Πολλές φορές στην ζωή μας, τα πράγματα, δεν είναι όπως φαίνονται. Πόσες φορές στην ζωή σου, ένιωσες μόνος μέσα στο πλήθος; Περπατούσες, αλλά έμεινες στάσιμος; Πόσες φορές αισθάνθηκες πως μιλάς μα δεν ακούγεσαι; Είμαι σίγουρη, πως και εσύ, όπως και εγώ φυσικά αμέτρητες φορές ένιωσες έτσι.
Από μικρό παιδί, όλοι ζητούσαν την γνώμη σου. Έβαζες λοιπόν κάτω τα δεδομένα, μελετούσες τα θετικά και τα αρνητικά και απαντούσες. Άλλες φορές πάλι, έδινες την απάντηση που ζητούσαν, χωρίς να σκεφτείς τίποτα, μόνο τι θέλει η καρδιά σου! Ήσουν χαρούμενος, γιατί νόμιζες πως ακούστηκες! Τι κρίμα όμως που δεν ήταν έτσι. Πάντα στο τέλος, έβλεπες πως, ενώ εσύ μιλάς και τεκμηριώνεις τις απαντήσεις σου, κάποιοι άλλοι, θα αποφασίσουν για εσένα, επειδή έτσι θέλουν.
Μεγαλώνοντας, τα πράγματα εξελίσσονταν το ίδιο με πριν. Μόνο που τώρα, εκτός από την οικογένειά σου, έβλεπες να αγνοούν την γνώμη σου και η κοινωνία, οι συνάδελφοί σου, οι φίλοι σου, ακόμη και το ίδιο το κράτος. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί γίνεται αυτό! Όλοι λέμε την γνώμη μας, όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο και τελικά, μένουμε πάντα στάσιμοι. Πως γίνεται να μιλάς και να μην ακούγεσαι; Πως μπορούμε να επιτρέπουμε να συμβαίνει αυτό; Μήπως τελικά πρέπει να κάνουμε κάτι ποιο δραστικό; Αν ναι, τι είναι αυτό; Γιατί κανείς δεν έχει βρει αυτή την φόρμουλα που θα σε κάνει να ακονιστείς;
Τελικά, πρέπει όντως να μιλάς, ή είναι καλύτερο να κρατάς το στόμα σου κλειστό; Ίσως, πρέπει να αφήσουμε αυτούς που ξέρουν να αποφασίσουν και εμείς, να μην μπλεκόμαστε στα “χωράφια” του άλλου. Ποια είναι όμως τα όρια. Μέχρι που πρέπει να φτάνει ένας απλός πολίτης; Ποια δικαιώματα πρέπει να διεκδικεί και πόσο πρέπει να παλέψει γι’αυτά; Μήπως τελικά, μιλάς, αλλά δεν ακούγεσαι, επειδή δεν λες κάτι πραγματικά σημαντικό; Και ποιος είναι αυτός που θα κρίνει την σημαντικότητα και την ακεραιότητα μιας γνώμης ή μιας πληροφορίας;
Όλα αυτά τα ερωτήματα, βασανίζουν το μυαλό μου. Χάνομαι στην σκέψη μου για ώρες. Ειλικρινά, πλέον δεν ξέρω τι θέλω να κάνω. Να μιλάω και να μην ακούγομαι, να μην μιλάω καθόλου ή να μιλάω με την ελπίδα, πως ίσως κάποιος, κάποια μέρα, με ακούσει; Εσύ τελικά τι θα κάνεις; Ποια είναι η απάντηση που δίνεις σε όλα αυτά; Επιλέγεις να μιλάς ή όχι; Ή μήπως, απαιτείς να ακουστείς, με κάθε τρόπο;
Σύνταξη κειμένου: Γεωργία Μπιμπούδη
Επιμέλεια κειμένου: Κλεοπάτρα Μπράιτ
