Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για κάποιον άλλον χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα; Πότε πρόσφερες χωρίς να σε νοιάζει αν θα το αναγνωρίσουν και εκτιμήσουν;
Παραπονιέσαι συνεχώς για τον κόσμο μας, τους ανθρώπους του και τον τρόπο που επιλέγουν να μη βλέπουν τις άσχημες καταστάσεις λες και δεν υπάρχουν αλλά εσύ άμεσα δεν κάνεις κάτι για να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος. Και δεν κάνεις κάτι όχι επειδή απαραίτητα δε θέλεις, απλώς δεν έχεις μάθει να δίνεις σημασία στα μικρά πράγματα, σε αυτά που σε πλημμυρίζουν χαρά και ένα πλατύ χαμόγελο ακόμη και αν δε σου γέμιζαν το μάτι. Σε όλα εκείνα που μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ευγνωμοσύνη για τη ζωή που κατέχεις και ελπίδα για το μέλλον όχι μόνο το δικό σου αλλά και αυτών που ακόμη δεν έχεις γνωρίσει και ίσως αγαπήσει.
Όπως η προσφορά παιχνιδιών ή παιδικών διακοσμητικών που δεν χρειάζεσαι ή κρατάς απλώς γιατί φοβάσαι να μεγαλώσεις σε κάποιο ίδρυμα ώστε να κάνουν άλλα άτομα χαρούμενα. Βιβλία που έχεις διαβάσει και δεν πρόκειται να ξανανοίξεις ακόμα κι αν βρίσκονται στη βιβλιοθήκη σου πιάνοντας χώρο από καινούριες γνώσεις που μπορείς να λάβεις και στερώντας παράλληλα την ευτυχία ανάπτυξης μιας πιο ζωντανής και πλούσιας φαντασίας σε κάποιο άλλο άτομο. Ή στον ελεύθερο χρόνο σου να συμμετάσχεις εθελοντικά σε κάποια εκστρατεία που βοηθάει ανθρώπους να ξεπεράσουν τους εθισμούς τους• γιατί η κατάληξη που έχεις από οποιαδήποτε εθισμό είναι το ίδιο άσχημη ακόμη κι αν το αίτιο διαφέρει.
Αλλά πάλι κι αν δεν προλαβαίνεις λόγω συνθηκών και καθημερινότητας και όλα όσα αναφέρθηκαν είναι απλώς βαρύγδουπες κουβέντες χωρίς κάποια ιδιαίτερη βάση για σένα μπορείς τη μέρα που θα επιλέξεις να μαγειρέψεις να φτιάξεις λίγο παραπάνω φαγητό στην κατσαρόλα σου. Μια παραπάνω μερίδα που θα έχεις την ευκαιρία να προσφέρεις σε κάποιον που δεν έχει την ίδια ευκολία με σένα δείχνοντας πως είναι να σε βοηθάει κάποιος που δε σε γνωρίζει. Συμφωνώ, κανένας μας δεν είναι τέλειος αλλά αυτή η παραδοχή δεν πρέπει να μας σταματά από την προσπάθεια να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας μέρα με τη μέρα. Και σίγουρα αυτή η εκδοχή περιλαμβάνει στοιχεία του αλτρουισμού μέσα της.
Ναι, το πιθανότερο είναι να μη σου πει κανένας ευχαριστώ, ούτε θα έρθουν να σου πάρουν συνέντευξη για το μεγάλο έργο που επιτέλεσες. Μα αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι επιτέλεσες ένα τεράστιο έργο και μάλιστα χάρη σε αυτό μπορούν να προθυμοποιηθούν και άλλοι σαν κι εσένα όταν δουν ότι δε θα προσπαθούν τελείως μόνοι τους. Ακριβώς το γεγονός ότι δεν είμαστε τελείως μόνοι μας πρέπει να αποτελεί το μεγαλύτερο μας κίνητρο αφού ξέρουμε πως όταν κάποιος κουραστεί ή νομίσει πως δεν έχει κάτι παραπάνω να δώσει θα βρεθεί κάποιος άλλος να βοηθήσει και να τον ξεκουράσει με αποτέλεσμα αυτός να είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί η αλλαγή. Γινόμαστε επιθετικοί και εριστικοί μέρα με τη μέρα γιατί χάνουμε την πίστη μας στη βελτίωση και στο καλύτερο αύριο μα ξεχνάμε πως εμείς είμαστε όλα αυτά. Δε γίνεται λοιπόν να χάνουμε την πίστη στον εαυτό μας και σε όλα όσα είναι ικανός να καταφέρει αρχικά μόνος του και έπειτα με παρέα.
Χρειάζεται απλώς λίγη πίστη και πολύ προσπάθεια και θέλω να ξέρεις πως πιστεύω σε σένα και στην όποια προσπάθεια επιλέξεις να πράξεις.
Σύνταξη κειμένου: Βέρα Πάρδου
Επιμέλεια κειμένου: Κλεοπάτρα Μπράιτ
