Κατέβαινα τις σκάλες στην εξώπορτα του σπιτιού μου όταν σε πρωτοαντίκρυσα για πρώτη φόρα στη ζωή μου, ήμουν δεν ήμουν εφτά χρονών, κοίταξα τη μαμά μου και τη ρώτησα, αν υπάρχουν άγγελοι. Γιατί εγώ μόλις είδα έναν. Αναρωτιέμαι ακόμα και σήμερα, πως η αγάπη μπορεί να τρυπώσει στο μυαλό ενός εφτάχρονου παιδιού;
Φυσικά δε μπορώ να δώσω απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αλλά η αγάπη μου για σένα ήταν από μόνη της ένα θαύμα. Γιατί άντεξε μέσα από θύελλες, άλλες ζωές και τον χρόνο. Πόσο πολύ σε αγάπησα κανείς δε θα το μάθει, όπως λέει και το αντίστοιχό τραγούδι αν και ο Θηβαίος το μαρτύρησε σε όλο τον κόσμο, εσύ μένεις θαμμένος στη ψυχή μου.
Βράδια ολόκληρα σε παρατηρούσα από μακριά κι ας μη το ήξερες, εγώ ήμουν εκεί σε κάθε βήμα σου, σε κάθε αναπνοή σου, ήμουν πλάι σου. Δε με έβλεπες μα μπορούσες να με νιώσεις στον άνεμο που χάιδευε τα μαλλιά σου. Ήμουν σαν ψίθυρος της νύχτας, ένας φύλακας άγγελος που σε πρόσεχε.
Αν κάποιος ρωτούσε τη καρδιά μου για σένα, εκείνη έλαμπε σαν τον ήλιο ψηλά στον ουρανό. Μια τόσο γλυκιά ανάμνηση η εικόνα σου, μελαγχολική μα γλυκιά… Έχεις τα μάτια που κινούν τον κόσμο μου. Ακόμα και χρόνια μετά τέτοιο βλέμμα δε βρήκα πουθενά, είναι κάποιες νύχτες από εκείνες του σκοταδιού που σε παρασέρνει κι εγώ ψάχνω παρηγοριά στη δική σου αγκαλιά. Μόνη μου τώρα που πια τα δάκρυα έχουν στεγνώσει μα δε μπορώ να σου πω αντίο.
Όλη μου τη ζωή θα έδινα για να είμαι πλάι σου για να σου πω όλα εκείνα τα όμορφα λόγια που σου χρωστάω, φτάνει να είμαι στην αγκαλιά σου. Καταφύγιο μου τα τελευταία σου λόγια πριν χαθείς για πάντα από τη ζωή μου. Έφυγες με έναν τρόπο άδικο, ατύχημα είπαν.
Όσο μπορώ να θυμάμαι εκείνες τις μέρες μέσα από τον πόνο, σημάδεψες για πάντα τη ζωή μου με έναν τρόπο που κανείς δεν έχει κάνει μέχρι και σήμερα. Ένιωσα τον κόσμο να καταρρέει μπρος μου κι εγώ να μη μπορώ να κάνω τίποτα. Σπίθες πόνου κατέκλυσαν όλο μου το κορμί, μέχρι που έπεσα κι τότε δε θυμάμαι πολλά. Ήσουν ένας φάρος στο λιμάνι της ψυχής μου, ένα καταφύγιο και μισώ τον εαυτό μου που ποτέ δε σου είπα πόσο πολύ σ’αγάπησα. Έμεινα μόνη με αυτήν την αγάπη για να με καίει σαν τη φωτιά.
Χρόνια ολόκληρα έχουν περάσει από τότε μα από μέσα μου δε βγήκες ποτέ, όπως μου είχες πει, οι άνθρωποι δε φεύγουν, τους κουβαλάμε πάντα μέσα στη καρδιά μας…
