Ο ποιητής Γιώργος Παυλόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας το 1924 όπου και έμεινε από το 1951 μέχρι και τέλος της ζωής του (2008). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Πυργιώτικου Παρνασσού», πολύ σημαντικού σωματείου για την προαγωγή των τεχνών και του πολιτισμού στα δύσκολα χρόνια της Γερμανοϊταλικής Κατοχής. Την εμφάνιση του στον τομέα της ποίησης έκανε το 1943, με την δημοσίευση ποιημάτων στα περιοδικά. Έκτοτε δημοσίευσε τις εξής ποιητικές συλλογές: Το Κατώγι (1971), Το Σακί (1980), Τα Αντικλείδια (1988), Τριάντα Τρία Χάι-Κου (1990), Λίγος άμμος (1997), Πού είναι τα πουλιά; (2004). Η ποίηση του επαινέθηκε ακόμη από τον
Γιώργο Σεφέρη Γιώργος Παυλόπουλος ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά ποιητών. Το ύφος του είναι χαλαρό και κουβεντιαστό, η ποίηση του σεμνή και χαμηλόφωνη.
Το ποίημα είναι ένας μύθος που αναφέρεται στην επαναλαμβανόμενη προσπάθεια των ανθρώπων ανά τους αιώνες να ανοίξουν την πόρτα της ποίησης. Ο αφηγητής στο ποίημα είναι εξωτερικός, αφηγείται σαν τρίτο πρόσωπο, που βλέπει τα πράγματα απ’ έξω και έχει πλήρη εποπτεία του χώρου και στον χρόνο, υπάρχει δηλαδή παντογνώστης αφηγητής. Ο ποιητής χρησιμοποιεί αρχικά στον πρώτο στίχο το «π» της ποίησης με κεφαλαίο, προσωποποιώντας της και εξαίροντας την μεγάλη της αξία. Συνεχίζει διακρίνοντας ανάμεσα στους πολλούς, το πλήθος που δεν έχουν ιδέα από ποίηση, και κοιτάζοντας μέσα από την πόρτα απλά προσπερνούνε και στους λίγους με την μεγαλύτερη συναίσθηση που διακρίνουν μέσα από την πόρτα την μαγεία της.
Το ποίημα συνεχίζει με το δραματικό απρόοπτο του κλεισίματος της πόρτας για εκείνους που προσπάθησαν να μπουν πιο βαθιά και να ανακαλύψουν τι είναι αυτό που αντιλήφθηκαν. Το κλείσιμο υποδηλώνει, το ανέφικτο κατάκτησης της ουσίας της ποίησης, αφού η ουσία της είναι κάτι απροσδιόριστο. Ο ποιητής ενσαρκώνει στο ποίημα του το αδύνατο κατανόησης της ουσίας της ποίηση και το συνεχές παγίδευμα των ποιητών σε έναν μάταιο και αέναο αγώνα, ο οποίος παρά τις προσπάθειες τους (την δημιουργία αντικλειδιών) τα οποία ενδεχομένως είναι ποιήματα που προσφέρουν κάτι στην αξία της ποίησης, δεν καταφέρνουν να φτάσουν στον σκοπό της.
Ο ποιητής συνεχίζει το ποίημα του με μία υπόθεση· συλλογίζεται πως τα ποιήματα που έχουν γραφτεί από τότε που φτιάχτηκε ο κόσμος είναι μία αρμαθιά από αντικλείδια, προκειμένου να ανοίξει η πόρτα της ποίησης επιχειρώντας με τον τρόπο αυτόν έναν ορισμό της ποίησης, ως μία τεράστια συλλογή ποιημάτων που ακόμη δεν έχουν καταφέρει να πλησιάσουν εκείνο το τέλειο ποίημα, την ουσία της ποίησης.
Το ποίημα εν τέλει ολοκληρώνεται σε σχήμα κύκλου αφού επαναλαμβάνεται ο πρώτος στίχος με την προσθήκη του μορίου «μα» που δηλώνει την αντίθεση σε όσα είχαν προηγουμένως λεχθεί και διαδίδει ένα πνεύμα αισιοδοξίας για τους νέους ποιητές που θα χαράξουν την δική τους πορεία. Το σχήμα κύκλου, επομένως, δημιουργεί την αίσθηση της ακατανίκητης συνέχειας στις προσπάθειες των ποιητών να περάσουν την πόρτα της Ποίησης και να κατακτήσουν τα μυστικά της ιδιαίτερης αυτής τέχνης.
