Γενικά δεν τα πάω καλά με τις ημερομηνίες. Καθόλου καλά. Εντάξει, θυμάμαι πότε είναι τα γενέθλιά μου, άντε, και τα γενέθλια του αδερφού μου, αλλά γενικά δεν το έχω. Πάντως, θυμάμαι στο περίπου, δε θα χάσω κάθε αίσθηση του χρόνου, αν και μερικές φορές έχω ευχηθεί μερικούς μήνες αργότερα στη μάνα μου.
Γενικά έχει περάσει ένας χρόνος από τη στιγμή που έκανα αίτημα να μπω στο Maxmag. Ένας χρόνος από τη στιγμή που έψαχνα να βρω έναν σάιτ να εξωτερικεύσω όσα νιώθω, να ανακουφιστώ με πράγματα που είχα καλά κρυμμένα μέσα μου και να θυμηθώ καταστάσεις που είχαν βολευτεί για τα καλά στην καρδιά μου. Ένας χρόνος από τη στιγμή που ήθελα να μάθω πόσοι αισθάνονται όπως και εγώ, πόσοι μισούν ό,τι θα μισούσα εγώ σε μια αντίστοιχη περίπτωση, πόσοι θα νευρίαζαν όπως νευρίασα και εγώ ή ακόμα περισσότερο. Είναι σημαντικό να νιώθεις πως ανήκεις κάπου. Και εγώ νιώθω πως ανήκω εδώ και ένα χρόνο.
Γενικά δεν είμαι ο τύπος των σχέσεων. Αυτός ο ρομαντικός τύπος άντρα που δε θα αφήνει την κοπέλα του από την αγκαλιά του, που θα της προσφέρει ό,τι θεωρεί πρέπον ανάλογα με την κατάσταση, λουλούδια ή ένα παθιασμένο φιλί, όπως εκείνο την πρώτη φορά που βρεθήκατε. Δεν ήμουν σχεσάκιας, δε με φανταζόμουν ως ένα πιστό αγόρι, κολλημένο σε μία σχέση και μόνο. Έγινα όμως. Και δεν το επιδίωξα, απλά έτυχε. Έτυχε σχεδόν μαγικά, σχεδόν χωρίς να το περιμένω. Και μου αρέσει πολύ. Πάρα πολύ για την ακρίβεια. Και το Maxmag με βοήθησε σε αυτό. Με βοήθησε δείχνοντάς μου την προσήλωση σε κάτι, την αφοσίωση σε εβδομαδιαίο επίπεδο και καλλιεργώντας την αίσθηση της ομάδας και του συνόλου, όταν εγώ προσπαθούσα να παλέψω μόνος με τα κύματα που με βύθιζαν στο νερό.
Γενικά το Maxmag μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω κάτι που λατρεύω να κάνω. Να γράφω. Σίγουρα, υπάρχουν στιγμές που βαριέμαι να ανοίξω το λάπτοπ και να πληκτρολογήσω λέξεις. Υπάρχουν όμως και φορές που το χρειάζομαι. Θέλω να ξεσπάσω κάπως. Να ξεσπάσω για αυτά που νιώθω, για αυτά που θα ήθελα να νιώσω και για αυτά που δεν ένιωσα. Κυρίως, όμως, θα ήθελα να θυμηθώ. Να θυμηθώ παλιότερες καταστάσεις, όσο στενάχωρες και αν είναι, να θυμηθώ την αντίδραση μου τότε και να μάθω να ελέγχω την κατάσταση μου μετά.
Γενικά το Maxmag μου προσέφερε αρκετά σχετικά και με την ευρύτερη γνώση. Έχω περάσει τόσες ώρες μπροστά από το λάπτοπ για να κάνω τη σχετική έρευνα, να ανακαλύψω σύνδρομα και πειράματα που δε γνώριζα, να εμβαθύνω σε αυτά, να αναλύσω μέσα μου τον απώτερο σκοπό τους, να παραστώ και εγώ εκεί. Και αν το Σύνδρομο της Στοκχόλμης το ξέρουμε όλοι, το Σύνδρομο της Τριμεθυλανουρίας ή αυτό των πόλεων ανά τον κόσμο με συνάρπασε αμέσως. Και προσπάθησα να το μοιραστώ, να συναρπάσω και άλλους, να πληροφορήσω για φαινόμενα απόκρημνα και αχαρτογράφητα.
Γενικά στο Maxmag δεν υπάρχει αρχισυντάκτρια που να μην έχω νευριάσει. Είτε εξαιτίας του περίεργου τίτλου είτε των πολλών βρωμολοχιών, κάθε αρχισυντάκτρια που έτυχε στο διάβα μου, έχει απηυδήσει. Μηνύματα αργά το βράδυ να αλλάξω κάτι στο κείμενο, μηνύματα νωρίς το πρωί να αλλάξω τον τίτλο, και εγώ κάπου ανάμεσα, να υπερασπίζομαι το κείμενό μου. Τις ευχαριστώ όλες και τις διαβεβαιώνω πως θα συνεχίσω να τις πρήζω και να τις νευριάζω σε κάθε νέα ευκαιρία.
Γενικά το Maxmag μου έμαθε πολλά. Με βοήθησε να νιώσω σημαντικός, μέλος μιας ομάδας που πάει πολύ καλά για τα δεδομένα της, μιας ομάδας που δε διστάζει να ανανεώνεται και να αναπαράγεται. Αυτό ίσως ακούστηκε λάθος…
Χρόνια μας πολλά Maxmag!
