58
Χάθηκα στην άβυσσο του δικού μου χωροχρόνου. Περιφερόμουν με το αμάξι μου όταν έστριψα σε εκείνο το παράδοξο και επηρέασε το μυαλό μου. Μία ανάμνηση από τα παλιά θα μπορούσες να (μην) πεις, καθώς εκείνη ήταν για πάντα μέσα μου και έτυχε να την βρω στο παρελθόν που η ίδια ζούσε. Η δική μου εποχή εξαφανίστηκε από τη θύμησή μου, μα δεν με ένοιαζε.
Νόμιζα πως τους κυνηγούσα αυτούς τους δυο, ότι ανακάλυπτα πτυχές της ιστορίας τους. Η μεγαλύτερη ανακάλυψή μου ήταν εκείνη η συνειδητοποίηση, ότι ήμουν κι εγώ ένα μεγάλο μέρος τους. Μέχρι που οι φόβοι μου έγιναν αληθινοί και τους κυνηγούσαν, διαστρέβλωναν την πραγματικότητα και εμένα με έβαζαν στην άκρη, σαν ασήμαντο παρατηρητή, αναλαμβάνοντας εκείνοι τα ηνία.
Στην πορεία ανακάλυψα ότι μπορούσα να γυρίσω πίσω στην εποχή μου —μα δεν το έκανα. Θυμήθηκα όμως τη ζωή που ζούσα στο μέλλον και αυτή αποτελούσε για μένα ένα παρελθόν. Τα είχα αφήσει όλα πίσω και με μια κίνηση τα διέγραψα ολοκληρωτικά γιατί το παρόν είχε για μένα σημασία, όπως και η εποχή όπου είχα καταλήξει.
Πέρασα την πύλη ακολουθώντας τον σκιερό μου εαυτό. Τον πρόλαβα, καθώς πήγαινε να περάσει και να μου διαφύγει για άλλη μια φορά· και του μίλησα.
—Δεν ανήκεις εσύ εδώ, του είπα.
—Κι εσύ, πού ανήκεις ; μου απάντησε.
—Πρώτα να μου πεις γιατί φεύγεις από εμένα. Με φοβάσαι ;
Γύρισε, με κοίταξε και μου είπε:
«Εγώ είμαι οι αναμνήσεις σου, αυτές που γεννήθηκαν και αυτές που θα δημιουργηθούν.Σταμάτα να με προκαλείς.Θα θυμηθείς ούτως ή άλλως. Μην προτρέχεις».
Έκανα μια κίνηση και τον ακούμπησα στο χέρι. Αυτός διαλύθηκε στην ατμόσφαιρα. Σκεφτόμουν πως είχε δίκιο για όλα και, ακόμα περισσότερο, το ένιωθα μέσα μου πιο πολύ από ποτέ άλλοτε. Έτρεχα να ξεφύγω από ένα θλιβερό για μένα μέλλον γιατί εκείνη ήταν η μέρα που η Μαίρυ έφυγε από τη ζωή. Δυστυχώς, τώρα αρχίζω και θυμάμαι και νιώθω ότι η πύλη κλείνει πιο πολύ.
Δε με πειράζει να μείνω εδώ στο παρελθόν, καθώς θα έχω εκείνη για παρέα.
Καθόμουν και κοίταγα την πύλη και σκεφτόμουν ότι δεν κατεδίωκα τον εαυτό μου, αλλά τον έκανα να θυμηθεί. Πίστευα ότι κάτι που δημιουργείται στο παρελθόν και πλέον υπάρχει σαν ανάμνηση, συνεχίζει να δημιουργεί και να υπάρχει στο μέλλον. Και πίσω από αυτό ο θάνατος της Μαίρυς να με στοιχειώνει μοναχικά.
59
Θεωρήσαμε με την Μαίρη ότι θα έπρεπε να επισκεφτούμε τα μέρη που μας στοίχειωσαν, εκείνα που μας έκαναν να χανόμαστε και να εμφανιζόμαστε ξαφνικά μέσα από τις αναμνήσεις μας. Υπήρχαν σαν παλμός μέσα μας και μας έδιναν ελπίδα να βρούμε ο ένας τον άλλον ξανά. Ο ένας από το μέλλον και ο άλλος από το παρελθόν.
Πήγαμε στο βενζινάδικο λίγο έξω από την πόλη, εκείνο στο οποίο είχα πρωτοέρθει σε αυτό το χρονικό σημείο, σε αυτόν τον κόσμο, και τελικά αποφάσισα να μείνω. Την είχα πρωτοσυναντήσει όταν φρόντισε τα τραύματα που μου είχαν κάνει κάποιοι κάτοικοι της περιοχής. Τότε, που με είχαν ρίξει στο πάτωμα και με χτύπαγαν.
Κοιτούσα το παλιό βενζινάδικο και το έβλεπα εγκαταλελειμμένο και σκουριασμένο, μα εκείνη δεν έβλεπε το ίδιο.
—Μα δεν το βλέπεις ; Σοβαρά τώρα Μαίρη ;
—Τζόν, εγώ το βλέπω όπως το θυμόμουν στην εποχή μου, δηλαδή στο τώρα, και μοιάζει μια χαρά, έτοιμο, σε λειτουργία, να εξυπηρετήσει πελάτες.
—Είναι απίθανο Μαίρυ, εγώ το βλέπω όπως στη δική μου εποχή, ένα διαλυμένο και κατεστραμμένο οίκημα· μάλιστα, βλέπω και τα χορτάρια να έχουν φυτρώσει σχεδόν παντού.
Βλέπαμε και οι δύο το ίδιο πράγμα αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Όπως το θυμόταν ο καθένας μας από την εποχή του. Μία σκέψη μου πέρασε από το μυαλό. Άραγε να με έβλεπε και η Μαίρη γερασμένο όπως ήμουν πραγματικά έχοντας έρθει από το μέλλον, ή με έβλεπε πιο νέο ;
—Μαίρη πώς με βλέπεις ; Νέο ή γερασμένο ;
—Είσαι όπως σε θυμάμαι Τζόν, δεν έχεις αλλάξει καθόλου, όπως όταν τότε που σε πρωτογνώρισα, νέο. Εσύ, πώς με βλέπεις ;
Έβλεπα επάνω της την αντανάκλαση του δικού μου εαυτού. Ένιωθα ότι περάσανε τα χρόνια προσπαθώντας να καταλάβω που βρισκόμουν και όταν την κοιτούσα ηρεμούσα γιατί έβλεπα την αλήθεια κατάματα.
«Όχι, δεν έχεις αλλάξει καθόλου, δεν γέρασες, της είπα, είσαι και εσύ όπως σε θυμάμαι».
60
Ό,τι είναι συντρίμια για τον έναν είναι για τον άλλο κάτι καινούργιο. Δύο άνθρωποι που μοιράζονται και σκέφτονται το ίδιο βλέπουν την πραγματικότητα όπως είναι, όμορφη και γλυκιά από τη μία πλευρά και σκληρή και κατεστραμμένη από την άλλη.
Έβλεπα από μακρυά τους δυο εκείνους που τελικά ήταν μαζί και ένιωθα ευχαρίστηση. Η αποστολή μου είχε φτάσει στο τέλος της. Πίστευα ότι θα έφτιαχναν ένα δικό τους μέλλον, μια δική τους πραγματικότητα —και έτσι έγινε. Σκεφτόμουν όλο αυτό το παράδοξο που είχε δημιουργηθεί. Ο καθένας τους πατούσε στη δική του εποχή και το διαφορετικό φαινόταν μεταξύ τους να γίνεται κοινό. Να δημιουργούν τον δικό τους δρόμο προς το άπειρο του χωροχρόνου τους.
Μέσα από το σκοτάδι διακρίνω αμυδρά μελωδίες από παλιά. Ακούγονται σαν να με καταδιώκουν και ο καπνός από τα λάστιχα να είναι το τελευταίο που νιώθω πριν χαθώ στον χωροχρόνο.
Όχι, δεν μπορούσα να δεχθώ ότι εκείνη πέθανε και ότι θα έμενα χωρίς αυτή. Μέσα στον μαύρο κόσμο του καθρέφτη έκανα βόλτες με το αμάξι μου, προσπαθώντας να δημιουργήσω μια άλλη πραγματικότητα, να την επαναφέρω πίσω.
Και όταν τελικά απογοητεύτηκα με βαθύ πόνο στην καρδιά, τότε άνοιξε μια πύλη και με κατάπιε. Την επόμενη στιγμή βρέθηκα να ακούω τον ήχο απο το ράδιο του αμαξιού. Όλοι οι σταθμοί έπαιζαν ροκ εντ ρόλ.
61
Όσο σε έψαχνα τόσο χανόντουσαν τα χρόνια από το μυαλό και την συνείδησή μου. Δεν καταλάβαινα πώς ο χρόνος πέρναγε καθώς το μόνο που θυμόμουν ήταν ο δρόμος που εκτεινόταν συνέχεια μπροστά μου. Μα είχα μία αίσθηση ότι υπήρχες, ότι ήσουν κοντά μου.
Ειδικά όταν χτύπησε το τηλέφωνο στη μέση του πουθενά. Τότε είχα πειστεί ότι ήμουν στο σωστό δρόμο, αφού είχα πρώτα σκοτώσει τους φόβους μου έχοντας φύγει μακρυά. Όλοι γελάγανε στο Τμήμα, δεν το πίστευαν. Ότι μετά από τόσα πολλά χρόνια θα σε έβρισκα. Για τα δεδομένα της εποχής σου είχες εξαφανιστεί για πάρα πολλά χρόνια.
—Απογοητεύτηκες Μαίρη ;
—Στην αρχή ναι, πάρα πολύ. Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς και όλα γύρω σου να έχουν αλλάξει ; Ακόμα και τα χρόνια να έχουν περάσει από πάνω σου χωρίς να το καταλάβεις ; Το χειρότερο ήταν ότι ήμουν χαμένη χωρίς εσένα Τζόν. Αλλά να που τελικά σε βρήκα και αυτό με κάνει να αισθάνομαι χαρούμενη.
Χαμογέλασα μα δεν μπόρεσα να κρύψω τη θλίψη από τα μάτια μου και η Μαίρη κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε, οτι κάτι ήξερα παραπάνω για το χαμό της.
—Μην ανησυχείς, Τζόν ξέρω τι αισθάνεσαι, ξέρω το μέλλον μου. Οι αναμνήσεις οι δικές μου με έχουν αφήσει με ένα γεγονός να θυμάμαι τελευταίο. Είναι το ατύχημα με το αυτοκίνητο που σταμάτησε στον χρόνο και βγήκα έξω. Πιστεύω ότι δεν σταμάτησε, αλλά ο χρόνος το προσπέρασε παίρνοντας την ψυχή μου μακρυά. Έπειτα θυμάμαι ότι περιφερόμουν σε μία έρημο σε ένα μοτέλ. Μάλιστα, κάποια στιγμή σε αντίκρισα, ήσουν εκεί, μα δεν με άκουγες.
—Κάτι διαισθάνθηκα, Μαίρη γιατί νόμιζα πως άκουσα τη φωνή σου αλλά δεν σε έβλεπα.
—Ήσουν εκεί Τζόν, ακριβώς μπροστά μου.
—Δεν ξέρω τι να πω Μαίρη, με κατακλύζει το συναίσθημά μου πως σε χάνω συνεχώς. Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτήν την αίσθηση.
—Μην ανησυχείς, αυτό που μετράει είναι ότι τώρα με βρήκες Τζόν· είμαστε μαζί, έτσι δεν είναι ;
—Ναι, έτσι είναι.
—Τότε ας απολαύσουμε τον χρόνο που μας απομένει μαζί, τι λες συμφωνείς ;
Σκούπισα τα δάκρυα για το ανάμεικτο συναίσθημά μου που από τη μια την είχα βρει και μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί και από την άλλη που ήξερα ότι είχε πεθάνει και μπορεί να γινόταν και πάλι το ίδιο.
Το μόνο που ευχόμουν ήταν να περάσω και άλλο χρόνο μαζί της όσο και να διαρκέσει αυτό και επιτέλους να φύγει αυτή η θλίψη από πάνω μου.
