Υπάρχουν νύχτες που δεν μπορείς να κοιμηθείς με τίποτα, νύχτες που ξημεροβραδιάζεσαι μέχρι τις 4, νύχτες που ξενυχτάς έξω με φίλους, νύχτες που προσπαθείς να ξεφύγεις από την αστυνομία. Όλες αυτές οι στιγμές, όσο ευχάριστες ή επώδυνες και αν είναι, έχουν μεταξύ τους ένα κοινό στοιχείο που αν συμβεί σου διαλύει το σύμπαν. Η υπερβολική φασαρία το επόμενο πρωί.
Είναι χειμώνας, έχεις σκεπαστεί ολόκληρος με κουβέρτες και προβατένια ρούχα, οι κάλτσες σου θυμίζουν κάλτσες ποδοσφαιριστή, και οι στάσεις που αλλάζεις στο κρεβάτι θυμίζουν πορνοστάρ στα νιάτα της. Και σε καταλαβαίνω. Έχεις κουραστεί χθες και θες να αράξεις, να «λαρώσεις» κι’άλλο. Όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο και άδικο είναι να σε κυνηγάει περιπολικό ενώ είσαι με τα πόδια. Αλλά οι δικοί σου έχουν διαφορετική άποψη. Είναι εύκολο. Και επίσης θα σε ξυπνήσουν όπως μπορούν, spoiler alert.
Οι γονείς σου έχουν ποικίλες μεθόδους για να σου διαλύσουν το πρωινό, μπορούν να γκαρίξουν, μπορούν να βάλουν ηλεκτρική σκούπα χωρίς κανέναν λόγο, μπορούν να έχουν τέρμα δυνατά την τηλεόραση. Λειτουργούν όχι απλά σαν πτυχιούχοι σε αυτό το κομμάτι, λειτουργούν ως καθηγητές πανεπιστημίου. Κάθονται, φωνάζουν και δεν βγάζεις ποτέ κανένα νόημα. Ας τα πάρουμε όμως, με τη σειρά.
Αρχικά, οι φωνές. Οι γονείς για κάποιο λόγο μιλάνε πολύ δυνατά από τη στιγμή που θα κάνουν παιδιά. Νομίζω ότι επιτυγχάνεται με τα χρόνια, για να εκδικηθούν κάπως τις εκνευριστικές φωνές των παιδιών τους όταν ήταν νεογέννητα. Απλά οι τσιρίδες τους είναι ακόμα μεγαλύτερες. Έχω την εντύπωση πως προσποιούνται ότι δεν ακούνε καλά, απλά για να διεγείρουν την αίσθηση της εκδίκησης. Και δεν είναι ότι κάθονται και μακριά. Στον καναπέ ο ένας, εντάξει, μεταξύ μας είμαστε, η μία, σε κάποιο τρύπιο καθιστικό ο άλλος. Είναι στον ίδιο χώρο, είναι δίπλα. Αντί για μια νορμάλ συζήτηση, μεταφερόμαστε σε διαδήλωση του ΠΑΜΕ με αφορμή τα πολλά κυνηγητά των αστυνομικών σε πολίτες.
-Είδες τι έγινε χθες στο κέντρο; -Τι λες; Δεν ακούω. -Λέω, είδες τι έγινε χθες στο κέντρο; -Δεν σε ακούω! -Ξέρεις ότι αυτό δεν βγάζει κανένα νόημα, έτσι; Είμαστε ακριβώς απέναντι. -ΛΕΣ ΚΑΤΙ; -Ναι,σε απάτησα με την Ρούλα από το Πανεπιστήμιο. Είχαμε πολλές ώρες ελεύθερες μόνοι, καθηγητές σε σχολή είμαστε. -ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΣ ΕΤΣΙ ΡΕ ΑΛΗΤΗ; -ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΕΓΙΝΑΝ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ!
Επίσης, ένας πολύ καλός τρόπος να σπάσει κάθε νεύρο του οργανισμού σου είναι η ηλεκτρική. Θα επικεντρωθώ στη σκούπα, αλλά ισχύει και για κιθάρα αν ο πατέρας σου είναι γνωστός μουσικός, πράγμα που δεν σε ξυπνάει ποτέ, γιατί τον βλέπεις μόνο τα Χριστούγεννα, στο μαγαζί που τραγουδάει. Σκούπα λοιπόν. Όχι αυτές του Παναθηναϊκού στον Ολυμπιακό, τις άλλες, που μαζεύουν κάθε τι και το ρουφάνε μέσα τους. Εντάξει, πολλές ομοιότητες με τον Ολυμπιακό.
Η ηλεκτρική σκούπα λοιπόν τείνει να σε στείλει στην τρέλα, αν δεν σε έχει στείλει ήδη τις προηγούμενες φορές. Ίσως είναι η μορφή του Διαβόλου, που προσπαθεί να περάσει απαρατήρητος από τον έλεγχο των αγγέλων, που τα τελευταία χρόνια έχουν βολευτεί στο βύσμα τους και λαρώνουν κάθε μέρα. Σαν καθηγητές πανεπιστημίου. Η ηλεκτρική σκούπα έχει μια ανέλπιστη ποσότητα θορύβου που ανεβάζει ρυθμό και ένταση με την ώρα, και σε ξεζουμίζει ανάλογα με τις ορέξεις των δικών σου. Είναι από τους εχθρούς σου, που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τίποτα. Δεν μπορείς να το αποφύγεις, είτε αν γυρίσεις στα αριστερά, είτε στα δεξιά, είτε τρέξεις με τα βρωμερά καλτσάκια σου στα λιβάδια έξω από το σπίτι σου. Οι γονείς σου σε μισούν και ήρθε η ώρα να το εμπεδώσεις.
“Σήμερα δεν έχω να πάω στη δουλειά αν και δουλεύω, είμαι γραμματέας σε σχολή, δεν έχω τι να κάνω, μόνο να προσβάλω κόσμο, να μην σηκώνω τα τηλέφωνα, να είμαι όσο πιο αγενής γίνεται με παιδιά που έχουν έρθει από άλλα μέρη και δεν ξέρουν που είναι η εστία με τα ξερατά αλόγων που έχουμε εδώ δίπλα. Τέλεια, θα κάτσω σπίτι σήμερα. Αρκετά έχω προσφέρει στην κοινωνία. Τώρα για οικονομία του άρθρου και επειδή ξεζουμίστηκε αυτό το αστείο, θα βάλω σκούπα. Περίμενε όμως. Το παιδί μου είναι μέσα και κοιμάται. Γύρισε αργά χθες και δεν έχει προλάβει να ξεκουραστεί. Τέλεια, ΘΑ ΒΑΛΩ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΣΚΟΥΠΑ ΕΝΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ! Α, το σπίτι δείχνει καθαρό, άλλωστε κάθε πρωί σκούπα βάζω, δεν θα πω γιατί είμαι σπίτι κάθε πρωί και όχι στη δουλειά μου, αλλά ξέρετε γιατί. ΘΑ ΤΟ ΒΑΛΩ ΣΤΟ ΤΟΥΡΜΠΟ! ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΑΚΑΚΙΑ ΘΑ ΡΟΥΦΗΞΩ!”
Η απόλυτη τρέλα με το θέμα του πρωινού ξυπνήματος εξαιτίας της απάνθρωπης φασαρίας έρχεται όταν σκεφτείς πώς φέρεσαι εσύ σε περιπτώσεις αντίστοιχες. Όταν είναι αργά το βράδυ, προσπαθείς να ξεκλειδώσεις την πόρτα, είσαι τόσο μεθυσμένος που δεν μπορείς, αλλά το κάνεις αθόρυβα. Ανεβαίνεις τις σκάλες, ακόμα προσπαθείς να κάνεις όσο πιο ήσυχα γίνεται, α ωραία, έχουν κλειστή και την σειρώμενη πόρτα, που δεν είπε ποτέ κανείς πως χρησιμεύει πουθενά, την ανοίγεις διακριτικά. Και μετά σέρνεσαι στις μύτες μέχρι το κρεβάτι. Και πώς στο ξεπληρώνουν αυτοί; Σου δείχνουν την επόμενη μέρα το χαρτί της υιοθεσίας σου. Και κάνουν φασαρία το πρωί.
