Ήθελα να γράψω άλλο άρθρο. Με εντελώς διαφορετικό θέμα. Ωστόσο η ροή των γεγονότων έχει τέτοια ορμή που δεν μπορείς να αδιαφορήσεις και να την ξεπεράσεις. Σε παρασέρνει. Έτσι λοιπόν, οφείλω ταγμένη στην αξία της ζωής να ασχοληθώ με ό,τι συμβαίνει. Μάλιστα, όχι απλά συμβαίνει αλλά ταυτόχρονα παράγει και έναν απειλητικό, υπόκωφο θόρυβο στο διάβα του, που σε σαστίζει. Λοιπόν, φυσάει αδιαφορία ! Επικίνδυνο συναίσθημα. Να, πως μια ολόκληρη ανθρωπότητα αφήνει τα μηνύματα του σύμπαντος στο «διαβάστηκε».
Το να αισθανθείς την αδιαφορία από τον σύντροφο σου, εφόσον υποβόσκουν συναισθήματα αγάπης και τρυφερότητας από την πλευρά σου που αιωρούνται, χωρίς ανταπόκριση, σε πληγώνει αδιαμφισβήτητα. Μικρό το κακό. Αφού με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποιείς πως αυτές σου οι επιλογές, οι αναπάντητες, σε οδηγούν σε έναν ολοκαίνουριο δρόμο. Αυτόν της αυτογνωσίας, της αυτοκριτικής, της αυτοπεποίθησης, της αυτοεκτίμησης και της ισορροπίας. Σε διδάσκουν πως πυξίδα του εαυτού σου είσαι εσύ. Οφείλεις να είσαι εσύ!
Τι γίνεται όμως, όταν ένας ολόκληρος λαός, εκφράζει την αδιαφορία του απέναντι σε ο,τι σαθρό, σε ο,τι σάπιο εκδηλώνεται βίαια, απότομα και απερίσκεπτα; Εδώ μιλάμε για ολέθρια αποτελέσματα με ανυπολόγιστες ζημιές. Εδώ δυστυχώς, δεν υπάρχει χώρος για την αδιαφορία. Εδώ, το μήνυμα που παρέμεινε στο «διαβάστηκε», σε αφορά. Πρέπει να απαντηθεί. Απειλεί την πνευματική σου ακεραιότητα και εφόσον θιγεί εκείνη, απειλείται και η σωματική. Πως αντιδράει άραγε κανείς στην αδιαφορία ενός κρατικού συστήματος άναρχου και υποδουλωμένου στον εθισμό της εξουσίας – δύναμης; Με αδιαφορία; Σίγουρα όχι. Η αδιαφορία στην αδιαφορία μεταφράζεται με σιωπή. Με ανικανότητα. Με αποδοχή. Με συγκάλυψη. Πως μπορείς να σιωπάς όταν ο κόσμος μέσα στον οποίο ζεις, παραπαίει; Εάν αδιαφορήσεις τότε η ασθένεια από την οποία νοσείς θα προχωρήσει, θα επεκταθεί και θα επιφέρει γάγγραινα. Μονόδρομος η αντίδραση στην αδιαφορία. Ψύχραιμη, λογική, νηφάλια. Η αντίδραση επιβάλλεται στην δράση για να μπορεί να παραχθεί ίσου μεγέθους δύναμης ώστε να δημιουργηθεί αλληλεπίδραση και να γεννηθεί ένα αποτέλεσμα. Το όποιο !
Φαντάσου οτι ζεις σε ένα κόσμο όπου όσοι βρίσκονται στα επαγγελματικά τους πόστα τηρούν τα καθήκοντά τους, έτσι όπως οφείλουν. Φαντάσου, οτι ο καθένας μας επιλέγει να ασχοληθεί με αυτό που τον ευχαριστεί. Φαντάσου επίσης ένας ευυπόληπτος πολίτης, έντιμος, τυπικός και συνεπής απέναντι στις κρατικές υποχρεώσεις να μπορεί να απολαμβάνει αυτά που νομίμως δικαιούται. Θα με ρωτήσεις εύλογα, γιατί «τα έχεις» με το κράτος; Τόσα μπορεί τόσα κάνει! Θα σου απαντήσω. Δεν «τα έχω» με το κράτος σαν φορέα. Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική του υπόσταση. Είμαι οργισμένη με τον συνάνθρωπο μου. Όλοι εμείς απαρτίζουμε το κράτος. Αναζητώ αυτόν τον συνάνθρωπο που το πρωί θα μου απαντήσει με ένα χαμόγελο στην καλήμερα μου. Αυτόν που όταν τον χρειαστώ δεν θα αδιαφορήσει. Αυτόν που όταν με δει να κινδυνεύω θα με προστατεύσει, δεν θα δειλιάσει. Αυτόν που δεν θα εκτονώσει τα δυσάρεστα συναισθήματα του στο δικό μου πρόσωπο. Αυτόν που θα αποδεχθεί την άγνοια μου, δικαιολογημένη ή μη, πράττοντας με υπομονή όπως του υπαγορεύει η ιδιότητα του. Αυτόν που με την ευγένεια του θα με σκλαβώσει. Αυτόν που θα με ρωτήσει πως είμαι από ενδιαφέρον και όχι από αμηχανία. Αυτόν που θα λειτουργεί με σεβασμό, ευπρέπεια, καλοπροαίρετα. Αυτόν που θα διδάξει στο παιδί του αρχές και ηθική με το παράδειγμα του και όχι με το κήρυγμα του. Αυτόν που θα πορεύεται στην ζωή του με την αρχή ‹μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θα ήθελες να σου κάνουν›.
Δεν με αφορά η πολιτική, τα χρήματα, το αμερικανικό όνειρο , η κριτική. Η κριτική σήμερα καθίσταται πανεύκολη και προσιτή από όλους μας σε σύγκριση με την πρακτική. Είναι άλλωστε εποικοδομητική και απαραίτητη για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά ώστε να δημιουργηθεί μια κίνηση, μια ροή, εφόσον όμως επικεντρώνεται στο ποίημα και όχι στον ποιητή. Η γόνιμη, η ώριμη κριτική υποδηλώνεται με πράξεις. Για να μπορείς να την ασκήσεις οφείλεις να είσαι έτοιμος και να βοηθήσεις ταυτόχρονα. Δεν με αφορά η δύναμη της εξουσίας. Δεν παρίσταται δελεαστική για εμένα. Δεν με αφορά ο ανταγωνισμός, η εκδίκηση, η γκρίνια, η αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου. Με αφορά αντιθέτως, να μπορώ να συμβιώνω αρμονικά, χωρίς φόβο, σε μια κοινωνία με έντονο το αίσθημα της ηθικής, της δικαιοσύνης, της υπευθυνότητας, της ενσυναίσθησης. Με κρατικούς μηχανισμούς σε επιφυλακή, προετοιμασμένοι να αντιδράσουν αποτελεσματικά σε κάθε περίσταση. Με άτομα ικανά να ηγούνται με ακέραιο το αίσθημα της ειλικρίνειας, της ευθύνης και της προσφοράς. Με μια αδιαφορία που θα μπορεί να αποδοθεί σαν συναίσθημα μόνο στον ερωτικό τομέα.
Φτάσαμε σε ένα σημείο όπου χαθήκαμε στην μετάφραση. Η δολοφονία βαφτίζεται “οπαδική σύγκρουση”. Ο οργανωμένος βιασμός, “ροζ πάρτι”. Η γυναικοκτονία, “έγκλημα πάθους”. Η ανεργία, “έλλειψη ανταγωνιστικότητας”. Οι πυροβολισμοί σε Ρομά, “καταπολέμηση του εγκλήματος”. Τα pushback, “προστασία των συνόρων”. Η κρατική αδιαφορία, “ατομική ευθύνη”. (Ιάσονας Αποστολόπουλος). Τα όρια ξεπεράστηκαν, η ηθική αλλοιώθηκε, ο σεβασμός αυτοκτόνησε, οι αξίες αιμορραγούν, η ελευθερία υποδουλώθηκε, η πραγματική ζωή αντικαταστάθηκε από την εικονική ζωή. Διανύοντας την εποχή της εικόνας και του περιτυλίγματος πρωτοστατούν η κοντή μνήμη, η αδιαφορία και μια πάσχουσα προσπάθεια εκτόνωσης της οργής και της θλίψης. Συνοδεύεται δε, από άμεση ανάγκη άσκησης επίκρισης υπό την πολυτέλεια του σαλονιού μας, δια μέσου κοινωνικών δικτύων. Γεμίσαμε σε αυτή την χώρα από ειδικούς, ειδήμονες, παντογνώστες επικριτές.
Σε τι κόσμο με έφερες μαμά; Πάντως σίγουρα όχι σε αυτόν που ονειρεύτηκα. Φοβάμαι. Όμως δεν θα αφήσω να με νικήσει ο φόβος μου. Δεν θα αδιαφορήσω. Αντέχεις να προσπαθήσεις μαζί μου, να φτιάξουμε τον κόσμο μου; Τον κόσμο μας;
Για κάθε Άλκη, για κάθε Ερμή, για κάθε Γεωργία.
