Το Netflix και η Marvel συνεργάζονται ξανά σε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο του χαρακτήρα που έκλεψε τις εντυπώσεις στη δεύτερη σεζόν του “Daredevil”, του Φρανκ Καστλ, aka “The Punisher”.
Τρεις μήνες πήρε στη Marvel και στο Netflix να αποκαταστήσουν τη σχέση τους με το κοινό. Μία σχέση λατρείας που δημιουργήθηκε στις 15 Απριλίου του 2015 με την πρώτη σεζόν του “Daredevil” και συνεχίστηκε με τις πρώτες σεζόν του “Jessica Jones” και του “Luke Cage“. Η σχέση αυτή όμως πέρασε δύσκολα τον περασμένο Αύγουστο, καθώς το “The Defenders” (οι Avengers του Netflix) δεν ήταν αυτό που περίμεναν οι φαν. Δεν τους απογοήτευσε απόλυτα, αλλά δεν είχε αυτό το επικό στοιχείο που θα ήταν απαραίτητο σε μια τέτοια σειρά. Το κοινό έμεινε με ανάμεικτα συναισθήματα και όντας σε “διάσταση”, σπατάλησε τον χρόνο του στις μετριότητες της DC (εκτός από το “Gotham”). Το “The Punisher” ήρθε να τα διορθώσει όλα αυτά όμως, και ο Φρανκ Καστλ για ακόμη μία φορά αποδείχθηκε διαμάντι του τηλεοπτικού MCU. Όχι πολλών καρατίων βέβαια, αλλά δεν παύει να είναι διαμάντι.
Τον Φρανκ Κάστλ (aka Punisher) τον γνωρίσαμε στην επικότατη δεύτερη σεζόν του “Daredevil”, όπου τον είδαμε να διαφωνεί με τον τυφλό προστάτη του Hell’s Kitchen για τον τρόπο άσκησης της δικαιοσύνης. Σε αντίθεση με τον Daredevil, ο Punisher δεν αφήνει κανένα περιθώριο μεταμέλειας και σωφρονισμού στους εγκληματίες και τους σκοτώνει επιτόπου. Αυτό είναι που τον μετατρέπει και σε αντιήρωα. Όπως το κοινό συνηθίζει να κάνει με τέτοιο είδους χαρακτήρες, τον αγάπησε και τα σχόλια για την απεικόνιση του ήταν διθυραμβικά. Ταίριαξε ιδανικά με την σκοτεινή φύση του Daredevil και έδωσε το κάτι παραπάνω στο universe. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν, μετά την επιτυχία του, να αποκτήσει και ο ίδιος ο Punisher τη δική του spin-off σειρά.
Λίγο καιρό μετά από τα γεγονότα του “Daredevil”, ο Φρανκ Καστλ έχει αφήσει τα όπλα και έχει βγάλει τη νεκροκεφαλή από το στήθος του. Μετά τον υποτιθέμενο θάνατό του, έχει ξεκινήσει μία νέα, ήρεμη ζωή με άλλο όνομα και προσπαθεί να ξεπεράσει την απώλεια της οικογένειάς του. Αυτό όμως δεν του είναι εύκολο, γιατί ξυπνάνε συνεχώς πολλές μνήμες από τη μέρα της δολοφονίας των δικών του και αναμνήσεις από τη ζωή του με ‘κείνους. Σαν να μην έφτανε αυτό, ένα περιστατικό στη δουλειά του αλλά και ένας άγνωστος που ξέρει πολλά για το παρελθόν του θα ξυπνήσουν την αγριότητα και την ανάγκη για εκδίκηση μέσα του, με αποτέλεσμα να μην μείνει για πολύ καιρό ακόμα στις σκιές.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, πρέπει να αναφέρουμε ότι η σειρά είναι αψεγάδιαστη οπτικά. Τα καλοδουλεμένα εφέ, οι μοναδικά χορογραφημένες σκηνές δράσης και η προσεγμένη φωτογραφία είναι κάποια από τα αξιέπαινα στοιχεία του τεχνικού κομματιού της σειράς. Ειδικά όταν όλα αυτά επιτυγχάνονται σε ένα τόσο σκοτεινό περιβάλλον, που εκφράζει τον πρωταγωνιστή, είναι ακόμα πιο εντυπωσιακά. Αλλά αυτά είναι συνήθη φαινόμενα στις σειρές του Netflix, που δεν υποκύπτει ποτέ σε τεχνικά λάθη. Εκτός όμως από αυτό, και πριν περάσουμε σε κάποια αρνητικά της σειράς, αξίζει να αναφέρουμε ότι το ενδιαφέρον του σεναρίου οφείλεται κατά πολύ και στις διάφορες αναδρομές στη ζωή του Φρανκ, είτε αυτές αφορούν στην οικογένειά του, είτε στη θητεία του ως πεζοναύτη. Βοηθούν σε μεγάλο βαθμό στο να γίνουν κατανοητά κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και πολλοί από τους λόγους που τον παρακίνησαν να πάρει τον νόμο στα χέρια του.
Η μεγαλύτερη ένστασή μας για τη σειρά, και πέρα από μερικά σεναριακά κενά στα οποία είναι δύσκολο να αναφερθούμε (spoilers), είναι ότι τα γεγονότα εξελίσσονται αρκετά αργά. Ναι μεν είναι απαραίτητο να μάθουμε πράγματα για τις ζωές των πρωταγωνιστών και να αναπτυχθούν οι χαρακτήρες με τον χρόνο τους, αλλά αυτό καταλήγει να δεσμεύει μεγάλο μέρος κάποιων επεισοδίων, με αποτέλεσμα να λείπει η απαιτούμενη δράση, που είναι το κύριο συστατικό της σειράς. Εννοείται πως δεν είναι εφικτό σε όλα τα επεισόδια να έχουμε το “ξύλο” που βλέπαμε στο “Daredevil” (θυμηθείτε τη σκηνή στη φυλακή), αλλά θα μπορούσε να έχει μοιραστεί ισόποσα και όχι μόνο από την μέση της σεζόν και μετά. Ή ακόμη θα μπορούσε η σειρά να έχει λιγότερα επεισόδια, με αποτέλεσμα να είναι πιο συμπαγής και ενδιαφέρουσα σε κάποια σημεία. Μπορεί λοιπόν η ανάγκη για παραπάνω δράση να μας έμεινε αλλά και πάλι όσες σκηνές δράσης υπάρχουν είναι πραγματικά καταπληκτικές.
Ο Τζον Μπέρνταλ ως Φρανκ Καστλ-Punisher, όπως και στο Daredevil, είναι φοβερός και ίσως ένας από τους καλύτερους αντιήρωες που έχουμε δει. Δεν θα μπορούσε τίποτα να πάει στραβά γι’ αυτόν, γιατί έχει γεννηθεί για να υποδύεται χαρακτήρες σκοτεινούς, οργισμένους και βίαιους (Shane Walsh-“The Walking Dead“). Στο πρόσωπο του είναι χαραγμένα ο πόνος για τον άδικο χαμό της οικογένειας του και η οργή που νιώθει και η οποία τον μετατρέπει σε στυγνό δολοφόνο. Είναι όμως αξιοσημείωτο το γεγονός ότι πέρα από την απόγνωση και την ανάγκη για εκδίκηση, μέσω της ερμηνείας του Μπέρνταλ, βλέπουμε τη διαφορετική πλευρά του Punisher. Μια πλευρά πιο ανθρώπινη και γαλήνια, απαλλαγμένη από τη βία και τους σκοτωμούς, μέχρι αυτοί βέβαια ν’ αρχίσουν ξανά.
Όσον αφορά στους υπόλοιπους χαρακτήρες, ο Έμπον Μος Μπάκραχ ως Ντέιβιντ Λίμπερμαν-Micro δένει αρκετά όμορφα με τον Μπέρνταλ και παρά τις διαφορές των δύο χαρακτήρων δημιουργούν ένα αρκετά ταιριαστό δίδυμο. Το κλισέ της ικανής και ατρόμητης γυναίκας ντετέκτιβ χρησιμοποιείται και σε αυτή την περίπτωση, με την Άμπερ Ρόουζ Ρεβά ως Ντάινα Μαντάνι να είναι αξιοπρεπής σε έναν χαρακτήρα που βοηθάει στην πλοκή αλλά δεν νομίζουμε ότι είχε και τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό. Η Ντέμπορα Αν Γολ ως Κάρεν Πέιτζ, που την γνωρίζουμε από το “Daredevil”, δεν είναι λαμπερή αλλά κάνει τη δουλειά της όπως πρέπει στα λίγα επεισόδια που εμφανίζεται και ο Μπεν Μπαρνς (Westworld) ως Μπίλι Ρούσο ανέλαβε να υποδυθεί έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα που μας απασχόλησε πολύ στη σεζόν και θα μας απασχολήσει εκ νέου και στο μέλλον.
Να μην παρεξηγηθούμε, το “The Punisher” παρά τα σφάλματα του, είναι μία εξαιρετική σειρά. Σίγουρα καλύτερη από όλες τις υπόλοιπες της Marvel – εκτός του “Daredevil”. Δεν σταματάει στην απεικόνιση του αντιήρωα αλλά ασχολείται και με επίκαιρα θέματα της αμερικανικής κοινωνίας, όπως η οπλοκατοχή και η τρομοκρατία. Δεν είναι μία ακόμα σειρά ενός υπερήρωα με υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά ακολουθεί μία πιο ψυχολογική ματιά σαν ένα σκοτεινό θρίλερ δράσης. Μπορεί να απογοήτευσε λίγο τους φαν των κόμικς του Punisher, καθώς δεν βασίζεται τόσο σε στοιχεία απ’ αυτά. Το γεγονός αυτό, όμως, την έκανε να κερδίσει και κοινό το οποίο μπορεί να μην τα έχει διαβάσει αλλά ούτε έχει δει τις υπόλοιπες σειρές. Αναμένουμε μία δεύτερη σεζόν, που είναι πολύ πιθανό να έρθει και στην οποία τα λάθη σίγουρα θα έχουν διορθωθεί.