Είμαι εργαζόμενος όχι δούλος όπως λέει ο τίτλος . Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν είτε επειδή το θέλουν είτε επειδή αναγκάζονται. Το ένα τρίτο του κόσμου εργάζεται σε δουλειές από ανάγκη καθώς δεν είναι η πρώτη τους επιλογή.
Ζούμε δύσκολους καιρούς για αυτό και οι περισσότεροι συμβιβαζόμαστε σε αυτή την κατάσταση. Ο άνθρωπος βιώνει ένα συναίσθημα αναγκασμού εφόσον πάει σε μια δουλειά όπου αρχικά δεν του αρέσει και δεύτερων δεν έχει και άλλη επιλογή.Το χειρότερο όμως από όλα είναι η έλλειψη σεβασμού. Μόλις δούλεψα πρώτη φόρα διατύπωσα την εξής ερώτηση: «Γιατί ο άνθρωπος δεν έχει τρόπους ;»
Η κοσμοθεωρία μου για τους ανθρώπους άλλαξε. Μεγάλο ποσοστό ανθρώπων δεν έχουν τρόπους στην επικοινωνία και στην συμπεριφορά τους. Έρχονται και προσβάλλουν τον εργαζόμενο έχοντας ένα υπεροπτικό βλέμμα. Απαιτούνε να είσαι γρήγορος , εξυπηρετικός να τους δώσεις σημασία και να αγνοήσεις όλους τους άλλους πελάτες. Το θέμα είναι ότι ο υπάλληλος δεν είναι δούλος, ούτε σκλάβος , ούτε κατώτερος σου. Και εσύ έχεις δουλέψει και δεν νομίζω να ήθελες να σου φέρονται με ασέβεια.
Αρκετές φόρες αναρωτιέμαι άμα κοστίζει να μιλάμε ή μήπως οι άνθρωποι το βλέπουν έτσι. Οι περισσότεροι δεν μιλάνε, μόνο ρωτάνε «Πόσο κοστίζει , είναι ακριβό;» και απαιτούν να ξέρεις όλες τις γλώσσες σαν να είσαι λεξιλόγιό.
Ένας από τους βασικούς κανόνες επικοινωνίας είναι πρώτα λέμε ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ και έπειτα ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ. Είναι δωρεάν οι λέξεις, μην φοβάστε ότι θα τις χρεώσουμε. Αυτές οι λέξεις κάνουν τον υπάλληλο να νιώθει ευχαριστημένος γιατί δείχνεις ότι τον σέβεσαι. Ο εργαζόμενος είναι άνθρωπος, δεν το ξεχνάμε . Δεν είναι ρομπότ δίχως συναισθήματα μόνο και μόνο να κάνει την δουλεία του και να πηγαίνει όπως επιθυμεί ο καθένας, λειτουργεί με το δικό του τρόπο.
Είμαστε η γενιά με βασικό μισθό 650, και αυτό θα έπρεπε να ήταν ένα κίνητρό ώστε ο καθένας να μάθει να σέβεται τον άλλον ειδικότερα τον εργαζόμενο που δουλεύει για ψίχουλα. Δυστυχώς όμως γίνεται ακριβώς το αντίθετο, έρχονται σχεδόν όλοι άκεφοι με τα δικά τους προβλήματα και τα περνάνε και στο προσωπικό. Όταν θες όμως εργαζόμενος να είναι εξυπηρετικός , μάθε και εσύ να σέβεσαι πρώτα. Όταν μιλάς με ευγένεια και ο άλλος θα είναι ευγενικός , όταν όμως έρχεσαι με θράσος τότε και ο εργαζόμενος θα είναι κατσούφης.
Δεν φταίει η κοινωνία όμως για αυτό , ούτε ο μισθός , ο άνθρωπος φταίει . Μόνο μιλάνε οι άνθρωποι , δεν ακούνε Ο άνθρωπος πλέον δεν έχει παιδεία και αυτοί που έχουν είναι ελάχιστοι . Μόνο όλοι κρίνουν και καταδικάζουν . Δεν σέβονται γιατί όλοι νιώθουν ανώτεροι και υπεράνω .
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο με τους πελάτες άλλα και με τους εργοδότες. Όταν ο εργοδότης μιλάει άσχημα ή μοιράζει τα πρόβλημα της δουλειάς στον υπάλληλο, όταν καθυστερεί να τον πληρώσει, ο εργαζόμενος πάλι θα νιώθει απογοητευμένος και δεν θα μπορεί να αποδώσει στην δουλεία. Άνθρωποι είμαστε και όσο και να φοράμε την μάσκα τις χαράς με πλατύ χαμόγελο κάποτε θα σπάσει και αυτή.
Σε αυτό το άρθρο θέλω να σας αφήσω το εξής μήνυμα. Μάθε να έχεις παιδεία , σεβασμό , αξιοπρέπεια , ευγένεια. Όλοι μας έχουμε προβλήματα , όλοι περνάμε δύσκολα και πιεζόμαστε αλλά κάνεις δεν μας φταίει για αυτό, ούτε ο υπάλληλος δεν φταίει , ούτε ο περαστικός , ούτε κανένας. Αρά τα προβλήματά μας τα κρατάμε στο σπίτι μας και όχι έξω σε άλλους ανθρώπους. Και η ατάκα “ο πελάτης έχει πάντα δίκιο” πλέων δεν ισχύει, ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο.
