Από νεαρή ηλικία , ο Χάρης Γκέκας ήξερε ότι ο χορός ήταν ο προορισμός του στην ζωή. Στα 13 του χρόνια , μετακόμισε μόνιμα στην πόλη Μπούρζ της Γαλλίας, όπου σπούδασε κλασικό μπαλέτο και το ρίσκο που πήρε τότε τον έχει δικαιώσει σήμερα ,διότι ο Χάρης Γκέκας έχει εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους χορευτές κλασικού μπαλέτου παγκοσμίως. Στα 17, ο Χάρης Γκέκας ξεκίνησε να εργάζεται στο Χοροθέατρο “Aenaon” του D. Lommel ,ενώ ακολούθησαν η συμμετοχή του στο Διεθνές Φεστιβάλ Μπαλέτου Jeune και η συνεργασία του ως σολίστας με το Μπαλέτο Νέων στις Κάννες, το Μπαλέτο της Όπερας του Ρήνου, το Μπαλέτο της Γενεύης και το μπαλέτο της όπερας της Λυών . Το 2014 ξεκινάει η συνεργασία του με την Catherine Diverrès για το ντουέτο Dentro, το Blow the Bloody Doors Off, και το Jour et Nuit. Σήμερα, ο Χάρης Γκέκας μετράει στο βιογραφικό του συνεργασίες με πολλούς καταξιωμένους καλλιτέχνες. Γεμάτος ταπεινότητα και με το ήθος με τον διακατέχει ,ο Χάρης Γκέκας μάς μίλησε για την ζωή και την καριέρα του στην Γαλλία, το πώς τον άγγιξε η προσωρινή επιστροφή του στην Ελλάδα ,καθώς και για τα επιμέρους στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα έργα του.
Επιμέλεια συνέντευξης: Νικολέττα Καστρινάκη
Το περασμένο Σάββατο πήρατε μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, όπου παρουσιάσατε την χορευτική παράσταση «Κάτι ανοίγει». Θα θέλατε να μας πείτε μερικά πράγματα σχετικά με την παράσταση;
Η παράσταση αυτή είναι ένα αρκετά έντονο έργο, αρκετά πλήρες, έχει αρκετές πτυχές. Το κοινό το ονομάζει «έντονο» και χωρίς «καμπύλη». Δεν κάνει «κοιλιά». Έχει ένα αρκετά περίπλοκο χορογραφικό υλικό, χρειάστηκα αρκετό χρόνο, για να το ετοιμάσω , και έχω βάλει μέσα σε αυτό πράγματα , τα οποία λείπουν σε εμένα καμιά φορά από την καθημερινότητα, όπως το να έχει κάποιος ανοιχτή διάθεση προς τον άλλον , τρυφερότητα, μια παραπάνω δόση χιούμορ, αυτοσαρκασμός … Τέτοια στοιχεία έχει η παράσταση αυτή , η οποία αλλάζει πολλές ατμόσφαιρες και αυτό οδηγεί σε μια παράσταση , η οποία δεν σχετίζεται με “show”, διότι δεν προσπαθώ να κάνω κάτι θεαματικό. Είναι ένα κάλεσμα. Να καλέσεις κάποιον να ακολουθήσει ένα νήμα. Δεν υπάρχει μονοτονία. . Οι κάποιες «εκπλήξεις», η live μουσική, η θεατρικότητα και ο χορός μας συμβάλουν σʹαυτό. Ο χορός δεν είναι μόνο ενός στιλ. Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις σχετικά με αυτό ,όπως ,άλλωστε ,και σε κάθε έργο μου. Το έργο δείχνει κάτι που «παλεύει», «παλεύεται» και σιγά-σιγά οικοδομείται. Είναι ένα έργο ,το οποίο θα έλεγα πως μου μοιάζει πιο πολύ από όλα, και θα έλεγα πως έχει μέσα μια υπερβολή , η οποία είναι μέρος μιας ισορροπίας.
Οπότε, έχει πολλά στοιχεία από τον χαρακτήρα σας…
Ναι, καθώς κι από τις επιθυμίες και τα όνειρα μου. Κάποια πράγματα, κάποια ιδανικά, τα οποία δεν είναι εύκολο να επιτευχθούν με την πρώτη ,όπως και στην ζωή. Οπότε, έχει δόσεις ρεαλισμού και ονείρου.
Από νεαρή ηλικία δραστηριοποιήστε στο εξωτερικό και συγκεκριμένα, στην Γαλλία. Πώς νιώσατε που μετά από πολύ καιρό δώσατε παράσταση στην Ελλάδα ; Θα θέλατε κάποια στιγμή να επιστρέψετε μόνιμα στην χώρα μας;
Ήταν μία μαγική βραδιά η βραδιά της παράστασης στην Πάτρα . Είχα πάνω από 15 χρόνια να χορέψω στην Ελλάδα. Έχω στην μνήμη μου μαγικές καλοκαιρινές βραδινές παραστάσεις σε ανοιχτά χοροθέατρα με τον δάσκαλο μου,Ντανιελ Λομμελ… Θα έλεγα πως η παράσταση στην Πάτρα είχε μία δόση μυστηρίου για εμένα και ακόμα δεν μου έχει φύγει αυτό το συναίσθημα. Όσον αφορά μία μόνιμη επιστροφή στην Ελλάδα, δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει η ζωή .Δεν αποκλείω τίποτα… Έχω δύο παιδιά και μία σύζυγο και η ζωή μας είναι στραμμένη προς το εξωτερικό . Σημασία έχει το που θα μπορέσουμε να είμαστε πιο «χρήσιμοι». Στον τομέα μου είναι πιο εύκολο να δράσω στο εξωτερικό ως χορογράφος. Ωστόσο ,θέλω να κρατήσω μία ισορροπία με την Ελλάδα ,και να δω πως θα μπορούσα να είμαι χρήσιμος στον τομέα μου. Παιδαγωγικά πιστεύω θα ήταν ενδιαφέρον να έρθω σε επαφή με νέους Έλληνες χορευτές.
Αναφορικά με το κοινό, υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο γαλλικό και στο ελληνικό;
Θα δυσκολευτώ να σας απαντήσω σε αυτό .Το ελληνικό κοινό το γνωρίζω λίγο. Δεν έχω δει πολλές παραστάσεις στην Ελλάδα, ούτε έχω δώσει ακόμα δικές μου. Σχετικά με αυτήν που έκανα τώρα, η αντίδραση του κοινού ήταν ακριβώς ίδια, τόσο στην Γαλλία ,όσο και στην Πάτρα, ο κόσμος είπε “δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο”. Δεν στέκει ότι το ελληνικό κοινό δεν αντιλαμβάνεται τα πράγματα που έχουν έρθει απέξω. Ο καλλιτέχνης πρέπει να προσαρμόσει το ύφος και την ενέργεια του ,ώστε να δημιουργήσει σχέση με το κοινό . Έτσι ,με το «Κάτι ανοίγει» έκανα την προσαρμογή που χρειαζόταν ,ώστε να έρθει η παράσταση σε σχέση και ισορροπία με το κοινό. Η πραγματική πρόκληση είναι να δώσεις στο κοινό να καταλάβει ότι , όταν έρχεται στο θέατρο, καλείται να ζήσει μία περιπέτεια, να βρει το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει κάπου. Όμως, χρειάζεται και ο καλλιτέχνης να βοηθήσει σε αυτό .Το κοινό έχει μεγάλο μερίδιο μες την παράσταση και στο θέαμα. Αυτό κάνω και εγώ στα έργα μου. Αφήνω ένα πολύ μεγάλο τελέσιο στον κόσμο, τόσο ως προς την φαντασία του και ως προς την συμμετοχή του. Το μάτι πρέπει να ενεργεί από μόνο του και ως καλλιτέχνης να του αφήνεις το περιθώριο να το κάνει. Σε αυτό διαφέρουν οι παραστάσεις χορού από τα ΜΜΕ και την τηλεόραση και καλό θα ήταν να «πολεμάνε» την παθητικότητα.
Προέρχεστε από μία οικογένεια με καλλιτεχνικό υπόβαθρο. Επομένως, υπήρξε η οικογένεια σας ένα από τα ερείσματα που σας έστρεψαν προς τον χορό;
Αυτό είναι σίγουρο. Από μικρός βρισκόμουν στις γκαλερί, ανάμεσα στα έργα του πατέρα μου. Επίσης ,και η μητέρα μου ζωγραφίζει πολύ ωραία και ο αδερφός μου ήταν χορευτής πριν στραφεί προς την ποιητική γραφή. .Από μικρή ηλικία παίρναμε μέρος με τον αδερφό μου σε δημοτικούς χορούς. Από μικρή ηλικία θυμάμαι πως χόρευα πάρα πολύ .Είχα σίγουρα έμφυτο τον χορό ,αλλά αν δεν ήταν η οικογένεια μου τόσο προοδευτική και υποστηρικτική , ώστε να με σπρώξουν προς τον χορό από πολύ μικρή ηλικία και να με υποστηρίξουν στην απόφαση μου να φύγω στο εξωτερικό σε τόσο τρυφερή ηλικία , θα ήταν αδιανόητο να ακολουθήσω τον δρόμο που ακολούθησα.
Θα ήταν δύσκολο για εσάς να φύγετε σε τόσο μικρή ηλικία…
Εύκολο δεν ήταν σίγουρα ,αλλά ήδη είχα μια δόση αυτονομίας, όποτε ήταν βατή η προσαρμογή για εμένα. Βέβαια, σκληραίνεις και μεγαλώνεις πιο γρήγορα από άλλους συνομήλικους μου .Για τους γονείς ήταν πιο δύσκολο και τώρα που είμαι και εγώ γονιός το καταλαβαίνω αυτό πιο εύκολα.
Πάντως , η απόφαση σας αυτή σας δικαίωσε .Στην καριέρα σας μέχρι σήμερα συγκαταλέγονται σπουδαίες δουλειές και συνεργασίες , όπως με την Όπερα της Λυών ,και μέσω αυτών έχετε αποκτήσει παγκόσμια φήμη. Έχετε ξεχωρίσει κάποια παράσταση σας ;
Η πιο δύσκολη ερώτηση είναι αυτή. Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις ,είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο έργο. Είναι σαν να ζητάς από μία μαμά να πει ποιο παιδί της αγαπάει πιο πολύ. Πίσω από κάθε παράσταση κρύβεται μια ιστορία. Κάτι που μπορείς να διηγηθείς. Ίσως να μπορώ να πω πως αγάπησα λίγο περισσότερο εκείνες τις παραστάσεις που ενείχαν μεγαλύτερο ρίσκο και περισσότερη δυσκολία. Οι πιο προκλητικές. Οι εύκολα-επιτυχείς παραστάσεις με έλκυαν ανέκαθεν λιγότερο και για αυτό πιστεύω πως με διάλεγαν πάντα σε πιο δύσκολα έργα που δεν είναι τόσο ελκυστικά και έχουν δυσκολίες. Αυτά είναι τα έργα που έπλασαν τον τρόπο σκέψης μου ως χορογράφο.
Η όπερα της Λυών αποτελεί μία παγκόσμια κοιτίδα πολιτισμού, Ως Έλληνας πως αισθάνεστε που «εκπροσωπούσατε» την Ελλάδα και συμμετείχατε σε αυτήν;
Σαν χορευτής, είχα ήδη συνείδηση μιας βασικής σχέσης της ελληνικής σκέψης ανάμεσα στο διονύσιο και το απολλώνιο στοιχείο. Θεωρώ πως ένας χορογράφος και χορευτής πρέπει να έχει συνείδηση των 2 στοιχείων και το πως αυτά ισοροπούν . Ένα έργο ίσως να είναι περισσότερο διονυσιακό ή περισσότερο απολλώνιο .Αυτη η συνείδηση ισως να φαίνεται τωρα και στα έργα μου. Όταν είσαι σε μία ομάδα (σ.σ. στο μπαλέτο της όπερας της Λυών) τόσο χρόνια ,όπως εγώ που ήμουν 6 χρόνια σε αυτήν ως ενεργό μέλος, χρειάζεται πολύς διάλογος και ως εκπρόσωπος των χορευτών ανέλαβα κάποιες ευθύνες με δημοκρατικό τρόπο και διάλογο με την ηγεσία της Όπερας ,ώστε να μην υπάρξουν διχόνοιες και να υπάρχει δημιουργικό αποτέλεσμα. Επιπλέον, ασχολήθηκα με τις παιδαγωγικές αποστολές της ομάδας σε εθελοντικό επίπεδο, όχι μόνο σαν καλλιτέχνης ,αλλά ως ενεργός πολίτης σε όλα αυτά που περιστρέφονται γύρω από την τέχνη. Η τέχνη έχει καθήκον απέναντι στον πολίτη και θεωρώ πως η εμπειρία μου στην όπερα της Λυών μου προσέφερε μία ολοκλήρωση ,όχι μόνο ως καλλιτέχνη, αλλά και ως ενεργό πολίτη.
Στα τόσα χρόνια μόνιμης εγκατάστασης στο εξωτερικό ,τι είναι αυτό που σας έχει λείψει από την Ελλάδα; Έχετε την δυνατότητα να την επισκέπτεστε συχνά;
Κάθε φορά που κατεβαίνω από το αεροπλάνο και μπαίνω στην ελληνική την πόλη, αισθάνομαι αυτό το φιλότιμο που δεν βρίσκεις στο εξωτερικό . Μια δική μας ανθρωπιά. Υπάρχει εδώ η «συνείδηση του άλλου» μια “περιποίηση” και ελπίζω να μην μας φύγει ποτέ. Μου αρέσει ,επίσης, η «υπερβολή» της Ελλάδας. Η ζωή θέλει υπερβολή.
Λόγω φόρτου εργασίας μου είναι δύσκολο να περνάω αρκετό χρόνο στο σπίτι με την οικογένεια μου και προσπαθώ να το διορθώσω αυτό. Οπότε ,μου είναι ακόμα πιο δύσκολο να έρχομαι συχνά στην Ελλάδα. Πιο τακτικά έρχομαι τα καλοκαίρια. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια επισκέφτηκα την Ελλάδα για κάτι άλλο πέρα από διακοπές. Μου έχουν λείψει από την Ελλάδα οι άλλες εποχές. Πέρυσι τον Νοέμβρη κατέβηκα στην Ελλάδα για μία εβδομάδα και μου είχε λείψει αυτή η αίσθηση φθινοπώρου που έζησα στον τόπο καταγωγής μου, το Λιτόχωρο Ολύμπου. Η φύση είναι αλλιώς εδώ και με συγκινεί ,καθώς μου φέρνει στην μνήμη αναμνήσεις από την παιδική ηλικία και συγκινούμαι πολύ. Η απουσία από την χώρα σου είναι ένα κενό που δεν καλύπτεται και το ίδιο μου λένε φίλοι μου που έχουν φύγει στο εξωτερικό και επιστρέφουν στην Ελλάδα, παρά τις αντιξοότητες.
Η καθημερινότητα σας πως είναι ως ένας καταξιωμένος και πολυάσχολος χορευτής;
Ένας χορευτής που είναι σε μία ομάδα ,έχει καθορισμένη μέρα. Έχει το 6ωρο-7ωρο δουλειάς, έχει το ζέσταμα ,έχει φυσικοθεραπευτές γύρω του και μια οργάνωση .Όταν είσαι χορογράφος και χορευτής σε μία ομάδα, όπως εγώ, ενέχει ο κίνδυνος να κατρακυλήσει αυτή η οργάνωση και απαιτείται να την διατηρήσεις σε ισορροπία ,όπως ,επίσης, και να διατηρήσεις σε πειθαρχία το κορμί του χορευτή, το οποίο δεν έχει διαφορά από το κορμί ενός αθλητή. Αν χάσεις αυτήν την πειθαρχία, κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή . Δεν τρέφεται , μόνο το κορμί ,αλλά και η συνείδηση του χορευτή. Χορεύεις με το μυαλό σου. Όχι μόνο με το κορμί σου. Με το μυαλό σου ερμηνεύεις. Με την συνείδηση αυτή γίνεσαι πιο αποτελεσματικός ως καλλιτέχνης. Οπότε σε μία μέρα ,πρέπει να διατηρείς σε ισορροπία το κορμί και το πνεύμα. Οι δικές μου μέρες δεν έχουν αρχή και τέλος. Πάντα νοιώθω αργά για αυτά που θέλω να κάνω. Οπότε ,για 365 μέρες τον χρόνο ακολουθώ πιστά όσα πρέπει και όσα θέλω να κάνω . Το να είσαι γονιός και σε περιοδεία στενεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα ,καθώς μειώνεται ο διαθέσιμος χρόνος που έχω για την φροντίδα του κορμιού. Όταν το σπλάχνο σου σε φωνάζει, δεν θα του πεις «κάτσε τώρα, κάνω διατάσεις». (γέλια…)
Οπότε θα μπορούσαμε να πούμε πως ο χορός έχει ηλικία;
Σίγουρα όχι. Μέχρι την στιγμή που σταματάει να ανασαίνει ένα κορμί ,μπορεί να χορέψει . Ο χορός είναι ένα συναίσθημα, μία ανάσα. Τους καλύτερους χορευτές δεν τους έχω δει σε σκηνή. Τους είδα σε πανηγύρια ή σε άλλες στιγμές της ζωής να χορεύουν Ηπειρώτικα και ζεϊμπέκικο, ή ακόμα τανγκο και φλαμένκο. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Αν ,όμως, μιλάμε για μια ειδίκευση κλασικού χορού, σίγουρα μετά τα 45 αρχίζουν τα πράγματα να δυσκολεύουν .Μέχρι τα 45 παλεύονται οι χοροί που έχουν να κάνουν με αθλητική και σωματική φρεσκάδα. Ο χορός σαν γενική έννοια δεν έχει καμία, μα καμία ηλικία. Οι καλύτεροι χορευτές είναι αυτοί που αισθάνονται. Που σε αυτούς βλέπεις το συναίσθημα μέσα τους. Που «μερακλώνουν». Ο χορός δεν είναι βήματα. Όποιος δεν το έχει καταλάβει αυτό ,δεν έχει καταλάβει τι είναι ο χορός. Στον χορό γίνεσαι ένα με κάτι άλλο. Ο χορός είναι συνουσία,ένα μυστήριο.
Έχετε ιδρύσει την χορευτική ομάδα “Strates”. Θα θέλατε να ενημερώσετε τους αναγνώστες μας για την ομάδα ;
Η ομάδα αυτή ιδρύθηκε πριν από 5 χρόνια και έχουν ανέβει κάποια έργα , τα οποία εκφράζουν αυτό που λέει το όνομα της ομάδας. “Strates” στα γαλλικά σημαίνει «στρώσεις». Για μένα αυτό εκφράζει όλη την επεξεργασία που θα υποστεί όλο το χορευτικό υλικό. Αρχίζω από κάπου ,κόβω κάτι, το ξανακολλάω, αλλάζω την φύση του… Ο χορός που προτείνουμε δεν έχει σχέση με οργανικότητα. Είναι περίπλοκος ,διότι περνάει από αυτήν την αλχημική επεξεργασία. Για αυτόν τον λόγο , οι ειδικοί του χορού κοιτάνε τα έργα μας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το να ξαφνιάζεις το πιο εξειδικευμένο μάτι, την στιγμή που πολλές άλλες παραστάσεις μοιάζουν μεταξύ τους, για μένα είναι το πιο ευχάριστο το να εντοπιστεί η αυθεντικότητα και η ουσία της υπογραφής μου μέσα σε αυτό το σύνολο. Η ομάδα έχει μπει σε πολύ ωραία και ποιοτικά θέατρα. Δεν τρέχουμε πολλές παραστάσεις σαν παραγωγή, γιατί και εγώ έχω έλλες πολλές ευθύνες και χορεύω και με άλλους χορογράφους και το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι χορευτές μας. Λόγω υπερφορτωμένου προγράμματος είναι δύσκολο να συντονιστούμε και επειδή θέλουμε την καλύτερη ποιότητα, δίνουμε βάση σε αυτήν από ότι στην ποσότητα . Τα μέρη που πηγαίνουμε αποτελούν από μόνα τους κάποια εγγύηση ποιότητα̣ς . Επίσης ,είναι μεγάλη μου τιμή η επιλογή των χορευτών . Από την αρχή έχουν έρθει κοντά μου πάρα πολλοί καλοί χορευτές και χορεύτριες και άτομα που ασχολούνται με την μουσική και τα σκηνικά. Θεωρώ πως οι “Strates” προσφέρουν με κάθε παράσταση μια ποιοτική εμπειρία έως περιπέτεια στο κοινό.
Λένε πως για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου και να φτάσεις ψηλά πρέπει να κάνεις κάποιες θυσίες. Τι θεωρείτε ότι έχετε θυσιάσει για χάρη της καριέρας σας ;
Στον οικογενειακό κλοιό έχουν γίνει οι μεγαλύτερες θυσίες ,όπως προαναφέραμε. Ίσως μερικές φορές είναι αναγκαίο να «συμμαζευτείς». Δεν έχω την εντύπωση ότι δεν γλέντησα ή ότι δεν βγήκα να διασκεδάσω αρκετά. Απλά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι έχεις έναν στόχο κι αν συνεχίσουν τα «γλέντια» και η καλοπέραση, θα απομακρυνθείς από αυτόν και τότε γίνεσαι εσύ ο στόχος και χάνεται η ισορροπία. Αυτήν την περίοδο ,στερούμαι αρκετά τα παιδιά μου και με στερούνται και τα ίδια αρκετά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη θυσία. Ο κάθε άνθρωπος ,όμως, ξέρει τι θυσιάζει και τι παίρνει. Και εγώ χωρίς τον χορό δεν είμαι ο εαυτός μου. Θα προσπαθήσω ,όμως, τις θυσίες που κάνω να μην είναι εις βάρος της οικογένειας μου. Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια ήταν πολύ ενεργά και η μοναξιά του καλλιτέχνη δεν είναι μύθος, είναι αλήθεια και καμιά φορά αβάσταχτη.
Είστε πολύ νέος ,αλλά έχετε καταφέρει να φτάσει ήδη στην κορυφή . Υπάρχουν όνειρα , τα οποία ο Χάρης Γκέκας δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα;
Θα διαφωνήσω με την πρώτη σας φράση. Δεν νοιώθω ότι έχω φτάσει σε κάποια κορυφή . Με ενδιαφέρει να προσπαθώ να είμαι πάντα στο στάδιο της εκμάθησης .Να έχω τον εαυτό μου σε ένα σημείο που δεν είμαι καλός και πρέπει να μάθω. Να τον φέρω σε «κίνδυνο». Κι αν έχω φτάσει σε μια κορυφή, προσπαθώ να κατρακυλήσω προς τα κάτω ,ώστε να «ξανανέβω το βουνό». Κι αυτό έχει «γεύση». Όσο πιο ψηλά είσαι , τόσο πιο εύκολα μπορείς να πέσεις. Δεν με εκφράζει η κορυφή. Ούτε την νοιώθω ,ούτε την ψάχνω. Εμένα με ενδιαφέρει ,όταν είμαι σε ένα μέρος και τα πράγματα πάνε καλά ,να φεύγω και να πηγαίνω αλλού ,όπου μπορώ να μάθω πράγματα. Όπως λέει ένα τραγούδι, «Το Δίχτυ», «αν είσαι τυχερός,ξεκίνα πάλι». Μπροστά μου έχω όνειρα αμέτρητα που θέλω να πραγματοποιήσω. Ακόμα και εκτός χώρου. Η ζωή είναι πολύ μικρή και είναι μεγάλο λάθος να την ζούμε χωρίς να είμαστε ο εαυτός μας. Πρέπει να βρίσκουμε την επιθυμία μας και σε αυτήν δεν χωράει ο συμβιβασμός. Και τα όνειρα μοιράζονται.
Στο άμεσο μέλλον, τι έχουμε να περιμένουμε ακόμα από εσάς;
Σε κάθε μου έργο προσπαθώ να βάλω πράγματα που νομίζω ότι λείπουν από την ζωή και η επόμενη παράσταση θα είναι πάλι ένα παράξενο ταξίδι , θα έχει πολλή ποίηση και αλληγορία. Όπως είναι ο ποιητικός λόγος, έτσι θα απευθυνθούμε χορογραφικά. Η εποχή μας θέλει να τα δαμάζει όλα , να τα κατανοεί. Από τη ποίηση μόνο κάτι που δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε πλήρως γίνεται δεκτό, για αυτό πιστεύω ότι πρέπει να επιμείνω σʹαυτό. Η επόμενη παράσταση θα είναι ένα «μέρος με άγνωστα νερά , όπου ο θεατής θα χαθεί και θα περιπλανηθεί» και θα ανέβει το 2020. Σίγουρα θα έχει πάλι τα “σωστά και τα στραβά μου” απομακρυσμένη από τις τάσεις της εποχής και ανεπηρέαστη από άλλα ρεύματα. Μέχρι στιγμής , τα πράγματα εξελίσσονται με θετικό τρόπο χωρίς να έχω συγκεκριμένες επιθυμίες επιτυχίας, και ξαφνιάζομαι που αυτό που κάνω αγγίζει τον κόσμο. Δεν εξαρτάται από εμένα. Πάντα πράττω, όπως νοιώθω, κι αν αγγίξει ,άγγιξε. Πάντα θα υπάρχει το ρίσκο , παράσταση χωρίς ρίσκο δεν θα δείτε από εμένα . Δεν θα κάνω ποτέ κάτι που θα βγει με εύκολο τρόπο .Δεν μου βγαίνει . Κάνω έργα, απαιτητικά για τους χορευτές και το κοινό. Εκεί εστιάζει η θέση μου.
