
Το πρόβλημα της Γεωργίας ήταν πάντα οι αργές μεταρρυθμίσεις. Αυτή η πρώην σοβιετική χώρα του Καυκάσου, μετά την ανεξαρτητοποίησή της από τη Μόσχα, βίωσε ένα καθεστώς εμφυλίου πολέμου αλλά και συγκρούσεων με τις μειονότητες που κατοικούσαν στα εδάφη της. Η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα ήταν για τη Γεωργία μία μεταβατική περίοδος, η οποία σήμανε και την υιοθέτηση νέων τρόπων ζωής και νέων δεδομένων επιβίωσης. Ο λαός, όμως, της χώρας αυτής ήθελε πράγματι τις αλλαγές;
Μετά το τέλος των συγκρούσεων στο έδαφος της και την ανάληψη της προεδρίας από τον Έντουαρντ Σεβαρτνάτζε, η σταθερότητα φάνηκε να επανέρχεται στη Γεωργία. Οι αντιπολιτευόμενες ομάδες και οι αντίπαλοι του προέδρου απέκτησαν ξαφνικά ευρεία ευελιξία κινήσεων, κάτι που δε συνέβαινε σε καμία άλλη χώρα του Καυκάσου εκείνη την περίοδο. Η αδυναμία, όμως, της Γεωργίας να σταθεί ως ισχυρό και ανεξάρτητο κράτος, η κακή οικονομική κατάσταση, σε συνδυασμό με την ευρεία διαφθορά, την υψηλή εγκληματικότητα και την ανικανότητα της κεντρικής εξουσίας να επιβάλλει τη θέλησή της, όξυναν την πολιτική και κοινωνική διαφορά.

Ο Σεβαρτνάτζε, πρώην υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση της ΕΣΣΔ, είχε επιστρέψει στη Γεωργία το 1992 για να αναλάβει την εξουσία, μετά την ανατροπή του πρώτου προέδρου, Ζβιάντ Γκαμσαχούρντια. Η χώρα τότε μαστιζόταν από εμφύλιες συγκρούσεις και πραξικοπήματα. Όντας ένας από τους αρχιτέκτονες της περεστρόικα υπό τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, που είχε διατελέσει παλιότερα και ηγέτης του ΚΚ της Γεωργίας, ο Σεβαρτνάτζε απέκτησε πολλούς εχθρούς, καθώς ήρθε σε ρήξη με τους οπλαρχηγούς και τους αυτονομιστές.
Το 1995 φάνηκε να σημειώνει κάποια πρόοδο για τον έλεγχο του χάους. Διέταξε τον αφοπλισμό της μεγαλύτερης παραστρατιωτικής οργάνωσης και προώθησε την έγκριση του νέου συντάγματος. Αυτό προέβλεπε τη δημιουργία προεδρίας με μεγαλύτερες αρμοδιότητες από αυτές που είχε ο Σεβαρτνάτζε ως αρχηγός κράτους και πρόεδρος της βουλής της Γεωργίας. «Είναι σαφές ότι οι εχθροί του Σεβαρντνάτζε προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν για να σταματήσουν την τελετή υπογραφής», είχε επισημάνει ο εκπρόσωπός του.
Η εξουσία του προέδρου της Γεωργίας άρχισε να αμφισβητείται, όταν εμφανίστηκε στους πολιτικούς κόλπους της χώρας ένα νέο πρόσωπο που άκουγε στο όνομα Μιχαήλ Σαακασβίλι. Γεννημένος στην Τιφλίδα, στις 21 Δεκεμβρίου 1967, ο Σαακασβίλι αντιπροσώπευε το νέο αίμα και τη διαφάνεια στη σπαρασσόμενη, από τα εσωτερικά προβλήματα, χώρα του Καυκάσου. Το παλιό πολιτικό καθεστώς, που είχε κουράσει τους πολίτες της Γεωργίας, φαινόταν αρκετά ευάλωτο στις αρχές του 21ου αιώνα και ήδη υπήρχε μία γενική επιθυμία για την πολιτική εκπαραθύρωσή του.

Στις 2 Νοεμβρίου 2003, διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στη χώρα, οι οποίες αποδείχθηκαν παράνομες και προϊόν εκτεταμένης καλπονοθείας από διεθνείς οργανισμούς και παρατηρητές. Ο Σαακασβίλι υποστήριξε ότι αυτός ήταν ο νικητής των εκλογών, κάτι που αρκετές μη κυβερνητικές οργανώσεις και διεθνείς παρατηρητές το επιβεβαίωσαν. Ο πρώην υπουργός δικαιοσύνης κάλεσε τότε τους υποστηρικτές του να βγουν στους δρόμους και να μην επιτρέψουν σε αυτό το σύστημα να ορθοποδήσει. Μέσα στις επόμενες ημέρες, ένα ευρύ λαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας εξαπλώθηκε στους δρόμους της Τιφλίδας και οι γεωργιανοί πολίτες διαμαρτύρονταν κατά της κυβέρνησης και του προέδρου Σεβαρτνάτζε.
Στις 22 Νοεμβρίου, η λαϊκή αυτή ανυπακοή έφτασε στο αποκορύφωμά της, όταν το νέο κοινοβούλιο της χώρας ξεκίνησε τις εργασίες του. Η αντιπολίτευση το θεώρησε παράνομο και υποστηρικτές της, υπό την ηγεσία του Σαακασβίλι, εισήλθαν στη συνεδρίαση κρατώντας τριαντάφυλλα στα χέρια τους. Διέκοψαν την ομιλία του προέδρου και τον εξανάγκασαν να απομακρυνθεί από την αίθουσα με τη συνοδεία των σωματοφυλάκων του. Ο Σεβαρτνάτζε, αργότερα, κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ξεκίνησε να συγκεντρώνει στρατό και αστυνομία κοντά στο σπίτι του στην Τιφλίδα. Παρόλα αυτά, η ανώτατη ηγεσία του στρατού φάνηκε απρόθυμη να τον υποστηρίξει. Με ρωσική διαμεσολάβηση, ο Σεβαρτνάτζε συναντήθηκε με τους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης στις 23 Νοεμβρίου και μετά από αυτή τη συνάντηση, υπέβαλε την παραίτησή του από την προεδρία της χώρας.

Η αναγγελία της παραίτησής του έφερε ένα κλίμα ευφορίας στους δρόμους της Τιφλίδας. Πάνω από 100.000 διαδηλωτές ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς, οι οποίοι διήρκεσαν όλη νύχτα. Η προκήρυξη νέων εκλογών ήταν πλέον μονόδρομος. Η πρόεδρος του γεωργιανού κοινοβουλίου Νινό Μπουριανάτζε ανέλαβε μεταβατική πρόεδρος της χώρας. Τον Ιανουάριο του 2004, αφού προηγουμένως το συνταγματικό δικαστήριο της Γεωργίας είχε ακυρώσει τα αποτελέσματα των εκλογών του Νοεμβρίου, διεξήχθησαν προεδρικές εκλογές με ευρεία συμμετοχή, στις οποίες ο Σαακασβίλι εξελέγη πανηγυρικά πρόεδρος της χώρας, σε ηλικία μόλις 36 ετών. Το κόμμα του Σαακασβίλι κέρδισε και τις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου 2004, δίνοντάς στο νέο πρόεδρο απεριόριστη εξουσία. Η Επανάσταση των Ρόδων, όπως ονομάστηκε το κίνημα που έριξε τον Σεβαρτνάτζε, είχε φτάσει στο τέλος της.
Ο Σαακασβίλι εργάστηκε πυρετωδώς για να εκσυγχρονίσει τη χώρα του, να συμφιλιώσει τις αντίπαλες πολιτικές και κοινωνικές ομάδες, να βελτιώσει την καθημερινότητα των πολιτών του και να βγάλει τη Γεωργία από το σκοτάδι, υιοθετώντας μία ριζοσπαστική ατζέντα που θεμελιωνόταν πάνω σε φιλοδυτικούς πυλώνες. Προσπάθησε να μειώσει την επιρροή της Ρωσίας στο εσωτερικό της χώρας του. Το 2008 επανεξελέγη πρόεδρος της Γεωργίας. Εντούτοις, η σύρραξη με τη Ρωσία που υποκινήθηκε, όταν η Γεωργία προσπάθησε να επανακαταλάβει το θύλακα της Νότιας Οσετίας και η επακόλουθη ήττα του γεωργιανού στρατού, απομόνωσαν τη χώρα, διέκοψαν τη σύνδεση με τη Ρωσία με βίαιο τρόπο και οδήγησαν σε πτώση της δημοτικότητάς του. Το 2012, το νεοϊδρυθέν κόμμα “Γεωργιανό Όνειρο” του εκατομμυριούχου Μπιτζίνα Ιβανισβίλι άρχισε να αμφισβητεί ανοικτά την εξουσία του κόμματος του Σαακασβίλι. Ο ίδιος δε μπορούσε να επανεκλεγεί. Το 2013 τον διαδέχτηκε στην προεδρία ο Γκιόργκι Μαργκβελασβίλι. Ο Σαακασβίλι έφυγε από τη χώρα και απέκτησε ουκρανική υπηκοότητα, ενώ η Γεωργία εξέδωσε ένταλμα σύλληψης σε βάρος του, κατηγορώντας τον για διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας. Η πτώση του ήταν τόσο γρήγορη όσο και η άνοδός του και κανένα τριαντάφυλλο δεν τον έσωσε αυτή τη φορά.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό:
Georgia – Independence | αντλήθηκε από britannica.com
Georgia’s Rose Revolution: αντλήθηκε από usip.org
Η “Επανάσταση των Ρόδων” μαράθηκε στη Γεωργία: αντλήθηκε από kathimerini.gr
Σαακασβίλι: το προφίλ του ηγέτη της “Επανάστασης των Ρόδων”: αντλήθηκε από gr.euronews.com
Rose Revolution: αντλήθηκε από en.wikipedia.org