Ο Id εμφανίστηκε έξω από το παράθυρο τη συμφωνημένη ώρα. Τα οκτώ τριχωτά πόδια του κόλλησαν μαύρες βεντούζες στο τζάμι. Του άνοιξε διστακτικά. Με ένα πλαφ! τα ξεκόλλησε ένα-ένα αφήνοντας γλοιώδη σημάδια και πήδηξε άγαρμπα μέσα. Στο στόμα του όμοιο με μικρό ράμφος κρατούσε ένα μαύρο σημειωματάριο. Για έντομο ήταν τεράστιος, για άνθρωπος μικροσκοπικός -όσο περίπου ένας καμπουριασμένος αδύνατος γέρος. Καθώς έτρεχε άγαρμπα προς την κουζίνα το σκληρό μαύρο κέλυφος που κάλυπτε το σώμα του χτυπούσε στα έπιπλα και στους τοίχους με έναν υπόκωφο ήχο. Πίσω του άφηνε μια αποφορά σήψης, κάτι από υπόνομο, μούχλα και σκυλοκούραδα. Ανοίκειο και ακάθαρτο. Ο γάτος που ξάπλωνε στα πλακάκια αιφνιδιάστηκε, καμπούριασε, όρθωσε την τρίχα του και τινάχτηκε έξω.
Στο πάτωμα πάνω σε μια παλιά εφημερίδα είχε ετοιμάσει το γεύμα του: σάπια λαχανικά, ένα κομμάτι μουχλιασμένη πίτσα, λίγο πρασινισμένο τυρί. Ο Id άφησε προσεκτικά στο πάτωμα το σημειωματάριο και έπεσε στο φαί με βουλιμία, χτυπώντας τα σαγόνια του με έναν απαίσιο ήχο. Τον παρακολουθούσε από κάποια απόσταση με αηδία και αποστροφή.
“Αυτό δεν το περίμενα”, σκέφτηκε, μετανιωμένη για την υπόσχεση που είχε δώσει στον αλαφροΐσκιωτο φίλο της που την είχε παρακαλέσει να δεχτεί στο σπίτι της και να ταΐσει τον Id, μια γνωριμία του από το διαδίκτυο. “Είναι πολύ αξιόλογος αλλά έχει ιδιαίτερες προτιμήσεις στο φαγητό ” της είχε πει με έναν αέρα μυστηρίου.
Τελείωσε γρήγορα. Έτριψε προσεκτικά τα μπροστινά του πόδια για να καθαριστεί και μετά έσκυψε πάνω από το σημειωματάριο που είχε αφήσει στο πάτωμα. Άνοιξε το μαύρο κάλυμμα και ακούμπησε επάνω τις κεραίες του. Εκείνη το πλησίασε επιφυλακτικά. Ένα tablet! Πληκτρολογούσε φρενιασμένα ακουμπώντας τις κεραίες του πάνω στην οθόνη. Εκείνη πλησίασε κι άλλο, η περιέργεια νίκησε την αποστροφή της.
Διάβασε: “Με λένε Id. Είμαι τουλάχιστον εκατόν είκοσι ετών, ίσως περισσότερο, έχω χάσει το λογαριασμό. Η οικογένειά μου, τότε, νόμισαν πως πέθανα, ήθελαν να πεθάνω, με πέταξαν στα σκουπίδια. Είναι από καιρό πεθαμένοι, δε λυπάμαι”.
Τα γράμματα έτρεχαν πολύ γρήγορα στην οθόνη, για να διαβάζει, αναγκάστηκε να σκύψει κι άλλο αψηφώντας την αποφορά του. Έβλεπε τώρα από κοντά το κεφάλι του μικρό, σκληρό με δυο ματάκια μαύρες χάντρες να πηγαίνουν πυρετωδώς δεξιά-αριστερά καθώς συνέχιζε να πληκτρολογεί: “Το μεγαλύτερο μαρτύριό μου ήταν η απομόνωση. Πώς να μιλήσω με ράμφος, πώς να γράψω με αυτά τα πόδια κατσαρίδας; Όμως επέζησα από δύο Παγκόσμιους Πολέμους, χώρια τον Πόλεμο των Εντομοκτόνων. Πρόλαβα να δω πώς άλλαξαν οι εποχές. Μέσα από τα touchscreens επικοινώνησα με άλλα bugs[1]. Κρυφακούσαμε απόρρητες συνομιλίες, συνωμοτήσαμε, χακάραμε, κρασάραμε δίκτυα, διαρρεύσαμε απόρρητα κρατικά μυστικά, δημιουργήσαμε πολλά προβλήματα στην εξουσία, διασκεδάσαμε πολύ, μα φτάνει, γέρασα πια, κουράστηκα, έφθασε ο καιρός για debugging[2]. ”
Εκείνη χωρίς να θέλει έσκυψε κι άλλο, τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. Στην κουζίνα κυριάρχησε η μυρωδιά από τα αρνάκι με τις πατάτες που ψηνόταν στο φούρνο.
Ο γάτος αναθαρρημένος εμφανίστηκε και έσκυψε να πιει γάλα από το πιατάκι του. Ο Id με μια απότομη κίνηση τον έδιωξε και σκύβοντας ρούφηξε το γάλα με θόρυβο. Έγραψε στην οθόνη: “Να είχα λίγο ακόμα.” Του έβαλε κι άλλο. Το ήπιε αχόρταγα, από τη λαχτάρα του βουτούσε στο πιάτο τα μπροστινά του πόδια, μετά τα καθάρισε με επιμέλεια.
Άρχισε να νοιώθει οίκτο γι αυτό το αποκρουστικό πλάσμα. Κοιτάχτηκαν πάλι. Τα μάτια του υγρές μαύρες μπίλιες αντανακλούσαν παραμορφωμένη την εικόνα της. Με φωνή που έμοιαζε με κρώξιμο άρθρωσε με πολλή δυσκολία: “Ο οίκτος είναι καλό σημάδι. Η οικογένειά μου, τότε, ένοιωσαν πρώτα οίκτο, μετά αποστροφή στο τέλος απόρριψη. Ελπίζω στη Μεγάλη Αντιστροφή”.
Γύρισε άβολα το ανοικονόμητο σώμα του και σηκώνοντας το κεφάλι οσμίστηκε τον αέρα: “Μου μυρίζει κάτι πολύ εκλεκτό, είναι αυτό που νομίζω;” Έβγαλε βιαστικά το ψητό από το φούρνο και το ακούμπησε για χάρη του στο πάτωμα. “Τώρα μάλιστα”, είπε ο Id ευχαριστημένος με φωνή πιο ανθρώπινη “Μήπως σας βρίσκεται κατά τύχη και καμιά μπύρα; Ξέρετε, έχω να πιω μπύρα πάνω από εκατό χρόνια. Φυσικά δεν έχω την απαίτηση να είναι Τσέχικη. Μου επιτρέπετε;” συμπλήρωσε ευγενικά και άπλωσε το μπροστινό πόδι του να πάρει μεζέ.
Παρατήρησε ότι στην άκρη του ποδιού του τα μαύρα μυτερά νύχια του εντόμου είχαν εξαφανιστεί. Στη θέση τους υπήρχαν κιτρινισμένα ανθρώπινα νύχια, ενώ, γερασμένο ανθρώπινο δέρμα αποκαλυπτόταν σιγά-σιγά καθώς το μαύρο κέλυφος υποχωρούσε από το σώμα του. Ο Id συμπλήρωσε αρθρώνοντας τέλεια τις λέξεις με τα σουφρωμένα γέρικα χείλη του: “Το Id είναι ψευδώνυμο. Αν δεν το έχετε ήδη μαντέψει το αληθινό μου όνομα είναι Γκρέγκορ Σάμσα. Νομίζω πως χάρη στον οίκτο σας και στην τεχνολογία κατάφερα επιτέλους να πετύχω τη Μεγάλη Αντιστροφή. ”
[1] Βug έντομο ή κατσαρίδα. Τα σφάλματα ή οι ατέλειες ενός λογισμικού.
[2] Debugging η απομάκρυνση εντόμων. Η διαδικασία εύρεσης και εξάλειψης των σφαλμάτων στα λογισμικά. Η εύρεση και αφαίρεση συσκευών παρακολούθησης των γνωστών “κοριών”.
