
Φορτώνουμε την εβδομάδα μας με δραστηριότητες. Φτιάχνουμε την εβδομάδα μας με πρόγραμμα, την οργανώνουμε. Την τάδε μέρα, τάδε ώρα, μην ξεφύγει κανένα λεπτό της ημέρας που δεν έχουμε κάτι τέλεια κανονισμένο.
“Δεν προλαβαίνω διαφορετικά”, “Δεν έχω αρκετό χρόνο”, “Έχω τόσα πολλά να κάνω”, “Πρέπει όλα να γίνουν σωστά” κλπ.
Το σπίτι πάντα φανερά τακτοποιημένο. Μην έρθει στο σπίτι κάποιος και το δει ακατάστατο. Ακόμα κι αν έχεις να συγυρίσεις το δωμάτιό σου εβδομάδες ολόκληρες, το σαλόνι θα είναι πάντα στην εντέλεια. Αυτό είναι, άλλωστε, το πρώτο πράγμα που θα δει κανείς μπαίνοντας στο σπίτι.
Στις σχέσεις μας, επίσης, όλα τακτοποιημένα. Όχι αναγκαστικά ευτυχισμένα και χαρούμενα. Αλλά τέλεια τακτοποιημένα.
Συγκρίνουμε τη ζωή μας με τις ζωές των άλλων και στην τελική δεν προσπαθούμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας αλλά να φτάσουμε εκείνη των άλλων. Θέλουμε να είμαστε τέλειοι σε όλα, το πιστεύουμε και το δείχνουμε.
Έχεις, όμως, αναρωτηθεί ποτέ τι σου προσφέρει αυτή η τελειότητα που μετά μανίας προσπαθείς να βρεις;
“Τι θα πει ο κόσμος”, “Πρέπει να τα κάνεις όλα σωστά”, ” Μη σε δει κανείς έτσι, ντύσου πιο όμορφα”, ” Πρέπει να χάσεις κανένα κιλό, πάχυνες”, “Πώς το έχεις έτσι το σπίτι, συμμάζεψέ το λίγο” κ.α.
Σου ακούγονται γνωστές αυτές οι φράσεις. Το ξέρω. Αυτές άκουγες από μικρός/ή, τις ξέρεις απέξω. Τις έμαθες τόσο καλά που πλέον αυτές ορίζουν τη ζωή σου, τις κληρονόμησες και τις έκανες τρόπο σκέψης.”
Παρ΄όλο που υπάρχουν τόσα άρθρα, τόση ενημέρωση και τόση εξέλιξη, εκπλήσσομαι από το πόσο οι άνθρωποι επηρεαζόμαστε από τον όρο της τελειότητας. Καταπιέζουμε τα θέλω μας, φοβόμαστε την κριτική, κρυβόμαστε πίσω από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Η γνώμη μας πρέπει να είναι κοινά αποδεκτή, να αποφύγουμε οποιαδήποτε παρεξήγηση. Να γινόμαστε ένα με όλους, για να μην έχει κανείς να πει κάτι αρνητικό για εμάς. Φοράμε τη μάσκα του “τέλειου” και ξεκινάμε την ημέρα μας.
Κανείς, ωστόσο, δεν αναρωτιέται ποιες είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας – τέλειας – ζωής. Η καθημερινότητά μας κατακλύζεται από άγχος και πίεση. Ξεχνάμε τις ανάγκες μας και δουλεύουμε σκληρά για τα θέλω και τα πρέπει των άλλων. Δεν απολαμβάνουμε τίποτα, δεν ξέρουμε τι μας κάνει χαρούμενους, χάνουμε τον εαυτό μας. Στην παραμικρή ατέλεια τρομάζουμε. Κι αυτό έχει να κάνει με την αποδοχή που αποζητάμε. Έχουμε ανάγκη την επιβράβευση, την αποδοχή και την εκτίμηση των γύρω μας προς το πρόσωπό μας.
Η δήθεν τελειότητα αυτή, ουσιαστικά, μας κρατά πίσω. Δε μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας ή ένα αρνητικό χαρακτηριστικό μας με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να το διορθώσουμε. Δεν εξελισσόμαστε ως άνθρωποι, ως γονείς, ως επαγγελματίες, ως σύντροφοι.
Η τελειότητα αυτή μας στερεί την ανάπτυξη.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων με τέτοιες σκέψεις και συμπεριφορές που εξελίσσουν αυτόν τον τρόπο ζωής στην λεγόμενη “τελειομανία“.

“Η τελειότητα δεν κρύβει την ευτυχία.”
Δε θα μείνω στο κλασικό “δεν υπάρχει τελειότητα”, γιατί αυτό, θεωρητικά, το ξέρουν όλοι. Θα ήθελα όλοι να φανταστούμε για λίγο έναν κόσμο λιγότερο τέλειο. Έναν κόσμο χωρίς κριτική, χωρίς στερεοτυπικές απόψεις. Έναν κόσμο στον οποίο θα μπορούμε να είμαστε αυτό που θέλουμε. Θα κοιτάμε με καθαρότητα τα ψεγάδια μας και θα μπορούμε χωρίς ντροπή να τα αναγνωρίσουμε. Ας φανταστούμε έναν κόσμο υποστηρικτικό, με πρόθεση για βοήθεια. Ας φανταστούμε έναν κόσμο με εξέλιξη και έναν εαυτό με λιγότερο άγχος. Δεν είναι ανάγκη να είσαι τέλειος. Δεν είναι ανάγκη να μετράς τα λόγια σου για να μη σε παρεξηγήσει κάποιος. Το θέμα είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, να νιώθουμε ελεύθεροι και να αγαπάμε τον εαυτό μας.
Κι αυτό ξεκινά από μέσα μας.