Ο Δημήτρης έφτασε στην πολυκατοικία με τα 7 μπαλκόνια, ακόμη μια φορά καθυστερημένος. Χτύπησε το θυροτηλέφωνο και ανέβηκε τη σκάλα μετρώντας και τα 35 σκαλιά. Η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή και ο κύριος Τ. τον περίμενε όπως πάντα, με τις πιτζάμες του. Ο Δημήτρης μπήκε και έκατσε στην συνηθισμένη του θέση, στην δεξιά πλευρά του καναπέ που κοιτούσε ευθεία το μεγάλο παράθυρο. Η σωστή θέση των πραγμάτων έμοιαζε να τον απασχολεί από πάντα.
- Είσαι έτοιμος; είπε ο κύριος Τ. που είχε σταθεί ακριβώς απέναντί του, κρύβοντάς του ελάχιστα τη θέα.
- Ναι, ας ξεκινήσουμε.
- Ωραία. Σελίδα 127, παράγραφος πρώτη. Ο κύκλος της ύπαρξης θα μπορούσαμε να πούμε, πως μοιάζει με δύο ευθείες που αγκαλιάζονται. Παίρνει το σχήμα του ουροβόρου όφι, ο οποίος δαγκώνει την ουρά του, με σκοπό να καταστρέψει τον κόσμο κι ύστερα να τον γεννήσει μέσα από κάθε φολίδα του δέρματός του. Μια αέναη κίνηση, που δηλώνει πως όλα μπορούν να αρχίσουν, αλλά και να τελειώσουν με τον ίδιο εύκολο τρόπο. Τα όρια του κύκλου είναι τόσο ορατά, όσο και αόρατα μέσα στην συμπαντική αρμονία. Σημαντική βέβαια, δεν είναι μόνο η ύπαρξη και η κατανόηση του κύκλου, αλλά και η παρουσία ή απουσία μας, μέσα σε αυτόν. Το έγραψες ;
- Ναι, μόνο που…
- Τι συμβαίνει;
- Να, σκέφτομαι, πώς είναι δυνατόν κάποιος να απουσιάζει από τον κύκλο, από τη στιγμή που είναι κάτοχός του; Θέλω να πω, ότι αφού κάποιος υπάρχει, βρίσκεται ήδη μέσα στην κυκλική πορεία της ύπαρξης, πώς γίνεται λοιπόν να είναι απών;
- Δημήτρη, τα πράγματα ξέρεις πως δεν είναι τόσο απλά. Η ύπαρξη ενός ατόμου δεν προδιαθέτει την κυκλική πορεία των πραγμάτων. Ο κύκλος για να δημιουργηθεί χρειάζεται κίνηση. Είναι σαν μια ευθεία που για να στρογγυλέψει, πρέπει να κυλιστεί στην κατηφόρα. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό στη διαδικασία της ύπαρξης, είναι η δράση. Εσύ σήμερα το πρωί πήρες το λεωφορείο από το σπίτι σου και έφτασες ως το δικό μου. Μέτρησες και τα 7 μπαλκόνια της πολυκατοικίας και έπειτα και τα 35 σκαλιά μέχρι την πόρτα μου και τώρα είσαι εδώ και συζητάμε. Αν εγώ για κάποιον δικό μου λόγο δεν σου είχα ανοίξει ποτέ την πόρτα, η άφιξή σου αυτή, δεν θα είχε κανένα νόημα και ο κύκλος που εσύ ο ίδιος θα είχες ανοίξει το πρωί, θα είχε κλείσει χωρίς αυτή μας την αλληλεπίδραση.
- Άρα ένας κύκλος για να μπορεί να θεωρείται κύκλος, χρειάζεται μια κάποια δράση και μια ορισμένη αντίδραση.
- Ακριβώς.
- Μα τότε η απουσία τι νόημα έχει;
- Η απουσία Δημήτρη έχει το μεγαλύτερο νόημα. Βλέπεις λίγοι άνθρωποι την υπολογίζουν ως ένα είδος δράσης, ή ακόμη και αντίδρασης. Αν εγώ δεν σου άνοιγα την πόρτα σήμερα, θα μπορούσες να πεις ότι απουσιάζω με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αλλά και με την μεταφορική της. Μαζί με την απόφαση που πήρα να σου ανοίξω την πόρτα, φορώντας για ακόμη μια φορά τις πιτζάμες που ξέρω πως απεχθάνεσαι, γιατί έχουν 126 κύβους κι αυτός είναι ζυγός αριθμός, πήρα και την απόφαση να είμαι παρών στην προκαθορισμένη, όπως κάθε Τετάρτη, συνάντησή μας. Η απουσία σηματοδοτεί κυρίως το τέλος ενός κύκλου. Η συστηματική απουσία δε, τείνει να φέρνει τον κύκλο σε μια ευθεία πορεία.
- Μάλιστα, κατάλαβα.
- Θέλεις μήπως να κάνουμε ένα διάλλειμα; Φαίνεσαι αρκετά κουρασμένος σήμερα. Ελπίζω να μην φταίει που άλλαξα θέση στο φωτιστικό δαπέδου.
- Όχι δεν είναι αυτό, αν και θα προτιμούσα να μην το είχατε κάνει. Τώρα πρέπει να βρω μια άλλη κατάλληλη θέση, για να κρατάω τις σημειώσεις μου.
- Πιστεύω πως ξέρεις, ότι μπορείς να μου πεις ότι θελήσεις οποιαδήποτε στιγμή. Μήπως σε έχουν κουράσει οι συναντήσεις μας; Η αλήθεια είναι πως με πιάνει μια ακατάπαυστη φλυαρία όποτε είμαστε μαζί.
- Όχι δεν είναι αυτό.
Ο Δημήτρης έσκυψε το κεφάλι και κοίταξε τα χαρτιά του. Τα μάτια του δεν διάβαζαν τις λέξεις. Έμοιαζε σαν να θυμόταν κάποιες σκηνές που είχε ζήσει και τώρα προβάλλονταν μπροστά του σαν ταινία. Έσμιξε τα φρύδια του και τα δάχτυλα του πίεσαν τα φύλλα τόσο, που τσαλακώθηκαν λίγο στην άκρη. Πρώτη φορά μετά από τόσες εβδομάδες, που είχε ξεκινήσει να βοηθά τον κύριο Τ. με το καινούργιο του βιβλίο κρατώντας σημειώσεις και δεν ήξερε τι να του απαντήσει. Εκείνος που σχολίαζε τα πάντα, που είχε μια ερώτηση και μια εξήγηση κάτω από την γλώσσα του για όλα, τώρα στεκόταν βουβός απέναντί του.
Ήταν σίγουρος πως ο κύριος Τ. τα είχε καταλάβει όλα. Στεκόταν τόσο ήρεμος μπροστά του κοιτάζοντάς τον, φορώντας εκείνη την απαίσια πιτζάμα και ξύνοντας το χέρι του κάθε 4 λεπτά. Αυτοί οι ζυγοί αριθμοί, αυτοί έφταιγαν για όλα. Έφταιγαν που δεν μπορούσε να περπατήσει στο πεζοδρόμιο με τις 46 πλάκες, που δεν μπορούσε να πάει στο σινεμά με τις 38 θέσεις και που δεν μπορούσε να φάει στο καφέ της γειτονιάς του με τα 12 τραπέζια. Έφταιγαν ακόμη και που δεν μπορούσε να είναι μαζί της. Κι ας την αγαπούσε τόσο πολύ.
- Συνέβη κάτι με την Άννα; ο κύριος Τ. έμοιαζε να θέλει απαντήσεις.
- Πάντα κάτι συμβαίνει με την Άννα, η ένταση της φωνής του Δημήτρη είχε ανέβει απότομα, τόσο που μέχρι και ο ίδιος ξαφνιάστηκε από τον τρόπο που διαχύθηκε στο χώρο.
- Ναι αλλά αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Ο κύριος Τ. ήξερε.
- Αυτή τη φορά… δεν θα υπάρξει άλλη φορά. Η Άννα έφυγε και καλύτερα έτσι δηλαδή. Δεν θα χρειάζεται πια να βλέπω ούτε τα δυο της μάτια, ούτε τα δυο της χείλη, ούτε τις 42 βλεφαρίδες της. Δεν θα χρειάζεται να τρώω μαζί της 122 μπουκιές, ούτε να την περιμένω να κάνει μπάνιο για 16 λεπτά. Έφυγε και τώρα πια είμαι ήσυχος.
- Ναι αλλά την αγαπούσες.
- Δεν έχει σημασία αυτό. Αυτός ο κύκλος έκλεισε και δεν ξανά ανοίγει.
- Η απουσία της Άννας τον έκλεισε δηλαδή; Της έδωσες το δαχτυλίδι;
- Ναι, αλλά μου είπε πως θα δεχόταν μόνο αν έφευγα μαζί της. Αν την ακολουθούσα έως το Λονδίνο.
- Και εσύ γιατί δεν έφυγες;
- Γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει πως εγώ έχω μια άλλη ζωή εδώ και πως δεν μπορώ να προσαρμοστώ στο Λονδίνο. Και πως…
- Φοβάσαι.
Ο Δημήτρης σταμάτησε απότομα και άφησε τα χαρτιά στο τραπεζάκι που βρισκόταν μπροστά του. Ο Κύριος Τ. έμοιαζε να έχει καταλάβει πολλά περισσότερα για εκείνον από όσα ο ίδιος του είχε πει. Αυτός ο γέρος που τον ζάλιζε με κάθε λογής τρέλα που του ερχόταν στο κεφάλι, είχε τώρα άποψη και για τη δική του ζωή. Πως μπορούσε να κρίνει τόσο εύκολα κάποιον; Άλλωστε δεν ήταν εκείνος που του ζήτησαν να πάει στο Λονδίνο. Δεν ήταν αυτός που έπρεπε να αφήσει τη γειτονιά του με τα 19 δέντρα, τα 23 αυτοκίνητα και τα 15 σπίτια. Ο Δημήτρης τα είχε όλα τόσο καλά ταχτοποιημένα. Άκου εκεί, φοβόταν.
- Φοβάσαι όλα αυτά τα άγνωστα πράγματα Δημήτρη. Φοβάσαι ότι δεν θα καταφέρεις να προσαρμοστείς και ότι η Άννα δεν σε αγαπάει αρκετά για να σε στηρίξει. Εσύ δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου, για να βρεις το θάρρος να πας στο Λονδίνο και να κάνεις μια καινούργια αρχή. Φοβάσαι να μάθεις κάτι καινούργιο που μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά μπροστά στον άνθρωπο που αγαπάς δεν είναι τίποτα. Εσύ δεν αγαπάς αρκετά την Άννα. Αγαπάς πιο πολύ τον εαυτό σου και την ρουτίνα σου.
Ο κύριος Τ. κοιτούσε έξω από το παράθυρο και ο τόνος του ήταν αρκετά επικριτικός.
- Δεν μπορώ! Ο Δημήτρης φώναξε και ξαφνικά τα πάντα στο δωμάτιο σιώπησαν. Μέχρι και το μικρό ρολόι του τοίχου φάνηκε να σταμάτησε από τον φόβο.
- Εσύ είσαι η απουσία Δημήτρη στον κύκλο σου με την Άννα και όχι εκείνη.
Ο κύριος Τ. άνοιξε το παράθυρο και ένα ελαφρύ αεράκι μπήκε μέσα στο δωμάτιο και σκόρπισε τις λευκές κόλλες στο πάτωμα. Ο Δημήτρης έτρεξε να τις μαζέψει μα ο αέρας τις είχε μπερδέψει και οι σελίδες είχαν χάσει τη σειρά τους. Τις μάζεψε από το πάτωμα βιαστικά και βάλθηκε να τις ταχτοποιεί.
- Είναι αδύνατον, είπε, έχουν μπερδευτεί πολύ, πρέπει να πάω σπίτι να τις φτιάξω, να τις βάλω στη σειρά. Να βάλω την 23 πριν την 24 και την 47 πριν την 48. Πρέπει να φύγω. Η συνάντησή μας πρέπει να λήξει εδώ κύριε Τ.
- Δημήτρη πρέπει να πας να βρεις την Άννα.
- Μα πώς σας ήρθε πάλι αυτό;
- Την αγαπάς και πρέπει να της το πεις. Πρέπει να κάνεις αυτό το ταξίδι. Να πάρεις ένα μπουκέτο με 39 τριαντάφυλλα και να πας να την βρεις.
- Αυτό είναι αδύνατον, δεν μπορώ να το κάνω κύριε Τ. και νομίζω πως δεν σας πέφτει και λόγος για το τι θα κάνω με τη ζωή μου. Πρέπει να φύγω. Θα έρθω την επόμενη Τετάρτη την ίδια ώρα, με τις σημειώσεις στη σωστή σειρά. Αντίο.
- Έχεις δίκιο Δημήτρη, δεν μου πέφτει κανένας λόγος. Άλλωστε τι ξέρω εγώ γέρος άνθρωπος για την αγάπη. Η αγάπη θέλει γενναίες πράξεις και εγώ δεν έχω κάνει καμία γενναία κίνηση, για να σώσω έστω κάποιον. Αλλά ίσως τώρα…Ξέρεις Δημήτρη, μην έρθεις την επόμενη φορά. Θα απουσιάζω κι αυτήν και κάθε επόμενη φορά. Αντίο.
