«Αυτή η μοναδικότητα , αυτή η παλικαριά και το σέβας των Ελλήνων στην αλήθεια της φύσης και στην αξία του ανθρώπου -του αδύναμου ανθρώπου και τραγικού αλλά και του αληθινού και του εξαίσια ωραίου – πέρα από την επιστήμη και την πολίτικη συνείδηση, γέννησε κυρίως την τέχνη τους. Ο καημός του θανάτου γέννησε στους Έλληνες την τέχνη όταν ο φόβος του θανάτου γέννησε στους λαούς τις θρησκείες.»
Καθηγητής, συγγραφέας, φιλόσοφος και ποιητής. Ο Δημήτρης Λιαντίνης την 1η Ιουνίου του 1998 νωρίς το πρωί καταφθάνει στη Σπάρτη με το αυτοκίνητο του και από εκεί στον Ταΰγετο με ένα ταξί. Εκείνη την ημέρα δεν επέστρεψε όμως. Για τον θάνατο του Λιαντίνη μέχρι και σήμερα ακούγονται πολλές θεωρίες. Μεταφυσικού περιεχομένου, πως έφυγε στο εξωτερικό με μια γυναικά και ακόμη ότι κάπου κρυμμένος συνεχίζει να ζει. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως το “τέλος” του ο ίδιος το σχεδίαζε μέχρι την τελευταία λεπτομερείς για χρόνια πριν το πραγματοποιήσει. Ο άνθρωπος που αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μελετώντας τον ίδιο του τον θάνατο. Και το κατάφερε. Στο γράμμα που άφησε για την κόρη του ο ίδιος γράφει : «…Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει…. Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης… »
Ένας άνθρωπος με βαθιά φιλοσοφημένη σκέψη και ζωής χωρίς αυτό να κρύβεται ούτε από τα βιβλία του ούτε από τις διαλέξεις του στο πανεπιστήμιο. Ταυτόχρονα όμως με μία άκρως ιδιαίτερη -μάλλον ασυνήθιστη- προσωπικότητα τόσο στην ιδιωτική του ζωή όσο και στην στάση του απέναντι σε αυτό που λέμε : θάνατος. Ο Καθηγητής αγαπούσε τη φύση και ήταν πιστός στο πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων χωρίς να χάνει ευκαιρία να μνημονεύει τα αριστουργήματα που έχουν δημιουργήσει και παραμένουν αθάνατα στους αιώνες, και από την άλλη να ψέγει τους νεοέλληνες αφού ,όπως σε εκείνον φάνηκε, καμιά σχέση δεν έχουν με τους “προγόνους” τους . Ο ίδιος γράφει πως : « είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ και να σε πείσω , ότι οι νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται από το τσιγκέλι του σφαγέα. Θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως θέλει το μεγάλο πόνο»
Ο Δημήτρης Λιαντίνης άφησε πίσω του πλούσιο συγγραφικό έργο μέσα από το οποίο μπορεί κανείς να διαπιστώσει σε μεγάλο βαθμό την αντίληψη του για τον κόσμο τον οποίο παρατηρούμε όλοι αλλά και εκείνον του πνεύματος, ο οποίος είναι πιο σύνθετος και απαιτεί κατάθεση ψυχής. Μεταξύ άλλων στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο “Γκέμμα”, ο συγγραφέας εξηγεί το πως η άρνηση μας για τον τρόπο σκέψης και πρακτικής των αρχαίων Ελλήνων οδήγησε στην σημερινή νοοτροπία. Περιέχει 16 αυτόνομα κεφάλαια με βασικά ζητήματα το περί Θεού ερώτημα, τη συνείδηση του σύγχρονου Έλληνα και το πρόβλημα του θανάτου στη σύζευξή του με τον έρωτα. «Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο. Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου όχι μισή αλλά ολόκληρη. Με την απλή, δηλαδή και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις. Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζεις κι αυτό που δεν είσαι δηλαδή νεκρός του αύριο. Η ζωή σου στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο.» (απόσπασμα από το βιβλίο Γκέμμα)
“Τα Ελληνικά” είναι το κατ’ εξοχήν βιβλίο που ο Δ. Λιαντίνης δίδασκε στους φοιτητές του 
στη Φιλοσοφική σχολή σχετικά με το μάθημα της Διδακτικής της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1992. Περιέχει ενδεικτικό κατάλογο κειμένων που πρέπει να γνωρίζει ο εκπαιδευτικός για προσωπική του κατάρτιση. «Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θα ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.Γιατί; Απλά, γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δάσκαλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας. Και στο τέλος-τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρησή μας αποστάζεται το κλάμα, και από την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας.»
(Τα Ελληνικά, σελ. 13)
Ο Δημήτρης Λιαντίνης πραγματοποίησε το τελευταίο του μάθημα στους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαράσλειου Διδασκαλείου στις 27 Μαΐου 1998. Πέντε μέρες αργότερα εξαφανίστηκε για πάντα. Αν και επιθυμία του ίδιου ήταν , σε περίπτωση που βρεθούν, τα οστά του να μείνουν στον Ταΰγετο, τελικά ενταφιάστηκαν στις 20 Αυγούστου 2005 στο νεκροταφείο των Κεχρεών Κορινθίας. Άλλα βιβλία του ίδιου είναι : Έξυπνον Ενύπνιον (1977), Χάσμα σεισμού (1977), Ο Νηφομανής (1982), Homo educandus (1984), Πολυχρόνιο (1987), Διδακτική (1989) και “Οι ώρες των άστρων” (2006) που είναι ποιητική συλλογή η οποία εκδόθηκε μετά τον θάνατο του Λιαντίνη από τη σύζυγό του.
