Η Κατερίνα Παπαποστόλου είναι γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα. Δασκάλα στο επάγγελμα για χρόνια, στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, εκπαιδεύτρια σκύλων, αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει», δημιουργός της εθελοντικής ομάδας Ζω.Ε.Σ και συγγραφέας. Όλα αυτά είναι λίγα από τα κύρια γνωρίσματα που έχει η ευρηματική Κατερίνα Παπαποστόλου. Έχει αφιερώσει τη ζωή της στη διάσωση των ακηδεμόνευτων ζώων, όπως εκφράζει την ίδια αλλά και με αποστολή της την ενημέρωση μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε σχολεία της χώρας για την κακοποίηση των ζώων με εκπληκτικά αποτελέσματα αφού έχει επισκεφθεί πάνω από 500 σχολεία. Η Κατερίνα Παπαποστόλου μάς μιλά για τον εθελοντισμό, την εθελοντική ομάδα Ζω.Ε.Σ., τα εκπαιδευτικά προγράμματα αλλά και την ζωοθεραπεία.
Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώτα Γιδαροπούλου
- Καλησπέρα κ. Κατερίνα Παπαποστόλου και θερμά συγχαρητήρια για το έργο που επιτελείτε και σαν εκπαιδευτικός και σαν ιδρυτικό μέλος της φιλοζωικής οργάνωσης Ζω.Ε.Σ.. Έχετε προβεί σε άπειρες διασώσεις ζώων, ποια είναι τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτό σας το έργο, όταν παρακολουθείτε ένα ζώο να καλυτερεύει εξαιτίας σας; Ποια είναι η αντίδραση του ζώου;
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια και για τη φιλοξενία! Η συμβίωσή μου με σκύλο ξεκίνησε στην ηλικία των 3 ετών, όταν ο μπαμπάς μου, Δήμαρχος τότε στην πόλη που γεννήθηκα και ζω σήμερα, μιλούσε σε εκείνες τις εποχές για τη διαχείριση του αδέσποτου πληθυσμού από τους Δήμους και μάς έφερε σπίτι ένα κουτάβι από εκείνες τις γέννες της «πίσω αυλής» του γείτονα που συνεχίζουν φυσικά να υπάρχουν μέχρι και σήμερα. «Το πήρα, γιατί θα το πετούσαν στα σκουπίδια», μου είπε τότε και θα τη θυμάμαι αυτή τη σκηνή σε όλη τη ζωή μου. Εκείνη τη στιγμή θεωρώ πως ξεκίνησε και μια σχέση ζωής με τα ζώα και κυρίως με όλα τα ακηδεμόνευτα πλάσματα. Δεν μου αρέσει η λέξη αδέσποτο καθόλου, γιατί μου θυμίζει τον «δεσπότη» και θεωρώ πως τα ζώα δεν έχουν καμιά ανάγκη από αυτόν. Όσο ήμουν στο σχολείο κουβαλούσα στο σπίτι γάτες, σκύλους, κουνέλια, πληγωμένα πτηνά, ενώ όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, την πρώτη μέρα που έμεινα μόνη, αποφάσισα να υιοθετήσω έναν σκύλο 5 ημερών πεταμένο στα σκουπίδια. Ακολούθησαν εκατοντάδες άλλοι και κάθε φορά που χάνω τις δυνάμεις μου και λέω πως άλλα να διασώσω δεν μπορώ, είναι τόσος ο πόνος των ζώων δίπλα μου και τόση η αδιαφορία των συνανθρώπων μου, που δεν μπορώ να μείνω αμέτοχη σε αυτό. Το συναίσθημα του να βλέπεις πώς είναι να ζει κάποιος εξαιτίας σου δε θα μπορέσω, όμως αλήθεια, ποτέ θεωρώ να καταφέρω να το μεταδώσω με λέξεις. Αυτή η περιβόητη λέξη της «ενσυναίσθησης» που έχει γίνει πολύ της μόδας τελευταία δεν μπορείς να την κατανοήσεις, αν δεν λυγίσεις αρχικά στον πόνο ενός πλάσματος που ντρέπεται για την κατάντια του, ώστε να σε κοιτάξει στα μάτια, αλλά σου ζητά με τον τρόπο του βοήθεια. Η διαδικασία της διάσωσής του θα είναι πάντα κάτι που θα με συγκλονίζει, καθώς έχει τύχει να κρατήσω στην αγκαλιά μου ζώα που ήταν ένα βήμα πριν τον θάνατο και να τα βλέπω καθημερινά να ανασταίνονται και να μεγαλώνουμε μαζί. Όλη αυτή η πορεία δίπλα τους σε κάνει να νιώθεις άλλοτε αδύναμος και άλλοτε τόσο δυνατός, ώστε να γίνεις εσύ η αιτία για να τα καταφέρει να ζήσει όπως του αξίζει. Ελάχιστα είναι τα ζώα τα οποία έχουν βιώσει την κόλαση της αδέσποτης ζωής και δε φοβούνται. Τα περισσότερα αντιδρούν με δισταγμό και ανασφάλεια αρχικά και φυσικά υπάρχουν και οι πολύ δύσκολες περιπτώσεις όπου το να καταφέρεις να πιάσεις ένα αδέσποτο ζώο καθίσταται πραγματικός άθλος! Υπάρχουν ζώα που με την αγάπη που τους προσφέρεις αλλάζουν πολύ γρήγορα και εμπιστεύονται και άλλα που δεν ξεχνούν ποτέ τους εφιάλτες τους και πορεύονται μαζί τους σε όλη τη ζωή τους. Σε κάθε περίπτωση το να διασώζεις ένα ζώο δε σημαίνει απλώς να του γιατρεύεις τις σωματικές πληγές, μα το βασικότερο είναι να προσπαθείς να του θεραπεύσεις τα ψυχικά του τραύματα δίνοντάς του συνεχώς κίνητρα για να ζει. Και να του κρατάς το χέρι μέχρι το τέλος της ζωής του. Αυτό είναι υπεύθυνη κηδεμονία και τίποτα παραπάνω.
- Πώς γεννήθηκαν οι Ζω.Ε.Σ;
Οι Ζω.Ε.Σ. γεννήθηκαν ως ιδέα μέσα μου το 2000, όταν μπήκα για πρώτη φορά ως δασκάλα σε σχολική τάξη και ήρθα σε επαφή με τα περιβόητα τότε εκπαιδευτικά προγράμματα που με τράβηξαν κοντά τους από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας! Ωρίμαζε μέσα μου η ιδέα του να μιλώ στα παιδιά για τα ζώα καθώς τα αγαπούσα και τα δύο τόσο πολύ. Η περιήγησή μου ως δασκάλα με μια βαλίτσα στο χέρι για χρόνια σε νησιά του Αιγαίου και ο τρόπος αντιμετώπισης των ζώων στα μέρη αυτά ολοκλήρωσε την ιδέα μέσα μου πως αυτός ο κόσμος θα αλλάξει μονάχα μέσω της ριζικής αλλαγής της ελληνικής ζωοφιλικής παιδείας. Το 2006 όταν επέστρεψα στην πόλη που γεννήθηκα, αντιλήφθηκα πως και εδώ τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για τα ζώα. Ενώ μου κόπηκε η ανάσα, όταν το 2011 βρήκα σε ένα κεντρικότατο σημείο της πόλης και πλάι σε μια παρέα εκπαιδευτικών τη Διώνη αιμόφυρτη να αργοπεθαίνει, καθώς κάποιος συμπολίτης μου αποφάσισε να τη μαχαιρώσει, να την πυροβολήσει και να την πετάξει σαν σκουπίδι να πεθάνει. Και εγώ ήμουν υποχρεωμένη να συμβιώνω με αυτόν! Και γιατί να μη φοβάμαι και για τη δική μου ζωή; Όταν το 2013 ήμουν ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του φιλοζωικού σωματείου της πόλης, ήρθα αντιμέτωπη με την άθλια πλευρά απέναντι στα ζώα των κατοίκων εδώ. Από τη μια εμείς, μια χούφτα άνθρωποι να τρέχουμε όλη τη μέρα να τα φροντίσουμε και από την άλλη, ένα τεράστιο ποσοστό κατοίκων που επιδίδονταν σε συνεχείς εγκαταλείψεις ζώων, φόλες, σε πρόκληση θανάτων από ατυχήματα με αυτοκίνητα. Είχαμε ξεκινήσει τότε δειλά όλοι μαζί να ενημερώνουμε κάποια σχολεία, όταν παράλληλα, βρήκα τον Πόθο πεταμένο σε μια σακούλα σκουπιδιών και τον Άξελ σε άθλια κατάσταση στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης να εκλιπαρεί για βοήθεια, καθώς κάποιος συμπολίτης μου επίσης είχε φροντίσει να του ξηλώσει τις μεμβράνες από τις πατούσες του, ενώ πριν από αυτό – από ό, τι είχαμε μάθει τότε – ζούσε αλυσοδεμένος για καιρό, τρώγοντας παράλληλα πολύ ξύλο. Όλα αυτά και κάποιες πόρτες που έκλεισαν βάναυσα στα μούτρα μου, με οδήγησαν να δημιουργήσω τις Ζω.Ε.Σ. το 2015 με την τεράστια στήριξη του www.alexandriamou.gr, που παραμένει ακόμη και σήμερα χορηγός επικοινωνίας και μια μεγάλη οικογένεια για μένα. Και έτσι ξεκίνησα πολύ συστηματικά πλέον έναν τεράστιο ασταμάτητο αγώνα μέσα στα σχολεία. Όταν ξεκίνησα είχα μαζί μου 4 ανθρώπους και έναν σκύλο, τη Διώνη. Και σήμερα έχω τρεις σκύλους άριστα εκπαιδευμένους και εγκεκριμένους από το ΥΠΕΠΘ για αυτό, δύο πολύ σημαντικά βραβεία εθελοντισμού, εκατό εθελοντές σε τριάντα διαφορετικά σημεία σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο να ακούγεται ταυτόχρονα η φωνή μας ως μια πνοή ολοκληρωτικής αλλαγής και μια πορεία πίσω μου πολύ σημαντικών στιγμών που είμαι πλέον σίγουρη ότι θα αλλάξουν τον κόσμο.
- Δημιουργήσατε τις Ζω.Ε.Σ. το 2015 με έναυσμα τη διάσωση της Διώνης για να «οργώσετε» – όπως έχετε πει κι εσείς η ίδια σε παλιότερη σας συνέντευξη – τα σχολεία της χώρας με σκοπό την ενημέρωση για την αγάπη προς τα ζώα. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε;
Τις μεγαλύτερες δυσκολίες τις αντιμετώπισα – και κάθε φορά θλίβομαι που το λέω – από ανθρώπους που είχα πιστέψει σε αυτούς και που έδειχναν να πιστεύουν και εκείνοι σε ‘μένα. Όλη αυτή όμως η αμφισβήτησή τους στο αν θα τα καταφέρω και στο αν θα εκτεθώ, δε σας κρύβω, πως γινόταν κάθε φορά μέσα μου τεράστια δύναμη να αγωνιστώ για να φτάσω στο σημείο που ήθελα. Πάντοτε στη ζωή μου ξέρω πού βαδίζω. Δε βαδίζω ποτέ στα τυφλά και έχω μέσα μου ένα όραμα με στόχους και προοπτικές που δεν αλλάζουν. Το μέσο ίσως χρειαστεί κάθε φορά να αλλάξω, ώστε να φτάσω στον προορισμό μου. Αντιμετώπισα επίσης, όπως ακόμη και σήμερα, την αρνητική διάθεση συναδέλφων εκπαιδευτικών που δεν είχαν καμιά διάθεση να ανοίξουν τις τάξεις τους για να μιλήσουμε στους μαθητές τους για την αγάπη των ζώων και την προστασία του πλανήτη. Ο κλάδος μας, δυστυχώς, δε φημίζεται για τα φιλοζωικά του αισθήματα. Και τα εκπαιδευτικά φιλοζωικά προγράμματα που εκπονούνται από συναδέλφους μέσα στα σχολεία είναι δυστυχώς σε νούμερα απογοητευτικά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα υποτιμητικά βλέμματα έχω αντιληφθεί όλα αυτά τα χρόνια από συναδέλφους που έβλεπαν πως εγώ μετά την εργασία μου στο σχολείο ξεκινώ να κάνω εθελοντισμό για όλη τη διάρκεια της μέρας! Υπάρχουν όμως και ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις μέσα στα ελληνικά σχολεία που αγωνίζονται μαζί μου να αλλάξει ο τρόπος συμπεριφοράς των ενήλικων πολιτών αυτής της χώρας απέναντι στα ζώα μέσω της ριζικής αλλαγής της σκέψης όλων των παιδιών που βρίσκονται σε ηλικία που η σκέψη τους και το συναίσθημά τους διαπλάθεται εύκολα. Αρκεί να τους διδάσκεις με ήθος και συνέπεια. Και να τους εξηγείς κάθε φορά το γιατί. Και σε αυτές τις εξαιρέσεις στηρίζω και εγώ τις ελπίδες μου πως αυτός ο κόσμος θα αλλάξει, αφού γίνουμε πρώτοι εμείς η αλλαγή που θέλουμε στον κόσμο να δούμε.
- Και επίσημα πλέον έχετε επισκεφτεί πολλά σχολεία και έχετε έρθει σε επαφή με πολλούς μαθητές. Τι είναι αυτό που παρουσιάζετε στις επισκέψεις σας; Σαν εκπαιδευτικός τι αντίκτυπο πιστεύετε πως παρέχουν οι επισκέψεις σας στους μαθητές;
Τα σχολεία που έχουμε επισκεφθεί ως Ζω.Ε.Σ. ξεπερνούν πλέον τα 500 και οι μαθητές που συναντήσαμε τους 250.000. Τα νούμερα φυσικά όμως δεν έχουν να μας πουν τίποτα από μόνα τους, αν δεν υπάρχει ουσία και αποτέλεσμα σε όλα αυτά. Εγώ μόνη μου ως δασκάλα, έχω εκπονήσει περισσότερα από 27 εκπαιδευτικά προγράμματα τα οποία και έχω δει πώς δουλεύουν μέσα στην τάξη. Επίσης, υπήρξα πολύ τυχερή ως εκπαιδευτικός που πέτυχα στη διδασκαλική μου πορεία γονείς πολύ δεκτικούς σε αυτό, με αποτέλεσμα να εργαστώ και με σκύλο καθημερινά για δύο χρόνια μέσα στην τάξη. Τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής στο μαθησιακό και συναισθηματικό πεδίο των παιδιών υπήρξαν θεαματικά θετικά και συγκινητικά ταυτόχρονα. Και φυσικά είχα την τύχη να συνεργαστώ με δύο υπέροχους διευθυντές τον κ. Πυρινό Δημήτρη κατά τη διάρκεια τη θητείας του οποίου εκπονήθηκε και το παραπάνω εκπαιδευτικό πρόγραμμα με σκύλο μέσα στην τάξη και τον κ. Μπαρούτα Γιώργο που πραγματικά του χρωστώ πέρα από πολλά άλλα και τη συγγραφή και την έκδοση των δύο μέχρι σήμερα βιβλίων μου καθώς με στηρίζει απεριόριστα σε όλο αυτό. Πόσο τυχερή και συγκινημένη ένιωσα που τις πρώτες μέρες του σχολείου μπήκα στην τάξη μου, τη βρήκα βαμμένη μοβ και κρεμασμένες στους τοίχους φωτογραφίες από τις δράσεις μου μέσα στα σχολεία! Έκπληξη του Διευθυντή μου! Το εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα, γιατί περί αυτού πρόκειται και όχι για μια απλή επίσκεψη επαφής των παιδιών με ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο, αφορά στην εκπαίδευση υπεύθυνων κηδεμόνων ζώων αλλά και στην εκμάθηση τρόπων σεβασμού και προστασίας του πλανήτη. Είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα περισσότερο πρόληψης όπου εκπαιδεύουμε τα παιδιά να συμπεριφέρονται ορθά απέναντι στα ζώα και κυρίως στους σκύλους μέσα όμως από τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Όταν περνάς την πόρτα ενός σχολείου πρέπει να αντιλαμβάνεσαι ότι μιλάς σε ευαίσθητες ψυχές που μια και μόνο εικόνα κακοποίησης ενός ζώου μπορεί να το ακολουθεί για όλη του τη ζωή. Έχω πολύ σημαντικούς συνεργάτες που κινούνται στον χώρο της εκπαίδευσης, της ψυχολογίας, του πολιτισμού και της τέχνης και όλοι μαζί συναποφασίζουμε την κατάλληλη γνώση που θα μπει μέσα στα σχολεία. Τα παιδιά που συναντάμε στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι απόλυτα δεκτικά στη γνώση και πολύ συχνά κουβαλούν πολύ άσχημες μνήμες από το σπίτι τους ειδικά στην επαρχία όπου, όταν αποφασίζουν να μοιραστούν μαζί μας τις εμπειρίες τους, συχνά σε σοκάρουν. Όμως, έχουν τη διάθεση να μας ακούσουν και θεωρώ πως μετά από κάθε μας επίσκεψη έχουμε αφήσει ένα πολύ ισχυρό στίγμα αγάπης, κατανόησης και συμπόνιας για τα ζώα μέσα στην καρδιά τους. Πληροφορίες που τις επεξεργάζονται σιγά σιγά και θα τους οδηγήσουν στο να γίνουν και εκείνα μέρος της αλλαγής που θέλουμε σε αυτόν τον κόσμο ως Ζω.Ε.Σ. να φέρουμε. Θα οφείλω πάντα ένα τεράστιο ευχαριστώ στους εθελοντές μου που ασταμάτητοι οργώνουν όλα τα σχολεία πολύ συχνά με αποκλειστικά δικά τους έξοδα. Το ότι υπάρχουν ελάχιστοι Δήμοι αλλά και απλοί πολίτες που πολύ συχνά πληρώνουν από την τσέπη τους τα μεταφορικά μας για να επισκεφθούμε πολύ απομακρυσμένα σχολείαμε συγκινεί τόσο πολύ. Όταν μπαίνουμε στα σχολεία για τις ενημερώσεις, σίγουρα δε μας κυριεύει ο θυμός. Πριν τιμωρήσουμε ένα παιδί, γιατί κλώτσησε ένα αδέσποτο, πρέπει με ευθύνη και προσοχή να σκύψουμε πάνω του και να ανακαλύψουμε , γιατί μετέτρεψε την αγκαλιά σε κλωτσιά. Δεν είναι εύκολο! Θέλει γερά νεύρα κι ανεξάντλητες αντοχές. Γι’ αυτό και δεν είναι, άλλωστε, όλοι ικανοί να μπαίνουν στα σχολεία. Απώτερος στόχος μας πάντα η απόλυτα αρμονική συμβίωση όλων μας στον πλανήτη και η δημιουργία ενός κόσμου ισότητας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Γκρεμίζουμε συθέμελα το σημερινό εκπαιδευτικό ζωοφιλικό κατεστημένο το οποίο και θεωρώ επικίνδυνο και αναχρονιστικό και χτίζουμε από την αρχή νέους δρόμους, μη βαδίζοντας σε ήδη χιλιοπατημένους!
- Ποια είναι τα αποτελέσματα που φέρουν τα ζώα σε άτομα με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες;
Η επαφή ενός ζώου με έναν άνθρωπο από μόνη της δρα απόλυτα θετικά στον ψυχισμό του. Τώρα η θεραπευτική επαφή ενός ειδικά εκπαιδευμένου ζώου και όχι απαραίτητα πάντα σκύλου όπως είθισται στην Ελλάδα με έναν άνθρωπο με αναπηρία ή μαθησιακή δυσκολία ή κάποια σοβαρή ψυχική πάθηση είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο το οποίο θεωρώ πως ειδικά στη χώρα μας θέλει ακόμη πολύ δρόμο, ώστε να πει κανείς πως με τη διαμεσολάβηση ενός ζώου θεράπευσε μια πάθηση. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που δρουν εθελοντικά και σε αυτό το κομμάτι και συνεισφέρουν σημαντικά και συγκινητικά. Από την εμπειρία μου ως Εκπαιδευτικός και ως Εκπαιδεύτρια Σκύλων πάντως είναι ξεκάθαρο μέσα μου πως για να καταφέρεις να μιλήσεις για θεραπεία μέσω ενός ζώου θα πρέπει απόλυτα επιστημονικά να γνωρίζεις και να κατανοείς τον θεραπευόμενο που έχεις απέναντί σου. Παρ’ όλη την 20χρονη εμπειρία μου μέσα σε σχολική τάξη με παιδιά που αντιμετωπίζουν ακόμη και σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες, την εξειδίκευσή μου στην ειδική αγωγή, αλλά και τις σπουδές ζωοθεραπείας που κάνω εδώ και έναν χρόνο στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ζωοθεραπείας στη Γαλλία, επιμένω πως η ζωοθεραπεία είναι ένα πεδίο που θέλει να αφιερωθείς ολοκληρωτικά σε αυτό και είναι μια σχέση που αφορά τρεις. Τον θεραπευόμενο, τον σκύλο και τον θεραπευτή. Ο σκύλος από μόνος του δε θεραπεύει είναι το μόνο σίγουρο! Ο θεραπευτής ακολουθεί με τον σκύλο έναν δρόμο θεραπείας για τον θεραπευόμενο που ούτως ή άλλως θα τον βάδιζε και μόνος του χωρίς τον σκύλο! Σχετικά με τα αποτελέσματα ενός ειδικά εκπαιδευμένου σκύλου σε ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, εφόσον είσαι άρτια καταρτισμένος ο θεραπευτής, είναι πραγματικά θεαματικά. Ο σκύλος, το κουνέλι, το ινδικό χοιρίδιο και άλλα ζώα που συμμετέχουν σε μια ζωοθεραπευτική διαδικασία θα παραμένουν πάντα ένας ακούραστος ακροατής που δε θα κρίνει ποτέ τη σχολική επίδοση του παιδιού. Και αυτό αρκεί για να το ξεκλειδώσει και να το γεμίσει με αυτοπεποίθηση και ψυχική ευεξία! Οι Ζω.Ε..Σ. έχουν και το πρόγραμμα «Θεραπευτική Αγκαλιά» που έχει εγκριθεί από το ΥΠΕΠΘ όπως και οι τρεις σκύλοι τους για όλα τα σχολεία ειδικής αγωγής και τα ΕΕΕΕΚ της χώρας και είναι ένας χώρος η ζωοθεραπεία, όπου κάνουμε βήματα αργά και σταθερά.
- Μέσα από όλη τη δράση και τις εμπειρίες που αποκτήσατε, έχετε εκδώσει κι ένα βιβλίο με τίτλο «Το Δώρο», μιλήστε μας για την ιστορία του βιβλίου σας και τι θεωρείτε πως μπορεί να «χαρίσει» στους αναγνώστες σας;
Πριν ένα μήνα περίπου κυκλοφόρησε «Το Δώρο της Διώνης» (εκδόσεις Welldone) που είναι ένα εγχειρίδιο φιλοζωίας για μικρούς και μεγάλους καθώς μέσα από εκπαιδευτικές δραστηριότητες εκπαιδεύεσαι ως υπεύθυνος κηδεμόνας! Βασίζεται στο πρώτο μου βιβλίο «Το Δώρο» επίσης από τις εκδόσεις Welldoneκαι σε καλλιτεχνική επιμέλεια της Λιάνας Δενεζάκη, όπου η Διώνη μέσα από την ιστορία της που αποφάσισε να «πει» τον Νοέμβριο του 2017 ως την πρώτη αυτοβιογραφία σκύλου στην Ελλάδα με τη δύναμη του μαγικού ρεαλισμού επιδιώκει να μιλήσει εκείνη για όλα τα πλάσματα που δεν έχουν φωνή. Έχουν όμως δικαιώματα. Είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο σε όλους τους αδέσποτους αγγέλους που χάνουν τη μάχη καθημερινά, αλλά και σε όλους τους ήρωες που στέκονται δίπλα τους διασφαλίζοντάς τους το δικαίωμα στη ζωή και στην ευζωία. Είναι ένα βιβλίο απόλυτα ειλικρινούς μαρτυρίας, για όσα εγώ και η Διώνη φοβηθήκαμε, πολεμήσαμε και κατακτήσαμε. Ένα βιβλίο μάθημα ζωής για να πιστέψουμε όλοι μας πως μπορούμε όλα να τα καταφέρουμε, αρκεί να το θελήσουμε πραγματικά. Ένα βιβλίο σύμβολο της μάχης του Καλού με το Κακό. Ένα βιβλίο για την ανάκτηση της χαμένης εμπιστοσύνης, της θέλησης για ζωή, της χαράς του να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Ένα βιβλίο που σε οδηγεί να ακούσεις τον άλλον, να τον αφουγκραστείς και να προσπαθήσεις να κατανοήσεις τον τρόπο που επικοινωνεί, ώστε να ξεκλειδώσεις τον πραγματικό του εαυτό και μαζί να μπορέσετε να προχωρήσετε. Ένα βιβλίο που μιλά για τις σχέσεις. Σχέσεις που δεν βασίζονται στα λόγια αλλά στα συναισθήματα. Σχέσεις που δεν βασίζονται σε μία καθημερινή επικοινωνία αλλά στην ανακάλυψη ενός καινούριου και μοναδικού τρόπου γνωριμίας και άδολης αγάπης. Ένα βιβλίο προτροπή στους ανθρώπους να εκτιμήσουν και να σεβαστούν τα ζώα σαν ξεχωριστές προσωπικότητες και όχι σαν κτήματά τους. Ένα βιβλίο κρυφή επιθυμία του καθενός μας να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, μαχητές της ζωής ό,τι και αν προκύψει. Ένα βιβλίο για κάθε αδέσποτο σκύλο που πλέον έχει φωνή και δεν φοβάται να μιλήσει για όσα βιώνει. Ένα βιβλίο ενσυναίσθησης. Μια μαγική αλλά αληθινή ιστορία για τη δύναμη της αγάπης, της θέλησης και της καλοσύνης.
Γράφοντας το Δώρο και στη συνέχεια το καινούριο μου βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό, έγραφα για την αληθινή αγάπη, εκείνη που νομίζεις πως μόνο στα παραμύθια βρίσκεις. Αυτός ο μύθος έχει καταστρέψει πολλές ανθρώπινες σχέσεις. Αυτοί οι άνθρωποι φωτεινοί φάροι που αγαπούν όπως τα ζώα, υπάρχουν για μας. Πάντα υπάρχουν. Ελάχιστοι ίσως αλλά υπαρκτοί. Και αυτές οι σχέσεις γεμάτες άδολη αγάπη δεν υπάρχουν μόνο στα παραμύθια. Νιώθω τυχερή που τις έζησα και τις ζω! Η συγγραφή του Δώρου ξεκίνησε κάπου μέσα στο 2012, όταν είχα ήδη διασώσει τη Διώνη. Ενώ περίπου τον Οκτώβρη του 2016, χάρη σε ένα γεγονός που μου σημάδεψε τη ζωή, ένιωσα τη δύναμη να καταφέρω να το ολοκληρώσω! Η αλήθεια είναι πως γνωρίζοντας την ιστορία της Διώνης και μένα, σχεδόν όλοι θα θεωρούσαν πως απευθύνεται μονάχα σε εκείνη την ευαίσθητη μερίδα πληθυσμού που καθημερινά υποφέρει αντικρίζοντας τον πόνο των πλασμάτων αυτών. Όμως αφορά και όλους εκείνους κυρίως που στέκονται αδιάφορα απέναντι στην κόλαση συχνά αυτών των πλασμάτων. Και μάλιστα υπήρξαν και πολλοί που αρνήθηκαν να το αποκτήσουν λέγοντας πως δεν αντέχουν να το διαβάσουν. Το να αφηγείται τη ζωή του ένας πρώην αδέσποτος σκύλος «μιλώντας» για όσα βίωσε στον δρόμο ή μέσα στα άθλια δημοτικά κυνοκομεία, είναι από μόνη της μια πράξη επαναστατική! Μήπως όμως ήρθε η ώρα τελικά να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν και όσα ανήκουν στα πλάσματα αυτά που τόσο βάναυσα τους έκλεψαν άλλοι; Η δύναμη της αλλαγής βρίσκεται μέσα μας και εμένα προσωπικά χρόνια τώρα με καθοδηγεί ένας αδέσποτος σκύλος. Που νίκησε τους εφιάλτες του, ξέφυγε από την κόλαση που λέγεται «αδέσποτη ζωή στην Ελλάδα» και προχωρά μπροστά να χτίσει έναν καλύτερο κόσμο. Άφησε όμως και άλλους πίσω του να αγωνίζονται για την επιβίωσή τους. Για εκείνους λοιπόν, είμαι διατεθειμένη να φτάσω στο τέλος του δρόμου μέχρι την άκρη του κόσμου!
- Το βιβλίο σας είναι βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία διάσωσης, αυτή της Διώνης. Πώς μπορεί κάποιος να σώσει ένα ζώο και ακόμα να συμμετέχει σαν εθελοντής της ομάδας σας;
Είναι βασισμένο στην ιστορία της Διώνης η οποία δυστυχώς μοιάζει με χιλιάδες άλλες καθημερινά. Οι Ζω.Ε.Σ. θα ήθελα να διευκρινήσω, γιατί πολλοί το έχουν παρανοήσει δεν έχουν συσταθεί για να κάνουν περισυλλογή και περίθαλψη αδέσποτων ζώων. Λαμβάνω πολλά μηνύματα και μάλιστα με αγένεια, γιατί δεν «ποστάρουμε» στη σελίδα μας στο facebook συνεχώς αδέσποτα ζώα προς υιοθεσία ή γιατί δεν αναλαμβάνουμε διασώσεις ζώων. Είμαστε μια ομάδα που έχει ιδρυθεί για να χτυπήσουμε το θέμα του αδέσποτου πληθυσμού στη ρίζα του, ώστε να μην υπάρχει κάποτε η ανάγκη διάσωσης ή υιοθεσίας ενός ζώου. Φυσικά και κάνουμε διασώσεις ζώων, αλλά δρα ο καθένας από εμάς μόνος του στο κομμάτι αυτό και φυσικά όποτε χρειάστηκε να συνδράμουμε οικονομικά σε δύσκολα περιστατικά, όπως στην υιοθεσία του Τζόνυ που κάποιος τσεκούρωσε στην Πλύτρα Λακωνίας, είμαστε πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον. Το να λύσουν ολοκληρωτικά το «πρόβλημα» σαφέστατα οι Ζω.Ε.Σ. δεν μπορούν να το πετύχουν μόνες τους, αλλά με τη συνεργασία τόσο φορέων όσο και πολιτών. Το να βλέπεις ένα ετοιμοθάνατο ζώο και να το βοηθήσεις είναι κάτι που το υπαγορεύει η ηθική και όχι το νομικό πλαίσιο. Οι Δήμοι σαφώς είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη διαχείριση του αδέσποτου πληθυσμού, αλλά, αν για παράδειγμα, βρεις μέσα στη νύχτα ή το σαββατοκύριακο ένα χτυπημένο ζώο τι θα κάνεις; Θα περιμένεις να βρεις κάποιον υπάλληλο του Δήμου για να σου πει πως «δεν είμαστε υπεύθυνοι εμείς»; Αυτή είναι η μόνιμη απάντησή τους. Η διαδικασία είναι πολύ απλή. Αν βλέπεις ένα ζώο στον δρόμο μπορείς να του βάλεις λίγο φαγητό και νερό, αν βλέπεις ένα ζώο χτυπημένο, το πηγαίνεις στον κτηνίατρο, όπως θα έκανες υποθέτω, αν έβλεπες στον δρόμο και έναν χτυπημένο άνθρωπο, αν βλέπεις ένα ζώο να το κακοποιούν είτε παθητικά είτε ενεργητικά πηγαίνεις και το καταγγέλλεις στην αστυνομία. Η οποία επίσης είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει τον νόμο. Νόμοι αυστηροί στη χώρα που αφορούν τα ζώα υπάρχουν. Απλώς οι πολίτες φοβούνται να καταγγείλουν και η αστυνομία συχνά δε θέλει να κάνει τη δουλειά της. Τότε υπάρχουν και ανώτεροί της! Οι Ζω.Ε.Σ. χρειάζονται πάντα εθελοντές που μπορούν να προσφέρουν ό, τι γνωρίζει ο καθένας καλύτερα και έχει τη διάθεση να το παρέχει. Με μια απλή αίτηση στο www.zwes.gr και στο πεδίο «Γίνε Εθελοντής» μπορεί, εφόσον περάσει από συνέντευξη και εκπαίδευση στο αντικείμενο που θα επιλέξει να συνεισφέρει, να γίνει μέλος της ομάδας μας και τον αναμένουμε με τεράστια χαρά!
- Με αφορμή την ημέρα της Γυναίκα στις 8 Μαρτίου και μιας που μιλάμε για κακοποίηση. Έχετε αντιμετωπίσει άσχημες συμπεριφορές στις δράσεις σας ή κάποιου είδους σεξιστικής εξύβρισης επειδή είστε γυναίκα;
Αυτή η μέρα για μένα πολλά χρόνια τώρα βρίσκεται εδώ πολύ απλά για να μου θυμίζει πως ο αγώνας για την προστασία των ίσων δικαιωμάτων των γυναικών είναι ακόμη ολοζώντανος και απτόητος. Με ήττες και με νίκες. Δεν είναι ούτε μέρα γιορτής ούτε νύχτα ξέφρενου ξεφαντώματος με κολλητές φίλες ούτε μέρα εμπορευματοποίησης να δείξουν οι άντρες στις γυναίκες την αγάπη τους λες και είναι του Αγίου Βαλεντίνου. Είναι μέρα μνήμης πως οι αγώνες για μια κοινωνία ισότητας δε σταματούν ποτέ μέχρι την τελική επίτευξη αυτού του στόχου. Στις δράσεις μου σαφέστατα όχι καθώς η ιδιοσυγκρασία και η στάση ζωής μου δεν επιτρέπει σε κανέναν να προβεί σε τέτοιες καταστάσεις. Δε σας κρύβω όμως καθώς είμαι απόλυτα ειλικρινής πάντα, πως έχω δεχθεί συχνά ισχυρή ψυχολογική βία περί ανικανότητας μου να διαχειριστώ τον αγώνα μου μέσα και έξω από τα σχολεία από ανθρώπους που θεωρούσα «συνεργάτες» μου και καθώς δεν είχαν άλλον τρόπο να με «χτυπήσουν» ακολουθούσαν αυτόν. Ακόμη και μια ελάχιστη προσβλητική ή υποτιμητική συμπεριφορά αποτελεί για μένα σεξιστική εξύβριση και όσο ωριμάζω τόσο σταματώ να δέχομαι τέτοιου είδους συμπεριφορές απαιτώντας από όλους όσοι με περιβάλλουν ευγένεια και σεβασμό. Τους αφήνω παρόλα αυτά πίσω μουκαι συνεχίζω ακάθεκτη στον στόχο μου δίχως να ακούω τις σειρήνες που πολύ συχνά μου τρυπούν το τύμπανο να παραμείνω στάσιμη! Για να μιλάμε για μια κοινωνία ίσων δικαιωμάτων, πίσω από έναν σπουδαίο άντρα κρύβεται μια σημαντική γυναίκα και πίσω από μια σπουδαία γυναίκα με δυναμισμό, όραμα και ανθρωπιστική διάθεση, κρύβεται ένας σημαντικός άνδρας με σεβασμό, αγάπη, χιούμορ, κατανόηση και ζεστασιά! Αυτός είναι ο κόσμος που θέλω να ζήσω!
- Τι έχετε να συμβουλέψετε σε γυναίκες που έχουν πέσει θύμα κακοποίησης;
Η βία κατά των γυναικών θα παραμένει η πιο ντροπιαστική παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη σημερινή κοινωνία και όσο συνεχίζεται δεν μας επιτρέπεται να μιλάμε για ισότητα, για ανάπτυξη, για δικαιοσύνη και για ειρήνη. Τα περισσότερα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που αφορούν γυναίκες δεν έρχονται ποτέ στο φως παρά μόνο δυστυχώς, όταν συντελείται το έγκλημα. Αν συνεχίσουν οι ίδιοι ρυθμοί κακοποίησης των γυναικών με βάση μια έρευνα της ActionAid μέχρι το 2030 θα μετράμε πάνω από μισό εκατομμύριο δολοφονημένες γυναίκες θύματα κακοποίησης, ενώ στη χώρα μας φέτος αποκλείεται να είναι τα περιστατικά μονάχα 2! Επίσης ακόμη και η ψυχολογική βία είναι μια κατάπτυστη μορφή κακοποίησης. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως τα θύματα συνήθως δε μιλάνε καθώς δε θέλουν να βρεθούν είτε αντιμέτωπες με το «τι θα πει ο κόσμος» είτε με ένα χωρισμό που θα βάλει σε οικονομικούς μπελάδες τόσο εκείνες όσο και τα παιδιά τους. Σε κάθε μορφή βίας η μοναδική συμβουλή που θα έδινα είναι μία. Μηδενική Ανοχή. Η βία ακολουθεί μια κλιμάκωση από τον πιο αδύναμο στον πιο δυνατό και αυξάνεται όσο της δίνεις «αέρα» να αναπνεύσει καθώς, αν δεν καταπνιγεί στα πρώτα της βήματα, οι διαστάσεις που λαμβάνει μετά είναι συχνά τρομακτικές. Είναι απίστευτα υποκριτικό να δείχνεις σοκαρισμένος που η γυναίκα στο διπλανό σου σπίτι δολοφονήθηκε, ενώ άκουγες τις κραυγές της τόσο καιρό πριν, μα δε μιλούσες για να μη μπλέξεις. Είθισται στην ελληνική κοινωνία να κλείνουμε το στόμα στη βία και στην κακοποίηση. Επίσης οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι από έρευνες που έχουν γίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, η βία ξεκινά από το κατοικίδιο της οικογένειας και φοβάμαι αλήθεια να σκεφτώ πόσα κατοικίδια έχασαν τη ζωή τους ή βασανίστηκαν, πριν η βία περάσει στην κηδεμόνα τους.
- Σύμφωνα με την εμπειρία και την φιλοζωική σας δράση, τι θα λέγατε στους ανθρώπους που θέλουν να βοηθήσουν τα ζώα, ιδίως τα αδέσποτα, και δεν γνωρίζουν πώς; Τι θα μπορούσαν να κάνουν;
Η μοναδική λύση αυτή τη στιγμή στη χώρα με το μη μετρήσιμο πια νούμερο αδέσποτων ζώων στους δρόμους και στα κλουβιά είναι μία. Υιοθεσία! Η οποία όμως σαφέστατα δεν αρκεί, αν δεν συνοδεύεται από την υπεύθυνη κηδεμονία του ζώου αυτού για να μην καταλήξει και πάλι αδέσποτο! Είναι αδιανόητο για μένα επίσης το να υιοθετείς ένα αδέσποτο ζώο και να το εντάσσεις στην οικογένειά σου, χωρίς την άμεση συμβουλή και στήριξη ενός εκπαιδευτή που δε θα ασκήσει σε αυτό την παραμικρή μορφή βίας. Χρειάζεται σίγουρα στείρωση όλου του ήδη αδέσποτου πληθυσμού, ώστε να μην πολλαπλασιάζεται και κυρίως των ζώων που είναι μέσα στις αυλές και ζευγαρώνουν είτε μεταξύ τους, είτε με τον αδέσποτο σκύλο που πήδηξε τον φράχτη, ή τον σκύλο του γείτονα. Αυτά τα κατά λάθος «ζευγαρώματα» μαζί με την παράνομη εκτροφή αποτελούν πραγματικές «πληγές» για την αύξηση του αδέσποτου πληθυσμού. Θα τους έλεγα αυτό που προσπαθώ να διδάξω και στα παιδιά στα σχολεία αλλά και στις δημόσιες δράσεις μας: ΥΙΟΘΕΤΗΣΕ, ΑΓΑΠΑ, ΣΥΜΠΟΝΑ, ΤΑΙΣΕ, ΔΩΣΕ ΝΕΡΟ, ΒΟΗΘΑ, ΜΗΝ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΣΤΕΙΡΩΣΕ. Για να βοηθήσεις ένα αδέσποτο πλάσμα χρειάζεται να έχεις μεγάλη καρδιά και όχι μεγάλο πορτοφόλι όπως οι περισσότεροι πιστεύουν! Ο κόσμος έχει πλέον ευαισθητοποιηθεί, οι αγώνες δίνονται από κοινού και υπάρχουν κτηνίατροι που βοηθούν στο μέγιστο σε αυτό.
- Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια τα δικά σας και ποιες οι μελλοντικές κινήσεις της ομάδας σας;
Βιώνω ίσως την πιο δημιουργική περίοδο της ζωής μου σε τόσο έντονους ρυθμούς που πολύ συχνά κάνω τη νύχτα μέρα! Βέβαια ανέκαθεν ήμουν πολυπράγμων! Εκτός από το σχολείο που επί 19 συνεχόμενα χρόνια «λειτουργώ» μέσα σε τάξη, συνεχίζω να «μεγαλώνω» με τόση αγάπη το δημιούργημά μου τις Ζω.Ε.Σ. Έχω σχεδιάσει ήδη για την άνοιξη και το καλοκαίρι πολλά ταξίδια για τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου σε πολλά μέρη στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, ενώ το δεύτερο βιβλίο μου, η συνέχεια του Δώρου, είναι σχεδόν στον δρόμο για το τυπογραφείο!Ετοιμάζω σεμινάρια για τους εθελοντές της ομάδας μου αλλά και δύο πολύ σημαντικές ημερίδες σχετικές με καινοτόμα εκπαιδευτικά προγράμματα. Οι Ζω.Ε.Σ. ολοένα και μεγαλώνουν και επεκτείνουν το έργο τους τόσο στα σχολεία γενικής όσο και ειδικής αγωγής σε όλη τη χώρα. Ενώ έχουν ήδη κλείσει τη συμμετοχή τους σε πάρα πολλές δημόσιες δράσεις. Οπουδήποτε μας δίνεται δημόσιο βήμα και θεωρώ ότι ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία της ομάδας μου, θα είμαστε εκεί πρώτη γραμμή! Απώτερος στόχος μας να επισκεφθούμε σχολεία σε όλη την Ελλάδα μέχρι και το τελευταίο άκρο της, μέχρι να σιγήσει κάθε αδέσποτη φωνή, μέχρι να ηχήσει κάθε παιδική φωνή!
Σας ευχαριστώ πολύ.
Ευχαριστούμε πολύ την Κατερίνα Παπαποστόλου για την παροχή του φωτογραφικού υλικού.
Μπορείτε να ενημερωθείτε για την Κατερίνα Παπαποστόλου και να βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τις δράσεις της ίδιας αλλά και της εθελοντικής ομάδας Ζω.Ε.Σ. εδώ:
www.zwes.gr
