Η Barbra Streisand (προσοχή, διαβάζεται Στρά-ι-σανντ, όχι Στρά-ι-ζανντ) γεννήθηκε το 1942 και είναι βέρα Νεοϋορκέζα. Σε μια καριέρα που εκτείνεται σε έξι (!) δεκαετίες, είναι μία από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που είναι κάτοχοι EGOT, έχοντας κερδίσει 5 βραβεία EMMY, 10 βραβεία Grammy, 2 Oscars και ένα θεατρικό βραβείο Tony. Και οι διακρίσεις δεν σταματούν εκεί, καθώς είναι κάτοχος ενός βραβείου του American Film Institute, εννέα Χρυσών Σφαιρών, έχει βραβευτεί από το Kennedy Center Honors, ενώ έχει τιμηθεί και με το Presidential Medal of Freedom, την ύψιστη τιμή για έναν Αμερικανό πολίτη. Το γεγονός, μάλιστα, ότι έχει κερδίσει και τέσσερα τηλεοπτικά βραβεία Peabody, την καθιστά ως μία από τους δύο μόλις καλλιτέχνες που απαρτίζουν τη λίστα των βραβευμένων με PEGOT.
Παράλληλα με τα βραβεία, η «Queen of the Divas», μπορεί να υπερηφανεύεται για τα 145 εκατομμύρια δίσκους που έχει πουλήσει παγκοσμίως και που την κατατάσσουν στην πρώτη δεκάδα των best-selling καλλιτεχνών όλων των εποχών -η μόνη γυναίκα της δεκάδας και η μόνη καλλιτέχνις που δεν ανήκει στη ροκ σκηνή- ενώ είναι η μόνη καλλιτέχνης που έχει από ένα Νο1 άλμπουμ σε καθεμία από τις έξι τελευταίες δεκαετίες. Και κάτι μας λέει ότι θα τα κάνει επτά. Μέχρι στιγμής, έχουν κυκλοφορήσει 53 χρυσοί, 31 πλατινένιοι αλλά και 14 πολυπλατινένιοι δίσκοι της μεγάλης Barbra Streisand, που κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων άλμπουμ στο Top10 (34 από το 1963) σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα καλλιτέχνη.
«A Star is Born»
Η Barbara Joan Streisand γεννήθηκε στις 24 Απριλίου του 1942 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Η μητέρα της, Ida -Diana- Rosen, ήταν σοπράνο και ενώ αρχικά φιλοδοξούσε να ασχοληθεί με τη μουσική, τελικά εργαζόταν ως γραμματέας σε σχολείο. Εκεί γνώρισε και τον πατέρα της Barbra, τον Emanuel Streisand, που ήταν καθηγητής. Οι παππούδες της ήταν μετανάστες από την Πολωνία, την Ουκρανία και την Ρωσία και ήταν όλοι Εβραίοι. Ο Emanuel παντρεύτηκε την Ida το 1930, δύο μόλις χρόνια αφότου είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του και μαζί έκαναν δύο παιδιά: την Barbara και τον μεγαλύτερο αδελφό της, Sheldon. Στην επαγγελματική του πορεία αφοσιώθηκε στη βοήθεια της μη προνομιούχας και παραβατικής νεολαίας.
Τον Αύγουστο του 1943, λίγους μήνες μετά τα πρώτα γενέθλια της Barbara, ο Emanuel Streisand πέθανε σε ηλικία 34 ετών από επιπλοκές μιας επιληπτικής κρίσης, που πιθανότατα προήλθε από κάποιον τραυματισμό στο κεφάλι κάποια χρόνια πριν. Η Barbara και η μητέρα της έζησαν πολύ φτωχικά και η Streisand εκμυστηρεύτηκε σε συνέντευξή της, αναφερόμενη σε εκείνα τα πρώτα χρόνια, ότι ένιωθε σαν παρίας, λέγοντας: «Οι πατεράδες όλων των υπόλοιπων παιδιών στο τέλος της μέρας γυρνούσαν από τη δουλειά στο σπίτι. Ο δικός μου πατέρας δεν ερχόταν». Η μητέρα της προσπαθούσε να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της, αλλά δεν μπορούσε να δώσει στην κόρη της την προσοχή που εκείνη αποζητούσε. «Όταν ήθελα να μου δώσει λίγη αγάπη η μητέρα μου, εκείνη μου έδινε φαγητό» είπε η Streisand αργότερα. Αυτό που θυμάται από τη μητέρα της είναι η όμορφη φωνή της. Μάλιστα, μία από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της είναι όταν στα 13 της χρόνια, εκείνη και η μητέρα της ηχογράφησαν κάποια ντουέτα, λέγοντας ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκε καλλιτέχνις. Αυτή η εμπειρία αποτέλεσε και την πρώτη της πηγή έμπνευσης.
Στα σχολικά της χρόνια στο Μπρούκλιν, η μικρή Streisand θεωρούνταν έξυπνη και περίεργη για όσα συνέβαιναν γύρω της. Αυτό που της έλειπε, αντιθέτως, ήταν η πειθαρχία, με τους καθηγητές της να τη θυμούνται να φωνάζει απαντήσεις στις ερωτήσεις τους, χωρίς να περιμένει τη σειρά της. Εκείνη την περίοδο ξεκίνησε να παρακολουθεί τηλεόραση και κινηματογράφο και η εμπειρία αυτή τη μάγεψε. Πλέον, ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός, εν μέρει για να αποδράσει από το Μπρούκλιν.
Παράλληλα, η φωνή της είχε αρχίσει να γίνεται ξακουστή στη συνοικία όπου ζούσε. Η Streisand ακόμα θυμάται τον εαυτό της σε μικρή ηλικία να κάθεται στα σκαλιά του σπιτιού της, μαζί με άλλα παιδιά και να τραγουδά. Το ταλέντο της αυτό έγινε ένας τρόπος για να τραβήξει την προσοχή, ενώ πολύ συχνά έκανε εξάσκηση στο διάδρομο της πολυκατοικίας, γιατί έδινε ηχώ στη φωνή της. Την πρώτη φορά που τραγούδησε δημόσια σε κάποια σχολική εκδήλωση κατέπληξε τους πάντες εκτός από τη μητέρα της, η οποία άρχισε να την υποστηρίζει όταν η μικρή Streisand έγινε 13 ετών.
Και η ίδια η Barbara όμως, αν και γνώριζε πως είχε μια πολύ καλή φωνή, εξακολουθούσε να έχει ως πρώτο στόχο την υποκριτική, επιθυμία που έγινε εντονότερη όταν είδε την πρώτη της παράσταση στο Broadway, το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, σε ηλικία 14 ετών. Έτσι, ξεκίνησε να περνά ατελείωτες ώρες στη βιβλιοθήκη και να μελετά όποιο βιβλίο σχετικό με το θέατρο έπεφτε στα χέρια της, από βιογραφίες καταξιωμένων ηθοποιών, μέχρι έργα του Ibsen και του Shakespeare, αλλά και τις θεωρίες των Stanislavski και Chekhov για την υποκριτική. Στο γυμνάσιο, ήταν αριστούχος στη σύγχρονη ιστορία, τα αγγλικά και τα ισπανικά, ενώ μαζί με τον συμμαθητή της, Neil Diamond, ήταν μέλος της σχολικής χορωδίας.
Η πρώτη της επαφή με το σανίδι ήρθε το καλοκαίρι του 1957, ενώ σε μία από τις πρώτες της δουλειές ως ηθοποιός, πριν ακόμα τελειώσει το σχολείο, συνεργάστηκε με την Joan Rivers. Σε ηλικία 16 ετών, έχοντας αποφοιτήσει από το Erasmus Hall High School και παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο της θεατρικής της συνοικίας. Δεχόταν οποιαδήποτε δουλειά αφορούσε το θέατρο και σε κάθε ευκαιρία επισκεπτόταν γραφεία casting.
«My Name is Barbra»
Στην αρχή, τα πράγματα ήταν δύσκολα και η Streisand πολλές φορές βρέθηκε χωρίς σπίτι, με αποτέλεσμα να φιλοξενείται συχνά από φίλους ή να επιστρέφει στο σπίτι της μητέρας της στο Μπρούκλιν για ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Η μητέρα της, φυσικά, ανησυχούσε με τον νομαδικό τρόπο ζωής της κόρης της και με κάθε ευκαιρία την παρακαλούσε να εγκαταλείψει την προσπάθεια να μπει στη show business. Φαίνεται, όμως, πως είχε τα αντίθετα αποτελέσματα, αφού οι παρακλήσεις της πείσμωναν ακόμα περισσότερο την κόρη της, που τώρα πια ήθελε να αποδείξει στη μητέρα της ότι μπορούσε να γίνει star!
Στις αρχές του 1960 εργάστηκε ως ταξιθέτρια στο θέατρο Lunt-Fontanne, όπου παιζόταν η Μελωδία της Ευτυχίας. Έτσι πληροφορήθηκε πως ο σκηνοθέτης θα έκανε ακροάσεις αναζητώντας περισσότερους τραγουδιστές για την παράσταση. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η Streisand χρειάστηκε τη φωνή της για να πάρει μια δουλειά. Ο σκηνοθέτης, τελικά, θεώρησε πως δεν του έκανε για τον ρόλο, τη συμβούλευσε όμως να συμπεριλαμβάνει στο βιογραφικό της τη φωνή της από εκεί και έπειτα. Η Streisand ακολούθησε τη συμβουλή και έπεισε τον τότε σύντροφό της, Barry Dennen, να τη βοηθήσει να ηχογραφήσει τη φωνή της, ώστε να μπορεί να δίνει τις κασέτες σε υποψήφιους εργοδότες. Ο Dennen αρχικά δεν γνώριζε καν ότι τραγουδούσε, καθώς δεν του το είχε αναφέρει ποτέ. Όταν, όμως, την άκουσε να τραγουδά σοκαρίστηκε από την υπέροχη φωνή της και όπως είπε ο ίδιος: «χρειάστηκαν μερικά λεπτά μέχρι να τολμήσω να την ξανακοιτάξω». Ο ενθουσιασμός του αυτός ήταν που τον έσπρωξε να την πείσει να δηλώσει συμμετοχή στον διαγωνισμό τραγουδιού του gay club «Lion» στο Greenwich Village του Μανχάταν, τον οποίο και κέρδισε. Χρειάστηκαν δύο τραγούδια και μια «έκπληκτη σιωπή» που ακολουθήθηκε από ομοβροντία χειροκροτημάτων και το club την έκλεισε ως τραγουδίστρια για αρκετές εβδομάδες. Αυτή ήταν και η περίοδος που από Barbara έγινε… Barbra.
Ακολούθησε μια οντισιόν στο nightclub «Bon Soir», στο οποίο απέκτησε την πρώτη της επαγγελματική εμπειρία στο τραγούδι, αφού εργαζόταν για 125 δολάρια την εβδομάδα. Ο Dennen ήταν αυτός που τη μύησε στις μεγάλες τραγουδίστριες, όπως η Billie Holiday και η Edith Piaf, που επηρέασαν το στιλ της και της δημιούργησαν σεβασμό για το πιο εμπορικό τραγούδι. Τότε συνειδητοποίησε και ότι μπορούσε ακόμα να γίνει ηθοποιός, έχοντας πρώτα γίνει αναγνωρίσιμη ως τραγουδίστρια. Έτσι, άρχισε να εμπλουτίζει τη σκηνική της παρουσία όταν μιλούσε στο κοινό ανάμεσα στα τραγούδια. Είδε ότι το είδος του χιούμορ της είχε απήχηση και το εξέλιξε κάνοντάς το πιο επαγγελματικό και σοφιστικέ, ενώ ταυτόχρονα η φωνή της άρχισε να συγκρίνεται με αυτές μεγάλων ονομάτων όπως η Judy Garland και η Fanny Brice. Οι κριτικοί την αποθεώνουν, με τον κριτικό θεάτρου Leonard Harris να γράφει «Είναι μόνο 20. Μέχρι να γίνει 30 θα έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ», ενώ ο Robert Ruark γράφει για τις εμφανίσεις της το 1963:
«Το όνομά της είναι Barbra Streisand. Είναι 20 ετών, η φωνή της έχει έκταση τρεις οκτάβες και έχει περισσότερη δυναμική από οποιαδήποτε θυμάμαι από την εποχή της Libby Holman ή της Helen Morgan. Μπορεί να τραγουδήσει τόσο δυνατά όσο η Ethel Merman, τόσο πειστικά όσο η Lena ή η Ella και με τόση “αναίδεια” όσο η Sophie Tucker… Και μόνο η Barbra Streisand μπορεί να μετατρέψει το “Cry me a river” σε κάτι που να συγκρίνεται με την ερμηνεία του Enrico Caruso στο Pagliacci. Όταν η Streisand σου τραγουδάει το “Cry me a river”, έχεις ένα ποτάμι… Και θα είναι στα πράγματα για άλλα 50 χρόνια, αν καλά τραγούδια εξακολουθούν να γράφονται για να τραγουδηθούν από καλές τραγουδίστριες»
Η πρώτη της προσπάθεια στη θεατρική σκηνή της Νέας Υόρκης γίνεται με τη σάτιρα «Another Evening with Harry Stoones», όπου παίζει και τραγουδά και δύο τραγούδια. Η παράσταση είναι πλήρως αποτυχημένη και κατεβαίνει την επόμενη κιόλας μέρα. Με τη βοήθεια του μάνατζερ Martin Erlichman κάνει επιτυχημένα shows στο Ντιτρόιτ και το Σεντ Λούις, ενώ τη σεζόν 1962-1963 κάνει μεγάλη επιτυχία στο κλαμπ Blue Angel στο Μανχάταν. Την ίδια χρονιά δέχεται την πρόταση του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Arthur Laurents να παίξει τον ρόλο της γραμματέως ενός επιχειρηματία, που υποδυόταν ο τότε άγνωστος ηθοποιός Elliott Gould στη μουσική κομεντί «I can get it for you wholesale». Streisand και Gould ερωτεύτηκαν και αποφάσισαν να συγκατοικήσουν κατά τη διάρκεια των προβών. Το έργο ήταν τεράστια επιτυχία και η Barbra Streisand καθιερώθηκε ως η νεότερη και πιο ενδιαφέρουσα ανερχόμενη σταρ του Broadway, επιτυχία την οποία σφράγισε με την πρώτη της υποψηφιότητα για Tony και ένα βραβείο της ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που το κοινό μπορούσε να αποκτήσει ηχογραφημένη τη φωνή της, μέσα από το άλμπουμ της παράστασης.
«The Greatest Star»
Τον Μάιο του 1962, σε μια εμφάνισή της στην εκπομπή «The Garry Moore Show», τραγουδάει ζωντανά το «Happy days are here again» για πρώτη φορά. Η θλιμμένη, ήσυχη εκδοχή του τραγουδιού του Δημοκρατικού Κόμματος κατά τη δεκαετία του ’30, έγινε το τραγούδι-σήμα κατατεθέν της σε αυτήν την πρώτη φάση της καριέρας της. Ακολούθησαν εμφανίσεις της στο «Ed Sullivan Show», στο «Late Show», το «Mike Douglas Show» αλλά και σε πολλά αφιερώματα του Bob Hope. Μάλιστα, σε μία από τις εμφανίσεις της στο πρώτο, γνώρισε τον Liberace, που έγινε αμέσως φαν της και την προσκάλεσε να ανοίξει τις εμφανίσεις του στο Λας Βέγκας, συστήνοντάς την έτσι στη Δυτική Αμερική.
Τον Σεπτέμβριο του 1963, ενώ βρισκόταν στη Νεβάδα για δουλειά, αποφάσισε να κάνει ένα μικρό διάλειμμα, κατά τη διάρκεια του οποίου παντρεύτηκε με τον Gould. Καθώς η καριέρα και η δημοφιλία της βρίσκονταν σε ταχύτατα ανοδική πορεία, θεώρησε πως ο γάμος θα ήταν ένας παράγων σταθερότητας.
Το πρώτο της άλμπουμ κυκλοφορεί στις αρχές της ίδιας χρονιάς, με τίτλο «The Barbra Streisand Album» και μπαίνει στο Top10 του Billboard, χαρίζοντάς της και τρία Grammy. Η επιτυχία του ήταν τέτοια που το καλοκαίρι του 1963 κυκλοφόρησε και το «The Second Barbra Streisand Album», που την καθιέρωσε ως την «πιο ενδιαφέρουσα νέα προσωπικότητα από τον καιρό του Elvis Presley».
«Funny Girl»
Το 1964 επιστρέφει στο Broadway με την παράσταση «Funny Girl» στο Winter Garden Theater και με τον ρόλο της διασκεδάστριας Fanny Brice αποσπά διθυραμβικές κριτικές. Στην παράσταση τραγουδά πολλά τραγούδια, ανάμεσα στα οποία και τα «People» και «Don’t Rain on My Parade» που σημάδεψαν την καριέρα της και έγιναν συνώνυμα του ονόματός της. Η παράσταση έγινε επιτυχία μέσα σε μία νύχτα, η Streisand κόσμησε το εξώφυλλο του περιοδικού Time και ήταν και πάλι υποψήφια για Tony, το οποίο έχασε από την Carol Channing για τον ρόλο της στο «Hello, Dolly!» Το 1966 επανέλαβε την επιτυχία στο Λονδίνο, παίζοντας το «Funny Girl», αυτή τη φορά στο Prince of Whales Theater του West End.
Το 1968 έρχεται και η πρώτη της ταινία. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του «Funny Girl» σε σκηνοθεσία του William Wyler και με συμπρωταγωνιστή τον Omar Sharif, στον ρόλο του γοητευτικού Nicky Arnstein. Η ταινία της χαρίζει το Όσκαρ Α Γυναικείου Ρόλου, το οποίο -για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού- μοιράζεται με την Katharine Hepburn. Η ταινία έχει περιληφθεί σε πολλές λίστες με τις ταινίες του αιώνα, έχει χαρακτηριστεί ως πολιτισμικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στις ΗΠΑ και έχει επιλεγεί για διατήρηση στο National Film Registry.
Ακολούθησαν τα «Hello, Dolly!» σε σκηνοθεσία του Gene Kelly, «On a clear day you can see forever» με σκηνοθέτη τον Vincente Minelli και το «The Owl and the Pussycat», όλα βασισμένα σε επιτυχίες του Broadway και κάποιες κωμωδίες όπως το «What’s up, Doc?» του 1972 με συμπρωταγωνιστή τον Ryan O’Neal. Ο πιο διάσημος κινηματογραφικός της ρόλος σε αυτή τη δεκαετία, όμως, ήταν αυτός της Katie Morosky στην ταινία «The Way We Were», όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Robert Redford. Ερμηνεύει, όπως μόνο εκείνη ξέρει, το ομότιτλο τραγούδι και κερδίζει ακόμα μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Α Γυναικείου. Το δεύτερο Όσκαρ της, τελικά το κέρδισε για το τραγούδι “Evergreen“, που έγραψε και τραγούδησε στην ταινία «A Star is Born», το 1976.
Το 1983, στην ταινία «Yentl»είχε τετραπλό ρόλο: παραγωγός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνίστρια, κάτι που -αν εξαιρέσουμε το σενάριο- επανέλαβε στα «The Prince of Tides» του 1991 και «The Mirror Has Two Faces» του 1996. Η Yentl συγκέντρωσε πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ, καμία από τις οποίες, όμως, δεν αφορούσε τις μεγάλες κατηγορίες, ενώ ακόμα περισσότερες ήταν οι υποψηφιότητες του «The Prince of Tides».
«Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να τρελάνει την Barbra, είναι όταν κανείς δεν θυμάται πως το σενάριο της Yentl είναι δικό της».
– από συνέντευξη του Allan Wolper με τον Andrew Rosenthal στους New York Times
«Songbird»
Η Barbra Streisand είναι μέτζο-σοπράνο, με έκταση 3 οκτάβες και 2 νότες. Είναι γνωστή για την απίστευτη ικανότητά της να κρατά αρκετά ψηλές νότες, με δύναμη και πάθος. Για να αναφερθούμε αναλυτικά σε ολόκληρη τη μουσική της διαδρομή, το πιθανότερο είναι ότι θα χρειαστούμε ακόμα ένα αποκλειστικό αφιέρωμα. Στις περίπου έξι δεκαετίες της καριέρας της, έχει κυκλοφορήσει 65 άλμπουμ και 117 singles, σχεδόν όλα με την Columbia Records.
Το ντουέτο της με την Judy Garland στο «Happy Days Are Here Again» είναι ένα από τα διαμαντάκια της σύγχρονης μουσικής σκηνής, ενώ μερικές μόνο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μπορείτε να βρείτε σε αυτήν την playlist. Το ντουέτο της «No more tears (Enough is enough)» με την Donna Summer, που κυκλοφόρησε το 1979, εξακολουθεί να είναι το πιο εμπορικά επιτυχημένο ντουέτο όλων των εποχών. Το 1991 κυκλοφόρησε την κασετίνα «Just for the Record», που αποτελούνταν από τέσσερα cd και περιείχε περισσότερα από 70 τραγούδια, τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, σπάνιες εκτελέσεις, ανέκδοτο υλικό και κάποιες ζωντανές ηχογραφήσεις.
Έχει διοργανώσει πολλές εκδηλώσεις για την οικονομική υποστήριξη καμπανιών του Δημοκρατικού Κόμματος, ενώ ήταν εκείνη που παρουσίασε τον Bill Clinton στην τελετή της ορκωμοσίας του. Η περιοδεία της το 1994 χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό TIME ως «Το μουσικό γεγονός του αιώνα», με τα εισιτήρια να κυμαίνονται από 50 έως 1500 δολάρια, κάνοντας τη Streisand την πιο ακριβοπληρωμένη performer όλων των εποχών, όταν πρόκειται για συναυλία. Η μαγνητοσκόπηση και τηλεοπτική προβολή των συναυλιών αυτών της χάρισε πέντε βραβεία Emmy και ένα Peabody και παράλληλα πέτυχε τις υψηλότερες τηλεθεάσεις στην 30-χρονη πορεία του τηλεοπτικού σταθμού HBO.
Την ίδια περίοδο ξεκινούσε και η σχέση της με τον έως σήμερα σύντροφό της, τον ηθοποιό James Brolin. Ο γάμος τους το 1998 επισφραγίστηκε από την κυκλοφορία του άλμπουμ «A love like ours», που περιείχε ερωτικές μπαλάντες, αλλά δίχασε τις απόψεις των κριτικών, που το βρήκαν κάπως μελό. Τον Φεβρουάριο του 2006 ηχογράφησε μαζί με τον Tony Bennet το τραγούδι «Smile», που μπήκε στον δίσκο «Duets» για τα 80κοστά γενέθλιά του και τον Φεβρουάριο του 2010 συμμετείχε μαζί με 80 ακόμα καλλιτέχνες στην επανηχογράφηση του τραγουδιού «We are the world» για φιλανθρωπικό σκοπό. Ο καταστροφικός σεισμός στην Αϊτή ανάγκασε τους συντελεστές να επισπεύσουν την κυκλοφορία του, που έγινε τελικά στις 12 Φεβρουαρίου, και να προσφέρουν τα έσοδα στα θύματα της καταστροφής.
Με τα χρόνια, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, η φωνή της έχει χαμηλώσει και έχει αποκτήσει μια ελαφριά βραχνάδα, η τεχνική της όμως παραμένει αλάνθαστη και της επιτρέπει να καλύπτει τα σημάδια του χρόνου.
«Η φωνή της είναι βελούδινη, καθαρή και γεμάτη δύναμη… και τα χρόνια που πέρασαν της έχουν προσδώσει αξιοθαύμαστο βάθος και μια αίσθηση τραχύτητας».
– Gil Naveh για το άλμπουμ “Partners” στο Haaretz
«Never Give Up»
Από το 1981 και έπειτα, οι ταινίες της Barbra Streisand μετριούνται στα δάχτυλα. Το 2004 επέστρεψε μετά από διάλειμμα οκτώ ετών, με την κωμωδία «Meet the Fockers», όπου υποδυόταν τη μητέρα του Ben Stiller, στο πλευρό των Dustin Hoffman, Robert De Niro και Blythe Danner, ρόλο που επανέλαβε και το 2010 στο «Little Fockers». Ακολούθησε το «The Guilt Trip» με τον Seth Rogen το 2012.
Τον Σεπτέμβριο του 2014 κυκλοφόρησε τον δίσκο «Partners», ένα άλμπουμ με ντουέτα και συνεργασίες της με καλλιτέχνες όπως οι Elvis Presley, Andrea Bocelli, Stevie Wonder, Lionel Richie, Billy Joel, Michael Buble, Josh Groban, John Legend, Blake Shelton αλλά και ο γιος της, Jason Gould. Το άλμπουμ ανέβηκε στην κορυφή του Billboard 200 και κατέστησε την Streisand τη μόνη καλλιτέχνιδα που είχε ένα Νο.1 άλμπουμ σε κάθε μία από τις τελευταίες έξι δεκαετίες. Κάπως έτσι, η Barbra πλέον έχει 52 χρυσούς και 31 πλατινένιους δίσκους, περισσότερους δηλαδή από κάθε γυναίκα καλλιτέχνη στην ιστορία. Ο τελευταίος δίσκος της που κυκλοφόρησε, μέχρι στιγμής πάντα, είναι το «Encore: Movie Partners Sing Broadway», με συμμετοχές όπως των Jamie Foxx, Chris Pine, Hugh Jackman, Anne Hathaway, Melissa McCarthy και Daisy Ridley.
Πρόσφατα ανακοινώθηκε η συμμετοχή της Streisand ως πρωταγωνίστρια και παραγωγός σε ακόμα μία μεταφορά ενός μιούζικαλ του Broadway. Αυτή τη φορά πρόκειται για το «Gypsy», σε μουσική του Jules Styne και στίχους του θρυλικού Stephen Sondheim, με τα γυρίσματα να είχαν προγραμματιστεί για τις αρχές του 2017. Πρόκειται επίσης να σκηνοθετήσει το ιστορικό δράμα «Catherine the Great», μια βιογραφία της αυτοκράτειρας της Ρωσίας κατά τον 18ο αιώνα.
«Just for the Record»
Η Barbra Streisand έχει υπάρξει υποψήφια για Grammy 43 φορές κατά τη διάρκεια της καριέρας της και το έχει κατακτήσει τις 8 από αυτές. Έχει τιμηθεί με δύο ακόμα βραβεία, τα Grammy Legend Award το 1992 και Grammy Lifetime Achievement Award το 1994, ενώ έχει μπει τέσσερις φορές στο Grammy Hall of Fame.
Τα κινηματογραφικά της βραβεία περιλαμβάνουν πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ και δύο νίκες, ενώ οι ταινίες που έχει σκηνοθετήσει έχουν κατακτήσει συνολικά 14 υποψηφιότητες. Και στις Χρυσές Σφαίρες, όμως, δεν τα πήγε άσχημα, αφού κατέκτησε 11 υποψηφιότητες, στις 4 από τις οποίες αναδείχθηκε νικήτρια, 4 ειδικά βραβεία «Henrietta World Film Favorite», ενώ το 2000 τιμήθηκε με το «Cecile B. DeMille Award» για τη συνολική της προσφορά.
Το 2000 ο Bill Clinton της απένειμε το National Medal of Arts και το Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Αμερικής της απένειμε το «AFI Life Achievement Award», που αποτελεί την υψηλότερη τιμή για όσους κάνουν καριέρα στον κινηματογράφο. Το 2007, ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί της απένειμε το Μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής, την υψηλότερη διάκριση που προσφέρει η Γαλλική Δημοκρατία, ενώ ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα της απένειμε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, τη μεγαλύτερη -για ακόμα μια φορά- διάκριση για έναν πολίτη της χώρας.
Πολλές μεταγενέστερες σταρ συγκαταλέγουν την Barbra Streisand στα πρότυπά τους, ενώ ένα τραγούδι με το όνομά της έγινε πρόσφατα μεγάλη επιτυχία. Το 2009, η πρωταγωνίστρια της άκρως επιτυχημένης σειράς της αμερικανικής τηλεόρασης, «Glee», η Rachel Barbra Berry, είχε όνειρό της να γίνει μια νέα Barbra Streisand και το «Funny Girl» ήταν η αγαπημένη της ταινία, με αποτέλεσμα η σειρά να προσφέρει πολύ συχνά επανεκτελέσεις των μεγαλύτερων επιτυχιών της, από το «Don’t rain on my parade» και το «My Man» έως το «New York State of Mind» και το «Being Good».
Η αυτοβιογραφία της Streisand αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2017 από τη Viking Press.
Για μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, σε αυτήν την playlist μπορείτε να παρακολουθήσετε αποσπάσματα από διάφορες ταινίες της. Κάντε το και θα μας θυμηθείτε!
https://www.youtube.com/watch?v=eMxR_u6mPqk&list=PLDTxuOQGW1t4v2cz3opmX_JFYo19DFCuM
Πηγή: en.wikipedia.org
*Τα πιο bold σημεία του κειμένου λειτουργούν
ως links για τα αντίστοιχα βίντεο στο youtube.
