“Τυπικές απαντήσεις” του Άγγελου Σωτηρίου

                                                           

                                                                  Στη μνήμη του Κωστή Στεφανόπουλου

 

Advertising

Advertisements
Ad 14

-Δεν χρειάζεται να κουράζεστε, κύριε Πρόεδρε! Έχουμε τυπικές απαντήσεις γι’ αυτές τις επιστολές. Τυποποιημένες…

Το χέρι του Προέδρου σταμάτησε να γράφει. Το σκυμμένο του κεφάλι παρακολούθησε τον ευθυτενή του κορμό. Με τα πράσινα μάτια του είδε βαθιά στο βλέμμα της φιλότιμης Γραμματέως του. Το ζεστό χαμόγελό του, εκείνο που σε καθησυχάζει πριν σου πει αυτό που θέλει, της απάντησε πριν της μιλήσει.

-Το ξέρω, Σοφία μου! Κάθισε…

Της έδειξε ευγενικά, όπως πάντα, την καρέκλα απέναντί του, στην άλλη πλευρά του γραφείου του. Έβγαλε τα γυαλιά του, τα άφησε πάνω στο χειρόγραφό του, ακριβώς στη μέση της σελίδας. Έκλεισε το στυλό του, το τοποθέτησε πάνω ακριβώς από το χαρτί αλληλογραφίας της Προεδρίας. Έγειρε πίσω στην καρέκλα του. Η Γραμματέας του κοκκίνισε και ψέλλισε.

Advertising

-Δεν ήθελα να σας διακόψω! Με συγχωρείτε!

Το χαμόγελο του Προέδρου έγινε πιο πλατύ.

-Δεν με διέκοψες! της είπε. Με ξεκουράζεις από την … ξεκούρασή μου!

Η Γραμματέας αισθάνθηκε ακόμα πιο άβολα.

Advertising

-Επειδή ήλθες πρόσφατα κοντά μας, στο γραφείο, ήθελα να με γνωρίσεις λίγο. Έπρεπε να σε είχα καλέσει προτού να μου δώσεις αυτή την ωραία αφορμή.

Ο Πρόεδρος σηκώθηκε, περπάτησε προς το παράθυρο, πίσω από το γραφείο του, κοίταξε έξω…

-Το ίδιο κάνω με τους ανθρώπους που έχουν την καλοσύνη να μου γράψουν. Είναι σαν να με επισκέπτονται. Είναι στοιχειώδες να τους προσφέρω την καρέκλα απέναντί μου, όπως έκανα μ’ εσένα, και να τους αφιερώσω λίγο χρόνο, να τους δω, να τους ακούσω, να τους πω δυο λόγια. Δυστυχώς μόνο τα δυο μου λόγια μπορώ να τους πω, να τους γράψω, αφού δεν μπορώ να τους δω όλους, να τους υποδεχθώ όπως πρέπει στο σπίτι τους…

-Στο σπίτι τους, κύριε Πρόεδρε;

Advertising

-Βέβαια, Σοφία μου! Το Προεδρικό Μέγαρο, που μας φιλοξενεί, κι εσένα κι εμένα, δεν είναι σπίτι μας. Είναι το σπίτι αυτού του λαού, του ελληνικού. Ο λαός μας το έχτισε το σπίτι αυτό, πέτρα την πέτρα, και, το πιο σημαντικό, με σταγόνες από το αίμα του, για να κολλήσουν μεταξύ τους αυτές οι πέτρες…

Διαβάστε επίσης  "Μυστηριώδης διαδρομή" της Βάσως Καρλή

-Κανείς δεν σκέφτεται όπως εσείς…

-Ίσως… Αν όμως ήμουν ένας άλλος, και δεν σκεφτόμουν έτσι, δεν θα μου άξιζε να βρίσκομαι εδώ, δεν θα έπρεπε να εκλεγώ σ’ αυτό το αξίωμα.

-Να είστε καλά!

Advertising

-Κι εσύ, Σοφία μου! Σ’ ευχαριστώ που με άκουσες!

-Εγώ σας ευχαριστώ, που μου μιλήσατε!

Η Γραμματέας σηκώνεται.

-Μου επιτρέπετε;

Advertising

-Οπωσδήποτε! Κι ό,τι σε απασχολεί να μου το λες.

-Σας ευχαριστώ!

-Εγώ, Σοφία μου!

Η Γραμματέας έφυγε. Ο Πρόεδρος έμεινε μόνος του πάλι. Επέστρεψε στη θέση του. Μια γραμμή του είχε μείνει να τελειώσει την απάντησή του. Την έγραψε σχολαστικά και υπέγραψε. Σειρά είχε το επόμενο γράμμα. Το άνοιξε. Άρχισε να το διαβάζει.

Advertising

«Αξιότιμε κ. Πρόεδρε,

δεν είναι τόσο οι αναμνήσεις που με έκαναν να σας γράψω, ούτε η ανάγκη που έχω. Δεν έχει σημασία. Είναι η χαρά μου που εξελέγητε στο ανώτατο αξίωμα της Πολιτείας μας. Το αξίζετε εσείς περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Σας εύχομαι υγεία και δύναμη! Ίσως να με θυμάστε… Είμαι η Μαρία, η μητέρα του Παναγιώτη, που υπερασπιστήκατε στο δικαστήριο το 1972. Το παιδί μου έζησε χάρη σ’ εσάς. Η ευγνωμοσύνη η δική του και όλης μας της οικογένειας θα σας συνοδεύει πάντα. Να είστε πάντα καλά!»

Ο Πρόεδρος έβγαλε τα γυαλιά του. Τα άφησε στο γραφείο του. Το κεφάλι του έμεινε σκυφτό. Έκλεισε τα μάτια του. Πώς μπορούσε να ξεχάσει τη Μαρία και τον Παναγιώτη; Πώς μπορούσε να ξεχάσει το 1972, τη Χούντα, τον παραλογισμό των διώξεων κατά παντός υπόπτου;

…Ο Παναγιώτης, φοιτητής τότε, ήταν κρατούμενος και υπόδικος για θέσεις εναντίον του καθεστώτος. Κάποιοι καλοθελητές τον είχαν καταγγείλει για υποκίνηση ακραίων ενεργειών με στόχο την κυβέρνηση. Αυτό είχαν θεωρήσει για τα άρθρα που έγραφε σε ένα φοιτητικό έντυπο. Πώς μπορούσε να μην τον υπερασπιστεί; Άνοιξε τα μάτια του. Χτύπησε ελαφρά το κουδούνι στο γραφείο του, με το οποίο επικοινωνούσε με τη Γραμματέα του. Εκείνη εμφανίστηκε αμέσως.

Advertising

-Με φωνάξατε;

Διαβάστε επίσης  "Το αντίο" της Σοφίας Σαμιωτάκη

-Ναι, Σοφία μου! Θέλω να έλθεις σε επικοινωνία με την κυρία που μου έγραψε αυτή την επιστολή. Βρες την, σε παρακαλώ, ευχαρίστησέ την εκ μέρους μου, και πες της ότι είναι προσκεκλημένη μου με τον γιο της στο Προεδρικό Μέγαρο, όποτε αυτοί μπορέσουν να έλθουν.

-Μάλιστα, κύριε Πρόεδρε!

Η Γραμματέας έφυγε. Ο Πρόεδρος σηκώθηκε πάλι από την καρέκλα του. Πήγε στην πόρτα που χωρίζει το γραφείο του από το υπόλοιπο Μέγαρο. Την έκλεισε σιγά. Σκεφτικός οπισθοχώρησε στο κέντρο του γραφείου. Κάθισε στον καναπέ του. Κοίταξε γύρω του.

Advertising

«Μπορώ και καλύτερα», σκέφτηκε. Σηκώθηκε, πήγε στο γραφείο του, άνοιξε το ημερολόγιό του. Κοίταξε το πρόγραμμά του για το Σαββατοκύριακο. Κενό. Σήκωσε το τηλέφωνο.

-Σοφία μου, αν βρεις την κυρία Μαρία, ρώτησέ την αν θα είναι στην Πάτρα το Σαββατοκύριακο. Θα πάω εγώ να τους δω.

Κάθισε πάλι στο γραφείο του. Άνοιξε το συρτάρι. Έβγαλε από μέσα αρκετές χειρόγραφες σελίδες. Άρχισε να διαβάζει. Ήταν ο λόγος που θα εκφωνούσε στο δείπνο για την επίσκεψη του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

«Δεν θ’ αργήσει η ώρα», σκέφθηκε. Σήκωσε πάλι το τηλέφωνο. Κάλεσε τον υπεύθυνο του διπλωματικού του γραφείου. Σε λίγο η πόρτα χτύπησε. Ο πρέσβης επί τιμή μπήκε μέσα. Ο Πρόεδρος σηκώθηκε, του έδειξε την καρέκλα στο γραφείο του.

Advertising

-Παρακαλώ, καθίστε!

-Ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε!

-Διάβασες το κείμενο που σου έστειλα; Της ομιλίας μου ενώπιον του Προέδρου της Αμερικής, εννοώ.

-Το διάβασα, κύριε Πρόεδρε! Μου είχατε πει ότι θα με καλούσατε να το συζητήσουμε.

Advertising

-Σ’ ακούω!

-Αν δεν σας ήξερα, θα σας έλεγα να προσέξετε κάποια σημεία…

-Με ξέρεις, όμως!

-Σας ξέρω…

Advertising

-Ξέρεις ότι δεν θα αλλάξω τίποτε.

-Το ξέρω.

-Θα πω όλα όσα με βασανίζουν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θυμούνται την Ελλάδα όταν τους χρειάζεται θετική δημοσιότητα. Η επίσκεψή τους στην Ελλάδα τους εξαγιάζει στα μάτια όλου του κόσμου. Από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, η Ελλάδα είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλους τους.

-Δεν έχετε άδικο… Έχετε κάτι από τον Καζαντζάκη, κύριε Πρόεδρε! Την ορμή, το σθένος, την παρρησία…

Διαβάστε επίσης  "Η αποθήκη του Σπύρου" της Lil Seagal
Advertising

-Έχουμε και οι δυο κάτι από την Ελλάδα, Παύλο! Την ελληνική τιμιότητα, εννοώ, που δεν αφήνει λόγο μισό, διφορούμενο. Δεν μπορώ να είμαι συγκρατημένος όταν μιλώ για την πατρίδα μου, για το δίκιο της.

-Θα μείνει στην ιστορία η ομιλία σας.

-Δεν ξέρω αν θα μείνει στην ιστορία. Στις συνειδήσεις τους θέλω να μείνει. Θέλω να ξέρουν οι μεγαλόσχημοι και οι κομπορρήμονες ότι η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Θέλω να το θυμούνται από μένα αυτό.

-Ποιος άλλος, άλλωστε, μπορεί να τους τα πει; Κανένας πολιτικός, εννοώ…

Advertising

-Κανείς! Κανένας δεν θα μιλήσει έτσι. Τους εμποδίζει η εξουσία τους. Εγώ δεν έχω εξουσία, Παύλο, αλλά λόγο ακόμα έχω. Και στους ίδιους μιλούσα πάντα με σεβασμό, ακόμα κι όταν τους τόνιζα τις διαφορές που είχα μαζί τους. Ο λόγος μου με έφερε εδώ που είμαι. Δεν θα προδώσω την ιστορία μου.

-Είμαι περήφανος που υπηρετώ δίπλα σας, κύριε Πρόεδρε!

-Κι εγώ ευγνώμων που με βοηθάς, Παύλο!

Τη στιγμή εκείνη ακούγεται χτύπημα στην πόρτα.

Advertising

-Εμπρός;

Εμφανίζεται η Γραμματέας.

-Με συγχωρείτε που σας ενοχλώ!

-Καμία ενόχληση, Σοφία! Ολοκληρώσαμε με τον κύριο διπλωματικό ακόλουθο!

Advertising

-Η κυρία που μου είπατε να επικοινωνήσω μαζί της!

-Ναι! Τη βρήκες;

-Τη βρήκα!

-Λοιπόν; Θα με περιμένουν;

Advertising

-Θα σας περιμένουν!

-Ωραία! Να σου πουν που μπορώ να τους βρω, και πότε θέλουν να τους επισκεφθώ. Ειδοποίησε ότι θα μεταβώ στην Πάτρα το Σαββατοκύριακο. Θα φύγουμε Παρασκευή απόγευμα, όπως πάντα, στις τέσσερις.

-Μάλιστα!

Ο διπλωματικός ακόλουθος του Προέδρου κοίταζε τον Πρόεδρο με απορία. Χαμογελούσε…

Advertising

-Θα επισκεφθείτε την πατρίδα σας!

-Θα επισκεφθώ την ιστορία μου, Παύλο! Την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας θα επισκεφθώ, για να μου μιλήσει για το μέλλον…

-Να περάσετε καλά, κύριε Πρόεδρε!

-Κι εσύ, Παύλο! Θα σε δω τη Δευτέρα!

Advertising

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα κακό σε εσένα;

Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα κακό σε εσένα;

Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα κακό σε εσένα; Διαφορετικές
Από πού πήραν το όνομα τους βουνά της Ελλάδας

Από πού πήραν το όνομα τους βουνά της Ελλάδας

Ο Ελλαδικός χώρος είναι ένα μεγάλο πανόραμα μυθικών και ιστορικών