Το ¨Mindhunter” περιγράφει την έρευνα δύο πρακτόρων του FBI για την κατανόηση της ψυχολογίας των κατά συρροήν δολοφόνων στην Αμερική των 70s, περίοδο στην οποία η εγκληματολογία βρισκόταν σε πολύ πρώιμα στάδια.
To FBI εδώ και πολλές δεκαετίες αποτελεί ίσως την κυριότερη πηγή έμπνευσης των αστυνομικών σειρών στην τηλεόραση και των αστυνομικών θρίλερ στο σινεμά. Ακόμα κι αν δεν εμπεριέχεται σε αυτές το όνομα του, πολλές από τις τακτικές που χρησιμοποιούν οι ντετέκτιβ και πολλές υποθέσεις που αντιμετωπίζουν βασίζονται σε αληθινά γεγονότα και πραγματικές καταγραφές ανθρώπων. Πάντα όμως εξιτάρει περισσότερο το κοινό μία αληθινή ιστορία. Κάτι το οποίο συνέβη κάποια στιγμή και κάποιος πράκτορας το εξιχνίασε. Κάποιο έγκλημα που συγκλόνισε την κοινή γνώμη με την ακραία φύση του. Και όταν αυτό αναλαμβάνει να σου το διηγηθεί μεταξύ άλλων και ο Ντέιβιντ Φίντσερ, ξέρεις ότι σίγουρα θα είναι άκρως ενδιαφέρον.
Από το αριστουργηματικό “Seven” μέχρι το προσωπικό μου αγαπημένο “Ζodiac“, το τεράστιο ταλέντο του Φίντσερ στην καταγραφή τέτοιων υποθέσεων είναι εμφανές. Το έκανε εξάλλου εξαιρετικά και στο “Κορίτσι με το τατουάζ“. Δεν το είχε μεταφέρει όμως στην τηλεόραση. Εκεί μας είχε χαρίσει μόνο τον “πιλότο” του “House of cards“. Έφτασε λοιπόν τώρα η ώρα να το κάνει. Σκηνοθετώντας αρχικά τέσσερα επεισόδια αλλά με την μαεστρία του να βρίσκεται πίσω και από τα υπόλοιπα, μας σύστησε πριν από λίγες ημέρες μέσω του Netflix, το “Mindhunter” του συγγραφέα Τζο Πένχολ.
Στο “Μindhunter” που διαδραματίζεται στα 70s, δύο πράκτορες του FBI, ο Χόλντεν Φορντ (Τζόναθαν Γκροφ) και ο Μπιλ Τεντς (Χολτ Μακάλανι), μας συστήνουν την έννοια της εγκληματικής ψυχολογίας και αναλαμβάνουν να μπουν για πρώτη φορά στο μυαλό του θύτη. Με την βοήθεια της ψυχολόγου Γουέντι Καρ (Άννα Τορβ) θα μελετήσουν στοιχεία από τα background των serial killers, τα μοτίβα που χρησιμοποιήθηκαν στα εγκλήματα τους και τους λόγους τους οποίους τους ώθησαν σε τέτοιες πράξεις. Όλα αυτά παίρνοντας συνεντεύξεις από τα “τέρατα” της εποχής μέσα στη φυλακή, έτσι ώστε να καταφέρουν να αναπτύξουν έναν τρόπο δράσης και αντιμετώπισης, με σκοπό να είναι έτοιμοι για τους επόμενους θύτες.
Πολύ συχνά πλέον δημιουργούνται τηλεοπτικές παραγωγές βασισμένες σε αληθινά γεγονότα, που αποτυπώνονται με τόσο αριστουργηματικό τρόπο έτσι ώστε μας κάνουν να απορούμε, να ψάχνουμε και να εθιζόμαστε μαζί τους. Αυτό συμβαίνει και στο “Mindhunter”, καθώς παρόλο που βλέπεις να παρουσιάζονται στα μάτια σου άνθρωποι που έχουν διαπράξει τόσο φρικαλέα και αποτρόπαια εγκλήματα, έχεις την ανάγκη να πατήσεις pause στη μέση του επεισοδίου και να ανακαλύψεις περαιτέρω στοιχεία γι’ αυτό το έγκλημα και γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Η σειρά δεν περιέχει ίχνος αίματος. Γεγονός αρκετά περίεργο για μια αστυνομική. Είναι όμως τόσο παραστατικές οι συνεντεύξεις με τους δράστες, που μαζί με τους διαλόγους και όλη τη θεωρία των εγκλημάτων τους, νιώθεις ότι βλέπεις τα πάντα.
Έως εκείνη τη χρονική περίοδο ο όρος “serial killer” δεν υπήρχε. Είτε ο απλός κόσμος λοιπόν είτε οι πράκτορες δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν πώς ένας άνθρωπος κάνει κάτι τόσο αποτρόπαιο και μάλιστα κατ’εξακολούθηση. Εκεί βασίστηκαν ο Φορντ και ο Τεντς και μας παρουσίασαν ένα άλλο πρόσωπο των δολοφόνων μέσω της επιστημονικής εγκληματολογίας. Η σειρά έχει ως πρώτο μέλημα να μας περιγράψει αυτή την προσπάθεια, αλλά δεν λείπουν και πολλά στοιχεία για τις ζωές των χαρακτήρων που μας περιγράφουν την ψυχοσύνθεση τους και το πώς είχαν την ικανότητα να χειρίζονται κάτι τόσο ευαίσθητο και “εύθραυστο”, όπως η συνέντευξη με τέτοιου είδους εγκληματίες.
Εκτός από τη σκηνοθεσία του Φίντσερ και των συναδέλφων του, η φωτογραφία της σειράς είναι πανέμορφη και αξιέπαινη. Με τη μουσική της όμως να κλέβει την παράσταση όντας αψεγάδιαστη. Χαρακτηριστικό και σατιρικό της παράδειγμα και το Psycko Killer των Talking Heads, που αποτέλεσε προσωπική επιλογή του Φίντσερ.
Η επιλογή του Τζόναθαν Γκροφ στον πρωταγωνιστικό ρόλο της σειράς ήταν αρκετά αλλόκοτη. Ο νεαρός ηθοποιός ο οποίος έγινε γνωστός από το “Glee” δεν είχε καμία εμπειρία από ρόλους τέτοιου βεληνεκούς κι όμως τα κατάφερε εξαιρετικά. Υποδύθηκε πολύ όμορφα έναν νέο πράκτορα ο οποίος θα κάνει τα πάντα για να επιτύχει τους στόχους του και με σκοπό την πρόοδο της έρευνας του, θα ξεφύγει αρκετές φορές πέρα από το πλαίσιο του “σεναρίου”. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μοιάζει σε κάποιες περιπτώσεις και ο ίδιος διαταραγμένος και ύποπτος καθώς περιγράφει με πολλή ηρεμία πράγματα τα οποία οι κοινοί άνθρωποι δεν μπορούν ούτε καν να σκεφτούν. Ο Μακάλανι (“Fight Club“) είναι πολύ ουσιαστικός στον ρόλο του έμπειρου της παρέας, ο οποίος προσπαθεί να δει με πιο καθημερινό και ανθρώπινο τρόπο τις υποθέσεις. Τέλος, η Άννα Τορβ, που είχε μεγάλη εμπειρία σε τέτοιου είδους παραγωγές με τον ρόλο της στο “Fringe“, υποδύεται και αυτή κατάλληλα την ψυχολόγο της υπόθεσης.
Ειδική μνεία είναι απαραίτητο να γίνει στο πρόσωπο του Κάμερον Μπρίτον, ο οποίος υποδύεται τον ψυχοπαθή δολοφόνο Εντ Κέμπερ. Αν και ο χαρακτήρας του δεν βρίσκεται σε περισσότερα από τρία επεισόδια, είναι αυτός που στην ουσία αποτελεί το πρώτο “πειραματόζωο” και τον λόγο που η έρευνα έγινε τόσο ενδιαφέρουσα. Όντας εξαιρετικός ως ψυχοπαθής γίγαντας, ο Μπρίτον μας αφηγείται την ιστορία του εγκληματία αριστουργηματικά, παρουσιάζοντας από τη μία τις διαταραχές της προσωπικότητας του, αλλά από την άλλη την αδιανόητη ευφυΐα του.
Η σειρά ανανεώθηκε ήδη και για δεύτερη σεζόν, γεγονός που οφείλεται αδιαμφισβήτητα και στον εθισμό που προκάλεσε στους τηλεθεατές. Ίσως στην επόμενη σεζόν να έχουμε την ευκαιρία να δούμε πολλά περισσότερα και από την παράλληλη ιστορία που εξελίσσεται σε μικρά κομμάτια στις αρχές του κάθε επεισοδίου και να γνωρίσουμε καλύτερα ακόμα έναν κύριο που όλη η Αμερική γνώριζε στα 70s. Όσοι έχουν δει ήδη τη σειρά ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάω, οι υπόλοιποι καλό θα είναι να μάθουν και να μη χάσουν άλλο χρόνο!
