Όταν είδα το φυλλάδιο με το πρόγραμμα της κινηματογραφικής λέσχης το ξεφύλλισα περιμένοντας να δω μήπως έχει κάποια ταινία του γούστου μου! Στα μέσα του φυλλαδίου υπήρχε ένα μικρό ένθετο – εκπληξη για τους οπαδούς του είδους (όπως εγώ). Ενθουσιάστηκα τόσο που κοίταξα δύο φορές να δω αν συμβαίνει όντως αυτό… Στην Πάτρα θα ακούγεται όπερα! Το συνεδριακό κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών κάνει την κίνηση ματ και οργανώνει βραδιές όπερας με live ανταπόκριση από την Metropolitan Opera. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Δεν ξέρω αν θα ευοδώσει το εγχείρημα πάντως είναι μια εκλεπτυσμένη πρωτοβουλία που αξίζει να ακουστεί…
Ο ΧΩΡΟΣ
Ο χώρος που επιλέχθηκε για τις προβολές δεν θα μπορούσε να είναι καταλληλότερος. Συνήθως το συνεδριακό κέντρο επιλέγεται για αυτό που λέει το όνομά του, για ορκομωσίες ή για παραστάσεις πιο εναλλακτικές. Μπορεί να φαντάζει σε μερικούς ελιτίστικη επιλογή αλλά πως αλλιώς θα επιτυγχανόταν το πρέπον vibe; Μεγάλη αίθουσα, επιβλητική, σε αμφιθεατρική διάταξη. Άλλωστε το φουαγιέ σε προετοιμάζει για την αισθητική της αίθουσας για τους λάτρεις του μινιμαλισμού και της αριστοκρατικότητας. Τα καθίσματα ήταν αυτά τα κλασικά κόκκινα βελουτέ των κινηματογράφων, άνετα και σε πληθώρα, διασπαρμένα σε κάθε γωνιά της αιθούσης. Μπροστά μας έστεκε η μεγάλη σκηνή με το πανί για τον projectoρα. Οι άνθρωποι στην υποδοχή ήταν εξαιρετικά φιλικοί με τον κόσμο, ενώ ίσως θα περίμενε κάνεις το αποστειρωμένο ύφος των Αθηναϊκών χώρων.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Ο Ακενατόν του Ph. Glass ήταν η παράσταση που μου ζήτησαν να δω και να γράψω λίγα λόγια γι αυτήν. Παρόλο που με προετοίμασαν κάποιοι φίλοι πως η παράσταση να ήταν κάπως σε στυλ μονολόγου και ίσως ελαφρώς μονότονη, πιστεύω πως ήταν καλή επιλογη! Δεν ξέρω ποιος επιλέγει τι θα προβληθεί, όμως σίγουρα έχει καλό γούστο. Χρειάστηκε προφανώς για να καταλάβω το έργο να διαβάσω από πριν για την υπόθεση ωστόσο υπήρχαν και υπότιτλοι που κατεύθυναν κάπως τη σκέψη μου ώστε να παρακολουθώ αβίαστα. Δεν ήταν για πολλούς ομολογουμένως. Η μουσική είχε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που άλλους ίσως τους χαλάρωσε παραπάνω από όσο αναμενόταν ωστόσο την θεώρησα άριστα πλεγμένη με τις κινήσεις και τα “ζογκλερικά” του συνοδού χορού. Λυπηρό που στην αίθουσα ήμασταν ίσως κάπου στα 50 άτομα, αν δεν απατώμαι και ίσως μέσος όρος ήλικίας να ήταν και αυτός ο αριθμός. Ενδεχομένως να έτυχε γι’ αυτόν τον συνθέτη να είναι φτωχική η προέλευση και στην Madame Butterly να ήταν μεγαλύτερη. Δεν γνωρίζω. Πάντως σίγουρα θα έπρεπε να υποστηρίζεται από τους φοιτητές λιγάκι παραπάνω.
ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Το μόνο πράγμα που θα σχολίαζα κάπως εκτενέστερα ήταν το θέμα του χρόνου. Φυσικά, η παράσταση αρχισε στην ώρα της, ωστόσο βάσει διάρκειας ίσως να έπρεπε να ξεκινήσει κάπως νωρίτερα. Καταλαβαίνω πως είναι κάπως “ακυρο” το σχόλιο μιας και δεν κανονίζουν από το συνεδριακό τις live μεταδόσεις αλλά ίσως, τουλάχιστον για τις μέρες των προβολών, να πρέπει να ζητηθεί από τους υπεύθυνους των αστικών λεωφορείων ένα επιπλέον δρομολόγιο από το Πανεπιστήμιο προς το κέντρο. Η δύσκολη πρόσβαση για όσους δεν είναι κάτοχοι διπλώματος οδήγησης είναι ανασταλτικός παράγοντας και κλέβει λίγο από τη διάθεση να στηρίξουν οι πολλοί αυτό το εγχείρημα. Η Πάτρα είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας και οφείλει να στηρίξει και την όπερα ως είδος και το εγχείρημα των ανθρώπων της.
