Η Αγγελική Σύρρη- Στεφανίδου, μας παρουσιάζει μέσα από το βιβλίο της «Ομολογίες Αθώων Ενόχων», την Οδύσσεια των ανθρώπινων σχέσεων. Ένα πολυπρόσωπο κοινωνικό μυθιστόρημα, με ανώνυμους πρωταγωνιστές. Ένα ανθολογιο από ιστορίες της διπλανής πόρτας, μιας εποχής γεμάτης απωθημένα.
Η Αγγελική Σύρρη-Στεφανίδου αποκωδικοποιεί συμπεριφορές και πρόσωπα.
Σε πρώτο πρόσωπο η γραφή της συγγραφέως, οι ήρωες αφηγούνται με ρεαλισμό τις περιπέτειες της ζωής τους, μέσα από ένα λόγο απλό και ώριμο, παρουσιάζοντας τις κοινωνικές αλλαγές. Η Αγγελική Σύρρη-Στεφανίδου έδωσε το λογο στις γυναίκες που ήθελαν να φωνάξουν τα λάθη και την κατάντια τους, ώστε να μιλήσουν μέσα από την πένα της και να πουν τους καημούς και τα πάθη τους.
Η γυναίκα πανταχού παρούσα, σε όλους τους ρόλους. Μητέρα, κόρη, σύζυγος, νύφη, αδελφή. Άλλοτε θύμα, άλλοτε θύτης. Αυτή πρωταγωνιστεί, βγάζει τα ψυχολογικά της απωθημένα, καθώς και τις προκαταλήψεις και ταμπού περασμένων ετών. Μία κληρονομιά που δύσκολα την αποχωρίζεται κάποιος.
Με έξυπνο τρόπο, η γυναίκα ξετυλίγεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου, ακροβατώντας ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, ψάχνοντας τον προορισμό της. Προσδοκά τον έρωτα, την αφοσίωση, την καλοπέραση, την ίση μεταχείριση, τον σεβασμό, την τρυφερότητα, την κατανόηση, την αγάπη. Όλο αυτό το συνονθύλευμα γυναικείων συμπεριφορών και αντιδράσεων ανατρέπει σχέσεις χρόνων.
Η Αγγελική Σύρρη-Στεφανίδου γράφει για τις γυναίκες που συμβιβάστηκαν και άφησαν τη ζωή τους, για τις καριέρες των συζύγων τους. Γυναίκες που δέχτηκαν και ακολούθησαν σιωπηρά, το μέλλον που τους όρισαν οι γονείς τους. Γυναίκες που προδόθηκαν μέσα από την αφέλεια και την παθητικότητα και άλλες που έδρασαν δυναμικά και πήραν τη ζωή τους πίσω. Γυναίκες τύραννοι…«Άνθρωποι και ανθρωπάκια».
«Όλα στο παιχνίδι του Έρωτα και της Ζωής». Όλοι ζητάνε τα κορίτσια για σπίτι, που δεν έχουν μιλιά, οι άντρες απαιτούν, απαιτούν και δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Όμως, φταίνε κι οι γυναίκες που συνέπραξαν στα εγκλήματα εναντίων τους, αφήνοντας τους εαυτούς τους έρμαια στα χέρια εκείνων που εγκλημάτησαν εις βάρος τους, τους χαρίστηκαν και δεν αγωνίστηκαν για ελευθερία, αξιοπρέπεια και ψυχική υγεία.
Η Αγγελική Σύρρη-Στεφανίδου με μία τόσο αληθινή απόδοση των ανθρώπινων σχέσεων, είναι μετρ της συγγραφικής πένας. Μπράβο στις εκδόσεις Υδροπλάνο που μοχθούν ώστε τέτοια συγγραφικά πονήματα να φτάνουν με την τελειότερη μορφή τους στους αναγνώστες.
«Ναι, ήμουν το τρίτο πρόσωπο. Τι είπες; Πώς το ομολογώ έτσι απλά και δεν ντρέπομαι; Γιατί να ντρέπομαι; Εγώ τουλάχιστον είχα το θάρρος να διεκδικώ, να αρπάζω και να απολαμβάνω το ποθούμενο και όχι εκείνη -η καθεστηκυία- που γνωρίζοντας τόσα χρόνια τι τρέχει έκανε πως δεν καταλαβαίνει και τα στραβά μάτια, κατάπινε την προσβολή και τη στέρηση, απολαμβάνοντας μόνο περιφρόνηση και απογοητεύσεις από μια επίσημη σχέση κουρελού. Γιατί κουρελού ήταν η σχέση τους». «Θυμάμαι μόνο πως πήρε το μαχαίρι από τον πάγκο της κουζίνας και μου επιτέθηκε.
Ούρλιαζε πάλι όπως κάθε φορά που ξεκινούσε καβγάδες χωρίς λόγο μόνο και μόνο για να με προσβάλλει, να με εξευτελίσει και να ακούνε οι γείτονες πως είμαι άπιστη και παλιογυναίκα «Μωρή ποτάνα ξενομερίτισσα που ήρθες εδώ και μας αραδιάζεις συνέχεια μπάσταρδα… Σκοπός σου να κληρονομήσεις τα κόπια μου εσύ και τα μούλικα;». «Τι με κοιτάζεις έτσι κωλόγρια; Θαρρείς πώς μπορείς ακόμη να με κάνεις ότι θέλεις; Σκάσε πια!
Εγώ κάνω τώρα κουμάντο. Κατάλαβέ το. Χώνεψέ το. Ούτε τα μάτια σου δεν θέλω να σηκώνεις πια απάνω μου. Σιχαίνομαι και τη ματιά σου. Γιατί με κοιτάς; Γιατί με κοιτάς επίμονα και με τσατίζεις; Το ξέρεις πως τσατίζομαι σαν με κοιτάζεις έτσι. Το ξέρεις και πολύ καλά μάλιστα. Έτσι με κοίταζες κάθε φορά που έπρεπε να καταλάβω από τη ματιά σου αν είχες τα κέφια ή τα νεύρα σου και αν μπορούσα να αναπνέω μπροστά σου ή έπρεπε να εξαφανιστώ για να μην ξεσπάσεις πάνω μου».
