Καθημερινότητα, οι δύο πτυχές της ίδιας μέρας

καθημερινότητα
Πηγή εικόνας: shutterstock

Καθημερινότητα, οι δύο πτυχές της ίδιας μέρας

2020: «Το σιχαίνομαι αυτό το μαξιλάρι. Κάθε πρωί ξυπνάω με πονοκέφαλο, με πονάει η μέση και οι σκέψεις μου. Είμαι ανήμπορος να σηκωθώ, αρνούμαι πεισματικά. Μια απαίσια καθημερινότητα ανυπομονεί να με αντικρίσει ξανά, δεν θέλω να της κάνω τη χάρη για ακόμα μια μέρα.

Της την έκανα.

Ανούσιες διαδρομές σε μπάνιο, κουζίνα, ψυγείο. Το ανοίγω, με κοιτάει και αμέσως ξεχνάω τι ήθελα, ξεχνάω γιατί το άνοιξα. Το κοπανάω με μανία ενώ ήδη έχω γυρίσει τη πλάτη μου σε αυτό, τα χέρια μου κενά, ταιριάζουν με τη ψυχή μου. Χαμένος στην καθημερινότητα.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Πετάω πάνω μου τυχάρπαστα ρούχα, ένα τζιν, μια μπλούζα, δεν ξέρω αν ταιριάζουν μεταξύ τους, δεν με νοιάζει κιόλας.

Λεωφορείο. Ίσως η χειρότερη στιγμή της ρουτίνας μου. Μια ισχνή διαδρομή με αδιάφορους συνοδοιπόρους, με αδιάφορες κουβέντες, που δεν σε έλκουν ακόμα και αν παρακαλούσες γι’ αυτό. Αναμονή στη στάση, φρικιαστικό τέταρτο πορείας, πέταγμα σε μια έτερη στάση, περπάτημα.

Δεν πηγαίνω κάπου, όχι πια. Μια διαδρομή που έτεινε να με ιντριγκάρει κάποτε, μια διαδρομή όπου ξεπρόβαλαν έντονα χρώματα από τα παράθυρα του λεωφορείου, που περισσότερο τα φώτιζα, παρά με φώτιζαν.

Παλιά μου άρεσε να περπατάω. Σκεφτόμουν ευχάριστα, αστεία, χαμογελούσα ακόμα με τις σκέψεις μου. Τώρα μου φαίνεται απαίσιο, νιώθω σαν μανιώδης καπνιστής, νιώθω αηδιασμένος με το ναρκωτικό μου, με τις σκέψεις του και τη διαδικασία μοναχικότητάς του. Αλλά εθίζομαι σε αυτό, γιατί μου προσφέρει τη μοναδική στιγμή ξεγνοιασιάς μέσα στη μέρα μου. Μέσα στη μουντή καθημερινότητα. Πηγαίνω όπου θέλω, χωρίς να ξέρω ότι το θέλω.

Advertising

Σπίτι πάλι. Αυτή τη φορά ανοίγω αναγκαστικά το ψυγείο, αρπάζω κάτι φευγαλέα, το πετάω στο στόμα μου. Δεν αντιλήφθηκα ποτέ τη γεύση του, δεν είμαι σίγουρος αν είχε κιόλας. Ξαπλώνω στον καναπέ, πόσο θα ήθελα να ήταν η τελευταία μου στιγμή σε αυτόν τον καναπέ, πόσο θα ήθελα να κλείσω τα μάτια μου, και όταν τα ανοίξω ξανά, απλά να μην υπάρχω πια, να έχω πεθάνει, να έχω χαθεί. Εγώ και η καθημερινότητα.

Διαβάστε επίσης  Σωτήρια η τέχνη για την ψυχή είτε νοσεί είτε θέλει διέξοδο

Πολύ θα το ήθελα.

Αλλά ίσως να έχω πεθάνει χρόνια πριν.»

2019: «Νομίζω πως έχω το πιο αναπαυτικό μαξιλάρι στον κόσμο. Τρίβω τα μάτια μου, πετάω τις τσίμπλες, κοιτάω δεξιά. Ακόμα κοιμάται. Χαμογελάω και, σχεδόν ύπουλα, αγγίζω το μαξιλάρι μου, το κολλάω στο δικό της. Κοιμάται γλυκά, οπότε την κοιτάζω και εγώ έτσι. Σχεδόν ακουμπάω το κεφάλι μου στο δικό της, κλείνω το χέρι της στο δικό μου, δεν σταματάω να την κοιτώ. Δεν έχω αντικρίσει ποτέ κάτι ομορφότερο στη ζωή μου.

Advertising

Πάντα αργεί να ξυπνήσει, πάντα μένω δίπλα της μέχρι να το κάνει. Θέλω να είμαι εγώ η πρώτη της θέα κάθε πρωί, να είναι η αγάπη μου και το ερωτευμένο μου βλέμμα αυτά που θα της δώσουν τη δύναμη να τα δει και την επόμενη ημέρα.

Ξύπνησε βήχοντας σήμερα, τα μάτια της ορθάνοιχτα απότομα, ο λαιμός εσωτερικά άναρχος. Δεν την είχα ακούσει έτσι ξανά, ανησύχησα πολύ.

Παλαιότερα όταν με έβλεπε να τρομάζω, μου χάιδευε τα μαλλιά, χάιδευα και εγώ τα δικά της. Εδώ και λίγους μήνες αρκούμαι στο να φιλάω το γυμνό της κεφάλι, αν και δεν το προτιμά. Κλαίει κάθε φορά, ούτε εγώ μπορώ να συγκρατηθώ. Συνήθως με κοιτάει, βουρκωμένη, σαν να νιώθει αδικημένη, σαν να με κοιτάει και να ζητάει βοήθεια.

Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω μωρό μου.

Advertising

Δεν αντέχω να την κοιτάω έτσι, την κλείνω στην αγκαλιά μου, της ψιθυρίζω πως όλα θα πάνε καλά, γελάει ειρωνικά. Ψελλίζει κάτι για την καθημερινότητα της, την σφίγγω ακόμα περισσότερο πάνω μου.

Σηκώνομαι να της φτιάξω πρωινό. Εδώ και τόσα χρόνια, είναι αυτή που σηκώνεται από τα χαράματα για να περιποιηθεί εμένα, τώρα είναι η σειρά μου.

Μπορεί να μην τα καταφέρνω καλά, μπορεί να ξεχνάω τα τοστ για αρκετή ώρα, μπορεί να μην βγάζω τα αυγά την κατάλληλη στιγμή, μπορεί να βάζω παραπάνω βούτυρο από ότι μέλι στη φρυγανιά, αλλά δεν μου έχει παραπονεθεί ποτέ. Λάθη μικρά μέσα στην καθημερινότητα.

Με κοιτάει ερωτεύσιμα, μου χαμογελάει και κάνει λες και έφαγε το καλύτερο φαγητό του κόσμου. Ακουμπάει τις πιτζάμες της πάνω μου, κολλάει σφιχτά σε μένα. Μπορεί να μην ήταν τόσο κακό πρωινό τελικά…

Διαβάστε επίσης  Η κρίση πανικού είναι μία δοκιμασία για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου
Advertising

Ο βήχας εξακολουθεί να δυναμώνει, εδώ και μέρες βήχει, αλλά ποτέ τόσο πολύ. Δεν ήξερα τι να κάνω, ασυναίσθητα σηκώνω το τηλέφωνο, ασυναίσθητα σκέφτηκα τον γιατρό μας. Μου κάνει νόημα να το κατεβάσω, μου πιάνει το χέρι και μου ψιθυρίζει πως θέλει να πάμε μια βόλτα. Εκεί όπου είχαμε γνωριστεί, εκεί όπου τη φίλησα για πρώτη φορά, στη παραλία μας. Δεν της χαλάω ποτέ χατίρι, δεν θα το κάνω ούτε τώρα.

Τη βοηθάω να ντυθεί, θέλει να φορέσει τα καλά της σήμερα. Πάντα λάτρευα το στυλ της, σήμερα ακόμα περισσότερο. Πάει καιρός από τότε που βγήκαμε μαζί, οπότε νομίζω πως σήμερα θα είναι τέλεια.

Έχει πολύ κρύο, οπότε της βάζω το αγαπημένο της σκουφάκι στο κεφάλι, την φιλάω και ξαφνικά, την αρπάζω στα χέρια μου, τη σηκώνω ψηλά και την βγάζω σαν νεόνυμφη από την εξώπορτα. Γελάει ασταμάτητα, πάντα της άρεσε αυτό, της άρεσε που ήμουν απρόβλεπτος, της άρεσε που ήμουν εγώ σε κάθε στιγμή. Μου άρεσε και μένα.

Με πειράζει για τα κιλά που πήρα. Αστειεύομαι πως θα το πάρω σε ύψος και είμαι έτοιμος να βάλω μπροστά το αμάξι. Με σταματάει, προτιμά να περπατήσουμε, ίσως να πάρουμε και το λεωφορείο που θα μας πήγαινε αμέσως στην παραλία αν κουραστούμε. Γκρίνιαξα στην αρχή πως δεν θα της έκανε καλό να περπατήσει τόση ώρα, αλλά μετά σκέφτηκα πως θα μας έκανε σίγουρα καλό αν χαμογελούσε. Δεν της χαλάω ποτέ χατίρι.

Advertising

Δεν έκανε τόσο κρύο, φαινόταν αρκετά ζωηρή, όπως όταν γνωριστήκαμε, όπως όταν με κοιτούσε και με πείραζε. Έβγαλε το σκουφί της, παραπονιέται πως τη ζεσταίνει πολύ.

Κάτι παιδάκια που περνούσαν από το απέναντι πεζοδρόμιο την κοίταξαν παράξενα, απόρησαν που μια κοπέλα δεν είχε μαλλιά. Μέχρι χθες θα ένιωθε πολύ άσχημα, θα έβαζε κακήν κακώς τον σκούφο στο γυμνό της κεφάλι και θα το κατέβαζε μέχρι τα γόνατα. Σήμερα όμως, τα κοιτάει επίμονα, αδιαφορεί, και μου σφίγγει το χέρι.

Σήμερα, την χάρηκα όσο ποτέ άλλοτε.

Όσο περιμέναμε στη στάση του λεωφορείου, άρχισε ξανά να βήχει. Είχα τη ψευδαίσθηση πως αν περνούσε καλά, θα περνούσαν όλα. Το χαρτομάντιλό της έγινε κόκκινο, τρόμαξα, σχεδόν βούρκωσα. Αλλά αυτή, ψύχραιμη και χαμογελαστή, μου αποδεικνύει πως είναι το πιο δυνατό άτομο που γνώρισα ποτέ. Μου έκλεισε το μάτι, την εμπιστεύομαι.

Διαβάστε επίσης  Ένα σωρό σκέψεις και άλλα τόσα αμέτρητα διλήμματα
Advertising

Η απογευματινή βόλτα με το λεωφορείο ήταν χρωματιστή, ο ουρανός πετούσε επίγειο φως σε μας, οι δρόμοι, τα πάρκα, οι άνθρωποι γεμάτοι ζωή. Κοιτούσα έξω και όταν γύρισα ξανά σε αυτή, με κοιτούσε μέσα στα μάτια. Μου είπε πως αισθάνεται τόσο τυχερή που με γνώρισε, της απάντησα το πάντα ειλικρινές μου «εγώ να δεις».

Χαμογέλασα και γύρισα στο παράθυρό μου. Από την αντανάκλαση όμως, την κοίταξα που με κοιτούσε ακόμα. Ένιωσα το χέρι της στη τσέπη της ζακέτας μου, το έκανε πάντοτε όταν κρύωνε, όταν ήθελε να χουχουλιάσει στις ζεστές μου τσέπες. Την έβαλα στην αγκαλιά μου, ήρθε χωρίς αντίρρηση.

Εδώ κατεβαίνουμε.

Φτάσαμε στην παραλία, στη δική μας παραλία, εκεί που κάποτε με έβλεπε να την κοιτάω για ώρα πριν της μιλήσω, εκεί όπου γέλασε για πρώτη φορά με τα χαζά μου αστεία.

Advertising

Λίγα μέτρα μας χώριζαν από την αμμουδιά που έκαιγε σε εκείνο το μεσημεριανό πάρτι, ενώ χορεύαμε πάνω της, ενώ δεν υπήρχε για μας.

Είχε αέρα, οπότε την έντυσα με τη ζακέτα μου. Εγώ θα ζεσταινόμουν από αυτή.

Δεν μιλούσε, δεν ήθελα να διακόψω τις σκέψεις της. Απλά ευχόμουν να σκέφτεται κάτι χαρούμενο. Άλλωστε όλα καλά θα πάνε, σωστά;

Κάτσαμε για ώρες εκεί, δεν μου μίλησε καθόλου. Σε μια στιγμή έκλεισε τα ματάκια της, και τα άνοιξε αρκετά λεπτά μετά. Μου έδωσε πίσω τη ζακέτα μου, με κοίταξε, μου είπε πως με αγαπάει, μου χαμογέλασε και κούρνιασε πάνω μου. Λίγο μετά έκλεισε τα ματάκια της ξανά.

Advertising

Δεν τα άνοιξε.

Σήμερα μαζί με τα βλέφαρα της, έκλεισα και εγώ.

Δεν ξέρω πότε θα τη βρω ξανά. Αλλά υπόσχομαι πως θα είναι γρήγορα. Γιατί χάνοντας αυτή, έχασα εμένα. Γιατί όταν την βρήκα, με βρήκα. Γιατί την αγάπησα τόσο πολύ, που δεν θα μου επιτρέψω να αγαπήσω και εμένα στο εξής.

Δεν θα αργήσω. Να με περιμένεις.»

Advertising

 

https://youtu.be/Hm7vnOC4hoY

Μου αρέσει να χάνομαι και να με ξαναβρίσκω μέσα από τη ροκ, τα γέλια και τον Μπουκόφσκι. Ηρεμώ με Slipknot, κλαίω πολύ εύκολα, λατρεύω τα θρίλερ και τις μουσικές επιλογές της 10ης εντολής. Γεννήθηκα με νεύρα και έμαθα να μισώ για να αγαπάω περισσότερο.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Ρητή διδασκαλία στα παιδιά με Αναπτυξιακή Γλωσσική Διαταραχή

Το παρόν άρθρο Με ποιο τρόπο μπορούν τα παιδιά με
Τα μοναδικά Δρακόσπιτα της Νότιας Εύβοιας

Τα μοναδικά Δρακόσπιτα της Νότιας Εύβοιας

Η Νότια Εύβοια είναι η μυθική γη της αρχαίας φυλής