Ποιοι είναι πίσω από τους The World Offroad; Είναι μία οικογένεια με όνειρα και στόχους που βάζουν σκοπό ζωής να τους πραγματοποιήσουν. Ο στόχος τους δεν ήταν άλλος από το να γυρίσουν τον κόσμο ταξιδεύοντας εκτός δρόμου. Για μένα που το gps είναι προέκταση του χεριού μου ακόμα και για γνωστές μου διαδρομές μοιάζει αδιανόητο. Πόσο μάλλον όταν συνταξιδιώτης τους είναι και ένα παιδί. Το άγχος μου ως μάνα έχει χτυπήσει είδη κόκκινο. Ο Άκης και η Βούλα όμως έχουν πιστέψει στο όνειρο τους και το έχουν κάνει πραγματικότητα. Από το 2007 κυνηγούν αυτό το όνειρο. Έχουν αφήσει την ζωή που είχαν ως τότε και έχουν διασχίσει όλο τον πλανήτη εκτός δρόμου. Σίγουρα έχουν αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες όμως οι εικόνες και οι στιγμές που έχουν ζήσει σε αυτό το ταξίδι είναι ανεπανάληπτες. Τώρα τους βρίσκουμε κάπου στην Ν. Αμερική και μας μιλάνε για το πως ξεκίνησαν, τι τους δυσκόλεψε αλλά και τι θα ήθελαν να κάνουν.
Επιμέλεια: Φλώρα Πελέκη
Τι είναι το «The World Offroad» και ποιοι βρίσκονται από πίσω;
Είμαστε μία οικογένεια από την Ελλάδα – η Βούλα, η Αναστασία κι εγώ – η οποία πήρε την απόφαση να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Βέβαια, το 2007 όταν ξεκινούσαμε το πρώτο μας μεγάλο ταξίδι, ήμασταν μόνο οι δύο. Το δεύτερο έγινε με το μυαλό στην τρίτη της παρέας.
Θέλω λίγο να σας γυρίσω πίσω και να μου πείτε πώς ξεκίνησαν όλα; Πως γεννήθηκε δηλαδή η ιδέα του «The World Offroad»;
Το 1996, όταν ήμουν φαντάρος στον Αυλώνα, έτυχε να γνωρίσω έναν Αργεντινό που είχε ξεκινήσει να κάνει τον γύρο του κόσμου με μία 750άρα μοτοσυκλέτα, όμοια με τη δική μου. Εκεί μου ήρθε η ιδέα “γύρος του κόσμου”. Βέβαια, πιο μπροστά είχα ταξιδέψει, χάρη στη δουλειά μου – δημοσιογράφος αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας – σε εξωτικά μέρη, όπως η Σιβηρία, η Τανζανία, το Μπουρούντι, το Βόρνεο κα. Είχα νιώσει δηλαδή αυτόν τον έρωτα για την εξερεύνηση άλλων τόπων, έξω από την Ευρώπη, για την οδήγηση σε έρημους χωματόδρομους, τη διανυκτέρευση σε αφρικάνικα χωριά και τη γνωριμία με ιθαγενείς.
Το 2010 ολοκληρώσατε τον αρχικό σας σκοπό. Σε πολύ λίγο χρόνο όμως εγκαταλείψατε και πάλι την Ελλάδα. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στην απόφαση αυτή;
Επιστρέψαμε τότε σε μία χώρα που είχε ήδη μπει βαθιά στην οικονομική κρίση και αυτό επηρέασε τις επαγγελματικές προοπτικές μας, αλλά και όλο το κλίμα μέσα κι έξω από τις οικογένειες και τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτό ήταν πολιτισμικό σοκ για εμάς που ήμασταν τριάμισι χρόνια στους δρόμους, γεμάτοι ορμή και αισιοδοξία. Και τότε ακριβώς προέκυψε μία εξαιρετική επαγγελματική πρόταση από έναν αδερφικό μας φίλο – Έλληνα – στην Τανζανία, την οποία αποδεχτήκαμε. Και γίναμε για πρώτη φορά ξενοδόχοι σε πεντάστερο safari lodge με 40 άτομα προσωπικό, φτιαγμένο σε ένα ποτάμι γεμάτο κροκόδειλους και ιπποπόταμους. Εκεί έγινε και η σύλληψη της Αναστασίας.
Το 2012 η παρέα σας μεγάλωσε όπως και οι ευθύνες σας. Η γέννηση της Αναστασίας άλλαξε τη ζωή σας και τις προτεραιότητες σας;
Αυτονόητα. Μπορεί να ήμασταν ακόμη σε μονταλιτέ The World Offroad – δηλαδή “μαζί είμαστε και σ’ αυτή την περιπέτεια, θα την περάσουμε” -όμως η έλευση του παιδιού και μάλιστα σε μία αγροικία κάπου στη βόρεια Ιταλία, με τη Βούλα χωρίς να μιλά ακόμη τη γλώσσα κι εμένα πρακτικά άνεργο για πρώτη φορά στη ζωή μου, μας έκανε να νιώσουμε σαν να μας είχαν δέσει χειροπόδαρα, να μας έριξαν στα βαθιά και να μας είπαν “τέρμα τα πλατσουρίσματα, κολυμπήστε τώρα”. Οι προτεραιότητες της μάνας άλλαξαν και αυτό με ενοχλούσε, θυμάμαι, εμένα που ακόμη “ταξίδευα”.
Όταν η Αναστασία ήταν 6 χρονών αρχίσατε ξανά τα ταξίδια αλλά αυτή την φορά με μία μικρή συνεπιβάτισσα. Πόσο διαφορετικό ήταν αυτό το πρώτο ταξίδι;
Το ταξίδι, όχι τα ταξίδια, τα οποία ακούγονται σαν διακοπές. Όπως και την πρώτη φορά οι δυο μας, ουσιαστικά ξεκινήσαμε ένα νέο κεφάλαιο στις ζωές μας, μετά από πολλή συζήτηση μεταξύ μας. Κλείσαμε το σπιτάκι που νοικιάζαμε στην Ιταλία, είπαμε “γεια”στις επαγγελματικές μας δραστηριότητες εκεί και είπαμε θα ταξιδέψουμε για έξι χρόνια, μέχρι το παιδί να φτάσει σε ηλικία γυμνασίου. Κι εδώ ακριβώς είμαστε τώρα, στο τέλος του ονείρου. Είναι και ίδιο και διαφορετικό το ταξίδι, μπορώ να πω, με παιδί. Πρώτον γιατί μεγαλώνει καθημερινά και είναι άλλος άνθρωπος στα έξι και άλλος τώρα στα δώδεκα. Δεύτερον, η παρουσία του δημιουργεί ένα μικρό χάσμα στο ζευγάρι. Η μάνα δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο εκτός από την υγεία και την εκπαίδευση του παιδιού. Και καλά κάνει. Ο πατέρας στον κόσμο του, ενδιαφέρεται κυρίως για την περιπέτεια και για το νόημα του ταξιδιού. Αφού δε μαχαιρωθήκαμε έξι χρόνια τώρα, πάλι καλά να είμαστε. Και αυτό επειδή τελικά είμαστε πολύ καλά και οι τρεις.
Ο Covid σε τι φάση σας βρήκε; Σας επηρέασε;
Σεπτέμβριο του ’19 είχαμε φύγει από Ελλάδα, για να γυρίσουμε τα Βαλκάνια μέχρι την Ουκρανία και τον Δεκέμβριο μπήκαμε στην Τουρκία για να κάνουμε την κεντρική Ασία – όλα τα “Σταν” δηλαδή (Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν κλπ μέχρι Καζακστάν) και να φτάσουμε Μογγολία. Αυτή η διαδρομή, γνωστή και ως “δρόμος του μεταξιού” ήταν η μόνη που δεν είχαμε κάνει στο πρώτο The World Offroad, από το 2007 μέχρι το 2010. Στα βάθη της Τουρκίας μας βρήκε λοιπόν η πανδημία, άρχισαν τα σύνορα να κλείνουν, τα χωριά να ερημώνουν, αλλά εμείς προσπαθήσαμε να μπούμε στη Γεωργία και να κλειστούμε εκεί – μιας και το μόνο που δε θέλαμε ήταν η επιστροφή. Αλλά μάταια.
Τελικά διασχίσαμε όλη την Τουρκία προς τα πίσω και μπήκαμε στην Ελλάδα στις 24 Μαρτίου του ’20 από κλειστά σύνορα. Και πάθαμε σοκ, διασχίζοντας τη μισή χώρα σε πλήρες lockdown, μέχρι να φτάσουμε στη Θεσσαλονίκη και να κλειστούμε κι εμείς όπως όλοι “σπίτι μας”. Μετά από τρεις μήνες ταξιδέψαμε στην Ελλάδα και το καλοκαίρι – όταν ξανάνοιξε η Ευρώπη εσωτερικά – κινήσαμε για να φτάσουμε στο βόρειο Ακρωτήρι, τον μακρύτερο προορισμό που ήταν πραγματοποιήσιμος τότε. Και περάσαμε εννέα μήνες – τον βαρύτερο και πιο σκοτεινό χειμώνα της ζωής μας – στη Σκανδιναβία. Δύο μήνες χωρίς να δούμε ήλιο, ένα μήνα με -20°C και κάτω!
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των χορηγών στο εγχείρημα σας;
Αν και αυτή τη φορά δεν ήταν τόσο σημαντικός όσο στο πρώτο μας ταξίδι, το οποίο έγινε χάρη στη χορηγία των 4 Τροχών (το περιοδικό στο οποίο εργαζόμουν), τη Land Rover, αλλά και τη Sony, είχαμε επιλεγμένους ανθρώπους που μας βοήθησαν. Όπως η εταιρία δορυφορικής επικοινωνίας Navarino με έδρα τον Πειραιά, η οποία μας στήριξε και οικονομικά αυτή τη φορά, η ιταλική Autohome που κατασκευάζει κορυφαίες σκηνές οροφής για αυτοκίνητα, η ελληνική Iveco – και η μητρική εταιρία – εξασφαλίζοντας την τεχνική υποστήριξη του αυτοκινήτου, αλλά και μικρότεροι προμηθευτές, ποδηλάτων, μπαταριών, εξαρτημάτων αυτοκινήτου κτλ. Όλοι τους χωρίς μεγάλες απαιτήσεις. Μας βοήθησαν από αγάπη και εκτίμηση, όχι για να πάρουν κάτι πίσω.
Υπάρχει κάποια στιγμή από τα ταξίδια σας που σας έχει στιγματίσει;
Συνήθως τα άσχημα και τα δύσκολα σε στιγματίζουν, όχι οι αμέτρητες όμορφες στιγμές. Για παράδειγμα, στο πρώτο μας ταξίδι, δύο φορές πιστέψαμε ότι θα τελείωνε εκεί. Την πρώτη λόγω ενός σπασμένου κινητήρα στη Σουμάτρα της Ινδονησίας, τη δεύτερη μετά από ένα σοβαρό ατύχημα στον Μισισιπή των ΗΠΑ. Σε αυτό το ταξίδι, δυστυχώς είδαμε τον πατέρα μου να λιώνει και να πεθαίνει σε ένα μήνα το ’21. Και μετά έπρεπε να βρούμε το κουράγιο για να επανεκκινήσουμε. Και πέρυσι, στην Κόστα Ρίκα, μετά από διάφορα τεχνικά προβλήματα που είχαμε με τα φρένα του οχήματός μας, παραλίγο να τα παρατήσουμε, τόσο απηυδισμένοι νιώθαμε. Όμως συνεχίσαμε.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχετε αντιμετωπίσει;
Θα μπορούσα να αναφέρω σκληρές διαδρομές στην έρημο Σαχάρα, προβλήματα με διεφθαρμένους αστυνομικούς που ήθελαν να τ’ αρπάξουν στη δυτική Αφρική, γραφειοκρατικούς σκοπέλους στην Αίγυπτο ή τη Συρία, ατέλειωτα χιλιόμετρα με μποτιλιάρισμα στην Ινδία, τεχνικά προβλήματα στην Ινδονησία, ένα σπασμένο turbo με -24°C στη Νορβηγία ή 600 χιλιόμετρα χωρίς φρένα στην Καλιφόρνια. Όμως ο κατάλογος των μικρών ή μεγάλων καθημερινών προβλημάτων είναι πολύ μακρύτερος. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε σε αυτό, το δεύτερο ταξίδι με το παιδί, ήταν να συνταιριάξουμε τις ανάγκες και τα θέλω και των τριών μας. Συχνά αποσυντονιστήκαμε αλλά τελικά τα βρίσκουμε. Δύσκολο επίσης είναι να συνδυάζεις επαγγελματικές υποχρεώσεις που να εξασφαλίζουν τα προς το ζην (μιας και δεν είμαστε ούτε πλούσιοι, ούτε εισοδηματίες) με τις σχολικές του παιδιού (πάνω από 4-5 ώρες τη μέρα) με τις προκλήσεις του ταξιδιού, την οδήγηση, τις περιπέτειες που εμφανίζει μπροστά σου το ταξίδι και τις καθημερινές μικρές υποχρεώσεις: πού να βρεις νερό, τρόφιμα, να κάνεις σέρβις το αυτοκίνητο κτλ.
Μπορείτε να μου ξεχωρίσετε και να μου πείτε τα τρία πράγματα που έχετε αποκομίσει από τα τόσα χιλιόμετρα που έχετε διανύσει;
Πρώτον ότι αυτός είναι ένας υπέροχος πλανήτης. Ακούγεται αυτονόητο, όμως όταν τον διασχίζεις οδικώς, ανακαλύπτεις πόσο μοναδικός και ευαίσθητος είναι, πόσο μάλλον όταν δε γνωρίζουμε την ύπαρξη κάτι αντίστοιχου σε όλο το σύμπαν. Δεύτερον, το overlanding σου διδάσκει ότι είναι και ένας πολύ μεγάλος πλανήτης, κάτι που μας κάνουν να ξεχνάμε τα αεροπορικά ταξίδια, τα οποία σε μερικές ώρες μας μεταφέρουν στην άλλη άκρη. Για δοκιμάστε να οδηγήσετε για παράδειγμα από τη βόρεια μέχρι τη νότια Αμερική… Τρίτον – και αυτό θα ακουστεί λίγο μελό – οι άνθρωποι είναι παντού καλοί. Οι περισσότεροι είναι καλοί, αν και από πουθενά δε λείπουν οι – επιτρέψτε μου τη λέξη – κακοί. Όμως ως χρόνιος ταξιδιώτης, μαθαίνεις να μυρίζεσαι το κακό και απλά το προσπερνάς, και αυτό είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο όταν ταξιδεύεις είσαι συνήθως ευτυχής.
Ο χρόνος μόλις έχει αλλάξει. Που σας βρήκε η αλλαγή του χρόνου και ποια τα σχέδια σας για την νέα χρονιά;
Η φετινή πρωτοχρονιά μας βρήκε στη Σάλτα της Αργεντινής μετά από έξι μήνες στη νότια Αμερική, δύο χρόνια σε όλη την Αμερική και μετά από ένα αξέχαστο ταξίδι μεγάλου υψομέτρου και μοναδικής φωτογένειας, από το Σαλάρ ντε Ουγιούνι της Βολιβίας (τη μεγαλύτερη αλυκή στον κόσμο) στην έρημο Ατακάμα της Χιλής (την πιο ξηρή στον πλανήτη) μέσα από την περίφημη “διαδρομή των λιμνών” (Ruta de las Lagunas). 400 χιλιόμετρα χώμα κι άμμος σε υψόμετρο από 4.300 μέχρι 5.000 μέτρα!
Τα σχέδια μας είναι να ολοκληρώσουμε το ταξίδι μέχρι το καλοκαίρι. Θα φτάσουμε πρώτα στην Παταγωνία και στην Ουσουάγια – τη νοτιότερη πόλη στον κόσμο – και θα επιστρέψουμε προς τα βόρεια ώστε να ετοιμάσουμε το ταξίδι του Iveco προς τα πίσω. Προς τα πού, Ευρώπη, Αφρική; Δεν ξέρουμε ακόμη που θα ζήσουμε τα έξι χρόνια που η Αναστασία θα πηγαίνει γυμνάσιο και λύκειο. Το σίγουρο είναι ότι μέχρι τον Σεπτέμβριο να της έχουμε εξασφαλίσει μία σχολική τάξη και σ’ εμάς μιία νέα καριέρα. Η περιπέτεια συνεχίζεται δηλαδή.
