The Way Back (2020)
Σκηνοθεσία: Gavin O’Connor
Σενάριο: Brad Ingelsby
Πρωταγωνιστούν: Ben Affleck, Al Madrigal, Ganina Gavankar
Καταλληλότητα ταινίας: R
Διάρκεια: 108 λεπτά
Εξομολόγηση: Αν με ρωτούσε κανείς τι γνώμη είχα για τον Ben Affleck πριν το 2010, νομίζω πως θα έβγαζα μία απέχθεια προς τον ηθοποιό, όπως όλοι οι σινεφίλ της τότε εποχής νομίζω. Μέχρι τότε, είχε κάνει πολλές κακές επιλογές όπως το ‘Gigli’, ενώ είχε κάνει επίσης μία καταστροφική απόπειρα να εισέλθει στο superhero είδος με το ‘Daredevil’. Τα πράγματα όμως άλλαξαν δραματικά και προσωπικά χαίρομαι για αυτό. Το 2010 κυκλοφορεί το ‘The Town’, που αποτελούσε τη δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Ben Affleck, δύο χρόνια μετά έρχεται το φανταστικό ‘Argo’, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, το 2014 έρχεται μία δυνατή συνεργασία με τον David Fincher στο ‘Gone Girl’ και τέλος το 2016 ο ηθοποιός μεταμορφώνεται στην πιο comic accurate εκδοχή του Batman στο ‘Batman V Superman’, σκηνοθετεί το δικό του gangster φιλμ με τίτλο ‘Live By Night’ και πρωταγωνιστεί στο πολύ καλό ‘The Accountant’. Αυτά τα παραπάνω με ώθησαν στο να κάνω μία στροφή 180 μοιρών και να αναθεωρήσω για τον ηθοποιό. Όμως, το φετινό ‘Way Back’, η δεύτερη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Gavin O’Connor, με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμη περισσότερο.
Στο ‘Way Back’, ακολουθούμε τον Jack Cunningham (Affleck), ο οποίος υπήρξε πολύ καλός παίκτης μπάσκετ αλλά τώρα εργάζεται ως εργάτης σε οικοδομές. Η ζωή του γενικά δεν πηγαίνει καλά, καθώς έχει απομονωθεί από όλους μετά από την καταστροφή του γάμου του, ενώ παράλληλα έχει αναπτύξει μεγάλο πρόβλημα με το ποτό. Κάποια στιγμή δέχεται ένα τηλεφώνημα από τον πάτερ Devine, τον διευθυντή του καθολικού σχολείου όπου φοιτούσε όταν ήταν μικρός και ήταν παίκτης της μπασκετικής ομάδας του. Ο Devine του προτείνει να γυρίσει στο σχολείο ως προπονητής της ομάδας, ώστε να την ανεβάσει και να την κάνει ξανά ανταγωνιστική. Με τα πολλά, ο Jack αποφασίζει να δεχτεί, αφού βλέπει το όλο θέμα ως πιθανή διέξοδο από το προσωπικό του βασανιστήριο.
Οι Ben Affleck και Gavin O’Connor αποδεικνύουν πως είναι ένα πολύ καλό δίδυμο και όχι ένα ζευγάρι της μίας επιτυχίας, ακολουθώντας την επιτυχία του ‘Accountant’ με αυτό το εξίσου εντυπωσιακό φιλμ. Δέχομαι ότι το σενάριο του ‘Way Back’ δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σε κάποια παρόμοια μορφή προηγουμένως, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κρύβει κάποιες εκπλήξεις που το βοηθούν να αναπτυχθεί παραπάνω. Όμως παρόλο που έχει μία απλή ιστορία, είναι μία ταινία που κινείται από τον βασικό χαρακτήρα και βασίζεται κυρίως στην ερμηνεία. Ο O’Connor σκηνοθετεί με ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, κάτι που συνήθως δεν μου αρέσει εκτός αν γίνεται για συγκεκριμένο λόγο όπως εδώ, όπου τα handheld πλάνα βοηθούν στο να μπούμε περισσότερο στην ταραγμένη ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα και στο τέλος ίσως να ταυτιστούμε με αυτόν. Εννοείται πως η σκοτεινή φωτογραφία του Eduard Grau βοηθάει τον O’Connor να μεταδώσει αυτό που θέλει και η μουσική του Rob Simonsen δένει αρμονικά με το οπτικό κομμάτι και γίνεται από την αρχή άλλος ένας χαρακτήρας.
Περνάμε στο καλύτερο κομμάτι του ‘Way Back’ που είναι ο Ben Affleck, ο οποίος εδώ βρίσκει όντως το δρόμο της επιστροφής ως ηθοποιός, σε ένα φιλμ που φαίνεται ξεκάθαρα πως ήταν ένα passion project για αυτόν, καθώς αποφασίζει να ξαναζήσει μία από τις σκοτεινότερες περιόδους της ζωής του, η οποία αφορά το πρόβλημά του με τον αλκοολισμό και να εκτεθεί στην οθόνη, δίνοντας έτσι την καλύτερη και την πιο προσωπική ερμηνεία της καριέρας του. Από τις πρώτες κιόλας σκηνές είναι εξαιρετικός και πείθει απόλυτα αφού ο ίδιος ξαναζεί αυτές τις καταστάσεις, πράγμα που φαίνεται σε σκηνές όπου ο χαρακτήρας του δέχεται κριτική για τον εθισμό του στο ποτό και από την αυθεντική, οργισμένη αντίδραση που έχει προς όλους αυτούς που τον κρίνουν για τον τρόπο ζωής και την συμπεριφορά του γενικότερα.
Η σύγκρουση με τον εαυτό του είναι αντιληπτή σε όλη τη διάρκεια αφού οι ρόλοι αντιστρέφονται συνεχώς, με τον Affleck να είναι αυστηρότατος με τους παίκτες που προπονεί, φωνάζοντάς τους με όλο του το είναι σαν να φωνάζει στον ξεπεσμένο και εξαιρετικά ευάλωτο εαυτό που υιοθετεί στις σκηνές που βρίσκεται εκτός γηπέδου. Οι παραλληλισμοί με την αληθινή ζωή δεν σταματούν εκεί, καθώς ο ηθοποιός τα δίνει όλα προς το τέλος της ταινίας όπου εκφράζει κάποια αρκετά καταπιεσμένα συναισθήματα και επιτέλους λυτρώνεται κάνοντας μία νέα αρχή. Μέσω αυτής της ερμηνείας, εκτίμησα εκ νέου τον Ben Affleck ως ηθοποιό, αφού έως τώρα τον εκτιμούσα πολύ ως σκηνοθέτη, ενώ βοήθησε σίγουρα το γεγονός πως ο ηθοποιός αποφάσισε να καθρεφτίσει την αληθινή του ζωή στην οθόνη, πράγμα που σέβομαι όχι μόνο στον Affleck αλλά και στους υπόλοιπους ηθοποιούς που επιλέγουν να το κάνουν.
Το ‘Way Back’ είναι ένα πολύ καλό sports δράμα που κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή σε όλη του διάρκεια και καταφέρνει να συγκινήσει σε πάρα πολλές στιγμές του.
Με σενάριο που έχει για κινητήρια δύναμη το προσωπικό δράμα του βασικού χαρακτήρα και ενισχύεται από την προσωπική και πολύ παθιασμένη ερμηνεία του Ben Affleck, το ‘Way Back’ είναι από τις ταινίες που μας δείχνουν πως πολλές φορές η ζωή μιμείται την τέχνη και η τέχνη μιμείται την ζωή.
