Ανοίγεις τα ματιά σου πρωί πρωί και το μόνο που θες είναι μια κούπα καυτό καφέ. Κάνεις μηχανικές κινήσεις, ανοίγεις τον υπολογιστή και μπαίνεις σε γνωστή σελίδα κοινωνικής δικτύωσης . Μπροστά σου σκάει η είδηση… Νεκρό μωρό βρέθηκε σε κάδο σκουπιδιών. Αυτό ήταν. Δε χρειάζεσαι πλέον καφέ. Όλο σου το κορμί έχει παγώσει. Ανοίγεις την είδηση και τη διαβάζεις. Μπορεί να διάβασες λάθος, μπορεί το μωρό να είναι ζωντανό,να τα φούσκωσαν τα πράγματα βρε αδερφέ, αλλά όχι… Δυστυχώς το μωρό δεν είναι ζωντανό, το έπνιξαν με σχοινί μαζί με τον ομφάλιο λώρο. Μπούκωσαν το στόμα του με χαρτί για να μην ακούγεται αυτή η ψυχούλα που δολοφονείτε στα χέρια αυτών των τεράτων..Έλεος, φτάνει!
Τα χέρια σου έχουν παγώσει. Δεν μπορείς να κουνηθείς, η καρδιά σου χτυπά σαν τρελή και το στομάχι σου έχει ανακατωθεί. Αυτόματα κοιτάς το παιδί σου που παίζει ανέμελο και φωνάζει από χαρά, αλλά δεν ακούς τίποτα.Τα αφτιά σου βουίζουν.Πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο μα τόσο σκατόψυχος; Πώς γίνεται να το κανείς αυτό σε ένα μωρό, σε ένα ζώο στον οποιοδήποτε; Ειδικά στο ίδιο σου το μωρό. Πού το ένιωθες μέσα σου να μεγαλώνει κάθε μέρα επί 9 μήνες; Είμαι μαμά ενός υπέροχου παιδιού κ τέτοιου είδους ειδήσεις με σοκάρουν ακόμα πιο πολύ. Δεν το ήθελες; Ωραία, αστό έξω από μια εκκλησία, έξω από ένα σπίτι, άστο σε ένα παγκάκι. Αλλά όχι! Το διεστραμμένο σου μυαλό αυτήν τη λύση βρήκε. Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό; Όλοι αυτοί πώς κοιμούνται τα βράδια;
Βαρέθηκα να ακούω συνέχεια «πατέρας βίαζε τα παιδιά του με τη βοήθεια της γυναίκας του», «γονείς σακάτευαν τα παιδιά τους στο ξύλο», «απαγωγή παιδιού στο τάδε μέρος, ενώ λίγες μέρες μετά το βρήκαν νεκρό και του έλειπαν τα όργανα του». Και πόσα άλλα, η λίστα δεν τελειώνει. Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας; Νοιώθω τόσες τύψεις, τόσο φόβο μη γίνει κάτι στο παιδί μου. Πόσο να τρέξει, πόσο να προφυλαχτεί από τους τόσους κίνδυνους που υπάρχουν. Πού είναι η δικαιοσύνη σε αυτούς που τους πιάνουν; Γιατί δε γίνονται πιο αυστηρά τα μέτρα να ξεβρομίσει ο τόπος; Πόσες ψυχές ακόμα πρέπει να καταστραφούν ανεπανόρθωτα;
Πόσες χιλιάδες παιδιά υποφέρουν κάθε μέρα από τέρατα που υπάρχουν γύρω τους. Και δεν μιλάω για τα τέρατα που φοβούνται ότι είναι μέσα στην ντουλάπα τους, ή κάτω από τα κρεβάτια τους. Μιλάω για τα τέρατα που υποτίθεται είναι οι γονείς τους, οι φυλακές άγγελοι τους. Που πρέπει να τα αγαπάνε, να τα προσέχουν, να τα μεγαλώνουν όσο καλύτερα μπορούν. Που είναι η ανθρωπιά μας; Ούτε τα ζώα δεν φέρονται έτσι. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερο ζώο από τον άνθρωπο. Όλα στο βωμό της δόξας, του χρήματος, ή του αρρωστημένου μυαλού τους. Σιχάθηκα, βαρέθηκα. Έχουμε εξελιχθεί σε απάνθρωπα όντα δεν έχει μείνει ίχνος ανθρωπιάς. ΦΤΆΝΕΙ!
Κάποτε έπιασα συζήτηση με μια γιαγιά και λέγαμε για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο. Και οι λέξεις της ήταν «αυτά δεν γινόντουσαν στα δικά μας χρόνια». Σίγουρα τα πράγματα έχουν ξεφύγει στα χρόνια που ζούμε, αλλά πάντα γινόντουσαν αυτά. Πάντα υπήρχαν όλα αυτά, απλά τότε και τα μέσα ενημερώσεις ήταν ελάχιστα αλλά και κάναν τα στραβά μάτια. Ήταν ντροπή βλέπεις να μαθαινόταν κάτι τέτοιο έξω στον κόσμο για την τάδε οικογένεια. Οπότε το έθαβαν και η ζωή συνεχιζόταν, σαν να μην έγινε τίποτα.
Αγκαλιάστε τα παιδιά σας, σφίξτε τα, γεμίστε τα φιλιά, δώστε τους αυτό που πραγματικά χρειάζονται. Αγάπη, ασφάλεια, ανεμελιά, παιχνίδι, ευτυχία. Μιλήστε τους να σας αισθάνονται δίπλα τους. Γίνεται προστάτες τους. Κάθε βράδυ που βάζω το παιδί μου για ύπνο και το κοιτάω να κοιμάται γαλήνια, στο ζεστό του κρεβάτι, με την κοιλίτσα του γεμάτη, μετά από μια μέρα γεμάτη παιχνίδι και γέλιο, μέσα μου νοιώθω πολύ χαρά αλλά και πόνο. Γιατί να μην είναι όλα τα παιδιά του κόσμου έτσι; Σε τι διαφέρει το δικό μου παιδί από τα αλλά; Σε τίποτα. Απλά ήταν τυχερό που έχει εμάς για γονείς.
Σταματήστε να κάνετε τα στραβά ματιά επιτέλους. Όλοι εσείς εκεί έξω, ακούτε κάτι στο δίπλα σπίτι, δέρνει κάποιος τη γυναίκα του, ή το παιδί του στη μέση του δρόμου, ένα παιδάκι κλαίει στο δίπλα διαμέρισμα. Μην κλείνετε τα αυτιά σας, κάντε κάτι. Φτάνει! Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Μπορείς να κανείς καταγγελία, μην το αφήνετε, αντιδράστε. Υπερασπιστείτε αυτήν την ψυχούλα που δυστυχώς δεν μπορεί να το κάνει. Εσείς όμως μπορείτε. Γίνεται η φωνή που δεν έχουν. Προστατεύστε τα, μην κοιτάτε από την άλλη, μη δυναμώνετε τη φωνή της τηλεόρασης. Τα παιδιά μας είναι η συνέχεια μας. Τα μεγαλώνουμε με τόσο κόπο κάθε μέρα με την ελπίδα ότι θα κάνουν αυτόν τον σάπιο κόσμο λίγο καλύτερο. Είναι μια μικρή αχτίδα φωτός μέσα σε όλη τη σαπίλα που υπάρχει γύρω μας! Μην την αφήνετε να σβήσει.
