Η ώρα έχει περάσει και ετοιμάζεται να ξαπλώσει. Αύριο ξημερώνει Τετάρτη και θα πρέπει να ξυπνήσει πρωί. Ρίχνει μία τελευταία ματιά στην ατζέντα της ,τίποτα σπουδαίο, η ίδια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, συνειδητοποιεί ότι έχει ξεχάσει να σημειώσει κάτι και γρήγορα σπεύδει να το συμπληρώσει, νιώθοντας ανακούφιση που δεν έχει κάποιο κενό στο πρόγραμμά της. Αλίμονο αν της έμενε έστω και λίγος ελεύθερος χρόνος, αυτό θα σήμαινε να περάσει χρόνο με τον εαυτό της και μαζί μ’αυτόν και με τις σκέψεις της, κάτι που την τρόμαζε απίστευτα. Όχι, χίλιες φορές καλύτερα έτσι! Ρυθμίζει το ξυπνητήρι της και και ετοιμάζεται να ξαπλώσει. Απόψε είναι σίγουρη ότι επιτέλους θα κοιμηθεί. Αυτή τη φορά τα έχει κάνει όλα σωστά. Χθές το βράδυ δεν κοιμήθηκε για μία ακόμη φορά και η σημερίνη μέρα ήταν κουραστική. Αλλά δεν παραπονιέται αφού της αρέσει να φτάνει τον εαυτό της στα άκρα και να τον εξουθενώνει. Επίσης, έχει φροντίσει να χαλαρώσει και έχει πιεί δύο ποτήρια βότκα. Ξαπλώνει στο κρεβάτι και κλείνει τα μάτια της .Η κούραση τώρα γίνεται φανερή. Το σώμα της την ευχαριστεί που επιτέλους το απαλλάσσει από την δυσβάσταχτη υποχρέωση της ύπαρξης και είναι έτοιμο να παραδοθεί στη γαλήνη. Αλλά ποτέ δεν φοβήθηκε το σώμα της. Υπήρχε πάντα εκεί ,έτοιμο να την υπηρετήσει, διαθέσιμο και έρμαιο στις επιθυμίες της. Αυτό που ανέκαθεν φοβόταν ήταν το μυαλό της. Ο μόνιμος εχθρός της ,που της υπενθύμιζε ό,τι η ίδια ήθελε να ξεχάσει, δημιουργούσε φαντασιώσεις που η πραγματικότητα διέψευδε και εξουδετέρωνε βίαια και γεννούσε σκέψεις και ερωτήματα που ούτε ήταν σε θέση αλλά ούτε ήθελε κιόλας να απαντήσει. Έτσι κι απόψε δεν την αφήνει να ησυχάσει. Ορκισμένος εχθρός της ,για μία ακόμη φορά την τιμωρεί. Μία λέξη στριφογυρίζει στο μυαλό της, «ο χρόνος» .Τι είναι άραγε; Υπάρχει ή δεν υπάρχει; Σ’αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει από χθες αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να ξαγρυπνάει και να ξεθάβει αναμνήσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Άλλωστε δεν είναι ότι δεν γνωρίζει πράγματα· έχει ακούσει και διαβάσει πολλά για τον χρόνο. Ξέρει ότι αποτελεί την τέταρτη διάσταση και ότι χωρίζεται σε πολλά επίπεδα. Στη φυσική για παράδειγμα νοείται ως μία ποσότητα, ένα μέγεθος που μπορεί να μετρηθεί και συγκεκριμένα ως το διάστημα μεταξύ γεγονότων που καθορίζουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Είχε ,ακόμη, διαβάσει πως κατά τον Αϊνστάιν υπάρχει και ο απόλυτος χρόνος, ο χρόνος δηλαδή που κινείται ισοδύναμα και ανεξάρτητα από τη κίνηση του παρατηρητή, και ο οποίος δεν υπάρχει αλλά καθορίζεται από την αιτιώδη σχέση των γεγονότων. Έτσι, για τον Αϊνστάιν ο χρόνος βασίζεται στη σειρά των γεγονότων κι όχι στη μέτρηση του χρόνου. Στη φιλοσοφία πάλι ο χρόνος δεν υπάρχει αλλά καθορίζεται από το χώρο. Παρομοιάζεται με ένα ορμητικό ποτάμι που ρέει ακατάπαυστα. Έτσι, ο άνθρωπος είναι προσωρινός επειδή δεν μπορεί να διατηρήσει σταθερή θέση και να αντισταθεί σ’αυτό το ποτάμι. Για τους φιλοσόφους, τα σημεία του χώρου ορίζουν τον χρόνο ,έτσι ο άνθρωπος είναι ο χρόνος. Ωστόσο, καμία από αυτές τις ερμηνείες δεν την ικανοποιεί. Γι’αυτήν ο χρόνος μοιάζει με την αρχέγονη θεότητα ,το μυθολογικό τέρας με το σώμα φιδιού και τα τρία κεφάλια με τις μορφές άνδρα, ταύρου και λιονταριού που ελισσόταν γύρω από το κοσμικό αυγό. Έτσι, αισθανόταν τον χρόνο, ως ένα τεράστιο φίδι που την πνίγει σιγά-σιγά όλο και περισσότερο. Και ξαφνικά αυτό γίνεται όλο και πιο έντονο. Αρχίζει να ιδρώνει η καρδιά της πάει να εκραγεί και δεν μπορεί να αναπνεύσει. Ουρλιάζει αλλά τίποτα, καμία κραυγή ,απλά πνίγεται. Οι ψυχίατροι αυτό το ονομάζουν κρίση πανικού ,η ίδια το ερμηνεύει ως απλή αδυναμία στο να ζήσει ,ως την προσωπική της ανικανότητα να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της ζωής και την αντίδραση του μυαλού της σ’αυτήν της την ανικανότητα. Ωστόσο, αν ήξερε, αν ήξερε τι είναι ο χρόνος θα ήταν πιο εύκολο για αυτή. Λένε πως αν ξέρεις ποιο είναι το δαιμόνιο που πολεμάς, ξέρεις και πώς να το νικήσεις. Αλλά αν δεν γνωρίζεις τότε τι γίνεται; Γιατί να μην μπορεί να φυλακίσει τον χρόνο; Να τον κλειδώσει σε ένα δωμάτιο ,έστω για λίγο, για να μπορέσει να πάρει μίαν ανάσα, να ησυχάσει για μια στιγμή. Το έχει φανταστεί άπειρες φορές. Ξαφνικά τα πάντα σταματάν. Επιτέλους, αυτός ο διακριτικός αλλά συνάμα απίστευτα εκνευριστικός ήχος του ρολογιού παύει να ηχεί στο δωμάτιο και επικρατεί απόλυτη ησυχία. Τώρα ξέρει ότι μπορεί να χαλαρώσει. Δεν χρειάζεται να αγχωθεί, να κοιτάξει την ώρα ,να ελέγξει το πρόγραμμα στην ατζέντα της ή να τρέξει να προλάβει να κάνει κάτι. Μπορεί επιτέλους απλά να κάτσει, να πάρει μία βαθιά ανάσα και να μην σκέφτεται τίποτα. Άλλωστε αυτή είναι και η μεγαλύτερή της επιθυμία. Να μπορέσει για μία στιγμή να κάνει τις σκέψεις της να εξαφανιστούν. Σκέψεις, το μυαλό τις πυροδοτεί και ο χρόνος τις πλάθει όπως αυτός θέλει. Το παρελθόν την καταδιώκει. Κάθε φορά έρχεται στις σκέψεις της και σαν απογοητευμένος από τον μαθητή του δάσκαλος της κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο ,υποδεικνύοντας και υπενθυμίζοντάς της τα λάθη της ξανά και ξανά με την ίδια ένταση. Κι αυτή τότε κουλουριάζεται στο κρεβάτι και παρακαλάει το μυαλό της να ησυχάσει. Περίεργο συναίσθημα είναι αυτός ο τρόμος και παράλληλα αυτή η αβάσταχτη θλίψη για ό,τι δεν μπόρεσε να κάνει σωστά. Αλλά κυρίως δεν λυπάται γι’αυτά που έκανε λάθος αλλά για τους ανθρώπους που απογοήτευσε. Είναι σκληρό και διαβρωτικό να νιώθει πως όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των γύρω της αλλά τους τρόμαξε και με το πόσο λάθος είχαν κάνει για εκείνη. Μαζί μ’αυτούς τρόμαξε και η ίδια με τον εαυτό της και πλέον είχε απομακρυνθεί απ’όλους κι απ’όλα. Δεν έχει καμία επαφή με τους ανθρώπους του παρελθόντος της κι όσο κι αν της λείπουν κάποιοι από αυτούς, τρομοκρατείται στην ιδέα να γυρίσει πίσω και να κληθεί να εξηγήσει γιατί απομακρύνθηκε. Η ιδέα και μόνο ότι θα βρεθεί να πρέπει να δώσει εξηγήσεις για το πώς νιώθει , για το τι πήγε λάθος , τι έκανε λάθος και για το πόσο μισεί τον εαυτό της για όλα αυτά ,την κάνει να μην μπορεί να αναπνεύσει. Όχι ,δεν μπορεί, δεν πρέπει να γυρίσει πίσω γιατί αν το κάνει θα γυρίσει ξανά πίσω στο αβάσταχτο παρελθόν της και δεν αντέχει να το αντιμετωπίσει αυτό. Επιπλέον, αν γυρίσει πίσω θα πρέπει και να μιλήσει και για το παρόν της. Άλλη απογοήτευση κι αυτή, αφού μετά την αποτυχία της στο παρελθόν, εναπέθεσε όλες της τις ελπίδες στο παρόν. Με μία τσακισμένη ψυχολογία πίστεψε σε μία θεωρία που θέλει τα γεγονότα να συμβαίνουν για συγκεκριμένους σκοπούς ,πίστεψε κοινώς στην έκφραση «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ήλπισε, με άλλα λόγια, σε ένα ικανοποιητικό και χαρούμενο παρόν αλλά αυτό που ζει τώρα μόνο ικανοποιητικό δεν είναι. Η ζωή της έχει βυθιστεί στη ρουτίνα και στην επανάληψη ενός συνεχιζόμενου, ίδιου μοτίβου. Τίποτα το καινούριο, τίποτα το σπουδαίο, τίποτα που να την κάνει να ξεχάσει και να την επαναφέρει στη ζωή. Αναρωτιέται πότε ήταν άραγε η φορά που πραγματικά ένιωσε χαρούμενη και ήρεμη; Ούτε που θυμάται. Θα έχει μάλλον πολύ καιρό που συνέβη αυτό. Καμιά φορά σκέφτεται ότι είναι δυστυχισμένη επειδή συνήθισε σ’αυτό. Ίσως, επειδή πέρασε καιρός από τότε που ήταν ευτυχισμένη, έχει ξεχάσει αυτό το συναίσθημα γι’αυτό και δεν είναι χαρούμενη. Έπειτα, ο χρόνος είναι αμείλικτος και κυλά βασανιστικά αργά. Τι ειρωνεία κι αυτή! Όταν εύχεσαι ο χρόνος να περάσει και να φύγει, εκείνος ρέει απίστευτα αργά. Αντίθετα, όταν παρακαλάς ο χρόνος να σταματήσει ,εκείνος ,λες και το κάνει επίτηδες για να σου τη σπάσει, φεύγει αστραπιαία χωρίς να το καταλάβεις. Αλλά αυτό που την απασχολεί και την τρομάζει περισσότερο είναι το μέλλον. Αυτό είναι η τελευταία της ελπίδα, η σανίδα σωτηρία της. Αυτό που αν όλα γίνουν σωστά ,θα καταφέρει να την βγάλει απ’αυτήν την λούπα και θα την επαναφέρει στην χαρά της ζωής. Αλλά αν δεν πάνε τα πράγματα όπως ελπίζει; Τότε τι; Τρέμει στην ιδέα ότι δεν θα μπορέσει να ξεφύγει ποτέ από τη μίζερη αυτή κατάσταση και ότι δεν θα μπορέσει να πετύχει αυτά που ονειρεύεται, ώστε να ξαναβρεί την χαμένη της ευτυχία. Ευτυχία, πόσο επιθυμεί αυτή τη λέξη αλλά και πόσο την τρομάζει και την αγχώνει. Νιώθει λες και τα πάντα εξαρτώνται και συνδέονται μ’αυτή και μία μόνο λάθος κίνηση μπορεί να την απομακρύνει απ’αυτή. Κι άλλο τίποτα από λάθος κινήσεις. Ωστόσο, στο μυαλό της έρχεται μία φράση που είχε πει ο λατρεμένος της Τολστόι: «Είναι πολύ εύκολο να είσαι ευτυχής. Αρκεί να έχεις γνωρίσει μεγάλη δυστυχία». Πόσο όμορφη φράση και πόσο ελπίδα της δίνει. Αυτό ,λοιπόν, που πρέπει να κάνει είναι να αφήσει πίσω της το παρελθόν και να σταματήσει να ξοδεύει χρόνο στις ενοχές, τις σκέψεις και τους φόβους της και να αρχίσει να ξοδεύει χρόνο στο όνειρο. Αυτό ,άλλωστε, δεν είναι τελικά η ευτυχία, η ικανότητά σου να ονειρεύεσαι; Είναι, όμως ,αργά, η ώρα έχει περάσει και πρέπει να κοιμηθεί. Επιτέλους, μπορεί να κοιμηθεί.
Πηγή φωτογραφίας:
