Τέλη της δεκαετίας του ’90 εμφανίζεται στο μουσικό προσκήνιο το συγκρότημα «ΤΑ ΦΩΤΑ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ» και μέσα από τα τραγούδια τους, γνωρίζουμε το Στάθη Δρογώση. Πολυτάλαντος τραγουδοποιός, μετά τη διάλυση του γκρουπ συνεχίζει μόνος πλέον την καλλιτεχνική του πορεία, αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές μας, με το «Βιαστικό Πουλί του Νότου» και την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Ο χειμώνας θα είναι πάντα μακριά».
Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα και μετά από έξι προσωπικούς δίσκους, εξακολουθεί να μας εκπλήσσει ευχάριστα! Αμετανόητα ρομαντικός και πολυπράγμων, συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του, μέσα από τη μουσική και την αλληλεγγύη. Το Κοινωνικό Ωδείο, το οποίο οραματίστηκε και έστησε με συλλογική εργασία, η δισκογραφική του εταιρεία, η οποία συστήνει στον κόσμο νέους καλλιτέχνες, η ραδιοφωνική εκπομπή και το προσωπικό του blog, όλα δημιουργήθηκαν με αγάπη, παλεύοντας για έναν κόσμο γεμάτο ελπίδα και μουσική. Ας δούμε όμως τι πιστεύει ο ίδιος για όλα αυτά…
- Συνθέτης, Στιχουργός, Ερμηνευτής, Ραδιοφωνικός Παραγωγός! Ποια απ’ όλες τις ιδιότητές σου είναι αυτή που σε χαρακτηρίζει περισσότερο;
Είμαι τραγουδοποιός! Τραγουδάω τα τραγούδια μου. Αυτό κάνω για να ζήσω. Οι άλλες ιδιότητες με ξεκουράζουν. Με κάνουν να ξεχνιέμαι. Όμως αυτό που κάνω είναι να γράφω τραγούδια. Βέβαια θα ήθελα να ασχοληθώ και πιο σοβαρά με το ραδιόφωνο…Θα δούμε…
- Από το 1999 που εντάχθηκες στη δισκογραφία μέχρι σήμερα πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στo χώρο της μουσικής;
Όλα αλλάζουν και όλα ίδια μένουν… Βγήκαν νέοι ήρωες (και ηρωίδες) στο ελληνικό τραγούδι. Η δισκογραφία συρρικνώθηκε και το διαδίκτυο αναπτύχθηκε. Το στούντιο πια βρίσκεται και σε δωμάτιο σπιτιού, λόγω της τεχνολογικής έκρηξης. Τα ραδιόφωνα πια παίζουν με αυστηρή playlist. Και τα δισκάδικα έκλεισαν. Χάσαμε φίλους, κάναμε καινούριους… Η ανάγκη είναι η ίδια… Είμαστε μόνοι και θέλουμε να εκφραστούμε. Και βγαίνουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες που γράφουν μικρά αριστουργήματα. Εγώ χαίρομαι απίστευτα που ανήκω σε αυτό τον χώρο. Αγαπάω πολλούς συνάδελφους και προσπαθώ να βοηθήσω και τους πιο νέους. Είμαστε ακόμα εδώ…
- ΑΝΤΕΛΜΑ. O τίτλος ενός τραγουδιού που κυκλοφόρησε το 2003, έγινε τίτλος της ραδιοφωνικής σου εκπομπής, έτσι ονόμασες τη δισκογραφική εταιρεία που ίδρυσες το 2010 αλλά και το προσωπικό σου blog. Σημαίνει κάτι ή απλά ήταν ένα όνομα που σου άρεσε;
Η Αντέλμα είναι ένα εκπληκτικό διήγημα του Ιταλό Καλβίνο. Από το βιβλίο «ΟΙ ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΟΛΕΙΣ». Όταν το διάβασα πρώτη φορά μου άλλαξε τη ζωή. Για αυτό έγραψα και το τραγούδι και έδωσα και το όνομα Αντέλμα σε αγαπημένες μου δραστηριότητες.
- Κάπου διάβασα πως «Η αλήθεια της μουσικής βρίσκεται στη δόνηση εκείνη που παραμένει στο αυτί, όταν ο τραγουδιστής έχει τελειώσει το τραγούδι και ο οργανοπαίχτης δεν αγγίζει πια τις χορδές». Είναι γνωστό εξάλλου, πως η μουσική εξημερώνει τα ήθη, δίνει διέξοδο, κατευνάζει ευαίσθητες ψυχές, βοηθά τη δημιουργικότητα και την κοινωνικοποίηση. Πιστεύεις στη δύναμη της μουσικής; Πόσο σε έχει βοηθήσει στη ζωή σου;
Πιστεύω ότι χωρίς τη μουσική θα ήμουν απίστευτα δυστυχισμένος. Κι ότι δε θα είχα φίλους, γυναίκα και παιδί. Είμαι πάρα πολύ δύσκολος άνθρωπος και κλείνομαι στον εαυτό μου συχνά. Μπορεί να έχω και κάποιο ποσοστό αυτισμού (δεν το έχω ψάξει αλλά ποτέ δεν ξέρεις). Όταν τραγουδάω όμως αλλάζω. Μου περνάνε όλα. Και πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου στο πιάνο να ηρεμώ. Δεν ξέρω λοιπόν γενικά να σου απαντήσω. Απλά εμένα η μουσική με κάνει καλύτερο. Ελπίζω η μουσική μου να έχει βοηθήσει και άλλους.
- Το 2012 ξεκίνησε, με δική σου πρωτοβουλία, η δράση του «κοινωνικού ωδείου», έχοντας ως στόχο να δώσει την ευκαιρία σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες να έρθουν σε επαφή με τη μουσική. Mίλησέ μας για αυτή την πρωτοβουλία και για το πώς προέκυψε η ιδέα…
Είμαι περήφανος που ανήκω στη συνέλευση του Κοινωνικού Ωδείου. Δεν έχουμε αρχηγούς, ούτε ήμουν ποτέ επικεφαλής. Απλά βοήθησα επικοινωνιακά να βρεθούμε. Γνώρισα και γνωρίζω απίστευτο κόσμο στο ωδείο. Εθελοντές καθηγητές, γονείς και παιδιά. Τα παιδιά μας μας κάνουν υπερήφανους. Μαθαίνουν μουσική σε δύσκολες συνθήκες. Η φτώχεια και η ανεργία δεν επέτρεψαν στους γονείς τους να τα γράψουν σε ένα ωδείο. Μας βρήκαν και τους βρήκαμε. Κι αγαπηθήκαμε. Και διαδώσαμε τη μουσική. Και είμαι σίγουρος ότι και τα παιδιά του κοινωνικού ωδείου θα διδάξουν στο μέλλον σε αντίστοιχες προσπάθειες. Αλληλεγγύη είναι η λέξη. Όχι φιλανθρωπία.
- Κάτι ανάλογο είναι και το πρόγραμμα «Το Σύστημα» (El Sistema) του οικονομολόγου και μουσικού Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου στη Βενεζουέλα. Από τη δεκαετία του 1970 δημιούργησε 102 νεανικές και 55 παιδικές ορχήστρες, απομακρύνοντάς περίπου 100.000 παιδιά με μουσικό ταλέντο από τις φαβέλες, τα ναρκωτικά και τη νεανική εγκληματικότητα. Τελικά σε καταστάσεις δύσκολες η μουσική σώζει;
Η μουσική, οι τέχνες δεν πρέπει να είναι προνόμιο των πλουσίων. Όλοι είμαστε καλλιτέχνες. Είμαστε άνθρωποι. Το El Sistema είναι το πρότυπό μας στο κοινωνικό ωδείο. Φυσικά δεν συγκρινόμαστε μαζί του. Απλά προσπαθούμε για το καλύτερο. Κι ελπίζουμε να έρθει ο καιρός που δεν θα χρειαζόμαστε. Και ναι. Η μουσική σώζει!
- Ζούμε σε μία εποχή όπου τα πάντα γύρω μας καταρρέουν. Ό,τι είχαμε πιστέψει κι ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο χάνεται στο βωμό της επιβίωσης. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως μόνη λύση είναι μία επανάσταση ενάντια στην Ευρώπη. Θεωρείς πως η κοινωνία μας είναι ώριμη να υψώσει κεφάλι σε όλα όσα πίστευε μέχρι τώρα;
Έχω υπάρξει αφελής πολιτικά. Συνεπώς δεν έχω πια το δικαίωμα να λέω στον κόσμο τι θα κάνει. Δεν είμαι σίγουρος όμως ότι εκτός Ευρώπης θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Δεν έχω εμπιστοσύνη στο κράτος μας. Είναι γραφειοκρατικό, σκληρό και εξουσιαστικό. Επίσης, η εξουσία κατάπιε συνειδήσεις και καλές προθέσεις. Εκτός Ευρώπης οικονομικά θα είναι πιο δύσκολα αν κυβερνά το ίδιο σύστημα εξουσίας. Αλλά ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι ότι και πολιτικά εκτός ΕΕ η άρχουσα τάξη μας θα πήγαινε προς πιο απολυταρχικές καταστάσεις και υποδείγματα. Δυστυχώς είμαι 40 και έχω χάσει την αισιοδοξία μου. Παλιά λέγαμε στην αριστερά ότι αν πάρει ο κόσμος στα χέρια του την εξουσία όλα θα αλλάξουν. Μετά είδαμε φτωχούς και ανέργους να ψηφίζουν νεοναζί… Να σηκώσουμε το κεφάλι ναι. Αλλά πρέπει να έχει και κάτι το έρημο το κεφάλι μέσα… Αλλιώς απλά θα φάμε κι άλλη κατραπακιά…
- ΑΓΑΠΗ ΡΕ+. Μία κολεκτίβα που δημιουργήθηκε από εσένα και τους Νατάσα Μποφίλιου, Μαριέτα Φαφούτη, Μανώλη Φάμελλο, Φοίβο Δεληβοριά, Κωστή Μαραβέγια, Θέμη Καραμουρατίδη, Σπύρο Γραμμένο, Γεράσιμο Ευαγγελάτο, Γιώργο Καραδήμο και Ράδιο Σολ. Από «καλλιτέχνες ανήσυχους (για το σκοτάδι της εποχής)», όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε, που «ενώνουν τις δυνάμεις τους υπέρ της αδελφοσύνης και της ελευθερίας της έκφρασης κι εναντιώνονται στο φόβο και το ρατσισμό, στο μίσος και τη ρητορική του». Τι έχετε πετύχει μέχρι τώρα και τι θα θέλατε να καταφέρετε μέσα από αυτή την ενέργεια;
Ελπίζω να ξαναβρεθούμε με τα παιδιά. Τρέχουμε όλοι με τις δουλειές μας και χαθήκαμε για λίγο. Πάντως είμαι περήφανος και για αυτούς. Κάναμε 2 συναυλίες αλληλεγγύης και ραδιοφωνικό μαραθώνιο για τα στρατόπεδα προσφύγων. Δεν το λες και λίγο…
- Πέρα από τη δράση σου στα κοινά, αυτό τον καιρό ετοιμάζεις τη νέα σου δισκογραφική δουλειά που απ’ όσο ξέρω περιλαμβάνει πολύ ενδιαφέρουσες συνεργασίες, μια εκ των οποίων και αυτή με το Νίκο Πορτοκάλογλου. Θα μπορούσες να μας πεις κάτι περισσότερο για αυτή τη συνεργασία και να δώσεις κάποια extra hints για το δίσκο (ύφος/στυλ τραγουδιών, ημερομηνία κυκλοφορίας δίσκου);
Μπήκα στη δισκογραφία το 1999 με τα «ΤΑ ΦΩΤΑ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ». Κλείνω το 2017 18 ολόκληρα χρόνια… Δεν μπορώ να το πιστέψω… Μια ζωή πέρασε αλλά νιώθω σαν να ξεκινώ… Ο δίσκος που ετοιμάζω έχει πολλά παλιά μου τραγούδια τραγουδισμένα από καλλιτέχνες που σέβομαι και εκτιμώ. Από παλιότερους και από νέους. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται με αγάπη και τραγουδούν και ενορχηστρώνουν. Η ιδέα είναι οι συνάδελφοι όχι μόνο να τραγουδούν αλλά να κάνουν το κάθε τραγούδι δικό τους. Την παραγωγή την κάνω εγώ κι οι Δραμαμίνη οι οποίοι είναι εκπληκτικοί συνεργάτες. Είναι μεγάλη μου τιμή. Δεν θα ανακοινώσω όλα τα ονόματα γιατί θέλω να γράψουν όλοι πρώτα. Όμως ναι θα είναι κι ο Νίκος Πορτοκάλογλου με τραγούδι έκπληξη. Πάντως αφού με εμπιστεύτηκαν τόσοι συνάδελφοι νιώθω κι εγώ ότι κάτι αξίζω…
- Τι άλλο περιλαμβάνει το πρόγραμμά σου αυτή την περίοδο;
Είμαι όλη μέρα στο στούντιο και κανονίζω και κάποιες συναυλίες με τον Μανώλη Φάμελλο. Θα είναι ένα συναρπαστικό διάστημα στη ζωή μου.
- Κλείνοντας, θα ήθελα να σου θέσω μια ερώτηση ίσως λίγο πιο προσωπική… Τι είναι για σένα σημαντικό και θα ήθελες να δώσεις στην κόρη σου ως εφόδιο για τη ζωή της μεγαλώνοντας;
Θα ήθελα να την μάθω να αγαπάει τους ανθρώπους και τον εαυτό της. Να προσφέρει για το κοινό καλό. Να δείχνει αλληλεγγύη στους πιο αδύναμους. Και να μάθει να εκφράζεται μέσα από την τέχνη. Αν το θελήσει θα της μάθω πιάνο… (γέλια)
[punica-divider]
