Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών. Δε ζούμε!
[punica-dropcap]Έ[/punica-dropcap]ζησε τη νιότη του στη φυλακή και στην εξορία. Στα 16 του χρόνια περίμενε να σταλεί για εκτέλεση. Σταμάτησε το σχολείο στην δευτέρα δημοτικού, όμως έγραψε σπουδαία βιβλία, με μεγάλο λογοτεχνικό ενδιαφέρον. Ο λόγος γίνεται για τον Χρόνη Μίσσιο, έναν ασυμβίβαστο επαναστάτη με αιτία που στις 20 Νοεμβρίου 2012 άφησε την τελευταία του πνοή, έχοντας πρώτα ζήσει μια ζωή γεμάτη περιπέτεια, έρωτα και επανάσταση.
Η επανάσταση είναι παιδεία, είναι όνειρο, αγάπη, έρωτας!
Γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα από γονείς καπνεργάτες, αλλά έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Δεν κατάφερε να ολοκληρώσει ούτε το δημοτικό σχολείο, λόγω της ανέχειας και των δύσκολων συνθηκών. Στα 14 χρόνια του διετέλεσε σύνδεσμος του 16ου συντάγματος του ΕΛΑΣ. Μετά την κατοχή, ανήκε στους καταδιωκόμενους ΕΑΜίτες και εντάχθηκε ως στέλεχος στην ΕΠΟΝ. Το 1947 τον συνέλαβαν, τον βασάνισαν και τον φυλάκισαν για τη συμμετοχή του στον εμφύλιο πόλεμο ως μέλος του ΔΣΕ πόλεων. Όταν τον συνέλαβαν και τον πήγαιναν με το αυτοκίνητο στη φυλακή, όπως έχει γράψει, κοιτούσε από το παράθυρο τους ανθρώπους να κουβαλούν ψώνια και να κάνουν βόλτα. Τότε ένας χαφιές που ήταν μαζί τους τού είπε : «Ποιος νοιάζεται για σένα; Λες θα πεθάνεις γι’αυτούς, αλλά ποιος σε ξέρει; Πας για εκτέλεση και είσαι μονάχα 16 χρονών»!
Ένιωσα τόση απελπισία, τόση δυστυχία. Όταν φτάσαμε τελικά και βρήκα τους άλλους κρατούμενους, άρχισα να κλαίω.
Χρόνης Μίσσιος.
Καταδικάστηκε με την εσχάτη των ποινών και περίμενε εννέα μήνες την εκτέλεσή του, που ευτυχώς δεν ήρθε ποτέ. Έμεινε έξι χρόνια στη φυλακή και από το 1962 ζούσε ως εξόριστος στην Μακρόνησο και στον Άη Στράτη. Οι συνθήκες διαβίωσης στην εξορία ήταν φρικτές, ενώ μάλιστα ο ίδιος υπέστη και βασανισμούς για να αποκηρύξει την ιδεολογία του.
Αργότερα διετέλεσε επαγγελματικό στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος του παράνομου ΚΚΕ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της νεολαίας Λαμπράκη και ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ. Κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ, Κέρκυρας και Κορυδαλλού. Σε εκείνο το διάστημα έμαθε ουσιαστικά ανάγνωση και γραφή. Όταν αποφυλακίστηκε, τον Αύγουστο του 1973, μετρούσε τα μισά χρόνια της ζωής του ως κρατούμενος. Μολαταύτα, όπως φαίνεται και στα βιβλία του, κατάφερε να διαφυλάξει την τρυφερότητα και τον ρομαντισμό του.
Το πρώτο βιβλίο το έγραψε στα 55 του χρόνια, το 1985, με τίτλο «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς». Ήταν αυτοβιογραφικό και παρουσίαζε σε λαϊκή γλώσσα την οδυνηρή περιπέτεια που έζησε στα χέρια των βασανιστών του την περίοδο της κράτησής του. Ωστόσο, στο βιβλίο του κατήγγειλε και τον δογματισμό των κομματικών γραφειοκρατών της αριστεράς. Το έργο αυτό, ξεπερνώντας τα όρια του αριστερού απομνημονεύματος, χαρακτηρίστηκε ως μια μυθιστορηματική αυτοβιογραφία, με διάχυτο τον πολιτικό λόγο.
Η Ελλάδα είναι η χώρα των μεγάλων ποιητών και των ασήμαντων πολιτικών!
Το επόμενο βιβλίο ήρθε το 1988, με τίτλο «Χαμογέλα ρε… Τι σου ζητάνε», ακολούθησε το 1991 το έργο «Τα κεραμίδια στάζουν», το 1996 το έργο «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι» και το 2001 το βιβλίο «Ντομάτα με γεύση μπανάνας». Μάλιστα, κατά την περίοδο 1994 – 1996, παρουσίαζε την εκπομπή «Το βλέμμα» στην ΕΡΤ, όπου ασχολούνταν με θέματα οικολογίας και ευαισθητοποίησης για τα δικαιώματα των ζώων. Στην μεταπολίτευση εντάχθηκε στο ΚΚΕ εσωτερικού και στην ΕΑΡ, συμμετείχε στη Διεθνή Αμνηστία, ενώ αργότερα συνδέθηκε με το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων.
Ο Χρόνης Μίσσιος ζητούσε την ελευθερία, μάχονταν για τον ανθρωπισμό, υποστήριζε την επαφή με τη φύση, την αγάπη και τον έρωτα. «Πρέπει να ξαναβρούμε τις αξίες της ζωής μας», έλεγε. Δε θέλησε ποτέ να πολιτευτεί, παρότι είχε πολλάκις την ευκαιρία να το κάνει. Πίστευε στον έρωτα, όχι απλά στην σαρκική ηδονή, αλλά κυρίως στην πνευματική σύνδεση που μπορούν να έχουν δύο άνθρωποι ερωτευμένοι, οι οποίοι αγαπιούνται. Ο ίδιος ζούσε με την γυναίκα του, Ρηνιώ Παπατσαρούχα – Μίσσιου (πρώην στέλεχος της ΕΔΑ και φιλόλογος) σε ένα αγροτόσπιτο στο Καπανδρίτι. Σε όλη του την ζωή πάλεψε για την ιδεολογία του, έζησε φρικτές στιγμές, όμως δεν λύγισε. «Αν ξαναγεννιόμουν, τον ίδιο δρόμο θα διάλεγα», είχε πει με ειλικρίνεια.
Πας για εκτέλεση και είσαι μονάχα 16 χρονών!
Μέχρι τις τελευταίες ημέρες του, προβληματίζονταν για τον κόσμο μας. «Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν τώρα νέος. Η κοινωνία πια δεν έχει πολίτες, έχει οπαδούς και υποτελείς», είχε πει με ανησυχία σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει. Τον προβλημάτιζε ο ρατσισμός, η έλλειψη οικολογικής συνείδησης, η εκμετάλλευση των ζώων από τους ανθρώπους, ο στιγματισμός της διαφορετικότητας, η οικονομική κρίση. «Από τον στρατιωτικό ιμπεριαλισμό φτάσαμε στον χρηματιστηριακό ιμπεριαλισμό, που καταστρέφει λαούς χωρίς να παράγει τίποτα», τόνιζε, αναλογιζόμενος την οικονομική δυσχέρεια που επικρατεί. Έφυγε από την ζωή, πλήρης ημερών, στα 82 του χρόνια, μετά από μάχη με την επάρατη νόσο.
Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, αλλά τουλάχιστον δεν επέτρεψα ούτε σε αυτό να με αλλάξει.
Ο Χρόνης Μίσσιος ενέπνευσε, εκτός των άλλων, και πολλούς καλλιτέχνες της μουσικής.
Πηγές
