Η Αθήνα είναι η πόλη των αντιθέσεων. Η πόλη των ανατροπών και της ταχύτητας, η πόλη των ορμονών, η πόλη που γουστάρεις να αγαπάς και η πόλη που γουστάρεις να μισείς.
Ρυθμοί, ζωή, πρόοδος. Όλα τους τρέχουν. Τρέχουν πολύ γρήγορα. Και εμείς πολλές φορές στέκουμε ενεοί μπροστά τους, προσπαθούμε να τα προλάβουμε, τρέχουμε και εμείς μαζί τους. Τρέχουμε πολύ γρήγορα. Και πολλές φορές δεν αρκεί. Δεν προλαβαίνουμε καν να μυρίσουμε την οσμή αλλαγής τους και παραμένουμε λαχανιασμένοι, ιδρωμένοι και απογοητευμένοι.
Από τη μια η Αθήνα, από την άλλη εγώ.
Αθήνα, δεν ξέρω τι νιώθω για σένα. Δεν ξέρω τι υπερτερεί μέσα μου. Έννοιες πολλές γύρω και μέσα στο κεφάλι μου, αλλά δε γνωρίζω ποια να πρωτοδιαλέξω, δεν γνωρίζω αν πρέπει στο τέλος να παραμείνει μονάχα μια από αυτές, και να πετάξω όλες τις υπόλοιπες μακριά, σαν τραυματισμένο πουλί που πλέον έχει τρέψει τις πληγές του. Δε γνωρίζω.
Αθήνα, είσαι η πόλη των αντιθέσεων. Λατρεύω τη διαφορετικότητα και την ποικιλομορφία σου, έχω ερωτευτεί την πολυπολιτισμικότητά σου. Θέλω να μπαίνω στον ηλεκτρικό και να βλέπω πρόσωπα αναμειγμένα μεταξύ τους δίπλα μου, θέλω να μιλάνε στη μητρική τους γλώσσα, να συννενοούνται, να γελάνε και να τσακώνονται όπως αυτοί θέλουν. Είναι οργιαστικό να κατεβαίνω στην Ομόνοια και να μην ακούω ελληνικά, θέλω να βλέπω μη γηγενή πρόσωπα να με κοιτάνε, να αγχώνονται που είμαι διαφορετικός αν και είμαι ίδιος, να αγχώνομαι που είναι διαφορετικοί αν και είναι ίδιοι.
Αθήνα είναι η πόλη που μια παρέα μαύρων τα πίνει δίπλα από μια κίτρινων, ενώ ένας λευκός τους σερβίρει. Αθήνα και η πόλη που θα με κρέμαγε, αν είχα αλλάξει την σειρά των προσώπων.
Αθήνα, βάλε το πράσινο στη ζωή σου. Είσαι μουντή και ξερή τις φορές που σε γυρνάω. Περπατάω από δρόμο σε δρόμο, από συνοικία σε συνοικία, και εσύ εκεί, ίδια και απαράλλαχτη. Δεν σου αξίζει, ελπίζω. Κτίρια, εταιρείες, πολυκατοικίες. Όλα τους άσχημα. Άνθρωποι να τρέχουν, να προσπαθούν σβέλτα να μπαινοβγαίνουν συνεχώς σε αυτά τα απαίσια μορφικά μέρη, σε αυτήν την σκουριά. Το γκραφίτι τα σώζει εν μέρει, αλλά θέλω χρώμα, Αθήνα. Νιώθω ότι σπάω μέσα μου με τη μουντάδα που μου αποπέμπεις, νιώθω ότι ασφυκτιώ, ότι η ανάσα μου φεύγει από μέσα μου και τρέχει να προλάβει να μπει σε κάποιον άλλον. Μην πάει χαμένη στη χαμένη πόλη μας.
Γκρίζοι τοίχοι και γκρίζα τύχη.
Βάλε το πράσινο στη ζωή σου. Γέμισε με πράσινες εγκαταστάσεις την πόλη σου, είναι δική σου στην τελική. Γέμισέ την και έπειτα άνοιξε τα δυο σου χέρια, κράτα δυο παιδικά χεράκια και ξενάγησέ τα. Δείξε τους τι σημαίνει το χρώμα αυτό, πάρε μια μπάλα και τσούλα τη πάνω στο γρασίδι, πέσε κάτω με μανία και δείξε πως τα γόνατά σου πλέον δεν ματώνουν εύκολα, όπως στην άσφαλτο. Βοήθησέ τα να ξεχάσουν το τσιμέντο και το κόκκινο πάνω του, βοήθησέ τα να ξεχάσουν τις φρικτές τους στιγμές σε υπόγες, σε πεζοδρόμια, σε δρόμους με αυτοκίνητα να περνούν γοργά. Βοήθησέ τα. Και μετά αμόλησέ τα. Θέλω να είσαι πολύχρωμη, Αθήνα. Να παίζουν λευκά, μαύρα, κίτρινα και μπλε παιδιά μαζί, όχι σε αντίπαλες ομάδες, ανάμεικτα, αυτό θέλω. Θέλω να μη μπορούν να συννενοηθούν, θέλω να μη μπορούν να καταλάβουν ούτε μια λέξη. Και από δίπλα, οι γονείς τους, πολύχρωμοι και αυτοί. Να καμαρώνουν τα δικά τους, να καμαρώνουν και των άλλων. Να κοιτάζονται που και που, ίσως και να απορούν. Αλλά να κοιτάζονται ντροπαλά και χαμογελαστά. Χαμογελαστά και αληθινά.
Η γλώσσα μας δεν μας εμποδίζει να παίξουμε, να αγκαλιαστούμε, να πανηγυρίσουμε και να γελάσουμε. Το μυαλό μας το κάνει.
Αθήνα, καταλάγιασε τους ρυθμούς σου. Σου είπα, τρέχεις πολύ γρήγορα με το αυτοκίνητό σου, ενώ εμείς είμαστε με τα πόδια. Ηρέμησε. Και άφησέ μας να σε απολαύσουμε. Είσαι η πόλη του άγχους. Είσαι η πόλη του “πρέπει να προλάβω το μετρό” και η πόλη του “γαμώτο, έχασα το μετρό”. Θέλω να γίνεις τόσο μανιασμένα η πόλη του “ε και; Θα περάσει άλλο”. Αυτό γουστάρω για σένα. Θέλω περισσότερα άτομα να ακούνε τις μουσικές τους δυνατά και να χορεύουν, θέλω περισσότερα άτομα να νοιάζονται για σένα, να μη σε βρομίζουν, να σε κρατούν καθαρή. Θέλω άτομα που μοιράζουν φυλλάδια να μην έχουν σκυμμένο το κεφάλι, θέλω και τους υπόλοιπους να τους το σηκώνουν, δείχνοντάς τους πως τα μάτια είναι για να κοιτάς εσένα μέσω εμού και όχι το δάπεδο.
Αθήνα, δεν είμαι ο πιο κοινωνικός άνθρωπος. Σε θέλω για μένα, σε θέλω για λίγους. Τα ξημερώματα είσαι μαγική, Αθήνα. Φώτα, συνοικίες άδειες από κόσμο, λίγοι και καλοί μαζί σου. Βλέπω τις πλατείες σου και νιώθω την ανάγκη να κάτσω σε κάθε παγκάκι τους, να πάρω μια μπύρα από το περίπτερο και να μιλάω για πράγματα που δεν έχουν σημασία, για πράγματα που δεν χρειάζεται, για πράγματα που δεν θα ειπωθούν ξανά. Αυτό θέλω και αυτό μου δίνεις.
Γιατί, Αθήνα, με καυλώνεις πολύ όταν είσαι σαν την κοπέλα μου. Γυμνή, πρόθυμη και με απέραντη μανία για αγάπη, για έρωτα, για πάθος.
Αθήνα, σε θέλω γυμνή μπροστά μου για σοβαρή σχέση.
Τόσο οξύμωρη είσαι.
