Η Έλλη Χαλκίδου είναι η καλλιτέχνιδα πίσω από την επωνυμία ”foxy loudville”. Mια ταλαντούχα, δημιουργική, πολλά υποσχόμενη νέα γυναίκα στο χώρο της τέχνης. Με σπουδές πάνω στην αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, στο product design και μια μεγάλη αγάπη για την τέχνη, γοητεύτηκε πριν από καιρό από τον πολυμερικό πηλό. Έτσι, αποφάσισε να ασχοληθεί αυτοδίδακτα και στη συνέχεια επαγγελματικά με τη δημιουργία διάφορων αντικειμένων με βάση αυτό το υλικό.
Τα έργα της χαρακτηρίζονται από αρτιότητα και μαγεία εμπνευσμένη από τα παιδικά παραμύθια και τη φύση. Το αποτέλεσμα όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες είναι ονειρικό. Συζητώντας με την Έλλη Χαλκίδου, μπορεί να καταλάβει κανείς ότι πέρα από εξαιρετική καλλιτέχνιδα είναι και μια πολύ ευγενική προσωπικότητα. Κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό στον καλλιτεχνικό και σε κάθε εργασιακό χώρο. Τα έργα της μπορεί κανείς να τα βρει διαθέσιμα στο κατάστημα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Επίσης και στις σελίδες που έχει η ίδια στο facebook και στο instagram με την επωνυμία ”foxy loudville”.

Κυρία Έλλη Χαλκίδου είστε νέα στον καλλιτεχνικό χώρο με έργα πολύ δημιουργικά και πρωτότυπα. Θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα για τον άνθρωπο και την καλλιτέχνιδα πίσω από την επωνυμία foxy loudville.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, με καταγωγή από Κρήτη και Λάρισα. Έχω σπουδάσει Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων στη Βακαλό και απέκτησα ένα μεταπτυχιακό πάνω στο Product Design, στο Λονδίνο. Δούλεψα για αρκετά χρόνια σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο. Αργότερα ξεκίνησα να αναλαμβάνω projects ως ελεύθερη επαγγελματίας, κυρίως επάνω στο κομμάτι του φωτορεαλισμού.
Από πότε ξεκινήσατε να δουλεύετε με πολυμερικό πηλό; Τί σας ώθησε σε αυτό το υλικό;
Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια. Διάβασα τυχαία ένα άρθρο για μια καλλιτέχνιδα η οποία έφτιαχνε έργα από πολυμερικό πηλό. Πιο συγκεκριμένα, covers για σημειωματάρια. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα απλώς ότι «αυτό θέλω να κάνω». Την επόμενη ημέρα έψαξα για καταστήματα στην Αθήνα. Αγόρασα 2 κομμάτια πολυμερικού πηλού και ξεκίνησα να τα επεξεργάζομαι. Δεν υπήρχε προηγούμενη εμπειρία και λόγω του ότι δεν είναι ένα παραδοσιακό υλικό, βασίστηκα σε tutorials στο διαδίκτυο και πειραματισμούς. Στην αρχή μου φαινόταν κάπως περίεργο. Από εκεί που σχεδίαζα κολόνες και μελετούσα χώρους, να φτιάχνω ξαφνικά αλεπούδες και λουλούδια. Δεν το είδα όμως ποτέ σαν χόμπι. Ήμουν σίγουρη από την αρχή πως αυτή θέλω να γίνει πλέον η δουλειά μου.
Η στιγμή που η επιθυμία ξεκίνησε να γίνεται πραγματικότητα, ήταν όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με το ΜShop, το κατάστημα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Έτσι οι δημιουργίες μου άρχισαν να αποκτούν την υπόσταση ενός brand. Ξεκίνησα να χτίζω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του ‘Foxy Loudville’. Τόσο στο δημιουργικό όσο και στο πρακτικό – τεχνικό κομμάτι της διαδικασίας.

Βλέποντας το έργο σας, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι η δημιουργικότητά σας είναι ανεξάντλητη. Τα έργα σας έχουν κάτι από μαγεία. Από πού αντλείτε έμπνευση για τις πρωτότυπες δημιουργίες σας;
Τον πρώτο καιρό απλώς δημιουργούσα σκίτσα και σκοπός μου ήταν να τα κάνω να λειτουργήσουν. Έχω μια τάση προς τις παιδικές ιστορίες. Οπότε ξεκίνησα να φτιάχνω σημειωματάρια εμπνευσμένα από αυτές. Πλέον φτιάχνω κι άλλα αντικείμενα χρηστικά ή μη. Μου αρέσει όμως να υπάρχει η αίσθηση της εικονογράφησης, το στιγμιότυπο μιας ιστορίας. Σαν μια εικόνα που ξεφεύγει από τις 2 διαστάσεις και ξεκινά να ‘ζωντανεύει’.
Η επωνυμία foxy loudville πώς προέκυψε και τί σημαίνει για εσάς;
Δεν υπάρχει κάποιο κρυμμένο νόημα. Ο Φόξι ήταν ένα πρόχειρο σκίτσο που έκανα μιλώντας ένα βράδυ στο τηλέφωνο έπειτα από μια έντονη μέρα στο γραφείο. Ύστερα άρχισα να του προσθέτω χαρακτηριστικά. Του έδωσα ένα όνομα που σκέφτηκα πως του ταιριάζει. Και έτσι έγινε το ‘πρόσωπο’ της δουλειάς που ονειρευόμουν. Στην πορεία, η μορφή του αρχικού σκίτσου άλλαξε έτσι ώστε να μοιάζει πιο πολύ με λογότυπο παρά με χαρακτήρα. Ο πρώτος όμως Φόξι συνεχίζει να συμβολίζει την αρχή του δρόμου που αποφάσισα να ακολουθήσω.
Η τέχνη για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά είναι κάτι διαφορετικό. Πείτε μας τί είναι τέχνη για σας, σε τί αποσκοπεί και πώς τη βιώνετε;
Η τέχνη για εμένα προσωπικά λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία. Χωρίς να είναι απαραίτητο να υπάρχει εξειδικευμένη γνώση, η τέχνη προσφέρει τη δυνατότητα σε κάποιον να επικοινωνήσει πολύ προσωπικά συναισθήματα και βιώματα. Μπορεί να γεννήσει καινούριες ιδέες. Όπως και να αποτελέσει πηγή έμπνευσης αλλάζοντας τον τρόπο που βλέπει κανείς τα πράγματα. Η δική μου περίπτωση είναι πιο απλή. Τα αντικείμενα που φτιάχνω με κάνουν να νιώθω όμορφα. Από τη στιγμή που θα σκεφτώ κάτι μέχρι να βρω τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί, να γίνει το πρώτο σκίτσο στο χαρτί, να το επεξεργαστώ και να το υλοποιήσω, είναι κάτι αντίστοιχο με ένα παιδί που περνάει ολόκληρη τη μέρα του στην παιδική χαρά. Πολλές φορές εκπλήσσομαι με το γεγονός ότι κατάφερα να φτιάξω κάτι που θεωρούσα πάνω από τις δυνατότητές μου. Και αυτό με ωθεί στο να συνεχίσω να μαθαίνω και να πηγαίνω ένα βήμα πιο κάτω.

Πιστεύετε ότι ένας καλλιτέχνης/μια καλλιτέχνιδα γεννιέται ή γίνεται; Ή και τα δυο; Τί είναι αυτό που κάνει έναν/μια μεγάλο/η καλλιτέχνη/ιδα;
Πολλοί άνθρωποι έχουν έμφυτο ταλέντο. Μια κλίση σε κάποιους τομείς που τους κάνουν να προχωρούν πολύ πιο εύκολα. Το σίγουρο όμως είναι πως χωρίς προσπάθεια και εξάσκηση, τίποτα και κανείς δε μπορεί να εξελιχθεί.
Όσο για το τι είναι αυτό που κάνει ένα καλλιτέχνη μεγάλο, δεν είμαι τόσο σίγουρη. Άλλωστε δεν αναγνωρίζονται όλοι οι καλλιτέχνες για τους ίδιους λόγους. Από τον τρόπο που εκφράζονται, τα μέσα που χρησιμοποιούν, τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν, οι άνθρωποι και οι καλλιτέχνες που ξεχωρίζουν περισσότερο είναι αυτοί που καταφέρνουν να εξελίξουν το ήδη υπάρχον ή να προσφέρουν κάτι καινούριο. Το αν η αξία τους θα αναγνωριστεί έγκαιρα εξαρτάται από τις συνθήκες που επικρατούν και ίσως από το ίδιο τους το περιβάλλον. Όσο το σκέφτομαι τόσο λιγότερο σαφής γίνεται η απάντηση.
Πείτε μας τα σχέδια και τα όνειρά σας για το μέλλον.
Θα ήθελα κάποια στιγμή να αποκτήσω ένα εργαστήριο-κατάστημα προκειμένου να μπορώ να δημιουργώ σε έναν χώρο στον οποίο ταυτόχρονα να υπάρχει η δυνατότητα κάποιος να δει τα αντικείμενα που φτιάχνω από κοντά. Η δουλειά που κάνω γίνεται άνετα σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο σπίτι. Θα ήθελα όμως να μπορέσω να φέρω τον Foxy Loudville λίγο πιο κοντά στον “έξω” κόσμο.

Ποιους και ποιες θεωρείτε μεγάλους καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες που όμως δεν έχουν την αναγνώριση που άξιζαν/αξίζουν;
Στην εποχή που ζούμε νομίζω πως είναι αρκετά εύκολο οι καλλιτέχνες να προβάλλουν προς τα έξω τη δουλειά τους λόγω της τεχνολογίας και των social media. Για τον ίδιο λόγο μπορούν εξίσου εύκολα να περάσουν απαρατήρητοι. Χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει πως δεν προσφέρουν κάτι αξιόλογο. Δε μπορώ να σκεφτώ κάποιον συγκεκριμένο και μη αναγνωρισμένο. Μια ζωγράφος όμως που έχω αγαπήσει τη δουλειά της, είναι η Mab Graves. Τα έργα της είναι σουρεαλιστικά. Και ενώ είναι κάποιες φορές λίγο πιο “σκοτεινά”, τα χρώματα που χρησιμοποιεί και ο τρόπος που τα αποδίδει, έχουν ένα αποτέλεσμα ονειρικό.
Τι έχετε να πείτε στα νέα παιδιά που αποφασίζουν να ασχοληθούν επαγγελματικά ή και ερασιτεχνικά με το χώρο της τέχνης;
Θα τους έλεγα να το κυνηγήσουν. Να δουλέψουν πολύ, να επιδιώκουν να μαθαίνουν καινούρια πράγματα. Να πειραματίζονται, να μη θεωρήσουν ποτέ ότι έχουν φτάσει στα όρια τους. Η κατεύθυνση που ακολουθούν μπορεί να τους οδηγήσει σε κάτι καλύτερο, διαφορετικό απ ότι περίμεναν. Οι εμπειρίες και οι γνώσεις που θα αποκτήσουν με τον καιρό δεν θα πάνε ποτέ χαμένες.
Γνωρίζω πως συγκεκριμένα στη χώρα μας τα δημιουργικά επαγγέλματα πολλές φορές αντιμετωπίζονται σαν χόμπι λόγω του ότι συχνά δεν έχουν σταθερές χρηματικές απολαβές. Οι άνθρωποι περνούν όμως ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής τους δουλεύοντας. Και είναι πραγματικά άδικο να κάνουν κάτι που δε τους ευχαριστεί και τους κρατά στάσιμους.
Μπορεί ο δρόμος να μην είναι ευθύς, μπορεί να χρειαστεί να ασχοληθούν με κάτι άλλο παράλληλα. Μπορεί να θελήσουν να κάνουν ένα διάλειμμα, να τους τραβήξει το ενδιαφέρον κάτι διαφορετικό. Ή τελικά να αποφασίσουν να σταματήσουν. Πρέπει να ξεκινήσουν για να δουν εάν ο δρόμος που διάλεξαν θα τους βγάλει κάπου. Πιθανόν να ακουστεί κλισέ, η ζωή όμως είναι όντως γεμάτη εκπλήξεις.
