Πρόσφατα βρήκα τον εαυτό μου να ανοίγει ένα παιδικό λεύκωμα της δευτέρας δημοτικού. Ήταν αρκετά μικρό και σε κάθε σελίδα υπήρχε ένα μικρό κειμενάκι δίπλα από τις φωτογραφίες αμούστακων αγοριών και χαμογελαστών κοριτσιών (σε κάποιους μάλιστα έλειπαν και δόντια!). Η μικρή παράγραφος, όμως, ήταν αρκετή για να μου τραβήξει την προσοχή. Πρώτον, για τα άθλια γράμματά μου και την ανορθογραφία μου και δεύτερον για την ερώτηση προς απάντηση που έθετε στο τέλος: «Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;».
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, από μικρή ηλικία πάντα ήθελα να ασχοληθώ μ’ αεροπλάνα. Οπότε και ξεκίνησα με το όνειρο του πιλότου (ποιο παιδί δε θα ήθελε να πετάει στον ουρανό!). Φτάσαμε, όμως, στην πέμπτη δημοτικού όπου και τα ακριβή λόγια του οπτικού προς τη μητέρα μου: «Ο γιος σας έχει μυωπία», ήταν σαν να με έδεσαν σε μια κοτρόνα και με πέταξαν στη θάλασσα. Όντας μανιακός με τον Harry Potter βέβαια σ’ εκείνη την ηλικία, έβαλα τα γυαλάκια μου και κάθισα ήσυχος. σκεπτόμενος το εναλλακτικό μου πλάνο στο κυνήγι των ονείρων μου.
Κι έφτασε το τέλος της έκτης δημοτικού, όπου ανακάλυψα πόσο πολύ μου άρεσε σ’ εκείνη την ηλικία το ποδόσφαιρο και θα ήθελα να ασχοληθώ μαζί του (φυσικά ως τότε έκανα την μπάλα, αλλά έχουν καεί τα φωτοντοκουμέντα ευτυχώς!). Δεν μπορώ να πω βέβαια πως απέτυχα στο όνειρό μου, καθώς δεν είναι ποτέ αργά να ανακαλύψεις την αρετή του να κλοτσάς το τόπι, αλλά ας πούμε πως μιας και δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, θα έπρεπε να αναζητήσω έναν πιο ρεαλιστικό στόχο.
Κάπου εδώ, έχουμε αλλαγή λευκώματος και γυρίζουμε σ’ αυτό του Γυμνασίου. Το πρόσωπο ελαφρά αλλαγμένο, με μερικά σπυράκια από την εφηβική ακμή και μια αφάνα για κούρεμα, αλλά στο κειμενάκι του λευκώματος ακόμα υπάρχουν ιδέες, όνειρα και στόχοι για το μέλλον.
Πολύ καθαρά βλέπω κάπου εκεί τις λέξεις «στρατιωτικός γιατρός». Αξίζει να σημειωθεί ότι ήμουν επηρεασμένος από τον Dr. House τότε, αλλά σίγουρα το να σώζεις ζωές και να βλέπεις το χαμόγελο των ατόμων που βοηθούσες ήταν κάτι που θα ήθελα να έχω στην καθημερινότητά μου. Φυσικά, το «στρατιωτικός» δίπλα από τη λέξη ιατρική σήμαινε και πιο άμεση οικονομική αποκατάσταση, αλλά ήταν και μια υπόσχεση που είχα δώσει στον κολλητό μου τότε (άσχετα αν ο καθένας μας πήρε άλλα μονοπάτια σήμερα).
Φυσικά, γνωρίζοντας τις δυσκολίες και το έντονο διάβασμα που απαιτούσε ο πρωταρχικός μου στόχος, θα έπρεπε να ετοιμάσω εναλλακτικά σχέδια. Το πρώτο ήταν η συγγραφή, μιας και από μικρή ηλικία αγαπούσα το διάβασμα, να γράφω τις ιστορίες μου και να χάνομαι μέσα σ’ αυτές. Αγαπούσα το να βλέπω άτομα γύρω μου να ζητάνε τη συνέχεια στις ιστορίες μου ή να συζητάνε γι’ αυτές. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή διαβάζετε το παρόν άρθρο, σημαίνει πως το τότε πλάνο μου δεν ξέφτισε στον χρόνο κι ακόμα το κυνηγώ την παρούσα στιγμή.
Το δεύτερο εναλλακτικό πλάνο ενάντια στην ιατρική, αφορούσε την ενασχόληση μου με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Σαν «τα παιδία παίζει» κι εγώ, δε θα μπορούσα να αποτελέσω εξαίρεση στο να παίζω είτε σε υπολογιστές είτε σε κονσόλες (ναι, κατηγορείστε με τώρα για τη μυωπία που μου στέρησε τον πιλότο πιο παλιά, αλλά ήταν γλυκιά αμαρτία!). Οπότε και ήθελα ν’ ασχοληθώ είτε με τον προγραμματισμό είτε με τη δημιουργία παιχνιδιών είτε με το τεχνικό κομμάτι των υπολογιστών.
Ένα ακόμα λεύκωμα εδώ φτάνει στο τέλος του και πλέον έχουμε φτάσει σε αυτό του Λυκείου. Θεέ μου, πώς έχω αλλάξει έτσι! Φυσικά και αστειεύομαι! Μονάχα τα γράμματά μου και η ορθογραφία μου έχουν αλλάξει, αλλά βρίσκω τον εαυτό μου ακόμα πιστό στα όνειρα εκείνα που είχα βάλει πλώρη από το Γυμνάσιο. Ακόμα διαβάζω λέξεις όπως ιατρική, συγγραφή και υπολογιστές, αλλά μπορείς να καταλάβεις ότι κάτι βασανίζει εκείνα τα γράμματα. Δεν είναι γραμμένα με τόσο έντονο μελάνι στην παράγραφο δίπλα από τη φωτογραφία μου. Είχα φτάσει πλέον σ’ εκείνο το σημείο, που όσο καλά κι αν ήταν τα όνειρα, θα έπρεπε για λίγο να ξυπνήσω και να πατήσω στα πόδια μου. Στην οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου, στο γεγονός ότι η χώρα που αγαπώ σκότωνε το ένα επάγγελμα μετά το άλλο και αν μη τι άλλο, δεν ήθελα να την αφήσω. Οπότε, για λίγο μονάχα τότε, θα έπρεπε να κλείσω τον φάκελο όνειρα και να ανοίξω αυτόν που έγραφε «επαγγελματικές προοπτικές».
Φυσικά, το να κλείσεις μια πόρτα σε κάτι δε σημαίνει πως δεν μπορείς να την ξανανοίξεις. Σε κάθε δρόμο που διάλεγα με το τέλος του Λυκείου, κρατούσα στα χέρια μου ακόμα αναμμένο εκείνο το φως του ονείρου «Θέλω να γίνω πιλότος». Κάθε απόφαση, κάθε νέο όνειρο, κάθε νέος στόχος, θα προσπαθούσα από τότε να συμπεριλαμβάνει και αυτά που χαρακτήρισα ο ίδιος ουτοπικά και είχα αφήσει στο περιθώριο. Βεβαίως, όμως, δεν παύουν να ήταν οι σκέψεις μου με τα χρόνια. Το να έλεγα όχι στο όνειρο να γράψω, να παίξω ποδόσφαιρο, να ασχοληθώ με τα παιχνίδια σε υπολογιστές, θα ήταν σαν να σκότωνα το παιδί που μεγάλωνα τόσα χρόνια.
Αυτή τη στιγμή που γράφω το παρόν άρθρο, βρίσκομαι στην ηλικία των 23 ετών με μια καλή δουλειά που μου παρέχει τα βασικά για να ζω. Δεν είναι πιλότος, δεν είναι γιατρός, δεν είναι κάτι από αυτά που ανέφερα πιο πάνω. Ήταν κάτι που προέκυψε πάνω στη στροφή της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας και όποιος με ξέρει, γνωρίζει με τι ασχολούμαι τώρα. Συγχρόνως, όμως, βρίσκω τον εαυτό μου ακόμα να θέλει να γράφει για τα άτομα που αγαπώ, αλλά και για τον κόσμο στον οποίο θέλω να μιλήσω. Ακόμα θα τρέξω με χαρά σε όποιον με προσκαλέσει για ποδόσφαιρο και σίγουρα δε σταμάτησα μέχρι και τώρα να κάθομαι με φίλους και να παίζουμε παιχνίδια μπροστά από μια οθόνη.
Κάποτε, διαβάζοντας τον πρόλογο στο βιβλίο «Αναφορά στον Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη, είχε γράψει την εξής φράση: «Φτάσε όπου δεν μπορείς». Κοιτάζοντας τα λευκώματά μου, τείνω να πιστεύω πως ακόμα προσπαθώ να φτάσω την ειδυλλιακή μου Ιθάκη. Γι’ αυτό ακόμα και όταν νομίζετε πως έχετε ξεμείνει από στόχους ή όνειρα στη ζωή, αρκεί να κοιτάξετε λίγο παραπέρα και θα δείτε πως το μέλλον απλόχερα ξετυλίγεται μπροστά σας. Είθε να γεμίζετε με λευκώματα ονείρων τις ζωές σας κι όταν φτάνετε στο λιμάνι σας να ψάχνετε να βρείτε το επόμενο!
