Ο χρόνος είναι μια επινόηση του ανθρώπου για να τον βοηθάει να οργανώνει τη ζωή του. Περνάμε τον καιρό μας σημειώνοντας στο μπλοκάκι μας ημερομηνίες, ημερομηνίες των ραντεβού και ημερομηνίες σημαντικών γεγονότων. Κυκλώνουμε μέρες και αριθμούς για να θυμόμαστε προθεσμίες, συναντήσεις, γενέθλια, ονομαστικές εορτές και επετείους. Σε όλον αυτόν το χαμό από νούμερα, ο Kevin Zaborney, κάπου το 1986, ήρθε να προσθέσει άλλο ένα ζεύγος αριθμών: 21/ 01. Το κύκλωσε με κόκκινο στυλό για να μας θυμίζει πως πρέπει κάπου – κάπου να δίνουμε αγκαλιές. Η Παγκόσμια Μέρα Αγκαλιάς δεν έχει ακόμα καταχωρηθεί επίσημα από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ωστόσο έχει καταχωρηθεί επίσημα στις καρδιές μας.
Η αγκαλιά είναι μια αρχέγονη ανάγκη για σωματική εγγύτητα. Είναι ανάγκη όχι μόνο των ανθρώπων αλλά όλων των μελών του ζωικού βασιλείου. Ναι και τα ζώα αγκαλιάζονται, όχι με τον δικό μας τρόπο, αλλά το κάνουν. Για παράδειγμα, στα καγκουρό το μάρσιπο λειτουργεί ως ένας είδος αγκαλιάς μεταξύ μητέρας και μικρού ζώου. Στον κόσμο των ανθρώπων η αγκαλιά αυθαίρετα ορίζεται και ως τόπος και ως πράξη. Είναι ο χώρος που σχηματίζεται μπροστά από το στήθος μας και οριοθετείται από τα δύο απλωμένα χέρια μας. Συνάμα, όμως, είναι και μια πράξη έκφρασης. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε φοράμε κάποια αγκαλιά. Στην αρχή κουρνιάζουμε στην αγκαλιά της μητέρας μας στο μαιευτήριο, στου πατέρα μας αμέσως μετά και σε αγκαλιές ένα σωρό συγγενών στη συνέχεια. Πολύ σύντομα μαθαίνουμε να ανταποδίδουμε. Μεγαλώνοντας, στριμώχνουμε το μεγάλο μας «εγώ» σε αγκαλιές φίλων και συντρόφων έτσι που αποκτά ακριβώς το κατάλληλο μέγεθος. Οι αγκαλιές δίνουν και παίρνουν. Όχι μόνο την Παγκόσμια Μέρα Αγκαλιάς, αλλά κάθε μέρα. Οι αγκαλιές υπάρχουν γύρω μας ολούθε.
Υπάρχουν εκείνες στις οποίες νιώθουμε αμήχανα, δεν βολευόμαστε, δεν χωράμε. Νιώθουμε ότι μας παραβιάζουν τον προσωπικό χώρο και επεμβαίνουν βίαια σε αυτόν. Από αυτές τις αγκαλιές βιαζόμαστε να φύγουμε γιατί δεν είμαστε φτιαγμένοι να ανήκουμε σε αγκαλιές που δεν μας ταιριάζουν. Όταν, όμως, ακουστεί ο μαγικός ήχος του «κουμπώματος», τότε τα πράγματα είναι αλλιώς. Άπαξ και κουμπώσουμε σε μια αγκαλιά, μπορούμε να μείνουμε εκεί για ώρες γιατί εκεί κάθε λεπτό είμαστε ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας.
Συνηθίζουμε να υπάρχουμε σε κάθε είδος αγκαλιάς, σε αγκαλιές ζεστές, αιφνίδιες, άβολες ή τυπικές. Πότε υπάρχουμε σε αγκαλιές γνωστών και πότε σε αγκαλιές αγνώστων. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να γνωρίζουμε εις βάθος κάποιον για να τον αγκαλιάσουμε. Αγκαλιάζουμε παιδιά σε hotspot, ηλικιωμένες κυρίες που βοηθάμε στο δρόμο ή ανθρώπους που προσφέρουν free hugs σε κάποια κεντρική πλατεία. Ο Juan Mann, εμπνευστής του κινήματος «Δωρεάν Αγκαλιές» πίστευε ότι είναι σημαντικό να «σπαταλάμε» την αγκαλιά μας γιατί μόνο έτσι αλλάζει ο κόσμος. Η Παγκόσμια Μέρα Αγκαλιάς θεσπίστηκε για να υποστηρίξει το ίδιο ακριβώς.
Η αγκαλιά είναι παράξενη και αντιφατική. Είναι τόσο απλή αλλά ταυτόχρονα τόσο σύνθετη μέσα στην λιτότητά της. Είναι κίνηση τόσο καθημερινή και επίγεια αλλά μπορεί να κατορθώσει το υπερφυσικό. Καταφέρνει να ανοίξει τα μάτια της ψυχής που, όπως είπε κάποτε μια αλεπού σε έναν μικρό πρίγκιπα, μόνο με αυτά βλέπουμε αληθινά. Καταφέρνει, ακόμα, να τιθασέψει το χρόνο, είτε να τον παγώσει είτε να παγώσει εκείνη μέσα σε αυτόν. Ακόμη και όταν τα σώματα φύγουν, η αγκαλιά θα είναι ακόμη πίσω, στο ίδιο σημείο ζωντανή και χειροπιαστή, έχοντας κλείσει μέσα της όλο το σύμπαν. Η αγκαλιά είναι ο τόπος που φυλάγονται όλα όσα ειπώθηκαν και λόγια ανείπωτα, οι ανησυχίες και οι φόβοι μας, οι μυρωδιές των σωμάτων και τα καρδιοχτύπια.
Η Παγκόσμια Μέρα Αγκαλιάς ήρθε για να μας θυμίσει τον καλύτερο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ μας. Οι αγκαλιές επικοινωνούν με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο και συζητούν σε μια δική τους διάλεκτο. Έχουν τη δική της γλώσσα, που δε χρειάζεται πτυχία και διδασκαλία για να τη μάθουμε. Αρκεί τα σώματα μας να πλησιάσουν σαν αντίθετοι πόλοι, να ανοίξουμε τα χέρια και η ψυχή να λύσει τα δεσμά της. Τότε επιδιδόμαστε σε ένα ιδιόμορφο διάλογο σωμάτων. Το ένα αφηγείται και το άλλο ακούει προσεκτικά. Μάλιστα, όσο πιο δυνατά μιλάει μια αγκαλιά, τόσο πιο γρήγορα χτυπάει η καρδιά του ακροατή. Είναι εκεί για να πει αυτά που θέλουμε να πούμε, που καμιά φορά είναι τόσο πολύπλοκο να τα εκφράσουμε διαφορετικά. Πάντα κάνει μια αγκαλιά το θαύμα της, αρκεί να κινητοποιείται από κάποιο εσωτερικό ερέθισμα, δηλαδή από συναίσθημα.
Ένα σωρό συναισθήματα επισφραγίζονται με μια τέτοια κίνηση. Η αγάπη, για παράδειγμα, είναι ένας μοχλός που κινητοποιεί μια αγκαλιά. Ίσως είναι ο βασικότερος. Είναι ένας τρόπος να πούμε «σ’ αγαπώ» όταν τα λόγια μας φαίνονται πολύ φθηνά, πολύ φτωχά. Δυο καρδιές συναντώνται και γίνονται ένα για μια στιγμή. Είναι η στιγμή εκείνη που η αγάπη πολλαπλασιάζεται. Παρεμφερή δύναμη αποτελεί και ο έρωτας. Μέσα σε μια τέτοια αγκαλιά, ανακαλύπτεις έναν κόσμο αλλιώτικο. Για κάποια δευτερόλεπτα απομονώνεσαι από την πολύβουη καθημερινότητα, είσαι απλά εκεί με την ανθρώπινη υπόστασή σου να λειτουργεί στο έπακρο, μόνο και μόνο γιατί κάνεις αυτό για το οποίο είσαι εκ φύσεως προορισμένος. Νιώθεις με όλο σου το “είναι”, την καρδιά και την ψυχή. Η ευγνωμοσύνη είναι μία ακόμα τέτοια δύναμη, γιατί μια αγκαλιά σημαίνει «ευχαριστώ». Μια άλλη η νοσταλγία. Οι αγκαλιές που νοσταλγούν φωνάζουν «μου έλειψες» και πάντα στον αόριστο γιατί ό,τι κλείνεται σε μια αγκαλιά μεταφέρεται αυτόματα στο παρόν.
Μια αγκαλιά δεν πηγάζει μόνο από όμορφα συναισθήματα αλλά είναι εκεί να αντιμετωπίσει και τα άσχημα. Μια αγκαλιά απαλύνει τις τύψεις όταν το συγγνώμη είναι τόσο μεγάλο που πονάμε να το ξεστομίσουμε. Και ο φόβος. Ακόμα και ο φόβος μας ωθεί στην αγκαλιά κάποιου, που φαντάζει καταφύγιο. Αγκαλιάζω σημαίνει προστατεύω και προστατεύομαι, ασφαλίζω και ασφαλίζομαι. Η αγκαλιά είναι ο τρόπος να πούμε «φοβάμαι».
Η αγκαλιά είναι εκεί στις εύκολες και στις δύσκολες στιγμές, στις χαρές και στις λύπες. Όταν χωρίζουμε, όταν πονάμε, όταν πενθούμε είναι εκεί. Όταν γιορτάζουμε, όταν ενθουσιαζόμαστε, όταν χαιρόμαστε είναι εκεί. Τόσο πολλά διαφορετικά πράγματα περικλείει μια αγκαλιά. Όμως, ένα κοινό περιβάλλει όλες τις αγκαλιές˙ η ικανότητα να μας στηρίζουν και μας ηρεμούν. Οι αγκαλιές μας ξεκουράζουν, μας χαλαρώνουν και μας δίνουν δύναμη να αντέξουμε ένα ακόμα αύριο. Μας γεμίζουν αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον και μας κάνουν να πιστέψουμε πως όλα αλλάζουν, πως το καλό νικά πάντα το κακό, πως έχουν όλα ένα σκοπό.
