25 Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας Κατά των Γυναικών και στο Maxmag αφιερώνουμε μία εβδομάδα γι’ αυτό. Θεωρούμε ότι είναι ένα θέμα που πρέπει να τονιστεί και να τονίζεται συνεχώς, μέχρι να εξαλειφθεί εντελώς. Πως θα τονιστεί καλύτερα, αν όχι σε βιβλία;
Έτσι, η κάθε στήλη με τον τρόπο της, ο κάθε αρθρογράφος ξεχωριστά προσπαθούμε να ενημερώσουμε για αυτό το θέμα όσο καλύτερα μπορούμε. Γι’ αυτό, έφτιαξα μια λίστα με 8 βιβλία που ενημερώνουν όσο το δυνατόν καλύτερα για την Βία που δέχονται οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο, βιβλία που βοηθούν τι ίδιες τις γυναίκες που είναι θύματα να προχωρήσουν πιο εύκολα και φυσικά βιβλία που μας δείχνουν πως μπορούμε να το σταματήσουμε. Από άντρες και γυναίκες –για άντρες και γυναίκες.
Αν ξέρετε κι εσείς κάποια, μην διστάσετε να τα αφήσετε στα σχόλια. Ίσως υπάρξει και άρθρο με τις δικές σας προτάσεις.
Δεύτερο μέρος:
Λουλούδι της Ερήμου, Γουόρις Ντίρι και Καθλήν Μίλλερ
Η Γουόρις Ντίρι, γόνος μιας παραδοσιακής σομαλικής οικογένειας νομάδων, που πίστευαν στα αρχαϊκά έθιμα όπως ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων και ο γάμος ανάμεσα σε κοριτσάκια προεφηβικής ηλικίας και σε ηλικιωμένους άντρες, το έσκασε από την καταπιεστική ζωή της στην αφρικανική έρημο, όταν ήταν μόλις δεκατριών χρόνων, αγράμματη και πάμπτωχη, χωρίς τίποτα δικό της εκτός από ένα κουρελιασμένο σάλι. Σήμερα ζει στη Νέα Υόρκη, συνεχίζοντας μια καταπληκτική διπλή καριέρα: του τοπ – μόντελ, με πρόσωπο γνωστό σε όλο τον κόσμο, και της Ειδικής Πρέσβειρας των Ηνωμένων Εθνών, που ταξιδεύει σε κάθε γωνία της γης υποστηρίζοντας εύγλωττα τα ανθρώπινα δικαιώματα – και τώρα, σε τούτο το υποδειγματικό και σημαντικό βιβλίο προσφέρει μια ακαταμάχητη σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση της δραματικής και διδακτικής οδύσσειας.
Με λένε Μαλάλα, Μαλάλα Γιουσαφάι
“Κατάγομαι από μια χώρα που δημιουργήθηκε τα μεσάνυχτα. Όταν κόντεψα να πεθάνω, ήταν μεσημέρι…”
Advertising
Όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την εξουσία στην κοιλάδα Σουάτ του Πακιστάν, ένα κορίτσι τους εναντιώθηκε. Η Μαλάλα Γιουσαφζάι αρνήθηκε την επιβεβλημένη σιωπή και πολέμησε για το δικαίωμά της στην εκπαίδευση.
Την Τρίτη, 9 Οκτωβρίου του 2012, στα δεκαπέντε της χρόνια, η Μαλάλα πυροβολήθηκε στο κεφάλι σχεδόν εξ επαφής ενώ επέβαινε στο σχολικό λεωφορείο, και ελάχιστοι ήταν αυτοί που πίστευαν ότι θα επιβιώσει. Ωστόσο, η θαυματουργή ανάνηψη της Μαλάλα την οδήγησε σ’ ένα εκπληκτικό ταξίδι από μια μακρινή κοιλάδα του βόρειου Πακιστάν στις αίθουσες του κτιρίου των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Στα δεκαέξι της, έγινε παγκόσμιο σύμβολο ειρηνικής διαμαρτυρίας και η νεότερη υποψήφια για το Νόμπελ Ειρήνης στην ιστορία του θεσμού.
Το “Με λένε Μαλάλα” είναι η αξιοθαύμαστη ιστορία μιας οικογένειας που ξεριζώθηκε εξαιτίας της τρομοκρατίας, η ιστορία της μάχης για την εκπαίδευση των κοριτσιών, η ιστορία ενός πατέρα ο οποίος -ιδιοκτήτης σχολείου ο ίδιος- αγωνίστηκε κι ενθάρρυνε την κόρη του να γράφει και να φοιτά· είναι, τέλος, η ιστορία ενός γενναίου κοριτσιού με δυο γονείς που αγαπούν με πάθος την κόρη τους σε μια κοινωνία που δείχνει σαφή προτίμηση στους γιους.
Το βιβλίο που θα μας κάνει όλους να πιστέψουμε πραγματικά ότι μπορεί σήμερα η φωνή ενός και μόνο ανθρώπου να εμπνεύσει και να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο.
Η ιστορία της πορφυρής δούλης, Μάργκαρετ Άτγουντ
“Η ιστορία της πορφυρής δούλης” (1985) κάνει παγκοσμίως γνωστό το όνομα της συγγραφέως και την κατατάσσει στους σημαντικότερους και πιο ρηξικέλευθους πεζογράφους της εποχής μας. Τοποθετημένη στο εγγύτατο μέλλον, η ιστορία διαδραματίζεται σ’ ένα χώρο που θυμίζει το φάντασμα μιας αμερικανικής πανεπιστημιούπολης, μια νεκρόπολη που σαν αρνητική επιφάνεια καταγράφει την άλλοτε καθημερινή ζωή στις Η.Π.Α.
Η “Δημοκρατία του Γιλεάδ”, όπως ονομάζεται τώρα, είναι ένα μονολιθικό, θεοκρατικό καθεστώς που τιμωρεί την έκτρωση με θάνατο· καθεστώς που επιστρέφει στην τρομοκρατική μισαλλοδοξία των πρώτων πουριτανών και στηρίζεται στην “κατά γράμμα” εφαρμογή της Βίβλου, για να καταπολεμήσει την υπογεννητικότητα και τη στειρότητα: Μια δράκα φανατικών κυριεύει με πραξικόπημα την εξουσία και, μεταξύ άλλων, ιδρύει τάγματα “γυναικών ικανών προς τεκνοποίησιν”, τις “πορφυρές”.
Οι γυναίκες αυτές αποσπώνται δια της βίας από τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τους άντρες τους· τους αφαιρείται το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και το δικαίωμα να φέρουν επώνυμο· υπηρετούν στα σπίτια των αρχηγών και αποκαλούνται “η του Φρεντ”, “η του Φρανκ”, κατά το όνομα του ιδιοκτήτη τους. Σ’ ένα τέτοιο τάγμα ανήκει και η αφηγήτρια του μυθιστορήματος, η “πορφυρή δούλη” του τίτλου, η ιστορία της οποίας μεταφέρει στον αναγνώστη όλη τη φρίκη ενός κόσμου που θα μπορούσε να είναι δικός μας, όχι όμως με τον τρόπο της επιστημονικής φαντασίας, αλλά με τα χρώματα ενός αποτρόπαιου και υποδόρια λυρικού εφιάλτη που κάποτε εγγίζει τα όρια της πραγματικότητας.
Η γυναίκα της Πάτρας, Γιώργος Χρονάς
Τι έχει αυτή η βιογραφία που περικλείει την Πάτρα, την Αθήνα, την Ελλάδα, του ’50, ’60, ’70, κι έκανε τον Μάνο Χατζιδάκι να πει, σ’ ένα βιβλιοπώλη στη στοά Χηρς, στη Θεσσαλονίκη – πώς είναι το καλύτερο βιβλίο που διάβασε στη ζωή του; Ο αναγνώστης θα καταλάβει. Δεν έχει ένα αλλά πολλά παράλληλα θαύματα. Αρετές υψηλού λόγου. Από μια αμόρφωτη γυναίκα. Την Γυναίκα της Πάτρας, που μιλάει χωρίς να ντρέπεται· χωρίς να λυπάται. Ελεύθερος και σπάνιος λόγος. (…) «Η γυναίκα της Πάτρας», είναι η πιο αληθινή, δηλαδή, γυμνή, ιστορία, που έχετε διαβάσει, στην ελληνική γλώσσα, από την σταύρωση του Χριστού και τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Μπορείτε να δείτε περισσότερα βιβλία Φεμινιστριών εδώ και για τους αγώνες των γυναικών στον Κινηματογράφο εδώ.
Με στοιχεία από booksitting.wordpress.com και politeianet.gr
