορεί να σταθεί μπροστά στη μεγαλύτερη καταστροφή. Τέλος, να χρησιμοποιήσουμε αυτή την εμπειρία, επενδύοντας με αγάπη την κάθε μας δημιουργία!
«Dance me to the end of love» είπε ψιθυριστά, με αγκάλιασε με δύναμη κι έφυγε.
