Η ιστορία του σκηνοθέτη Josh Trank είναι λίγο πολύ γνωστή στο σινεφίλ κοινό. Ο κάποτε ανερχόμενος δημιουργός ξεκίνησε δυναμικά την καριέρα του το 2012 με το ‘Chronicle’, μία found footage superhero ταινία, αλλά μετά από λίγο καταστράφηκε όταν σκηνοθέτησε το ‘Fant4stic’ του 2015, το οποίο πάτωσε κριτικά και εισπρακτικά. Από τότε ο Trank δεν είχε την ευκαιρία να κάνει κάτι καινούργιο για να ορθοποδήσει και έτσι φέτος, πέντε χρόνια μετά από την κυκλοφορία του ‘Fant4stic’, o Trank έρχεται με το γκανγκστερικό δράμα ‘Capone’ με τον Tom Hardy στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ελπίζοντας πως το φιλμ θα είναι το comeback του στον κινηματογράφο. Πάμε να πούμε δύο λόγια για το ‘Capone’ και να δούμε αν όντως αυτή η ταινία είναι το εισιτήριο της επιστροφής για τον Josh Trank.
Η Πλοκή
Το ‘Capone’ πιάνει το νήμα της αφήγησης από την απελευθέρωση του γκάνγκστερ μετά από δεκαετή φυλάκιση και επικεντρώνεται στο τελευταίο έτος της ζωής του. Ο Al Capone, τον οποίο πια αποκαλούν Fonz, έχει εγκατασταθεί στην Florida και ζει μαζί με τη σύζυγό του Mae (Cardellini) και τον γιο του Junior (Noel Fisher), ενώ παράλληλα φυλάσσεται από τα πιστά του τσιράκια και παρακολουθείται συνεχώς από την αστυνομία, αφού φημολογείται πως ο εγκληματίας κάπου έχει κρύψει 10 εκατομμύρια δολάρια. Ο Capone όμως αρχίζει να πάσχει από άνοια και να βλέπει οράματα από τις εποχές της δόξας του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να θυμηθεί την ίδια του την οικογένεια και να αμφισβητεί συνεχώς το ποιος είναι.

Η Κριτική
Οφείλω να παραδεχτώ πως στο χαρτί το ‘Capone’ έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς προσπαθεί να προσεγγίσει τον Al Capone με φρέσκο τρόπο, λέγοντας την ιστορία της απόλυτης παρακμής του εγκληματία μέσα από τις παραισθήσεις του. Δυστυχώς όμως αν η εκτέλεση ενός φιλμ δεν είναι αυτή που πρέπει, μία καλή ιδέα πάει στράφι. Ο Josh Trank που εδώ αναλαμβάνει χρέη σκηνοθέτη, σεναριογράφου και μοντέρ, φαίνεται πως δεν έχει την απαραίτητη ωριμότητα για να ασχοληθεί με ένα τέτοιο θέμα και να το φέρει εις πέρας. Φυσικά το ‘Capone’ δεν έχει καμία σχέση με το απαίσιο ‘Fant4stic’, αλλά δεν παύει να έχει τα δικά του προβλήματα.
Σκηνοθετικά, μπορώ να πω πως υπάρχουν κάποιες αρετές, αφού ο Trank στήνει άρτια της σκηνές των παραισθήσεων του Capone που ενισχύονται από την ατμοσφαιρική φωτογραφία και καταφέρνει να δημιουργήσει κάποια όμορφα πλαναρίσματα για τον Tom Hardy, αλλά μέχρι εκεί, γιατί όποια τίμια σκηνοθετική προσπάθεια υπάρχει καταστρέφεται από το χαοτικό μοντάζ του Trank που δεν κολλάει καθόλου με το δραματικό ύφος της συγκεκριμένης ταινίας. Σε σκηνές όπου ο πρωταγωνιστής είναι μόνος του, βλέπουμε ένα μοντάζ που δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, σε αντίθεση με σκηνές όπου ο Hardy περιβάλλεται έστω από ένα ακόμη άτομο, είναι λες και ο Trank ζορίζεται να μοντάρει έναν απλό διάλογο, καθώς χρησιμοποιεί πολύ γρήγορες εναλλαγές πλάνων που όχι μόνο είναι γρήγορες, είναι κακές και τελείως λάθος. Ίσως ο σκηνοθέτης να ήθελε με αυτήν την τεχνική να κάνει τον θεατή να νιώσει χαμένος όπως ο Capone, πράγμα που το καταλαβαίνω, μα δυστυχώς δεν καταφέρνει να πετύχει ούτε στο ελάχιστο και καταντάει ενοχλητικό.
Άλλο ένα βασικό θέμα του ‘Capone’ είναι το σενάριό του που χαραμίζει την αρχική ιδέα και δεν καταφέρνει ποτέ να βρει μία ιστορία για να προκαλέσει το ενδιαφέρον του θεατή, παρά μόνο εφευρίσκει διάφορες υποπλοκές που μπορεί να μην οδηγούν πουθενά ή μπορεί να λύνονται με τρόπο τελείως πρόχειρο χωρίς να προσφέρουν απολύτως τίποτα στην ταινία, χάνοντας χρόνο που θα μπορούσε να βελτιώσει κάπως το φιλμ. Το σενάριο του Trank επίσης επηρεάζει αρκετά τους χαρακτήρες της ιστορίας, κάτι που με φέρνει στο ερμηνευτικό κομμάτι. Όλο το βάρος πέφτει φυσικά στον χαρακτήρα του Tom Hardy, οι δευτερεύοντες ρόλοι όμως είναι τόσο κακά γραμμένοι και δισδιάστατοι, που σημαίνει πως οι ηθοποιοί δεν μπορούν κάνουν τίποτα παραπάνω με το υλικό που τους δίνεται.

Ας περάσουμε όμως στον Tom Hardy, στο λόγο που με έκανε να θέλω να δω το ‘Capone’ τόσο πολύ, όπως όλοι άλλωστε. Ο Hardy είναι γνωστός πια σε όλους για τις υποκριτικές του ικανότητες, αφού δεν φοβάται να μπει βαθιά σε έναν ρόλο και να δοκιμάσει νέα πράγματα κάθε φορά. Ο ηθοποιός εδώ δίνει μία υπερβολική ερμηνεία και κάνει κάτι τελείως ακραίο με τη φωνή του που θυμίζει αυτή του Nick Nolte σε συνδυασμό με αυτή του Bugs Bunny. Ακόμα και σε αυτή την ταινία όμως υπάρχουν σκηνές που το ταλέντο του Hardy λάμπει, τόσο ώστε να κάνει την ταινία υποφερτή για τον θεατή παρά τα προβλήματά της. Το μακιγιάζ που είναι επίσης υπερβολικό και ίσως καρτουνίστικο θυμίζοντας κάπως το ‘Dick Tracy’ του Warren Beatty, προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο στο ερμηνευτικό στυλ του Tom Hardy. Και πάλι όμως, η μεγαλύτερη αμαρτία του ‘Capone’ είναι πως χαραμίζει έναν τόσο καλό ηθοποιό όπως ο Hardy ξανά λόγω του σεναρίου, αφού δεν προσφέρεται μία ιστορία που θα κάνει το ταλέντο του ηθοποιού να ξεδιπλωθεί εντελώς.
Γενικά δεν μπορώ να πω πως βαρέθηκα παρακολουθώντας το ‘Capone’, δεν μπόρεσα όμως να παραβλέψω τα πολλά προβλήματά του. Όπως είπα και προηγουμένως, ο Tom Hardy είναι ο μόνος λόγος που το κάνει να βλέπεται, καθώς πιστεύω πως η ταινία μάλλον θα αποκτήσει cult status λόγω της over the top ερμηνείας του ηθοποιού. Είναι το ‘Capone’ το comeback του Josh Trank; Δεν νομίζω, αφού πιστεύω πως ο σκηνοθέτης θα πρέπει να επικεντρωθεί σε ένα θέμα που θα του αρμόζει καλύτερα την επόμενη φορά. Το ‘Capone’ ήλπιζε πως θα γινόταν άλλο ένα κλασικό crime drama αλλά δεν τα κατάφερε. Την ταινία αξίζει να δουν οι fans του Tom Hardy, μόνο και μόνο για αυτή την τρελή ερμηνεία που δίνει.