Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι ένας από τους αγαπημένους καλλιτέχνες του ελληνικού κοινού. Ξέρω ότι είναι ο δικός μου αγαπημένος σίγουρα. Δεν ανήκει στο πολλά κατηγορούμενο “Έντεχνο” είδος, ανήκει στην ελληνική μουσική. Γενικά.
Από οποιοδήποτε μουσικό ρεύμα και να προέρχεσαι, ότι μουσική και να σου αρέσει, πιστεύω ότι πρέπει να δώσεις μια ευκαιρία σε μια ζωντανή του εμφάνιση. Όταν παίζει στην πόλη σου ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, πήγαινε να τον ακούσεις. Είμαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει. Καλά, όχι και τόσο κατηγορηματικά. Όμως πιστεύω ότι δε θα απογοητευτείς. Τουλάχιστον θα ακούσεις μουσική. Για αυτό σου υπογράφω δήλωση.
Με καταγωγή από Θεσσαλονίκη και Κύπρο, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης εμφανίζεται στην ελληνική δισκογραφία το 1993. Ο δίσκος του “Στην αγορά του κόσμου” και ο επόμενος του “Όπως μυστικά και ήσυχα” είναι σε μουσική του Νίκου Ζούδιαρη. Και οι δύο δίσκοι γίνονται χρυσοί.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, μόνος σαν τραγουδοποιός, εμφανίζεται πρώτη φορά το 1997 με τον δίσκο “Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος”. Από εκεί και έπειτα η πορεία του είναι γνωστή στο ευρύ κοινό. Από εκεί και έπειτα συνεχίζει την ίδια πορεία με τον ίδιο τρόπο μέχρι και σήμερα.
Θέλω να προτείνω μια πεντάδα τραγουδιών του, τα οποία έχω κρατήσει στην καρδιά μου. Είναι λογικό να μείνουν έξω πάρα πολλά, έχει βγάλει και έναν τόνο δίσκους. Θα αφήσω έξω πολλά δικά μου αγαπημένα, αλλά τι να κάνεις; Θα προτείνω πέντε κομμάτια για οποιονδήποτε δεν έχει ακούσει ποτέ του Αλκίνοο. Έτσι ναι.
Πέντε κομμάτια που προτείνω να ακούσει κάποιος για να κολλήσει μαζί του.
Αλκίνοος Ιωαννίδης – Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος
Ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ στην ελληνική δισκογραφία. Ένα άλμπουμ που μας έδωσε πολλά από τα ωραιότερα κομμάτια του Αλκίνοου. Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος του καθενός μας παρουσιάζονται μέσα σε δύο λεπτά.
Η αντιμετώπιση που έχουμε απέναντι στα τρία αυτά στοιχεία. Ο τρόμος που μας πιάνει απέναντι σε αυτές τις τρεις λαίλαπες. Μια ωμή αλλά και ποιητική διάσταση στην καθημερινότητα και στο ανάθεμα που εκφράζουμε συχνά.
Θα μου πεις και θα ρωτήσεις, εσύ που το ακούς πρώτη φορά, και; Σε τι θα με βοηθήσει να καταλάβω την αντιμετώπιση σε ένα πρόβλημα που έχω; Δική μου η αντιμετώπιση, δικό μου και το πρόβλημα. Θα συμφωνούσα μαζί σου, αν ανέφερα κι εγώ τις τρεις παραπάνω λαίλαπες σαν προβλήματα.
Δεν είναι προβλήματα, είναι η ζωή.
Αλκίνοος Ιωαννίδης – Edgar Allan Poe
Από τον ίδιο δίσκο, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αποτίει έναν φόρο τιμής στον Μαύρο Ποιητή της καρδιάς μας. Οι αναφορές στα έργα του ποιητή, η βαριά μουσική που τις συνοδεύει και η φωνή του μας ταξιδεύουν στο σύμπαν του ίδιου του Poe. Είναι δύσκολο σήμερα να γράψει κάποιος καλλιτέχνης ένα τραγούδι για τον Poe, ήταν δύσκολο και το 1997. Όμως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κατάφερε να το κάνει. Κι όχι μόνο αυτό, κατάφερε μέσω του τραγουδιού του να μάθει σε ανθρώπους τον ποιητή και τα έργα του. Από παραλίες με κιθάρες που ακούγονταν μονάχα τραγουδάκια της πλάκας, άρχισε να ακούγεται και το παραπάνω. Τώρα θα με ρωτήσεις, είναι ο Edgar Allan Poe περίπτωση και θεματολογία για παραλία και φωτιά;
Γιατί όχι; Αρκετός κόσμος κάθισε γύρω από μια φωτιά και τραγούδησε το παραπάνω κομμάτι. Άλλος τόσος κόσμος άρχισε να διαβάζει τα έργα του Poe.
Αυτό είναι το σημαντικότερο.
Αλκίνοος Ιωαννίδης – Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Ένα από τα πιο παρεξηγημένα κομμάτια του. Η πλειοψηφία ίσως να πιστεύει ότι μιλά για μια χαμένη αγάπη, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Γενικά, οτιδήποτε γλυκανάλατο περιστοιχίζει το λεγόμενο για κάποιους “Έντεχνο”. Κατά την ταπεινή γνώμη του ερμηνευτή όμως, το κομμάτι αναφέρεται στην έμπνευση.
Η έμπνευση είναι ένα κακομαθημένο παιδάκι το οποίο όσο κι αν το καλοπιάσεις με καλούδια και σοκολάτες, πάντα θα σου κάνει τη ζωή δύσκολη. Δε θα έρθει για να το κρατήσεις στην αγκαλιά σου, θα έρθει όποτε κρίνει εκείνο ότι πρέπει να έρθει.
Να την παρακαλάς στα γόνατα την έμπνευση, να κλαις σπαρταριστά, δε θα λυγίσει.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έδεσε με στίχους τη διαδικασία της προσμονής της. Μια ψυχοφθόρα διαδικασία, για αυτό και το δυνατό ρεφρέν του κομματιού.
Αλκίνοος Iωαννίδης – Πατρίδα
Η “Νεροποντή” ήταν το άλμπουμ που περίμενα. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είχε δηλώσει ότι θα είναι διαφορετικό από τα προηγούμενά του. Είχε δίκιο. Το παραπάνω τραγούδι είναι μια προσωπική μαρτυρία του, παράλληλα είναι μια διαμαρτυρία.
Μια διαμαρτυρία και μια κραυγή αγανάκτησης.
Ίσως και μια διαπίστωση για μια αλήθεια που όλοι μας φοβόμαστε, ακόμη και σήμερα να ξεστομίσουμε. Μια κραυγή για τους γύρω μας, οι οποίοι παριστάνουν τους κάποιους χωρίς να είναι κάτι. Μια κραυγή για τους Από Πάνω, οι οποίοι παριστάνουν ότι προσπαθούν ενώ συνεχώς αποτυγχάνουν. Μια κραυγή για εμάς, που τείνουμε να γίνουμε ότι μισούμε απλά και μόνο για να επιβιώσουμε.
Είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια λόγω των στίχων του.
Αλκίνοος Iωαννίδης – O δρόμος σου είσαι εσύ
Πολλοί θα θεωρήσουν ότι περνάμε στα βαριά μηνύματα που απευθύνονται στον κανένα. Πολλοί θα πιστέψουν ότι κομμάτια σαν και αυτό αποτελούνται από λέξεις στη σειρά μαζί με μια κιθάρα για συνοδεία.
Εγώ αυτό που έχω να προτείνω, σε όσους πιστεύουν κάτι από τα παραπάνω, είναι να ακούσουν το παραπάνω τραγούδι. Χωρίς παρωπίδες, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς την αδημονία να τελειώσει για να μπορέσουν να κοροϊδέψουν αργότερα. Δυστυχώς είναι ένα κομμάτι που έχει ξεχαστεί από πολλούς θαυμαστές του Αλκίνοου. Ευτυχώς, ο ίδιος αρκετά συχνά το περιλαμβάνει στο live set του.
Σε τι αναφέρεται το κομμάτι; Σε εσένα. Σε εμένα. Στον δρόμο. Στον δρόμο που είσαι εσύ.
Όλοι μας έχουμε έναν δρόμο για να διαβούμε και να ανησυχούμε ενώ το κάνουμε. Στην πορεία ίσως, για να περπατήσουμε μέχρι τέλος τον δρόμο, χάνουμε και τον εαυτό μας. Κάτι αφήνουμε πίσω από εκείνον, κάπου κρατάμε τα χαλινάρια μας. Όταν φτάνουμε στο τέλος του δρόμου μας καταλαβαίνουμε ότι αυτός που φέραμε μαζί μας, δεν είναι εμείς. Δεν είναι ο εαυτός μας. Τον εαυτό μας τον αφήσαμε πίσω, στην αρχή του δρόμου. Τότε καταλαβαίνουμε ότι ο δρόμος μας είμαστε εμείς.
Αλκίνοος Ιωαννίδης – Επίλογος
Θα επιμείνω σε οποιονδήποτε δεν έχει ακούσει ζωντανά τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, να τον ακούσει. Είναι ίσως η καλύτερη φωνή που έχουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Όχι, είναι η καλύτερη φωνή που έχουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Θα αφήσω και ένα αγαπημένο cover του από Ξύλινα Σπαθιά για το τέλος. Σε μια από τις πιο ανατριχιαστικές εκτελέσεις του τραγουδιού.
