Μέρος 4ο
Στο Περού: «Το σωστό είναι Μάτσου Πίχτσου και όχι Μάτσου Πίτσου!»
Περνάς τα σύνορα και η λίμνη Titicaca απλώνεται για χιλιόμετρα, ενώνοντας τη Βολιβία με το Περού. Είσαι τόσες μέρες στο ταξίδι και ξαφνικά νομίζεις ότι όλα συμβαίνουν για πρώτη φορά. Η αίσθηση ότι «μπαίνεις» στη χώρα του Περού σε κάνει να πιστεύεις ότι κάτι πιο μαγικό πλησιάζει. Το τοπίο αλλάζει, οι πόλεις που περνάς είναι πιο έντονες και οι άνθρωποι ξέρουν να σε δουν σαν… τουρίστα.
Σταματάς και κατεβαίνεις στην τύχη. Οι ταμπέλες γράφουν Arequipa. Φορτώνεσαι το σακίδιο και ξεκινάς την περιήγηση στα γοτθικά σοκάκια, ανάμεσα σε ιστορικά σπίτια, ναούς, την τοπική αγορά της και μπαρόκ κτίρια, στους πρόποδες του ηφαιστείου Misti. Το παρατηρείς και αφήνεις μια ορειβατική υπόσχεση.
Ακολουθείς τη διαδρομή στη Ruta de Sillar και στο φαράγγι Quebrada de Culebrillas. Επιστρέφεις αργά το απόγευμα στη γεμάτη ζωή, γαστρονομικές απολαύσεις και κόσμο στις πλατείες, «λευκή πόλη» – χτισμένη από βράχους ηφαιστειακής λάβας (sillar).
Η επόμενη μέρα σε βρίσκει και πάλι στον δρόμο, αυτήν τη φορά όμως πιο βόρεια, προς την πόλη της Ica και κάτι από έρημο. Η όαση της Huacachina μοιάζει με παράδεισο και αξίζει τον χρόνο της για δύο λόγους: μία βόλτα με τα buggies στα βάθη της ερήμου για sandboarding και ένα δροσερό ρούμι με θέα τα φώτα της όασης, από τα πιο ψηλά σημεία των αμμόλοφων.
Το να βρεθείς στο Περού και να αποφύγεις τη Lima μοιάζει δύσκολο. Μεγάλη πόλη, έντονη, γεμάτη γωνιές, αλλά και αλλοτριωμένη. Η περιοχή του Barranco και η συνοικία του Miraflores σου δίνουν την πιο urban αίσθηση της πόλης, γεμάτες παραδοσιακές γωνιές για φαγητό, ποτό ή καφέ. Η βόλτα στη Bridge of Sighs και η αποστομωτική θέα της «γκρίζας» παραλίας από το Mirador Bresciani, είναι ένας καλός λόγος για να ξεφύγεις από την πολύβουη πρωτεύουσα.
Το ταξίδι συνεχίζει κάπου στο πιο βόρειο μέρος του Περού, στα βάθη της Αμαζονίας και συγκεκριμένα στο μέρους που οι Σαμάνοι υπάρχουν για να ξυπνήσουν μέσα σου τον πιο αληθινό εαυτό σου. Το Iquitos είναι μια μικρή πόλη, στις όχθες του Αμαζονίου, ήρεμη και αυθεντική στο χρώμα και στην ανθρωπιά της.
Σε φιλοξενούν οι ντόπιοι, ταξιδεύεις μαζί τους με τις βάρκες collectivos από το λιμάνι του Nanay για να μοιράσετε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης στις απομονωμένες αποικίες και χωριά του Αμαζονίου, παρακολουθείς τους ντόπιους να ζωγραφίζουν στα πεζοδρόμια με κιμωλίες και αποτραβιέσαι για μέρες στο πιο ήρεμο δωμάτιο του ταξιδιού: εσύ και η έντονη φύση στο πουθενά, με τους ήχους της και τη σιωπή σου. Γίνεσαι ένα με τον Αμαζόνιο· τις φλέβες της γης.
Η επιστροφή στον πολιτισμό σε φέρνει στο Cuzco· την αρχεία ιστορική πρωτεύουσα των Ίνκας. Περιπλανιέσαι στα ερείπια από το Παλάτι, τον Ναό του Ήλιου, την Plaza de Armas, τον Ναό των Παρθένων του Ήλιου, αλλά και στα πιο local σοκάκια της San Blass με τους ντόπιους καλλιτέχνες να μοιράζονται τη σκέψη και τα χαμόγελά τους.
Από εκεί ξεκινάς την ορειβατική σου πορεία για το Classic Inca Trail με την παρέα των LOCAS BOTAS. Τέσσερις μέρες πεζοπορίας για το Mollepata (την πιο μακρινή εκδοχή του) στα μαγικά τοπία των Άνδεων, με εναλλαγές από σκαλιά, cloud forest, παραποτάμια σημεία, αλπική τούντρα και με πιο ψηλό πέρασμα αυτό της Warmiwañusqa (Το πέρασμα της νεκρής γυναίκας).
Τα βράδια σε βρίσκουν κάτω από έναν έναστρο ουρανό, με τη σκηνή σου ανάμεσα στα δασικά σημεία των Άνδεων και με την ηρεμία της φύσης να διεκδικεί πολλά μέσα σου.
Οι καθημερινές πορείες διασχίζουν διάσπαρτα απομεινάρια του πολιτισμού των Ίνκας στις πλαγιές των ορεινών όγκων, τον θρησκευτικό τόπο της Patallaqta, την πόλη της Sayacmarca, το πέρασμα από την Conchamarka, αλλά και την αγροτική περιοχή της Intipata και τα τούνελ που οδηγούν στις κοιλάδες Urubamba και Aobamba.
Η τελευταία μέρα της πορείας περνά από την Πύλη του Ήλιου για να αποκαλύψει μπροστά σου την πανοραμική θέα του Macchu Picchu. Ξεχνάς την όποια κούραση από την πολυήμερη πεζοπορία και στην κυριολεξία «βουτάς» στην ιστορία και στο απόλυτο πολιτισμικό μεγαλείο των Ίνκας. Για ώρες περιπλανιέσαι στα αναστηλωμένα ερείπια του Macchu Picchu, απολαμβάνοντας τη σκέψη και τη νοοτροπία αυτού του «μυθικού» πολιτισμού και βιώνοντας όλο το ενεργειακό σύμπαν που ενυπάρχει. Για λίγο γίνεσαι κι εσύ μέρος της ιστορίας, ξεγελώντας κάτι απ’ την αλήθεια σου.
Ώρες μετά και ο χρόνος σε βρίσκει στο τρένο της επιστροφής, από το Aguas Calientes προς την πόλη του Cuzco. Λίγο πριν τον ύπνο, ο νους σου είναι γεμάτος εικόνες και αισθήσεις από την πεζοπορική αυτή εμπειρία. Αισθάνεσαι γεμάτος και ήρεμος.
Η επόμενη πρόκληση έχει να κάνει με χρώμα και βουνό. Το Vinicunca –ή αλλιώς Rainbow Mountain (Winikunka)– είναι μόδα των τελευταίων ετών, αλλά έχει τον χαρακτήρα του. Η ανάβαση λίγο πάνω από τα 5000 μέτρα σου θυμίζει ότι οι ανάσες εκεί ψηλά θέλουν χαρακτήρα, αλλά έχεις μαζί σου έναν ήλιο που φωτίζει κάθε σου βήμα. Ανάμεσα σε μια λαοθάλασσα επισκεπτών προσπαθείς να απομονωθείς λίγο και να ζήσεις την τρέλα.
Συνεχίζεις την πορεία σου προς την Red Valley, μέσα σε ένα μαγικό ξερό τοπίο, με λόφους και ανάγλυφα της φύσης, όλα σ’ αυτήν την έντονη απόχρωση του κόκκινου χρώματος. Μαζί με την παρέα των LOCAS BOTAS συνεχίζεις την κυκλική διαδρομή μέχρι αργά το μεσημέρι που θα επιστρέψεις στη βάση και η νύχτα θα είναι μία ακόμα διασκέδαση στις μουσικές του Cuzco, με τις ανάσες σου να είναι ποτισμένες από Pisco sour.
Μετά από δύο μήνες περιπλάνησης στα μέρη της Λατινικής Αμερικής, συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν σε σταματά. Γίνεσαι κάτι από άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους και έχεις πάντα την πιο απλή σκέψη για την επόμενη στιγμή. Ταξιδεύεις πίσω προς την Βολιβία, για να μοιραστείς με την παρέα μικρά μυστικά στη La Paz και στη συνέχεια βρίσκεσαι εκεί που ξεκίνησες· στο φιλόξενο Buenos Aires.
Σου μοιάζουν όλα τόσο μακρινά και τόσο δικά σου. Περπατάς στα ίδια –μα και σε άλλα– σοκάκια, σχεδιάζεις ταξίδια για το πιο νότιο σημείο του κόσμου, αφήνεις τους Αργεντίνους να πνίγονται στις λέξεις τους καθώς σου μιλάνε για την Παταγονία και τη νότια Χιλή και λίγο πριν όλα γίνουν επιστροφή, μπαίνεις σε ένα καράβι για την Colonia del Sacramento της Ουρουγουάης –μία από τις αρχαιότερες πόλεις της χώρας.
Αρκετές μέρες μετά και με το μυαλό σου ακόμα στην πόλη της La Paz, αλλά και στην ηρεμία του Αμαζονίου, κάνεις στην άκρη για λίγο τις προσδοκίες σου, αλλά και όλον αυτόν τον κόσμο που συνταξιδεύατε τόσες μέρες και που σε περιμένει στο Ecuador, στην Cartagena της Κολομβίας, στον Αμαζόνιο της Βραζιλίας και γίνεσαι ένα εισιτήριο επιστροφής. Και η αλήθεια είναι ότι δύσκολα επιστρέφεις, αλλά είναι ο μοναδικός λόγος για να φτιάξεις και πάλι τη χαρά του «να ξαναφύγεις».
Γιατί, είπαμε, τα ταξίδια είναι «φευγιό» και όχι μόνο. Ζωή και συνέχεια ζωής. Ν’ αρπάζεις λίγα –και κάθε φορά ακόμα πιο λίγα– και να γίνεσαι το ταξίδι. Λες και τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει.
ε.γώ
Μα αληθινοί ταξιδευτές εκείνοι είναι που φεύγουν μονάχα για να φύγουνε,
καρδιές λαφρές καθώς μπαλόνια,
το μοιραίο τους ποτέ δεν τ’ αποφεύγουν χωρίς να ξέρουν το γιατί,
πάντοτε λένε: Εμπρός!
– Charles P. Baudelaire
