Το Μετά βίας φωνές είναι ένα συλλογικό έργο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βακχικόν. Πρόκειται για μία συλλογή που αποτυπώνει τις διάφορες μορφές βίας που υπάρχουν στον κόσμο. Μας δίνει κουράγιο και ώθηση να μιλήσουμε. Ό,τι και αν έχουμε περάσει, ό,τι και αν μας συμβαίνει, πρέπει και μπορούμε να μιλήσουμε. Δεν είμαστε μόνοι. Αυτό είναι το βασικό να θυμόμαστε.
Λίγα Λόγια για το βιβλίο Μετά Βίας Φωνές
Η συλλογή αποτελείται από διηγήματα και ποιήματα που έχει το καθένα να κάνει με μία συγκεκριμένη μορφή βίας. Είτε αυτή είναι λεκτική, είτε οικολογική. Και αναφέρω την συγκεκριμένη επειδή θεώρησα πολύ σωστό ότι συμπεριλήφθηκε μέσα στο βιβλίο. Καμία μορφή βίας δεν πρέπει να γίνεται αποδεχτή ή να σωπαίνουμε στην παρουσία της.
Δεν θα ήθελα να σαν αναλύσω κάθε κείμενο, καθώς θεωρώ ότι η ανάγνωση του ξεκλειδώνει σιγά σιγά πολλά και έντονα συναισθήματα όταν δεν ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις. Όμως θα ήθελα να αναφέρω πως τα κείμενα είναι σίγουρα γροθιά στο στομάχι και σε κάνουν να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Ενδεικτικά θα αναφερθώ σε κάποια συγκεκριμένα, αν και όλα τα κείμενα μου άρεσαν πάρα πολύ.
Το πρώτο κείμενο που συναντάμε και στο βιβλίο είναι Η Κόκκινη Φάλαινα της Άντρεας Λαζαρίδου
Πρόκειται για την ιστορία μιας κοπέλας που δέχεται μία έντονη εμπειρία κατά την διάρκεια των σχολικών της χρόνων. Ξεκινάει με ένα πάρτι και μία φάρσα για τα κιλά της και καταλήγει σε σεξουαλική βία. Όλα αυτά μπορούν να στιγματίσουν έναν άνθρωπο και τα λόγια των ανθρώπων μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις βρώμικος και ότι έφταιγες εσύ ο ίδιος. Όμως όλα αυτά αν καταφέρεις να τα μοιραστείς, μπορεί να σώσουν ή να βοηθήσουν κάποιον άλλον. Έστω και αν το κάνεις μετά από πολλά χρόνια.
Το επόμενο κείμενο έχει τίτλο Αμάντα και είναι από την Έφη Ποτηράκη
Η ιστορία της Αμάντας με έκανε να νιώσω το ίδιο ασφυκτικά με όλες όσες διάβασα, μα μπορώ να πω ότι τις στιγμές που προσπαθούσε η Ελευθέρια να την συνεφέρει από την κατάσταση σοκ στην οποία βρισκόταν, ένιωθα σαν να μην ανέπνεα καν. Δεν θέλω να αναφέρω για την μορφή βίας στην οποία αναφέρεται το κείμενο αυτό, γιατί νομίζω η ανακάλυψη είναι ένα κομμάτι σημαντικό σε αυτό. Θα αναφέρω όμως ότι πολλές φορές δεν ακούμε τους ανθρώπους γύρω μας και τους παραμελούμε. Θα έπρεπε να σταματήσουμε να ακούμε τα προβλήματα των άλλων επιδερμικά και να αρχίσουμε να βλέπουμε πραγματικά τι συμβαίνει.
Συνέντευξη Θύματος Εμπορίου Λευκής Σαρκός από την Μαριάννα Αγγελάκη
Πράγματα που δεν μπορείς να φανταστείς ότι θα σου συμβούν ή ότι θα πέσεις εσύ ο ίδιος θύμα τους. Πρόκειται για ένα από τα πιο σκληρά κείμενα για μένα στο βιβλίο, καθώς πόσες φορές άνθρωποι που γνωρίσατε και εμπιστευτήκατε δεν ήταν αυτό που πιστεύατε; Πόσες φορές έχουμε πονέσει με ανθρώπους που τελικά μας έλεγαν πράγματα που δεν ίσχυαν. Αυτή η ιστορία, πρόκειται για ένα βήμα παραπέρα απ’ όσα ήδη περιέγραψα. Πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας και να μην εμπιστευόμαστε τόσο εύκολα τους πάντες. Εννοείται δεν σημαίνει αυτό πως δεν θα έχουμε φίλους, γνωστούς και δεν θα κάνουμε καινούριες γνωριμίες. Μα το να είμαστε κάποιες στιγμές σε επιφυλακή ή να παίρνουμε και μία δεύτερη γνώμη δεν είναι ποτέ κακό.
Και για το τέλος άφησα την τελευταία ιστορία του βιβλίου.
Η Σιωπή του Νίκου Μανιώτη
Η σωματική και σεξουαλική βία με βάση τον ομοφοβικό ρατσισμό είναι κάτι που θα έπρεπε να συζητιέται πιο ανοιχτά εκεί έξω. Πολλές φορές άνθρωποι που έχουν εισπράξει τέτοια μορφή βίας δεν μιλάνε και ακόμα και οι δικοί τους άνθρωποι τους προτρέπουν να μην το πουν πουθενά. Ένα τεράστιο όχι, σε αυτήν την συμπεριφορά. Υπάρχουν εκεί έξω άτομα που περνάνε τα ίδια ή που είναι πάντα πρόθυμοι να ακούσουν και να βοηθήσουν. Και αυτό ακριβώς θέλει να μας δείξει ο Νίκος μέσα στο κείμενό του.
Μακάρι αντί να έγραφα ότι πρέπει να μιλάμε για όλα αυτά που μας συμβαίνουν γιατί τα περνάνε κι άλλοι εκτός από εμάς, να μπορούσα να πω ότι πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν και να συμβαίνουν. Μα γνωρίζω ήδη, με μεγάλο πόνο, ότι αυτό είναι ουτοπικό. Και ότι εκεί έξω υπάρχει κόσμος που θα συνεχίσει να κάνει κακό σε άλλους με οποιαδήποτε μορφή βίας. Ας θυμόμαστε τουλάχιστον ότι δεν είμαστε μόνοι. Υπάρχει κόσμος που θα μας στηρίζει και θα μας βοηθάει πάντα.
Περίληψη από το οπισθόφυλλο του Μετά Βίας Φωνές
Μετά Βίας Φωνές. Φωνές που παλεύουν να δραπετεύσουν, αλλά μένουν πάντα «φυλακισμένες» πίσω από τοίχους ή, ακόμα χειρότερα, πίσω από σκέψεις και δεν βγαίνουν ποτέ προς τα έξω. Και από την άλλη, σιωπηλές κραυγές από μάτια που μαρτύρησαν, αντικρίζοντας τη βία, αλλά σιώπησαν.
Το Μετά Βίας Φωνές είναι η πρώτη προσπάθεια της συγγραφικής μας ομάδας, με μια συλλογή ποιημάτων και πεζών κειμένων, να έρθουν με τη σειρά τους στο φως και να ακουστούν σκοτεινές ιστορίες με την ελπίδα να παρακινήσουμε ανθρώπους να ανοιχτούν και να υψώσουν κεφάλι μπροστά στο τέρας…
Διαφορετικές ιστορίες που μιλούν όμως όλες για το ίδιο πράγμα: τη βία που βρίσκεται παντού γύρω μας και πώς μέσα από τις πολλές και διαφορετικές της πτυχές μας επηρεάζει καθημερινά και μας αφορά όλους.
Οι συγγραφείς:
Άντρεα Λαζαρίδου
Βάνα Μέγα
Βασιλική Πανδή
Γεωργία Χαρίτογλου
Εύα Γκουντάρα
Έφη Ποτηράκη
Ζωή Κυνηγοπούλου
Μάρθα Χουστουλάκη
Μαρία Κατσαρού
Μαριάννα Αγγελάκη
Μαριάννα Χριστοπούλου
Νίκος Μανιώτης
