Έχοντας μιλήσει άλλη μία φορά με τους Potergeist, όταν μυρίστηκα νέο δίσκο είπα να ακούσω τι παίζει. Η αλήθεια είναι πως με το είδος που παίζουν δεν έχω ιδιαίτερη τριβή. Αν και μ’ αρέσει και εκτιμώ, όσο λίγες τεχνικές, το “γρέζι” και τις “τραχείς” φωνητικούς τόνους, η stoner/ dirty core (και τα συναφή) μουσική δεν ήταν ποτέ η πρώτη μου επιλογή. Γι’ αυτό το λόγο προσπάθησα να αναθέσω σε κάποιον πιο ειδήμων την περιγραφή του δίσκου ωστόσο ο κλήρος έπεσε σε μένα. Δεν ξέρω, λοιπόν, πόσο δόκιμοι θα είναι οι όροι που θα χρησιμοποιήσω αλλά θα προσπαθήσω να μεταφέρω το vibe όπως το αντιλήφθηκα σαν απλή ακροάτρια. Τονικότητες και μελωδικότητα μου είναι αδύνατον να αγγίξω για το “Rain Over Hell” μιας και δεν έχω ασχοληθεί με μουσικά όργανα και θεωρία μουσικής. Θα μιλήσω πολύ πιο απλά…
Νέα δουλειά μετά από καιρό, η μεστότερη μέχρι τώρα
Το “Rain over Hell” είναι ο πέμπτος κατά σειρά δίσκος της μπάντας που θέλει να αποκαλείται swamp metal. Το ύφος τους φαίνεται να έχει παραμείνει σταθερό και σε αυτό το άλμπουμ. Κυκλοφορει σε βινύλιο και CD ήδη από τον Οκτώβρη από την Ikaros Records. Έχουν, λοιπόν, δίσκοι που αξίζει να μελετηθούν πριν την ακρόαση του τελευταίου: Southwords, Muddy Mermaids, Swampires και Crocodile Tears. Για το παρόν άλμπουμ η ηχογράφηση έγινε στα Devasoundz Studios. Την παραγωγή και τη μίξη επιμελήθηκε ο Foti Benardo και οι Potergeist. Το mastering έγινε από τον Steve Lado ενώ το εξώφυλλο από τον Giannis Nakos (Remedy Art Design)
Αν μπορούσε να περιγραφεί ο ήχος με εικόνες θα έλεγα πως παρομοιάζεται με λάσπη ή σκόνη. Τα “βρώμικα” φωνητικά και ο σκληρός ήχος είναι αυτά που συντελούν στο να κάνουν το άκουσμα βαρύ αλλά όχι ασήκωτο. Το πέμπτο άλμπουμ θα λέγαμε ότι αρχίζει και χορεύει, κινείται, δεν μένει στάσιμο, δεν βαλτώνει. Αυτά περί αισθαντικής. Όσον αφορά το περιεχόμενο, πιθανά χαρακτηρίζεται συμβουλευτικό και στοργικό μιας και από κάθε κομμάτι ξεπηδάει ένα τσιτάτο που άνετα θα έλεγες σε έναν φίλο για να τον εμψυχώσεις. Στο artwork ο Γιάννης Νάκος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά με μια σκοτεινή και ταυτόχρονα ελπιδοφόρα εικόνα. Artwork που είναι ότι πρέπει για τον δίσκο αν και, μάλλον, έχουμε συνηθίσει ένα τέτοιο εξώφυλλο σε power metal συγκροτήματα…
Πέρασμα από το ένα κομμάτι του “Rain Over Hell” στο άλλο
Ειδικότερα τώρα, ως προς τα κομμάτια μεμονωμένα. Το “So Long” είναι το κομμάτι που επέλεξαν οι Potergeist να ανοίξει τον δίσκο και επομένως να είναι το αντιπροσωπευτικότερο κομμάτι. Αν ο στόχος, λοιπόν, ήταν ένα mashup του ύφους όλων των κομματιών, τότε το πέτυχαν. Έχει τον συμβουλευτικό τόνο του “fly away”, το “γρέζι”, την groovα και μια υποψία χορευτικής διάθεσης. Ωστόσο, μου λείπει το πιο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό κομμάτι που συναντάμε σε επόμενα κομμάτια τους. Κατόπιν, το Bury Me που κάποιοι λένε ότι είναι αυτό που τους ξεχωρίζει ως μπάντα είναι μεν περιπλοκότερο μουσικά και σε μια νοηματική συνέχεια με το So Long όμως κατ’ εμέ δεν είναι και το δυναμικότερο κομμάτι του album. Το “Rain Over Hell” είναι το ομώνυμο κομμάτι τους και αυτό που, αν δεν κάνω λάθος, μεταφράστηκε πρώτο σε εικόνα και σεκανς με διαδοχικό μοντάζ. Το videoclip θα ήθελα να καταλήγει λίγο διαφορετικά μιας και ο ψυχαναγκασμός μου περίμενε στο τελευταίο πλάνο να βλέπουμε ενωμένα και τα 5 μέλη της μπάντας (αν και εννοείται από τα ενδιάμεσα πλάνα που δείχνουν την πρόβα τους στο στούντιο). Σε συνέχεια με το Bury Me είναι πιο ήρεμο και ξεκούραστο με ελαφρώς καλύτερα φωνητικά.
Αλλαγή παραγράφου με σκοπό τον τονισμό δύο τραγουδιών που ξεχώρισα στον δίσκο.
Τα αναφέρω με τη σειρά που εμφανίζονται στο δίσκο σεβόμενη την ροή που ήθελαν να δώσουν οι Potergeist στον δίσκο τους. “Texan Sorrow” και “Ball and Chain” με εντυπωσίασαν και τα θεωρώ τα πιο διαφορετικά ανάμεσα στα άλλα του “Rain Over Hell”. Τα φωνητικά στο μεν πρώτο είναι πιο απαιτητικά μιας και το screamάρισμα είναι πια τεχνική που αν και δεν υποστηρίζω πάντα μου κινεί το ενδιαφέρον. Η διαφοροποίηση της μελωδίας κάπου στα μισά του τραγουδιού είναι αυτό που μου κέντρισε την προσοχή από κει που δεν το περίμενα. Στο δεύτερο, τα φωνητικά είναι πιο ατμοσφαιρικά, πιο σκοτεινά, πιο μυστηριώδη. Οι ‘δεύτερες’ προσδίδουν βάθος και αλληλεπιδρούν σωστότερα (για το δικό μου αυτί) από ότι στο “Bury Me”.
Το “Heroine” στέκεται ‘χωροταξικά’ ανάμεσα στα δύο προηγούμενα και, δεν ξέρω, ελαφρώς μου χαλάει τη ροή. Παρόλ’ αυτά είναι το δεύτερο τραγούδι που αποδόθηκε σε εικόνα και μάλιστα με συμπεριλαμβανόμενους τους στίχους. Απλό, λιτό, δυναμικό. Όσο για το κομμάτι, αναγνωρίζω πάλι μέσα του αυτό τον ‘πατρικό’ τόνο και με intro που διαφέρει λίγο από ότι είχαμε ακούσει μέχρι τα μισά του δίσκου.
“Νothing and Everything” και “This ain’t a lovesong“: Δύο κομμάτια υφολογικά εναρμονισμένα. Έχουν την ίδια αντίφαση στον τίτλο, την ίδια καθαρότητα σε ρυθμικότητα στον ήχο. Ίσως αποτελούν τα πιο soft κομμάτια του “Rain Over Hell” και αυτά που είναι πιο εύπεπτα και προσιτά σε ευρύτερο φάσμα μουσικόφιλων. Δεν ξέρω αν ο όρος που θα ακολουθήσει έχει αρνητική χροιά, ωστόσο εγώ θα τον χρησιμοποιήσω με την καλή του έννοια: “Πιασάρικα”
Αυλαία στο άρθρο και μια ανοιχτή πρόσκληση
Οι Potergeist ολοκληρώνουν τη νέα τους δουλειά, το “Rain Over Hell”, με το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του άλμπουμ. Παραπάνω από 6 λεπτά, τολμηρό εγχείρημα, κρατάει το “Blues For Green” και κατάφεραν να είναι από τα κομμάτια που θα άκουγα και θα ξανάκουγα.
Όμως, όλα αυτά αποτελούν την δική μου οπτική στα πράγματα. Για να διαμορφώσετε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη σίγουρα πρέπει να είστε οι ίδιοι αυτήκοοι μάρτυρες των συμβαίνοντων του δίσκου. Οπότε τι καλύτερο από το να παρευρεθείτε στην παρουσίαση του “Rain Over Hell” στις 29 Νοεμβρίου στο ΑΝ Club; Έχετε 20 μέρες να προετοιμαστείτε μουσικά και ψυχολογικά για όλα όσα θα διαδραματιστούν στα Εξάρχεια.
