Λαμπρινή Θάνου: «Ηθοποιός για μένα σημαίνει φως που χρέος έχει να μεταλαμπαδευτεί, στο θεατή»

Η Λαμπρινή Θάνου, ζώντας σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, μεγάλωσε «παίζοντας» ρόλους σε γιορτές με κοινό τους συγγενείς και αναβιώνοντας σκηνές από ταινίες της αγαπημένης της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Τα χρόνια περάσανε και η ζωή την έφερε στην Αθήνα, να σπουδάζει Νομική, και στη συνέχεια να ασχολείται επαγγελματικά με τη δικηγορία. Όμως, η σπίθα της υποκριτικής σιγόκαιγε μέσα της και «μια σειρά έντονων προσωπικών αλλά και- πέρα από μένα- συγκυριών μου έδωσαν τη δύναμη…. να πάρω φόρa για τη Θεσσαλονίκη και τη Δραματική Σχολή Ροντίδη», όπως λέει η ίδια. Κι έτσι το όνειρο γίνεται πραγματικότητα!

Ας αφήσουμε όμως την ίδια να μας οδηγήσει στο όνειρό της, μέσα από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε.

Επιμέλεια Συνέντευξης: Μιγδάνη Αναστασία

• Μεγαλώσατε στη Βόρεια Ελλάδα και σπουδάσατε υποκριτική σε μία από τις σπουδαιότερες σχολές της Θεσσαλονίκης, την  Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Προσκήνιο Γ. Ροντίδης», ούσα πτυχιούχος του Τμήματος Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ακολουθήσετε το δύσκολο επάγγελμα του ηθοποιού;

Η ανάγκη για  βαθύτερο προσδιορισμό του εαυτού. Εκείνα τα βασανιστικά ερωτήματα που στοίχειωναν και τη δική μου εφηβεία αλλά και μετέπειτα.. –«Ποιά είμαι;», «Πού ανήκω;», «Ποιος είναι ο δικός μου δρόμος;», «Τι θέλω εγώ πραγματικά για να είμαι ευτυχισμένη;».. Ερωτήματα που συνέχιζαν να μένουν αναπάντητα μέχρι την ημέρα που πέρασα το κατώφλι της Δραματικής Σχολής. Και έτσι ξεκινά το δικό μου ταξίδι στο όνειρο..Ένα όνειρο που αχνοφαινόταν από την παιδική μου ηλικία, όταν μετέφερα τη δράση των ταινιών στις οποίες έπαιζε η– ναι και δική μου- λατρεμένη Αλίκη Βουγιουκλάκη στην αυλή, στο χωριό, στις γιορτές, με τις ξαδέρφες μου και κοινό τους συγγενείς. Ένα όνειρο που πήρε δυνατή πνοή στην Α’ τάξη του Λυκείου Γρεβενών, στη μαθητική παράσταση στα πλαίσια του μαθήματος της Θεατρολογίας, έμοιαζε όμως να την έχει χάσει στα μετέπειτα χρόνια της φοίτησης μου στη Νομική Σχολή και της επαγγελματικής ενασχόλησης μου με τη Δικηγορία στη συνέχεια. Αλλά ευτυχώς μόνο έμοιαζε.. Μια σειρά έντονων προσωπικών αλλά και- πέρα από μένα- συγκυριών μου έδωσαν τη δύναμη να τολμήσω να διεκδικήσω την απάντηση στα ερωτήματα των εφηβικών χρόνων, να γυρίσω πίσω στα δρώμενα της αυλής και από ‘κεί να πάρω φόρα… για τη Θεσσαλονίκη και τη Δραματική Σχολή Ροντίδη! Και σήμερα στο Θέατρο Τόπος Αλλού –Αερόπλοιο, στην Κυψέλη, στο πλευρό του Κυρίου Νίκου Καμτσή, που τόσο εκτιμώ και των λοιπών εξαιρετικών ανθρώπων, συναδέλφων ηθοποιών. Βαθιά ευγνωμοσύνη!! Ηθοποιός για μένα σημαίνει  κατάθεση, μοίρασμα, προσφορά, βαθιά ευθύνη του ατόμου απέναντι στο σύνολο, φως μέσα που χρέος έχει να μεταλαμπαδευτεί, στο συνάνθρωπο, στο συμμέτοχο την ώρα της θεατρικής πράξης, στο θεατή. Ένα μεγάλο απόθεμα ενέργειας, ανάγκης και αγάπης για παιχνίδι, για κείνη τη  μεταμόρφωση, την ανάσταση του ήθους, του χαρακτήρα προσώπων ρεαλιστικών και προσώπων φανταστικών. Και η απάντηση δεν έχει τελειωμό.

• Αποφασίσατε να μετακομίσετε στην Αθήνα, γιατί θεωρείτε πως εδώ υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για ένα νέο ηθοποιό;

Μετά από πέντε χρόνια σπουδής και επαγγελματικής δραστηριοποίησης στο χώρο του Θεάτρου στη μαγική αυτή πατρίδα που ονομάζεται Θεσσαλονίκη, ήταν έντονη η αίσθηση και η συνειδητοποίηση ότι ο κύκλος για μένα στένευε ολοένα και περισσότερο.  Οι άνθρωποι, οι σκηνές, οι επαγγελματικές ευκαιρίες και δυνατότητες άρχισαν να γίνονται για μένα περιορισμένα και  επαναλαμβανόμενα μοτίβα που με προβλημάτιζαν πολύ  και τελικά μου προκαλούσαν λύπη. Έχοντας ζήσει στην Αθήνα αρκετά χρόνια, προτού βρεθώ στη Θεσσαλονίκη και ούσα πλέον σε θέση να κάνω μια σύγκριση ανάμεσα στις δύο πόλεις πιστεύω πως η Αθήνα κρατά τα σκήπτρα της Θεατρούπολης. Είναι εκ των πραγμάτων η πόλη με τις περισσότερες «ευκαιρίες», είναι περισσότερες οι πόρτες που μπορεί να χτυπήσει κανείς, περισσότεροι και πιο «ποικιλόμορφοι» και οι άνθρωποι πίσω από αυτές. Ωστόσο οφείλω να πω πως και η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με πολλές θεατρικές ομάδες, σκηνές, ανθρώπους με έμπνευση και όραμα με διάθεση για πειραματισμό, μια πόλη που εμπνέει και εμπνέεται. Το θέατρο και όσα γυρίζουν γύρω από αυτό «μυρίζουν» για μένα κάπως αλλιώς στη Θεσσαλονίκη. Όλα μυρίζουν αλλιώς στη Θεσσαλονίκη. Όμορφα αλλιώς.. Θέλω να πω πάντως πως και εδώ ισχύει η σχετικότητα των πραγμάτων. Η λέξη «ευκαιρία» και το τι αποτελεί για τον κάθε νέο ηθοποιό «ευκαιρία» , λαμβάνοντας υπόψη όλες τις ιδιαιτερότητες που ο καθένας μας φέρει ως άνθρωπος και ως ηθοποιός σε σχέση πάντα με το που νιώθει καθείς καλά και πλήρης, είναι μια λέξη που επιδέχεται θεωρώ πολλές ερμηνείες ανάλογα με την οπτική μας γωνία. Γνωρίζοντας λοιπόν τα συν και τα πλην της ζωής σε μια πόλη σαν την Αθήνα, δεν επιθυμούσα να επιστρέψω. Να αφήσω τη Θεσσαλονίκη..Οι συγκυρίες και πάλι.. Μια ακρόαση που πήγε καλά, ένας άνθρωπος, ένας χώρος που είχε θέση για μένα, στάθηκαν αναγκαίες και ικανές συνθήκες για να φύγω και πάλι.. Αθήνα..

• Έχετε λάβει μέρος σε πολλές παιδικές παραστάσεις. Πιστεύετε πως οι μικροί θεατές είναι πιο δύσκολο κοινό;

Πράγματι! Η Παιδική Σκηνή της Δραματικής Σχολής Ροντίδη μου έδωσε την ευκαιρία από την πρώτη στιγμή να δραστηριοποιηθώ στο χώρο του θεάτρου για το παιδί, το οποίο σέβομαι βαθιά και αγαπώ. Έκτοτε μου δίνει πελώρια χαρά η συμμετοχή μου σε παραστάσεις που απευθύνονται στα παιδιά. Προτιμώ όμως να μην ασπάζομαι αυτή τη φράση που ακούγεται συχνά, ότι δηλαδή τα παιδιά είναι δύσκολο κοινό. Και ακούγεται συνηθέστερα με την έννοια ότι το παιδί με τον αυθορμητισμό που το διακρίνει θα εκφράσει φανερά την ευχαρίστηση ή τη δυσαρέσκεια του απέναντι σε έναν ηθοποιό ή μια παράσταση. Και ναι μεν ως ένα βαθμό αυτό ισχύει αλλά πολλές φορές- και σε αυτό παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες- το παιδί είναι εύκολο να ξεγελαστεί από θεάματα που στερούνται βασικών αρχών που πρέπει κατά τη γνώμη μου να πληροί μια θεατρική παράσταση  που απευθύνεται σε παιδιά για να θεωρείται αξιόλογη. Και δυστυχώς και είναι φαινόμενο και των καιρών, ολοένα και πληθαίνουν τα θεάματα και οι άνθρωποι που παρουσιάζουν κακής ποιότητας θεατρικές παραστάσεις για τα παιδιά θεωρώντας τα ευκόλως κερδοφόρα  πληθυσμιακή ομάδα . Θεωρώ τα παιδιά ένα κοινό που πρέπει να χαίρει ακριβώς τον ίδιο και μεγαλύτερο ίσως ακόμη σεβασμό με τις υπόλοιπες ηλικιακές κατηγορίες κοινού, εφηβικό και ενηλίκων. Τους αξίζει, τους πρέπει, και με δεδομένο το σημαίνοντα ρόλο  των ερεθισμάτων της τέχνης στη διάπλαση της προσωπικότητας τους, να παρακολουθούν θεάματα ψυχαγωγικά με την ουσιαστική, την πραγματική σημασία του όρου, θεάματα που λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν τους και ακολουθούν τις βασικές αρχές του Θεάτρου, αλλά και της Παιδαγωγικής Επιστήμης και  Παιδοψυχολογίας.

• Τον Οκτώβριο του 2017 παρουσιάσατε μαζί με την συνάδελφό σας, Άντα Κουγιά, την παιδική παράσταση «Ένα μπαούλο γεμάτο παραμύθια». Η παράσταση μέσα από ένα τετράπτυχο παραμυθιών από την λαϊκή μας παράδοση αναφερόταν σε ένα τραγικό ιστορικό γεγονός, τη «Μικρασιατική Καταστροφή». Πόσο εύκολο ήταν να «επικοινωνήσετε» σε μικρές ηλικίες, κάτι τόσο δύσκολο;

Στις 6/10/2017,  λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα της παράστασης «Ένα μπαούλο παραμύθια» στο Θέατρο ΤΟΠΟΣ-ΑΛΛΟΥ, στην εφημερίδα ΑΥΓΗ δημοσιεύτηκε η πρώτη θεατρική κριτική για την παράσταση από την   έγκριτη δημοσιογράφο Κα Ελευθερία Ράπτου, η οποία την παρακολούθησε. Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ εδώ σε κάποια από τα από εκείνη γραφόμενα, καθώς θεωρώ ότι απέδωσε με άρτιο τρόπο στοιχεία που αποτελούν την απάντηση στο ερώτημα που μου θέτετε και  μου δίνεται κατ΄ αυτό τον τρόπο και η  ευκαιρία να την ευχαριστήσω ξανά δημοσίως. Η παράσταση «Ένα μπαούλο παραμύθια» σε σκηνοθεσία και κείμενο Νίκου Καμτσή βασίστηκε στην ελληνική ιστορία και τη λαϊκή μας παράδοση. «Η Μικρασιάτισσα γιαγιά και τα μυστικά που κρύβει η σοφίτα του οικογενειακού σπιτιού αποτελούν το έναυσμα για δύο μικρά κορίτσια να καταδυθούν σε ένα σύμπαν προσωπικής ιστορίας με δομικό στοιχείο τη Μικρασιατική Καταστροφή, σε συνδυασμό με την αφήγηση ενός τετράπτυχου παραμυθιών που εκπορεύονται από τη λαϊκή μας παράδοση…Μπορεί η ιστορία να μπολιαστεί με παραμύθια;…H αρχική ιδέα μοιάζει σημειακά να λειτουργεί ως εξωσκελετός σε μια παράσταση που ναι μεν ενσωματώνει την ιστορικότητα , αλλά το κάνει με τρόπο δημιουργικό και σαφώς πασιφιστικό…Το ερώτημα που τίθεται εξαρχής, αν μπορεί δηλαδή μια καθοριστική και εξαιρετικά τραυματική περίοδος της Ελληνικής Ιστορίας να μπορέσει να επικοινωνηθεί με ηπιότητα και προσήνεια στα παιδιά, μένει εμπρόθετα εκκρεμές. Μιας και ο στόχος της παράστασης είναι περισσότερο ποιοτικά ψυχαγωγικός και όχι στρατευμένα ιστορικός…Η σκηνοθετική διαχείριση του υλικού και η σφιχτή δομή της παράστασης σε συνδυασμό με την υποκριτική διαχείριση από τις δυο ηθοποιούς βάζουν σε δεύτερη μοίρα την ιστορική αναφορά προβάλλοντας αντιστρόφως ανάλογα τη θεατρικότητα per se…».

• Αυτή την εποχή εμφανίζεστε στην παράσταση «Οι Δρόμοι του Χιονιού» στο θέατρο «Τόπος Αλλού», ερμηνεύοντας μία Πομάκα. Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο σας.

«Μουσουλμάνα. Εγώ είμαι Μουσουλμάνα. Πομάκα. Βουλγαρία! Εδώ ειν’ η γή μου! Ανήκω. Ένα μέτρο πιο κει είμαι ξένη. Θράκη..Μπάσταρδα χώματα, μπάσταρδοι και μεις.. Χώμα δικό δεν έχουμε, πατρίδα. Στη μέση μια από δω και μια από ‘κει…»  Μεγαλωμένη στο Αλάμοβτσι η ηρωίδα μου, ένα  χωριό σφηνωμένο ανάμεσα στα βουνά, ένα χωριό με 50 κατοίκους αλλά  4 τζαμιά, εκεί όπου ο καιρός μετριέται με προσευχές και τεμενάδες, εκεί όπου η φωνή του Ιμάμη αντηχεί πέντε φορές την ημέρα σε βραχνά μεγάφωνα και καλεί τον κόσμο να γονατίσει, να δοξάσει τον Αλλάχ και να υποταχθεί, εκείνη ακούει την προσωπική της φωνή να ρωτάει επίμονα  «γιατί;» και αρνείται να δηλώσει υποταγή.  Με πατέρα δάσκαλο και μάνα βαθιά θρησκευόμενη,  που δουλεύουν στα χωράφια άλλων ξεθάβοντας πατάτες και φασόλια, σκληραγωγημένη και συναισθηματικά ευάλωτη αντάμα, ασφυκτιά μέσα στα στενά όρια του οικογενειακού και θρησκευτικού της περίγυρου. Και η ζωή, μέσα από τον έρωτα, της δίνει την ευκαιρία να κάνει τη μικρή προσωπική της ανταρσία, να σηκώσει για λίγο το κεφάλι προς τον ουρανό, μη φορώντας  αυτή τη φορά τη μαντήλα της,  να νιώσει για πρώτη φορά στη ζωή της ότι κάπου ανήκει, ότι βρήκε την ταυτότητα της, για να υποταχθεί όμως και πάλι σε μια μοίρα που δεν είχε αύριο..

• Η παράσταση είναι αποτέλεσμα τριετούς έρευνας που ξεκίνησε με συναντήσεις και συνεντεύξεις πραγματικών μεταναστών. Εσείς παρακολουθήσατε αυτές τις συνεντεύξεις από κοντά και αν ναι, τι ήταν αυτό που σας συγκλόνισε περισσότερο;

Πράγματι η παράσταση είναι προϊόν συνεργασίας μιας έρευνας τριών ετών  και μιας συνεργασίας τριών θεατρικών Ευρωπαϊκών οργανισμών. Το Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ βασίστηκε στην έρευνα του Κέντρου Σπουδών Λαϊκού Θεάτρου και συνεργάστηκε με τον  Ιταλικό Θεατρικό Οργανισμό «AIDA FONDAZIONE» και το «KRZYK theater» της Πολωνίας. Ξεκίνησε από μια ενδελεχή έρευνα σε τρεις χώρες, συναντήσεις και συνεντεύξεις με πραγματικούς μετανάστες πρωταγωνιστές της μεταναστευτικής περιπέτειας και ολοκληρώθηκε με τους «ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ»  που παίζονται στο Θέατρο ΤΟΠΟΣ-ΑΛΛΟΥ από την αρχή της φετινής σαιζόν και τελειώνουν όπως ήταν προγραμματισμένο στα τέλη Ιανουαρίου. Με την έναρξη των προβών για τη δημιουργία της παράστασης ξεκινά και η δική μου διαδρομή στους «ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ». Δεν παρακολούθησα από κοντά το στάδιο των συνεντεύξεων, μελέτησα όμως με μεγάλη προσοχή και συγκίνηση όλο το συνεντευξιακό υλικό, όπως αυτό καταγράφηκε, απομαγνητοφωνήθηκε και αποδελτιώθηκε. Κάθε ανθρώπινη ιστορία μετανάστευσης ενέχει  το στοιχείο του αποχωρισμού, όλων εκείνων που μένουν πίσω. Σε όλες είναι εκκωφαντικά κοινά τα ανθρώπινα προβλήματα που επηρεάζουν βαθιά τη λειτουργία και τους δεσμούς της οικογένειας σε ταραγμένες κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά περιόδους που αναπόφευκτα οδηγούν στη διέξοδο της μετανάστευσης.

• Στην παράσταση «Οι δρόμοι του χιονιού» συνεργάζονται τρεις θεατρικοί Ευρωπαϊκοί Οργανισμοί. Το θέατρο «Τόπος Αλλού», ο Ιταλικός Θεατρικός Οργανισμός «AIDA FONDAZIONE» και το «KRZYK theater» της Πολωνίας. Η διανομή της παράστασης, είναι αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας. Τι είναι αυτό που σας ενώνει και τι αυτό που σας χωρίζει;

Μας ενώνει η ίδια η τέχνη του Θεάτρου, ο ρόλος της οποίας στάθηκε ανέκαθεν  ενωτικός και πασιφιστικός, πέρα από σύνορα και «διαφορετικότητες».  Μας ενώνει το ίδιο το μεταναστευτικό φαινόμενο που είναι πολυσύνθετο και αμφίσημο. Οι Έλληνες έχουμε στο γονίδιο μας τη μετανάστευση- μετανάστες οι ίδιοι αλλά και υποδοχείς μεταναστών. Το ίδιο και οι Ιταλοί αλλά και οι Πολωνοί ιδίως την περίοδο που ακολούθησε την πτώση του καθεστώτος. Το βίωμα είναι ακριβώς το ίδιο. Φυγή, ξεριζωμός, αποχωρισμός, ανατροπή. Αυτό που αλλάζει είναι ίσως οι λόγοι φυγής. Όμως μέσα σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο η μετανάστευση και  το προσφυγικό ζήτημα  είναι μείζονα κοινωνικά φαινόμενα που δεν μπορούν να αφήνουν κανέναν ανεπηρέαστο και αμέτοχο .

• «Οι δρόμοι του χιονιού» είναι μια απεικόνιση της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Είναι η λαχτάρα του ανθρώπου να φτιάξει μια καλύτερη ζωή. Όπως αναφέρεται και στην παράσταση «Οι άνθρωποι ήθελαν πάντα να βλέπουν τον ήλιο. Και κυρίως να τους βλέπει και αυτός». Ποια είναι η άποψή σας για το μεταναστευτικό που ταλανίζει την σημερινή εποχή;

Η μετανάστευση ήταν πάντοτε ένα κεντρικό τμήμα της ανθρώπινης Ιστορίας αρχίζοντας με την έξοδο του Homo Sapiens από την Αφρική πριν από 125.000 χρόνια και τη διασπορά του στη Μέση Ανατολή, τη Μικρά Ασία, την Κεντρική και Νότια Ασία και τελικά τον Νέο Κόσμο. Aποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο διαφοροποιείται από κοινωνία σε κοινωνία και από εποχή σε εποχή κατασκευάζοντας παράλληλα και τις ιδιαίτερες στάσεις του πληθυσμού απέναντι στους μετανάστες. Η σύγχρονη μετανάστευση  διαφοροποιείται  από ανάλογα φαινόμενα του παρελθόντος και όπως υποστηρίζει ο Khalid Kosher σε άρθρο του στο «Current History» δύο από τα νέα στοιχεία είναι ο μεγάλος αριθμός των μεταναστών και η εκρηκτική αύξηση της λαθρομετανάστευσης. Είναι γεγονός ότι η λαθρομετανάστευση είναι το στοιχείο εκείνο στο οποίο επικεντρώνεται κάθε δημόσια συζήτηση για τη μετανάστευση. Όμως ίσως τις χειρότερες επιπτώσεις της λαθρομετανάστευσης να τις βιώνουν οι νόμιμοι μετανάστες. «Οταν η λαθρομετανάστευση έχει ως αποτέλεσμα τον ανταγωνισμό για σπάνιες θέσεις εργασίας, μπορεί να δημιουργήσει αισθήματα ξενοφοβίας. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι τα ξενοφοβικά αισθήματα σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν έχουν στόχο μόνο τους λαθρομετανάστες, αλλά επίσης και τους νόμιμους μετανάστες, τους πρόσφυγες και τα μέλη των εθνικών μειονοτήτων». (Κhalid Kosher). Ο 20^ος αιώνας έχει χαρακτηρισθεί ως «ο αιώνας της μετανάστευσης» καθώς σημειώθηκαν οι σημαντικότερες πληθυσμιακές μετακινήσεις και αλλαγές στη σύνθεση του πληθυσμού (βίαιες ή ειρηνικές). Ένα μεγάλο ποσοστό από τα άτομα αυτά που μετακινούνται από χώρα σε χώρα είναι οικονομικοί μετανάστες, οι οποίοι αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτούς και τις οικογένειες τους. Τους οικονομικούς παράγοντες του φαινομένου σε συνδυασμό με τους κοινωνικούς πάντοτε τους βιώνω και εγώ στο στενό συγγενικό και φιλικό μου περιβάλλον και είναι βιώματα που με λυπούν βαθιά. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία ο οικονομικός μετανάστης εγκαταλείπει τη χώρα του με τη θέλησή του προς ανεύρεση μιας καλύτερης ζωής, συνεχίζοντας να απολαμβάνει την προστασία της χώρας του σε αντιδιαστολή με τον πρόσφυγα που δεν έχει επιλογές όταν εγκαταλείπει τη χώρα του εξαιτίας του φόβου δίωξης. Και είναι κάπου εδώ που οι λέξεις αρχίζουν και ζητούν εισαγωγικά…«Θέληση..», «Απολαμβάνει την προστασία..».  Η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη θέση στην Ε.Ε. στη μαζικότητα της μεταναστευτικής εκροής και στην αναλογία της στο εργατικό δυναμικό της χώρας, μετά την Κύπρο, την Ιρλανδία και τη Λιθουανία, και την τρίτη θέση μετά την Κύπρο και την Ισπανία όσον αφορά το ποσοστό των νέων σε ηλικία εξερχόμενων μεταναστών. Οι εξερχόμενοι Έλληνες, μόνο κατά το 2013, αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 2% του συνολικού εργατικού δυναμικού της χώρας, ενώ η αναλογία των νέων της πλέον παραγωγικής ηλικίας 25-39 ετών ξεπερνά το 50% στο σύνολο των εξερχομένων. Διαβάζω συχνά και πιστεύω σε μια σειρά προτάσεων ανάσχεσης του φαινομένου αρχικά σε εθνικό επίπεδο που εύχομαι δυνατά από τη μεριά της Πολιτείας να μπουν σε εφαρμογή και αυτό να αρχίσει να γίνεται αισθητό επί του πρακτέου στην καθημερινότητα μας αλλά και σε διεθνές επίπεδο οραματίζομαι κοινωνίες πεπαιδευμένες να κατανοούν, να σέβονται και να ανέχονται το «διαφορετικό», το «ξένο» που έρχεται από μακριά εν τέλει;. «Ο Ξένος είναι μέσα στους καθρέφτες..» θα ακουστεί με έμφαση κατά τη διάρκεια της παράστασης «ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ».

• Ποιος είναι ο σημαντικότερος λόγος για να έρθει κάποιος να παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη παράσταση;

«ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ» είναι μια τοιχογραφία του φαινομένου της μετανάστευσης, της προσφυγιάς, της σύγκρουσης των πολιτισμών των ανθρώπων και της αγωνίας του ανθρώπου, του πανανθρώπινου και αναλλοίωτου στη μακραίωνη ιστορία του αιτήματος να βρει μια εστία, μια γη για να ζήσει, να δημιουργήσει. Ο θίασος μας, μια ομάδα επτά(7) εξαιρετικών,  χαρισματικών ανθρώπων, συναδέλφων, Ηθοποιών με τους οποίους έχω τη μεγάλη τιμή και χαρά να συνυπάρχω στη σκηνή του ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ, βιώνουμε όλοι από την πρώτη στιγμή με βαθιά συγκίνηση, με ειλικρίνεια και  σεβασμό και παρουσιάζουμε επί σκηνής, κοιτώντας τους θεατές κατάματα, προσωπικές ιστορίες συνανθρώπων μας, ιστορίες που βαδίσαν σε δρόμους δύσβατους και οδυνηρούς, εξ’ ού και «ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ». Προσκαλούμε το θεατή να μοιραστεί μαζί μας αυτά τα βιώματα, να συναισθανθεί τις ιστορίες αυτές,  αλλά και να κοιτάξει κατάματα στον καθρέφτη της κοινωνίας μας μα και στον δικό του καθρέφτη. Αυτός είναι άλλωστε ο απώτερος στόχος της τέχνης και για τον Κύριο Νικόλα Καμτσή, σκηνοθέτη της παράστασης και Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Θεάτρου ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ: «Να δείχνει στους ανθρώπους τους κοινούς τους τόπους, εκεί όπου όλοι μπορούν να συνυπάρχουν και να συνομιλούν».

• Κλείνοντας, πείτε μας λίγα λόγια για τους συντελεστές της παράστασης, καθώς και τις μέρες και ώρες που μπορεί να έρθει κάποιος να τη δει.

Η παράσταση «ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ» ξεκίνησε το ταξίδι της στη σκηνή του Θεάτρου ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ, που στεγάζεται εδώ και πολλά χρόνια σ’ ένα όμορφο νεοκλασικό κτίριο στη συμβολή των οδών Κεφαλληνίας 17 και Κυκλάδων στην Κυψέλη, στις 16 Νοεμβρίου 2017.

Οι παραστάσεις μας δίνονται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9.00 μμ και Κυριακή στις 7.30 μμ.

Η παράσταση θα παίζεται για τρεις τελευταίες παραστάσεις, όπως ήταν προγραμματισμένο εξ΄ αρχής, μέχρι τα τέλη του Ιανουαρίου, ήτοι την ερχόμενη Παρασκευή 26/01 και  Σάββατο 27/01 στις 9:00 μ.μ και Κυριακή 28/01 στις 7:30 μ.μ.

Θα συνεχίσει έπειτα το ταξίδι της σε δρόμους Ευρωπαϊκούς.

Το  κείμενο, η σκηνοθεσία και οι φωτισμοί είναι του Κου Νικόλα Καμτσή.
Σκηνικό: Νίκος Καμτσής-Μίκα Πανάγου
Κοστούμια κατασκευή αντικειμένων: Μίκα Πανάγου
Μουσική σύνθεση/Επιμέλεια : Χρήστος Ξενάκης
Κίνηση: Marek Koschiolek (KRZYK  theater)
Χορογραφία:  Μάγδα Γεροσίδερη
Στίχοι: Νίκος Καμτσής
Video: Anna Giniewska (KRZYK  theater)
PublicRelation-Επικοινωνία: Canard qui parle

Παίζουν οι ηθοποιοί: Στεφανία Γκουρνέλου, Χριστίνα Δημητριάδη, Λαμπρινή Θάνου, Νίκος Καραστέργιος, Άντα Κουγιά, Αντρια Ράπτη, Σάκης Τσινιάρος.

Ευχαριστούμε από καρδιάς  όλους όσους χάρισαν και στήριξαν τους «ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ» με το εγκάρδιο χειροκρότημα τους, με κάθε τρόπο και συνεχίζουμε να  περιμένουμε όσους δεν πρόλαβαν μέχρι στιγμής να έρθουν..

Το ταξίδι συνεχίζεται..

Τηλ.επικοινωνίας: 2108656004, 2108679535
www.topos-allou.gr
toposallou@toposallou.gr

Σας ευχαριστώ θερμά!!
Λ.Θ.

Η Λαμπρινή Θάνου σε σκηνή από την παράσταση «Οι Δρόμοι του χιονιού»