Ο συγγραφέας Πάνος Κανελλόπουλος έχει καταφέρει με το δεύτερο του βιβλίο την «Χάρυβδη» (εκδόσεις Λυκόφως) να ικανοποιήσει – και θα ικανοποιήσει – κάθε αναγνώστη, δύσκολο και εύκολο, υφαίνοντας μια πλοκή- πλάθοντας μια ιστορία που περιέχει όλες τις αντιθέσεις: καλό και κακό, την αλήθεια (μερικές φορές σκληρή) και και το φανταστικό (δηλαδή τις φανταστικές τοποθεσίες), πόνο και λύτρωση για να επιφέρει στο τέλος αυτό που ζητά ο αναγνώστης την κάθαρση. Η «Χάρυβδη» είναι ένα βιβλίο κοινωνικό, αφού θίγει κοινωνικά θέματα όπως την μάστιγα των εξαπατήσεων και το sex traficing , αλλά και ένα καλό ψυχολογικό θρίλερ που βασίζεται στην αγωνία και την σταδιακή πλοκή της ιστορίας καθώς δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα. Κάνει αποκαλύψεις σταδιακά και χρηστικά για να μας κρατήσει σε αγωνία. Δημιουργείται ένα κλίμα ανάγκης, προσμονής και επιθυμίας να διαβαστεί απνευστί – αλλά ο πιο τολμηρός θα δώσει χρόνο στον εαυτό του να κλείσει κάθε κύκλο, να ζυμώσει το κάθε μεγάλο κεφάλαιο – το οποίο περιλαμβάνει την αρχή και το τέλος μιας θεματικής (χρονικά ή συγκυριακά) και ύστερα να προχωρήσει στα επόμενα.
Με ωραίο λεξιλόγιο που πλάθει εκπληκτικές ζωντανές εικόνες, σαν να είσαι θεατής των γεγονότων, αλλά από την άλλη με ξεκάθαρο συγγραφικό λόγο δομεί μια ιστορία με απροσδόκητο – αλλά βαθιά επιθυμούμενο – τέλος.
Η κοινή σύνδεση με το πρώτο βιβλίο του Πάνου Κανελλόπουλου «Λήθαργος»
Βρισκόμαστε στο Λόχενσβιλ, την πόλη που ο συγγραφέας διάλεξε να κρατήσει κοινή με το πρώτο του βιβλίο, κρατώντας σταθερά και μπλέκοντας εικονικά στο μυαλό του αναγνώστη μια συνέχεια. Το Λόχενσβιλ θα λέγαμε, η πόλη με τα πολλά μυστικά.
Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο για το βιβλίο Λήθαργος εδώ και να βρείτε το βιβλίο εδώ.
Λίγα λόγια για την πλοκή του βιβλίου «Χάρυβδη»
Ξεκινάμε με την Λέσχη και τον Βαρόνο, έναν ναρκέμπορα που ετοιμάζεται να παρακολουθήσει μια επίδειξη κάτω από άκρα μυστικές συνθήκες και περιοριστικά μέτρα εισόδου. Ο Βαρόνος καταλήγει απαγχονισμένος και η πρώτη αποκάλυψη δεν θα αργήσει στην πλοκή του βιβλίου. Ο ήρωας που μας πρωτοπαρουσιάζεται και μας δίνει την εντύπωση του πρωταγωνιστή είναι ένας ντεντέκτιβ που ερευνά και με επιτυχία φτάνει στην άκρη του νήματος ενός κυκλώματος σωματεμπορίας.
Η απώλεια του Βαρόνου ή αλλιώς Φρέντυ επηρεάζει καταλυτικά τους μελλοντικούς μας ήρωες που θα εμφανιστούν όταν η αγωνία θα κορυφωθεί και ο αναγνώστης θα επιζητά με κάθε τρόπο την λύση του μυστηρίου, ή όπως αναφέραμε πιο πάνω την κάθαρσης.
Η κορύφωση της αγωνίας 9 χρόνια μετά
Μεταφερόμαστε 9 χρόνια μετά, παρακολουθώντας 2 μέλη της λέσχης να προσπαθούν να φέρουν εις πέρας τις αποστολές τους, την προσέγγιση 2 νεαρών κοριτσιών, δυο κοριτσιών που έγιναν «ειδική παραγγελία» από επιφανή μέλη της λέσχης και επείγει να παραδοθούν σε αυτούς.
Έτσι πλέκονται δύο ιστορίες, παρακολουθώντας την σκέψη και την δράση των Ντάστιν και Μπράιαν στην προσπάθειά του να κερδίσουν τις δύο νεαρές. Παρακολουθούμε τις τυχαίες συναντήσεις, την προσέγγιση και κατάκτηση και φτάνουμε λίγο πριν το τέλος της απαγωγής τους. Το βασικότερο ερώτημα είναι για ποιόν είναι προδιαγεγραμμένο το τέλος και ποιος θα είναι ο θύτης και ποιος το θύμα.
Τα κεντρικά πρόσωπα και τα θύματα
Η μια νεαρή η Λίλιαν, είναι γόνος μιας πλούσιας οικογένειας που προσεγγίζεται από τον Μπράιαν, παλιό μέλος της Λέσχης, επίδοξος επαγγελματίας απαγωγέας. Η άλλη νεαρή, προσεγγίζεται από τον Ντάστιν έναν νεαρό με αβέβαιο μέλλον και φυσικά βεβαρημένο παρελθόν, με ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις. 4 πρόσωπα με χαρακτηριστικούς ρόλους στην ιστορίας της Χάρυβδης που ο συγγραφέας έχει καταφέρει να πλέξει και να σκηνοθετήσει τον ρόλο τους με τέτοιον τρόπο ώστε ένας από αυτούς να μην είναι αυτό που φαίνεται. Θα λέγαμε ότι ο συγγραφέας κάνει ένα καταπληκτικό τρικ, παίζοντας με το μυαλό του αναγνώστη και καταφέρνοντας να τον κάνει να αναθεωρήσει, λίγο πριν το τέλος, όσα πίστευε μέχρι στιγμής.
Φυσικά, ο πόνος και το αίμα δεν λείπει, πλασμένο για να φωτίσει την εκδίκηση και την λύτρωση που επιφέρει ο πόνος κάποιων στην ψυχή του εκδικητή αλλά και την ψυχή του αναγνώστη. Μέσα από λόγο φορτισμένο συναισθηματικά ο συγγραφέας δεν αφήνει τους πρωταγωνιστές ακάλυπτους μπροστά στον φόνο και την εκδίκηση αλλά προσφέρει σε αυτούς όλα τα μέσα και τις εξηγήσεις για να φέρει τον αναγνώστη με το μέρος τους και τελικά με την πολυπόθητη κάθαρση για ένα δίκαιο τέλος.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα Πάνο Κανελλόπουλο
Ο Πάνος Κανελλόπουλος γεννήθηκε το 1996 στο Μαρούσι. Είναι διπλωματούχος του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, ενώ συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο τμήμα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς και ακολούθως στο τμήμα Οικονομίας και Βιώσιμης Ανάπτυξης του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου. Σε ηλικία 23 ετών ολοκλήρωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Λήθαργος», το οποίο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Λυκόφως γνωρίζοντας σημαντική απήχηση στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Τα συγγραφικά του ενδιαφέροντα εντοπίζονται κυρίως στο λογοτεχνικό πεδίο των θρίλερ, ενώ χαρακτηριστικό των σχεδίων πλοκής του είναι οι ανατροπές στο τέλος. Έχει υπάρξει για δύο συνεχόμενες χρονιές στη δεκαπεντάδα καλύτερων ομιλητών στους «Πανελλήνιους Μαθητικούς Αγώνες Επιχειρηματολογίας-Αντιλογίας». Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και το θέατρο.
Πηγή: Προσωπικό Αρχείο
Λίγα λόγια από τον συγγραφέα Πάνο Κανελλόπουλο
1. Γιατί επέλεξες τον τίτλο Χάρυβδη;
Η Χάρυβδη πρόκειται για ένα από τα διαδοχικά συνθηματικά μιας απόκρυφης λέσχης στο μυθιστορηματικό σύμπαν της φανταστικής πόλης του Λόχενσβιλ. Πίσω από τις πύλες της μια στρατιά ακριβοθώρητων μελών της εγκληματικής ελίτ, διανθίζουν τις σκοτεινές συλλογές τους με την απόκτηση ανθρώπινων εκθεμάτων… και για την ακρίβεια θηλυκών. Έτσι η Χάρυβδη αποτελεί συνυποδηλωτικά το κλειδί του μπαούλου ενός πολυπρισματικού κακού με μια κραυγαλέα διαχρονική υπόσταση. Η Χάρυβδη είναι ένα κάλεσμα του αναγνώστη, ώστε να εμβυθιστεί σε μια ετερόχρονη βιβλιοπραγματικότητα, με στόχευση το άγγιγμα μιας πολύ γνώριμης εκμεταλλευτικής συνθήκης από άνθρωπο προς άνθρωπο.
2. Ξεκινάς την πλοκή του βιβλίου με έναν ντεντέκτιβ, γιατί δεν συνεχίζει την ροή και την πλοκή με κάποιον άλλον ντεντέκτιβ – ή δεν εμπλέκεται η αστυνομία; Γιατί επιλέγεις έναν εκδικητή;
Με τον κίνδυνο να μην παραθέσω μια θετικά δημοφιλή άποψη, θα υπογραμμίσω την -από πλευράς μου- προκαταβολική συγγραφική κούραση του να οικοδομήσω την περσόνα ενός ακόμη ντετεκτιβικού νόθου τέκνου του μεγάλου Χολμς ή Πουαρό. Άλλη μια προκάτ λογοτεχνική φιγούρα με μια ακόμη εκκεντρικότητα, έναν ακόμη πιστό ακόλουθο, ένα ακόμη πιο πιστό κατοικίδιο (τα τετράποδα έχουν πολυφορεθεί) και πρωτοτυπία που τελικά εξαντλείται στη διαφορετική μάρκα τσιγάρων. Για λόγους αφηγηματικής εργαλειοποίησης επιλέγω έναν εκδικητή ή και περισσότερους (ποιος ξέρει;), ώστε να μην είμαι εκείνος ο οποίος θα προσθέσει την τελευταία σταγόνα σε ένα ποτήρι, που είναι έτοιμο να ξεχειλίσει.
3. Πως έχεις φανταστεί το Λόχενσβιλ; Διαφέρει από την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητά;
Το Λόχενσβιλ δεν συνιστά μια στατική αστική οντότητα. Αντιθέτως αποτελεί ένα ευμετάβλητο δοχείο ζωής, που επαναδιαπραγματεύομαι ανάλογα με τις επιταγές της εκάστοτε φιλοξενούμενης ιστορίας. Ως σταθερά βέβαια της εν λόγω πόλης, εντοπίζεται η εξ αντανακλάσεως προβολή της πιο ειδεχθούς εκδοχής του κόσμου μας σε συμπύκνωση. Έτσι στους δρόμους της βαδίζουν οι εαυτοί μας, ιδωμένοι μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέπτη του Λούνα Παρκ. Αυτό είναι το Λόχενσβιλ κι αυτό θα είναι το Λόχενσβιλ.
4. Ήταν δύσκολο να μπεις και να βιώσεις κάθε ήρωά σου; Να σκεφτείς σαν αυτούς και να δημιουργήσεις το πιο αληθοφανές πλαίσιο δράσης τους;
Δε βιώνω κανέναν ήρωα, γιατί αυτό δεν είναι η δουλειά μου. Δε συμπαθώ κανέναν ήρωα, γιατί αυτό δεν χρειάζεται στη δουλειά μου. Στο άξονα του ίδιου -αιρετικού για κάποιους- λογοτεχνικού μανιφέστο, ομολογώ πως δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα τι θα τους συμβεί. Οποιοσδήποτε χάρτινος ήρωας είναι για μένα δυνατό και λογικό να «αποχωρήσει», εφόσον αυτό εξυπηρετεί την προδιαγεγραμμένη πλοκή, στην οποία πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις διαπλέκονται με αυστηρά νομοτελειακούς όρους. Κι όταν με ρωτούν «… δεν λυπάσαι να σκοτώσεις τον τάδε ήρωα, που κουβαλάς συναισθηματικά εδώ και 100 ή 150 σελίδες», τότε δεν μπορώ παρά λιτά να απαντήσω με ένα μινιμαλιστικό «Όχι». Τρία γράμματα φτάνουν και περισσεύουν για την κυνική θεώρηση του κύριου τάδε ως ένα άψυχο καλλιτεχνικό εργαλείο. Το προαναφερθέν ερώτημα παραπέμπει λίγο, πολύ ή κι εντελώς με το να ρωτούν ζωγράφο: «… γιατί δεν λυπάσαι το χρώμα του κόκκινου, όταν το αναμειγνύεις με το κίτρινο για να προκύψει το πορτοκαλί;». Εσύ θα το ρώταγες;
