[Η παρακάτω κριτική περιλαμβάνει spoilers για τη σειρά Fleabag, συμπεριλαμβανομένου του φινάλε της δεύτερης σεζόν.]
Η Phoebe Waller-Bridge αποτελεί πλέον γνωστό όνομα στον χώρο της τηλεόρασης και ιδιαίτερα της φεμινιστικής κωμωδίας. Κάτι που επιτυγχάνει όχι με άμεσες αναφορές και οφθαλμοφανείς αφηγήσεις, αλλά ανεπαίσθητα, μέσω ρεαλιστικών απεικονίσεων. Το Crashing, η λιγότερο αναγνωρισμένη δουλειά της, δημιούργησε μια εικόνα απεγνωσμένων millenials που συγκατοικούν σε ένα νοσοκομείο – πολυκατοικία, προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν οικονομικά, ψυχολογικά και κοινωνικά. Αργότερα, η Waller-Bridge ανέλαβε την πρώτη σεζόν της σειράς Killing Eve, για μια ψυχοπαθή δολοφόνο, μια κατάσκοπο που προσπαθεί να την εντοπίσει και τη μεταξύ τους έλξη. Το πιο επιτυχημένο project της, ωστόσο, δημιουργήθηκε μεταξύ αυτών των δύο και δεν είναι άλλο από το Fleabag.
Η ιστορία
Αν η Waller-Bridge ξέρει να κάνει κάτι σωστά, αυτό είναι το να χτίζει χαρακτήρες ενδιαφέροντες, ιδιότροπους, περίπλοκους και ταυτόχρονα τρομακτικά αληθινούς. Το Fleabag περιστρέφεται γύρω από μια 33χρονη γυναίκα, γνωστή μόνο με τον τίτλο της σειράς. (Που, παρεμπιπτόντως, σημαίνει «ψωριάρικος».) Η πρωταγωνίστρια πασχίζει να βρει ένα σκοπό, ή έστω κάποιον που να την καταλαβαίνει, στη μεγαλούπολη που είναι το Λονδίνο. Κουβαλά τα φαντάσματα του παρελθόντος της. Είτε αυτά έχουν να κάνουν με την εντυπωσιακά δυσλειτουργική οικογένειά της, είτε με τη νεκρή κολλητή της. Και βέβαια, προσπαθεί να γεμίσει το συναισθηματικό της κενό μέσω του σεξ με αγνώστους, με τους οποίους φροντίζει να μη δένεται ποτέ συναισθηματικά.
Εμβαθύνοντας στους χαρακτήρες
Η Fleabag έχασε τη μητέρα της πριν από τρία χρόνια από καρκίνο του μαστού. Έκτοτε η ήδη δύσκολη επικοινωνία της με την οικογένειά της, δυσχεραίνεται όλο και περισσότερο. Με τον πατέρα της (Bill Paterson) δεν έχουν κοινά σημεία. Εκείνος αισθάνεται άβολα και μόνο που βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο μαζί της. Επίσης, είναι πλέον σε σχέση με τη νονά (Olivia Colman) της Fleabag, μια καλλιτεχνική, αλλά ταυτόχρονα εγωιστική/ νευρωτική φύση που απεχθάνεται την πρωταγωνίστρια και την αδερφή της. Η αδερφή (Sian Clifford) της κεντρικής ηρωίδας είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που σε ένα βαθμό την καταλαβαίνει. Επιτυχημένη επιχειρηματίας, αγχώδης και αντιμέτωπη με τη νευρική ανορεξία, έναν αλκοολικό και επικίνδυνο σύζυγο (Brett Gelman) και έναν ψυχικά άρρωστο θετό γιο, έχει τα δικά της προβλήματα.
Η πρωταγωνίστρια είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Τρέχει ένα υπό κατάρρευση quirky καφέ με theme ινδικών χοιριδίων, δεν έχει ποτέ σταθερή σχέση και κάνει διαρκώς σεξουαλικά αστεία στα οικογενειακά τραπέζια. Αντιμέτωπη με την απόρριψη από τους περισσότερους συγγενείς της και με ένα συναισθηματικό κενό που όλο και μεγαλώνει, τρέχει από τα προβλήματά της, δίχως να ξέρει που πηγαίνει. Το μεγαλύτερο φάντασμα, ωστόσο, που προσπαθεί να αποφύγει, είναι ο ρόλος της στον θάνατο της μοναδικής της φίλης, Boo (Jenny Rainsford). H Fleabag κοιμήθηκε με το αγόρι της Boo, πράγμα που οδήγησε την δεύτερη στην αυτοκτονία. Έκτοτε, αρνείται να επιτρέψει στον εαυτό της να δεθεί συναισθηματικά.
Ανατροπή της κωμωδίας
Αν η πρώτη σεζόν της σειράς ξεναγεί τον θεατή στην ψυχολογία της Fleabag, η δεύτερη αποτελεί ένα ετεροχρονισμένο/ καθυστερημένο coming-of-age ταξίδι, όπου η πρωταγωνίστρια αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Μένοντας πιστή στο σενάριο και στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, η Waller-Bridge τους επιτρέπει να συμφιλιωθούν – στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό. Και αν και τα προβλήματα δεν ξεπερνούνται οριστικά – αφού πάντα υπάρχει η επόμενη μέρα – τουλάχιστον οι χαρακτήρες μαθαίνουν να τα αντιμετωπίζουν. Αν νομίζετε ότι αυτό σας θυμίζει κάτι, πρόκειται για τη λογική μιας ακόμα σύγχρονης κωμωδίας. Του Bojack Horseman. Είτε μιλάμε για animation, είτε για sitcom με ηθοποιούς, και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ανατροπή της κλασσικής μορφής της κωμωδίας. Οι δυσκολίες δεν ξεπερνούνται μέσα στα 25 λεπτά του επεισοδίου. Το παρελθόν βρίσκεται πάντα μπροστά. Το χαρούμενο τέλος είναι εφεύρεση του Χόλυγουντ, όχι ρεαλιστικό σενάριο.
Ο τέταρτος τοίχος
Το δυνατότερο σημείο της σειράς – και μιλάμε για μια σειρά με πολλά δυνατά σημεία – είναι ίσως ο τρόπος με τον οποίο σπάει τον τέταρτο τοίχο. Και έπειτα, ο τρόπος που προχωρά στο να σπάσει όσα γνωρίζαμε για την τεχνική αυτή. Κατά τη διάρκεια της σειράς, βλέπουμε την Fleabag, συχνά πυκνά, να γυρίζει στον κινηματογραφικό φακό και να εκφράζει επί τόπου τις σκέψεις τις. Στη δεύτερη σεζόν, η πρωταγωνίστρια γνωρίζει έναν ασυνήθιστα cool ιερέα (Andrew Scott). Έναν χαρακτήρα που μετατρέπεται στο κλειδί για να ξεπεράσει τον φόβο που της προκαλούν οι σχέσεις.
Φαίνεται να είναι ο μοναδικός χαρακτήρας με τον οποίο η άθεη Fleabag μπορεί πραγματικά να επικοινωνήσει – αρκετά ανέλπιστη σχέση. Και είναι, επίσης, ο μοναδικός χαρακτήρας που αντιλαμβάνεται ότι η πρωταγωνίστρια μιλάει σε κάποιον. «Where did you just go?» τη ρωτά προς έκπληξη όλων, τη στιγμή που εκείνη μιλά στον φακό. Ένα από τα πιο δυνατά και ανατριχιαστικά plot twists της σύγχρονης τηλεόρασης. Η Fleabag δεν σπάει, απλώς, τον τοίχο, όπως φαίνεται στον θεατή. Απευθύνεται, στα βάθη του μυαλού της, στη φίλη της οποίας τον θάνατο προκάλεσε πριν λίγα χρόνια.
Εν κατακλείδι
Πρόκειται για μια σειρά με πολύ ιδιαίτερη θέση. Μια σειρά που σίγουρα θα αρέσει στους fans του Bojack Horseman και από την οποία αντέγραψε το High Fidelity. (Παραμένοντας, πάντοτε, μοναδικό.) Μια σειρά που ίσως σε φέρει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό, ταυτόχρονα κάνοντάς σε να γελάσεις.
